Σπάσε κάτι, φέρνει τύχη!

… λένε πως αν σπάσεις κάτι (μέρες που είναι) ο καινούριος χρόνος θα στο ξεπληρώσει με πολύ και κυρίως καλή τύχη... ο καλός Θεούλης που είναι εκεί ψηλά παρακολουθεί και ετοιμάζεται να αποφασίσει για τον ετήσιο προϋπολογισμό ευτυχίας που αναλογεί στον πλανήτη και πόσο από αυτόν θα πετάξει στο δρόμο του καθένα για το νέο έτος. Μα καλά Μάγος είναι; Πως καταφέρνει να τα δει όλα... !

Λοιπόν, just in case (δεν είμαστε για ρίσκα φέτος) να δηλώσω τα εξής:

α. στην προσπάθεια να φτιάξω ένα υπέροχο, γιορτινά ντυμένο τραπέζι για το βράδυ που είχαμε σκοπό να γιορτάσουμε τον ερχομό του θεανθρώπου, με κάποιο μαγικό τρόπο το τραπεζομάντιλο πετάχτηκε σαν συννεφάκι ψηλά και φλέρταρε μοιραία και ακαριαία με την 100 ετών και βάλε λάμπα... έναν αιώνα τώρα πόσα και πόσα χέρια δεν το προσπάθησαν και ‘ναι’... το κατάφερα εγώ σε μια τοσοδούλα στιγμή!

β. όταν εκείνο το μοιραίο βράδυ το στομάχι δεν άντεχε άλλα αλκοόλια είπαμε να φτιάξουμε τραγανές αηδίες για συνοδεία γιατί για να σταματήσουμε το drinking ούτε λόγος! Αυτές οι τραγανιστές αηδίες λοιπόν, κατασκευάζονται μέσα σε μια συσκευή που ονομάζουμε φριτέζαααα… ξέρετε. Και που, αφού δεν έχω άλλο χώρο να την τοποθετήσω, την ακούμπησα δίπλα στα μάτια της κουζίνας (να συμπληρώσω ότι μιλάμε για γκάζι)... ε, όταν άναψα ένα από αυτά δε σκέφτηκα να απομακρύνω τη φριτέζα με αποτέλεσμα ένα τζιτζιριστό και μυρωδάτο πλαστικό πράμα, χυμένο παντού γύρω γύρω... ο εγκέφαλός μου έκανε 12 δραματικά δευτερόλεπτα να κατανοήσει αυτό που βλέπει. Μια φριτέζα που ήταν σαν να άνοιξε κάποιος το κεφάλι της κι έβλεπα τα μυαλά της εκτεθειμένα, έτοιμα για έκρηξη. Α, τις αηδίες τις φτιάξαμε τελικά σε μια κατσαρόλα...

γ. και αφού δυο καταστροφές δεν είναι αρκετές (κάτι παλιό και κάτι καινούριο) για να τριτώσει το ‘καλό’ έπρεπε να κάνουμε και κάτι ‘μπλέ’ (παραδοσιακό κι αυτό). Τον πισινό μου. Εκεί λοιπόν που επεξεργαζόμασταν την κατάσταση που μας οδηγούσαν τα ζάρια, ανάμεσα στις τραγανές αηδίες, δώρα να πηγαινοέρχονται ξανα-αλλάζοντας χέρια (κατά το έθιμο του παιχνιδιού) και ποτά να χύνονται (ένα σίχαμα έγινε το τραπεζομάντιλο), πάω να κάτσω εκεί που ΝΟΜΙΖΑ ότι ήταν η καρέκλα μου, αλλά... είχε αλλάξει θέση ως δια μαγείας, με αποτέλεσμα να βρεθώ φαρδιά πλατιά στο πάτωμα. Σχεδόν κάτω από το τραπέζι (αυτό το θυμάμαι γιατί είχα μια δυσκολία με τα πόδια τ’ αψήλου εκτός κι αν είχαν πιάσει οροφή, θα μετρήσω ύστερα) και ξαφνικά όλοι να γκαρίζουν με τρομερή συγχορδία "ωωωωωχχχχχχ"... εγώ είχα κατουρηθεί στο γέλιο αλλά δεν ακουγόμουν ανάμεσα στα ανήσυχα ''ωωωωχχχχχ''. Εξάλλου ο καλεσμένος έχει την τιμητική του, προηγείται να εκφραστεί!

Όχι, μην ανησυχείτε, είμαι καλά. Αθλούμαι ευτυχώς και έτσι απέφυγα να πάθω αυτό που άλλοι θεώρησαν δεδομένο, σπάσιμο της λεκάνης ας πούμε ή κανένα κάταγμα. Απλώς σήμερα, μια μέρα μετά θυμήθηκα την urban θέση ότι ο καλός Θεός που όλα τα ακούει κι όλα τα μπορεί ετοιμάζεται να αποφασίσει τα 'τι' και τα 'πόσο' της νέας χρονιάς σε θέματα τύχης και επειδή ανησυχώ μήπως δεν πρόσεξε την πληθωρική μου προσωπικότητα ήθελα να του πω... όχι μια ζημιά, όχι δύο... μαντάρα τα έκανα χτες το βράδυ!!!

2010, το τέλος ενός εφιάλτη

Δεκέμβριος ήδη. Δεν είναι ο επίλογος της ιστορίας ενός έτους, για μια φορά είναι το τέλος ενός εφιάλτη! Έστω ενός επεισοδίου από το θρίλερ-Saga που παρακολουθούμε! Κατά ‘ένας εφιάλτης’ λιγότεροι.

Ώρα για χριστουγεννιάτικες ευχές:

Ας μην είναι Θεέ μου η μείωση μισθού μου μεγαλύτερη από όση μπορώ να αντέξω με αξιοπρέπεια…

Ας μην αρρωστήσω Θεέ μου και φέτος, δεν είμαι ακόμα έτοιμος να πεθάνω για ένα ‘τίποτα’…

Μη μου δώσεις παιδιά καλέ Θεέ αν με νοιάζεσαι, σε τι κόσμο να τα μεγαλώσω;…

Ώρα για new year’s resolutions:

''Επανάσταση!'' Μία και μόνη λέξη, μία και μόνη δυνατότητα! Ένας και μοναδικός δρόμος! (Το τσιγάρο το έχω κόψει και για δίαιτα ούτε λόγος, έγινα πετσί και κόκκαλο.)

 

 

                                                                   * * *

 

Οπτικό μου πεδίο η θέα από ένα νοτισμένο παράθυρο κάπου στην κεντροδυτική Ευρώπη… προσπαθώ να καθαρίσω το τζάμι για να βλέπω καλύτερα…

Στα σαλόνια του πολιτισμένου κόσμου συζητούν κοστουμαρισμένοι ευγενείς την τελευταία έρευνα που έδειξε τα επίπεδα γνώσης των εφήβων στα διάφορα σχολεία της δύσης, της γεωγραφικής αυτής περιοχής του πλανήτη δηλαδή, που no matter what, έχει ξεμπερδέψει με μεσαιωνικά και ιδεολογικά προβλήματα, ξόρκια και καθάρσεις με αίμα, μεταπολεμικά κατάλοιπα ή ανοικοδομήσεις και κομματικά παραμύθια. Έχουν αφαιρέσει προσεκτικά κάτω από τα νύχια τους τα υπολείμματα δέρματος και αίματος και μετρούν τους λόγους για τους οποίους ‘δεν είμαστε στους 5 πρώτους’ του κόσμου στο επίπεδο εκμάθησης! Μετρούν επίσης figures όπως την ανάταση που επιτεύχθηκε με τα έκτακτα μέτρα που πάρθηκαν κατά την κρίση, αφού αυτά παράγουν πια αποτέλεσμα και το ηθικό του κόσμου και της οικονομίας όλο και σκαρφαλώνει ψηλότερα στο κυκλικό δρομάκι εκείνου του παιχνιδιού που λέγεται σπιράλ…

Σε πολλούς δρόμους έχει ξεχυθεί ενθουσιασμένος κόσμος κάθε ηλικίας που επιθυμεί να παίξει με χιονόμπαλες, να καταναλώσει τη μανία του για υλικά αγαθά ή να εκτελέσει την window shopping αγωγή που του πρόσταξε κάποιος θεραπευτής νους. Στρατιές δημοτικών υπαλλήλων κρεμούν εκστατικοί τις χριστουγεννιάτικες αχρηστιές στους δρόμους και τις πλατείες, χρυσαφένια μπιχλιμπίδια που θα βοηθήσουν την ανθρώπινη ματαιοδοξία μας να κάνει και αυτή τη χρονιά γιορτές.

Στους δρόμους της Αθήνας κόντρα στις απαιτήσεις της πολιτισμένης εποχής, γίνεται πάλι ανταρτοπόλεμος. Άλλη μια φορά ο αδελφός πυροβολεί τον αδελφό, λάθος που προέκυψε γιατί αφεθήκαμε, τεμπελιάσαμε και τώρα το καταλάβαμε πιάσαμε πάλι τα τουφέκια...

Χρόνια τώρα αναρωτιέμαι που είναι η αξιοπρέπειά μας. Δεν μου απαντούσε. Χαμένη ήταν. Ξαφνικά, κάτι άστραψε στον ορίζοντα μακριά και… ακόμα πιο ξαφνικά ο όχλος μοιάζει να αποκτάει πιο συλλογική συνείδηση. Βλέπει ότι αν δεν μονιάσει δεν θα καταλήξει πουθενά και βγαίνει στους δρόμους ενωμένος. Για πρώτη φορά εδώ και αιώνες γίνονται τα μάτια μου μάρτυρες ενός γεγονότος που με κάνει και πάλι περήφανη. Ναι, αυτό περίμενα την τελευταία δεκαετία παιδιά. Αυτοί που δεν είχαν λόγο ποτέ ως τώρα να αφήσουν την βολή τους, βγαίνουν στους δρόμους παρέα με τα αλητάκια και τα φρικιά και με κάνουν να τους καμαρώνω. Δεν υπάρχουν αναρχικοί. Αναρχικοί είμαστε όλοι. Αν δεν μας σέβονται τότε πρέπει να μας φοβούνται! Και οι θεοί και οι δαίμονες!

Μη παραμυθιάζεστε από τη στολή του προσεχτικά τοποθετημένου virtual εχθρού στην πρώτη γραμμή, εκεί στέλνουν όσους έχουν για την πρώτη θυσία. Μη χάνετε το δάσος για το δέντρο, αυτός είναι ο τρόπος του ηθικού αυτουργού να προστατεύσει τον εαυτό του, η στολή πρέπει (ένα πρέπει που νομιμοποιεί την ύπαρξή της) να τον προφυλάξει χωρίς να ρωτηθεί αν θέλει, αλλιώς πάει στρατοδικείο. Όμως οι κυβερνώντες κάνουν ακόμα ένα, φρικτό για την τύχη τους πια, λάθος. Έδωσαν λόγους να ενωθούν η αλητεία με την ευγένεια και το φρικιό με τη γοητεία, με κοινό μέγα στόχο την αξιοπρεπή επιβίωση. Καταστρέφουν το μόνο όπλο που διέθεταν για να κρατήσουν τα ηνία ανενόχλητοι, χωρίς αντίπαλο στο φαγοπότι της δύναμης και της δόξας, και της εξουσίας. Το διαίρει και βασίλευε!

Μα ούτε το λάθος τους δεν μπορούν να διαχειριστούν αυτοί οι άνθρωποι; Δεν βλέπουν τον κακό στις ταινίες και τι παθαίνει; Δεν βλέπουν ότι τον κατασπαράζει τρίζοντας ανατριχιαστικά ένα μεταλλικό τέρας μέσα στο οποίο έπεσε όταν σκόνταψε και όπως του κατατρώει τα μέλη, εκείνος προσπαθεί να αδράξει το βαλιτσάκι με ''τη δόξα και το χρήμα'' που του έπεσε από τα χέρια στην προσπάθεια να αποφύγει το αναπόφευκτο… κι αντί να συνεχίζει την προσπάθεια να γλυτώσει χάνοντας την τελευταία του πνοή αξιοπρεπώς, κάνει την ακατανόητη κίνηση να πιάσει το βαλιτσάκι… τη χίμαιρα…  Μα τι να το κάααααανει εκεί που πάειιιιιι; Μα τι μάνα τον γέννησε; Μα τι κόλακες ζουν γύρω του και δεν τον αφήνουν να δει σε καθρέφτες;

 

... τελικά, δεν θα κάνω καμιά ευχή φέτος για το καλό. Ούτε για το τέλος ενός έτους και την αρχή του επόμενου. Θα ευχαριστήσω για μια φορά! Θα ευχαριστήσω την πλάση που τυχαίνει και συμβιβάζονται οι στόχοι μου χωρίς δόξα ώστε να μη χάσουν την ψυχή μου. Που γεννήθηκα θνητή και θα πεθάνω κάποτε ήσυχα σαν όποια ασήμαντη ύπαρξη. Που ευτυχώς –τότε- δεν θα κουβαλάω στην πλάτη μου τον ηθικό αυτουργό για τον αργό και βασανιστικό θάνατο ενός ψυχικά κατακρεουργημένου λαού και που δε θα με βλαστημά κανείς για την ανικανότητά μου να τιμήσω το έλασσον για το οποίο γεννήθηκα. Την αξιοπρέπεια!

Ένα τίποτα με έχει βάλει στο μάτι νομίζω...

Έχω αγανακτήσει. Τα νεύρα μου είναι τεντωμένα από ένα τίποτα (πως λέγαμε ο 'κανένας';!).

Πώς είναι δυνατόν σε μια αντι-μεσογειακή χώρα με το ανάλογο αντιμεσογειακό, γεμάτο απαγορευτικές πινακίδες κλίμα και καταμεσής του βροχερού, κρύου φθινοπώρου ή λίγο πριν παραδώσει αυτό τη σκυτάλη στο χειμώνα, να υπάρχουν, να ευδοκιμούν κι ακόμα χειρότερα να κυκλοφορούν ελεύθερα… κουνούπια!!!!!!

Να κάνουν ματαιόδοξες χαμηλές πτήσεις κοντά στο ακουστικό σου πεδίο με τέτοια προκλητικότητα που αν ήταν αληθινοί πιλότοι στο αιγαίο ‘κακό στον Τούρκο’ που έλεγε η αείμνηστη εφτανησιώτισσα γιαγιά μου, κι ας είναι τα άτιμα μόνο ένα εκατοστό στο μέγεθός τους και αυτό επειδή είμαι large (κι επειδή βαριέμαι να σκεφτώ αντικειμενικά τα μεγέθη αυτή τη στιγμή).

Όσο μικρά και να είναι όμως τόσο ισχυρά αποδεικνύονται και εφτάψυχα επιπλέον, αφού αντέχουν το βόρειο καιρό κι έχουν και τη δύναμη να σε προκαλούν, με αυτό το σιχαμερό και δυνατό για τα τόσο μικρά πνευμόνια που θα διαθέτουν… ββββζζζζζζζζ ζ ζ ζ ζ ζ ...

Ετοιμάζομαι να ξαπλώσω… δεν έχω εντομοαπωθητικό (άσε που δεν βρίσκεις εύκολα στα μέρη μας, αφού είναι βλαβερό για το περιβάλλον)… έχω κάνει ένα τελευταίο έλεγχο στους μουτζουρωμένους πια τοίχους και το υψηλό ταβάνι, τίποτα φρέσκο και λαχταριστό για την ανοιχτή μου παλάμη που πλέον ζει για τη ρεβάνς. Βασιλεύει ησυχία στο βασίλειο και γω με μια ξαφνική ένταση σαν αυτή του στρατιώτη που βρίσκεται σε νηνεμία πριν την καταιγίδα, χαμηλώνω το φως και πάω για τη βραδινή πολυπόθητη βουτιά στο μαλακό μου κρεβάτι.

... κι εκεί που ακόμα δεν έχει ακουμπήσει το κεφάλι μου στο μαξιλάρι, με το ένα χέρι έτοιμη να τραβήξω το σκέπασμα και το σώμα μου σε αυτό τον απειροελάχιστο χρόνο δεν έχει ακόμα επέλθει σε πλήρη οριζοντίωση, οι δε μυς είναι ακόμα σε ένταση και λίγα κλάσματα του δευτερολέπτου πριν τους δοθεί η άδεια να επέλθουν σε ηρεμία και χαλάρωση, με την ύψιστη ηδονή ανά χείρας (ένα υπέροχο βιβλίο που άρχισα χτες)… ββββζζζζζζ ζ ζ ζ… πάλι χαμηλή πτήση ξυστά από το αυτί μου, σχεδόν ακούμπησε το βλέφαρο και χάθηκε στο σκοτεινό φόντο, σε μια επικίνδυνη αλλαγή πλεύσης, δικής του αλλά… μπορεί και δικής μου από το ξάφνιασμα και το θυμό.

Τι timing είναι αυτό! Που στο διάβολο με πέτυχε με τη μια πάλι κι ακριβώς στο αυτί και στο βλέφαρο!!! Ότι μισώ περισσότερο! Τι εξελιγμένα στοχευτικά συστήματα διαθέτει το σιχαμερό πιλοτήριό του;

Αδίστακτο, εξωφρενικό, ενοχλητικό, ανόητο, αηδιαστικό, παράφωνο, ύπουλο, κακότροπο, απωθητικό, ακόρεστο, ανεπιθύμητο, μικρό ζιζάνιο… άϊ χάσου από δώώώώώ… ή μείνε και πιες αίμα, μόνο ΣΚΑααααΣΕ!

Σιωπή...

... επιβάλλεται, για να σκεφτούμε, να αναθεωρήσουμε... να συχωρέσουμε και να προσπαθήσουμε πια να πάμε παραπέρα! Εκεί που μας θέλουν αυτοί που μάτωσαν κι όχι αυτοί που βολεύτηκαν από τη σύμπτωση...

Εκλογές

Και δεν είχα τι να εξευτελίσω...

Ανακάλυψα όμως γιατί είναι η ημερομηνία σταθμός μέσα στο έτος, κάθε ένα, δύο, τρία ή τέσσερα χρόνια. Γιατί;

Μα...

• Είναι το εικοσιτετράωρο που θέλουμε να μπεκροπιούμε ακόμα και όσοι μη αλκοολόφιλοι, γιατί μας διαολίζει το ότι δεν μπορείς να το κάνεις και μόνο… (δικαίωμα στη διαμαρτυρία)

• Είναι η Κυριακή που μπορείς και να μην πας στην εκκλησία ή που έχεις να κάνεις και κάτι μετά από αυτήν κι είναι αμαρτία να μην το κάνεις… (αθώα φλέρτ με την κόλαση)

• Είναι το σαββατοκύριακο που θα στηθεί ανελέϊτο φαγοπότι με το συγγενολόϊ που μαζεύτηκε από τους πέντε ορίζοντες, με αφορμή το δημοκρατικό δικαίωμα και αιτία το τζάμπα τριήμερο άδειας από το αφεντικό λόγω απόστασης… (το πεπρωμένο μιας χώρας)

• Είναι η περίοδος arround this date που τα μέσα μαζικής ενημέρωσης γιορτάζουν σαν να γίνεται επανάσταση, ενώ στην ουσία εκδίδονται σαν ιερόδουλες στη σειρά… (τρόποι εκπόρνευσης Α’)

• Είναι η περίοδος arround this date που κάποιοι άνθρωποι με γλωσσοδιάρροια δεν έχουν πάρει γραμμή το καφέ νερουλό πράμα που πετάγεται ανεξέλεγκτα από το φάρυγγά τους μέσω στόματος… (εκ παλινδρόμησης λάθος έξοδος)

• Είναι η μέρα που οι ύποπτοι φιγουράρουν ομαδικά σε διπλανές κόλλες χαρτί, εύκολο να τους βρείς, τον υπόλοιπο καιρό πρέπει να συνάψεις συμβόλαιο με την Κόζα Νόστρα να σου τους κυνηγήσει… (η χαμένη χαρά της πρόκλησης)

• Είναι η Κυριακή που το παζάρι στους πάγκους του έχει ακουμπισμένες σκόρπιες παροχημένες απόψεις με μαύρα παχιά γράμματα σε λευκές σελίδες. Και όλα μισοτιμής! (η πικρή γεύση της αλήθειας)

• Είναι η μέρα πουουουου... εεεεε.... (μνήμη κουνουπιού, life transformation)

• Είναι η μέρα που την επομένη της όλα μεταφράζονται σαν νίκη... (η αξία της επιλεκτικής προσοχής, τρόποι εκπόρνευσης Β’)


Συμπέρασμα: Τελικά οι εκλογές δεν είναι απλά η μέρα που έχεις το δικαίωμα να επιλέξεις ποιος άχρηστος θα σε κυβερνήσει για ένα, δύο, τρία ή τέσσερα χρόνια και που αρνείσαι να το κάνεις αντίθετα από το να μεθοκοπήσεις, ακριβώς και μόνο επειδή μπορείς.


Α! Και επειδή ακόμα και γώ πρέπει να σοβαρεύομαι 5 λεπτά τη μέρα, έχω να ξεστομίσω κάτι σκληρό για ευαίσθητα αυτάκια, ο,τι δεν παλέψαμε για τίποτα, μα απολύτως! Το οτι δεχτήκαμε να μας στύβουν σαν λεμονάκια οι -εξ εναλλαγής- κυβερνήσεις μας τα τελευταία… 20-30 χρόνια; -να πω έτσι για το επικοινωνιακό της υπόθεσης- δεν σημαίνει οτι αντισταθήκαμε. Υποκύψαμε γιατί μας βόλευε στο γλύψιμο και μετά μείναμε σε στάση τσουλοκώλι -που λένε και οι βρωμόστομοι εφτανησιώτες- από κεκτημένη ταχύτητα και μεταφράζουμε ως πάλη την προσπάθεια να αντέξουμε την στοιβαγμένη αγανάκτησή μας και την αδιάκοπη προσπάθειά μας να διατηρούμαστε σε ‘υπόκυψη’ … Λάθος κι είναι κι ομαδική η άσκηση, ρε παιδιάαα, να πάρει η οργή!;!;! Τα γόνατά μας, η μέση μας… λυπηθήτε τα πια!!!

Α, και σύ εκεί από πίσω που κρύβεσαι μη σε δούν εδώ... νίκη είναι το αποτέλεσμα ενός -σοβαρού- αγώνα ηλίθιε (αν ξέρεις τι σημαίνει η λέξη), όχι η αρχή ούτε η διαδικασία!

όχι...

όχι, όχι, όχι...

(... γιατί σαν πολλά 'ναι' λέμε τώρα τελευταία!)

Το κάπνισμα είναι αργός θάνατος

… του είπανε του ραγιά και κείνος άναψε κι άλλο!

Αθάνατε έλληνα, ήταν γραμμένο κάποτε με κατακόκκινα γράμματα σε ένα μισογκρεμισμένο τοίχο στα στενά της Ιπποκράτους, στο κέντρο της Αθήνας. Αθάνατε έλληνα! Ότι και να γίνει εσύ θα κυρίξεις την ανταρσία σου και θα πετύχεις το σκοπό σου, ένα σκοπό τον οποίο δεν ορίζει η λογική αλλά τα παράξενα πάθη σου.

Σε όλη την Ευρώπη σιγά σιγά προσαρμόστηκε η κοινωνία στους φηφισμένους νόμους κατά του καπνίσματος σε χώρους που ενοχλούνται οι τρίτοι και δη μη καπνίζοντες, στην Ελλάδα ακόμα συζητάμε για το ποιος τους έδωσε την άδεια να μας κάνουν "νούμερα"…

Οι "Τους" είναι μια κατηγορία θνητών -υποθέτω- που ποτέ δεν κατάλαβα ποιοι είναι, από πού έρχονται ή τι στόχο έχουν. Χωρίς πρόσωπο ή όνομα, ευθύνονται όμως για όλα τα δεινά. Μας έκλεψαν. Μας αγοράζουν. Μας εκμεταλεύονται. Μας πούλησαν. Μας θανατώνουν… και τώρα αφαιρούν τη μόνη -που απόμεινε- χαρά του θεριακλή!

Το ότι ο νόμος είναι τετελεσμένο γεγονός, μερικές καινούριες γραμμές στα συνταγματικά κατάστοιχα που μπορεί να ανατραπεί μόνο από τον επόμενο του εαυτού του, δεν μας λέει και πολλά. Για μας μόλις κυρίχθηκε η έναρξη των συνομιλιών… Τώρα θα δούμε τα καλά και τα κακά, θα εξετάσουμε τα πιθανά παράθυρα μιας κι ένας τέτοιος νόμος πλήττει ένα μεγάλο μέρος της Ελληνικής -μόνο- οικονομίας (καλά μόνο με τσιγάρα και τα συναφή τους πλούτιζε αυτό το κράτος;), μετά θα αρχίσουμε τις διαδηλώσεις κατά τις οποίες θα κάψουμε μερικές ακίνητες περιουσίες στο όνομα του άδικου καπιταλιστικού συστήματος και της αντι-αμερικάνικης εξουσίας… μετά θα πάμε σε καμιά ταβέρνα να χλαπακιάσουμε τον άμπακα… και μετά η ζωή συνεχίζεται… Ο Μήτσος επιστρέφει σπίτι τραγουδώντας καντάδες μεσοστρατίς, ο Γιώργης θα πάει να βρίσει τη γυναίκα του που τελικά εκείνη φταίει για όλα, το Μαράκι θα περάσει από τα εξάρχεια να δεί αν ξέμεινε κανένας σύντροφος για ένα ποτάκι… κι η γυναίκα του Γιώργη θα πάει τα παιδιά για ύπνο να μην ακούν… όλα καλά.

Προς τι ο σαματάς;

Αθάνατε έλληνα. Μήπως γι' αυτό το κομμάτι του χαρακτήρα σου πέρσυ, με τα παράξενα εμβόλια κατά της θανατηφόρου επιδημίας* της μεξικάνικης γρίπης, ήσουν ο μόνος ευρωπαίος που δεν στήθηκε ώρες στην ουρά για να ρουφήξει το "αμφίβολο" εμβολιακό παρασκεύασμα; Μήπως κάτι τέτοια σε σώζουν από ''ουσίες'' που είχαν σαν σκοπό να σε υποτάξουν και συ τελικά όλο ξεφεύγεις με μαστοριά κι έτσι παραμένεις αντάρτης και μια ζωή στα χαρακώματα; Και πάντα Γιώργης, Μήτσος, Μαράκι… γυναίκα του τάδε… δεν έχουμε Georgeς, ούτε Stewardς ή Elisabethς, στην Ελλάδα. Παραμένουν οι Μήτσηδες να αλλωνίζουν και να ορίζουν! Και είναι οι άτιμοι σαν τα κεφάλια της Λερναίας Ύδρας.

                                     ***

- Γλυκέ μου, το κάπνισμα είναι αργός θάνατος!!!
- E, και; Ποιος βιάζεται να πεθάνει;

* Ασχετότατο: Η θανατηφόρος επιδημία της Μεξικάνικηες γρίπης αρίθμησε πέρσυ καμιά 100, άντε 200 θανάτους παγκοσμίως και σε άτομα με επιβαρυμένη υγεία, όταν η κανονική γρίπη θερίζει χιλιάδες κατ' έτος και τα ατυχήματα από επίθεση ρινόκερου σε σαφάρι στην Αφρική είναι τουλάχιστον παρα-πολλαπλάσια (σύμφωνα με τις έρευνες του πάντα accurate «Φάε ένα μαλ*κα») και για αυτά δεν πήρε κανείς μέτρα αντιμετώπισης!!!

ΚαπιταλοΣοσιαλοΚουμουνισμός -> σημειώστε Χ… γιατί shit anyway…

… μπάχαλο… στρίψε τσιγάρο θα μας πάρει ώρα...

Ποιος ηλίθιος σκέφτηκε να κάνει ομάδες -Καπιταλο/Σοσιαλο/Κουμουνισμός- κι εκεί μέσα να χωρέσει τα είμαι, τα σκέφτομαι, τα πρέπει, τα δρώ, τα θέλω, τα πιστεύω και τα προσδοκώ 5-6 δισεκατομυρίων ψυχών πάνω στη γη, δεν το κατάλαβα. Γιατί θα πρέπει δηλαδή και να υπάρχουν συστήματα που προσφέρουν μαζική εξυπηρέτηση κι όχι haute couture. Βέβαια καταλαβαίνω το safe της υπόθεσης αλλά πιστέυω ότι είναι και οι νόμοι γι’ αυτή τη δουλειά, οι οποίοι έχουν ψηφιστεί με δημοκρατικότατη ευσυνειδησία. Όχι;

Δεν είμαι σοβαρά πολιτικοποιημένο άτομο, ενίοτε ανατρεπτικό (ή είναι κι αυτό πολιτική;)… obviously δεν διάβασα τους νεότερους πολιτικούς λόγιους ούτε μελέτησα ποτέ τα άπαντα των σχετικών τρανών προσωπικοτήτων των μόλις περασμένων αιώνων κι όποτε κάτι πέφτει στα χέρια μου νιώθω τη φτώχια της πολιτικής μου γνώσης μέσα απ’ την εγκεφαλική ανατριχίλα που μου προκαλούν τα όσα σπουδαία έχουν καταγραφεί εν τη απουσία μου. Shit again, τι δουλειά έχω εδώ δεν ξέρω. Όμως, με γαργαλάει ο αντιρησίας μέσα μου, που αναπτύχθηκε διαβάζοντας μυθιστορήματα που γράφουν τύπισες σαν την Άυν Ραντ και κάτι παλιοχαρακτήρες με προκαλούν να το φωνάξω. Ούγκρρρρρρ!

Καλά δε με νοιάζει να ζουν άνθρωποι με αυταπάτες ή όταν κομμάτια από τις αυταπάτες αυτές έχουν δανειστεί και στοιχεία μεγάλων ιδεών που έχουν ξεθωριάσει πια μέσα σ’ ένα μοντέρνο κόσμο που τίποτα δεν apply in it όπως παλιά, ούτε σκάω για το τι εγκατέστεισε ο προπάππους του καθένα στον εγκέφαλο τού φιλότιμου κληρονόμου του… αλλά με χαλάει να μου κόβουν το view μου! Μη σταθείς μπροστά στο οπτικό μου πεδίο και είμαστε φίλοι!

Ντάξει, είμαι και γω ένα τεμπέλικο, νωχελικό πνεύμα, δε λέω (πες μου τώρα ότι δεν ταιριάζω στο κομουνιστικό πρότυπο), αλλά που βαριέται ακόμα και την τεμπελιά τόσο ώστε να δρά και να κάνει μεγαλούτσικα πράματα μια στις τόσες (έτσι για να έχω άλλωθι να ρεμπελέψω μετά, κι αυτό δεν συμφωνεί με κανένα πρότυπο, είναι ηθική κλεψιά). Αλλά έχω αποτελέσματα όταν αποφασίσω να δράσω!!! Γιατί να τα κάνω αυτά δώρο σε έναν ανίκανο που έμαθε να περιμένει τη μαμά πατρίδα να τον ταϊσει, να τον ποτίσει, να τον πάει βόλτα, να τον νταντέψει; Όταν εγώ στη δουλειά μου κοίταζα τ’αψήλου, να μάθω, να εξελιχθώ, να ανέβω… γιατί να λάβω τα ίδια με κείνη την ηλίθια που έκανε τα μισά περιμένοντας να έρθει η ώρα να πάει να κουτσομπολέψει με την γειτόνισσα τις δυνατότητες του ‘κύρη’ τους στο νυφικό κρεβάτι και μετά να φάει για βραδυνό τη μιζέρια της μαζί με μια σοδίτσα.

Ναι. Το λέω ευθαρσώς δεν πιστεύω ότι είμαστε όλοι ίσοι σε τούτη τη ζωή. Μερικοί γεννήθηκαν σαν τεμπέλικα παράσιτα και δεν θα μου χαλάσει την αύρα αν πεθάνουν της πείνας.

Βέβαια άλλοι δεν έχουν απλά την ικανότητα και ας έχουν τη διάθεση. Εκεί δείχνω κατανόηση... είπαμε.

Κι ενώ λέω ότι μισώ την κουμουνιστική ιδέα που γέννησε τη μεγαλύτερη μαφία που αναδείχτηκε στην υδρόγειο με το γνωστό «πείραμα» (τότε, παλιά, ξέρετε), σιχαίνομαι ΚΑΙ την εκμετάλευση που γεννάει το καπιταλιστικό ‘γουρούνι’ που υπάρχει για να με διαψεύδει καθώς έτσι και αλλιώς ζω για να υποστηρίζω την ιδιωτική πρωτοβουλία (ειδικά σε μια χώρα που δεν έμαθε ποτέ να δρα συλλογικά). Αλλά βρε ‘γουρούνιε’ μη γουρουνίζεις και σε τέτοιο βαθμό. Μας ξεβρώμισες. Η δημιουργία κι η πρόοδος και οι επενδύσεις (στα οποία πιστεύω μετά καρδίας και πνεύματος) έχουν διαφορά από την απάτη και την εκμετάλευση που δεν οδηγούν έτσι και αλλιώς σε καλό δρόμο! Αδιέξοδο δημιουργείς ηλίθιε αν το κάνεις! Και συ θα πληρώσεις στο τέλος μαζί με όλους, κι όσους δεν φταίνε.

Ας παραθέσουμε ένα φανταστικό παράδειγμα που κάθε ομοιότητα με πραγματικά πρόσωπα και καταστάσεις είναι τυχαία και συμτωματική. Ας πούμε, λοιπόν, οτι ένας μάγκας (το μάγκας του το’ χω) παίρνει δανεικά από το κράτος μερικά εκκατομύρια² για να δημιουργήσει το όνειρό του… το’ χει τώρα, τι να κάνουμε… ας υποθέσουμε ότι το όνειρό του είναι ένας ξενοδοχειακός κολοσσός που θα καταπολεμίσει την ανεργεία στην περιοχή του, όντας αλτρουϊστής ο τύπος* ΑΛΛΑ... αφού πήρε όσα πήρε και αλιμπούρδωσε** ότι μπορούσε, στο τέλος του καλοκαιριού απολύει τον κόσμο πριν λήξει η σεζόν για να γλυτώσει κάτι ‘εξοδά τους’ με χειμερινές ανεργείες, κτλ… εγώ, φίλε, αυτό δεν το ονομάζω ιδιωτική πρωτοβουλία και εξέλιξη, το ονομάζω απάτη² και στασιμότητα. Εξάλλου έλεος/δάνειο από το κράτος παίρνεις ηλίθιε (το στανιό μου…) με χρήματα δικά μου και του κακομοίρη εκεί, αφού εσύ ποτέ δεν έχεις κέρδη… για να κάνεις έργο επειδή εκείνο –το κράτος δηλαδή- βαριέται. Κι αν νομίζεις ότι όταν*** πεθάνεις θα πάρεις μαζί σου περισσότερα από μένα, χα-χα-χα... δεν κάνεις καμιά δωρεά τώρα που μπορείς για να γίνεις και ήρωας λέω γώ;

Καλά, θα μου πείς, οι άγραφοι νόμοι της ιδιωτικής πρωτοβουλίας που τόσο συμπαθώ, θρέφουν στα σπλάχνα τους έτσι και αλλιώς ένα τέρας… καπιταλιστικό αλλά τέρας… και shit μόλις μου είπανε ότι για να επιβιώσει τρώει σάρκα και χρήμα… και για να υπάρξει σάρκα πρέπει να υπάρχει άνθρωπος, ενώ για να υπάρξει χρήμα πρέπει να υπάρχει χρήμα... και γω που νόμιζα ότι είχα βρεί το πολιτικό μου δρόμο. Φτού!

Άρα, γεννήστε δούλους παιδιά, να’ χουμε για τη, δεδομένη όπως φαίνεται, θυσία. Αλά Μινοταύρ... Α! Κι αφού κι οι άλλοι το κάνουν… τυπώστε και κάνα δολάριο παραπάνω εκεί στα υπόγεια της οδ. Πανεπιστημίου, να’ χουμε κάτι στα χέρια μας να δίνουμε να κάνει circulation το χρήμα! (ή φοβάστε το μύθο του χρυσού και του κρατικού θυσαυροφυλακίου;;;!!!)

Εν τέλει φεύγω πιο μπερδεμένη από όσο ήρθα… ξέρω γω; Πειστήτε (εγώ αδυνατώ) από κείνη τη χοντρή που έχει ξεχαστεί από το 1920 βρίζοντας τον καπιταλισμό (όσα δε φτάνει η αλεπού) και διαλαλεί το σύντομο ανέκδοτο «κράτος επιχειρηματίας» (υπονοεί after all ότι το κράτος είναι καλύτερος επιχειρηματίας και δεν το έχω καταλάβει; Μεταφράστε μου πριν προβώ σε καμιά πράξη ανίερη, πλιζ…)… ή εναλλακτικά βρείτε κάνα δικό σας νέο σύστημα να ακολουθήσουμε, γιατί όντως τώρα guys… βαρέθηκα να το κωλοβαράμε τόσο καιρό! Αηδία κατάντησε…


*‘Οχι δεν θα εξασφαλίσει στο κακομαθημένο σου ταξίδια στη σελήνη και σπουδές στα αμερικάνικα κολέγια μ@λ@κ@., δουλειά θα δώσει σε άνεργους και ΑΝ μείνει κέρδος παίρνεις και συ κάτι για τον κόπο σου ανάλογα και σύμφωνα με τα ρίσκα που εμπεριέχει ο καπιταλισμός και η ιδιωτική πρωτοβουλία στο κανονικό τους, ο κανακάρης σου να δουλέψει όπως όλοι…

** Δεν ξέρω πως γράφεται η λέξη… ντρέπομαι και απολογούμαι!

*** Ο Ωνάσης δεν έλεγε ΟΤΑΝ πεθάνω αλλά ΑΝ… τόσο χρήμα και τα κατάφερε να εαυτο-ανατραπεί!

 

Επάγγελμα ''Γιός''

 

Το φετινό καλοκαίρι, επειδή ήταν Big Fat και Greek μου έδωσε τόσα πολλά... θα σας ευγνωμονώ συνέλληνες και μη για το γέλιο, τις ιδέες και κυρίως την ευκαιρία που μου δώσατε να καταγράψω πάλι κάποιες διαχωριστικές γραμμές στο υποσυνείδητό μου. Έτσι χωρίς ενοχή πια, χρόνιες πεποιθήσεις μου που βασίζονταν σε παιδικές εικόνες μεταφρασμένες με δικό μου τρόπο, έγιναν επιτέλους λόγια και εύκολα πλέον πήραν τη θέση τους στο ντουλαπάκι των πιστεύω μου... τη σωστή τους θέση. Στον πάτο, κάτω από το ράφι με τα παπούτσια.

Ιδού ένα παράδειγμα...

Επί χρόνια και κυρίως όσο ήμουν μικρή κι ανόητη και συναναστρεφόμουν τον σχολικό μικρόκοσμο, μου δημιουργήθηκε η πεποίθηση ότι αιτία της κακογουστιάς των ανθρώπων είναι η οικονομική τους αδυναμία. Έτσι μεταφραζόταν η εικόνα του τότε και του εκεί. Και όταν λέω κακογουστιά ξεκινώ από το υλικό που μας περιτριγυρίζει (ρούχα, σπίτια, αυτοκίνητα) και καταλήγω στα πιο άυλα (συμπεριφορά, χαρακτήρας, απόψεις, επιλογές, κτλ). Νόμιζα ότι οι έχοντες δεν είχαν τις ίδιες καθημερινές σκοτούρες και έτσι είχαν το χρόνο, να καλλιεργήσουν την εμφάνισή τους, το χαρακτήρα τους, τις απόψεις τους, τις επιλογές τους (μη με κοιτάς ειρωνικά ή υποτιμητικά τώρα... παιδί ήμουν!).

Χα, εδώ και χρόνια (και βάλε) στον κόσμο των μεγάλων, ζω για να διαψεύδεται αυτή η παιδική μου πεποίθηση 359 φορές το δευτερόλεπτο (ξέρω, αυτή η ταχύτητα χτυπάει κι ένα Guinness). Η ηλιθιότητα, η κακογουστιά, ο μπιπ-κακή-λέξη-χαρακτήρας, η ξερ-όλα συμπεριφορά... όλα αυτά τα κακόγουστα, αν δεν είναι περιστασιακά και τυχαία για μια φορά, που δεν θέλουμε να επαναληφθεί και ντρεπόμαστε για αυτό, τότε είναι κληρονομημένα κομμάτια καταγραμμένα στο DNA των κατόχων τους, που ούτε φαίνεται να ντρέπονται για αυτά, ούτε αντιλαμβάνονται στην πραγματικότητα την ανάγκη να τα αλλάξουν ή να τα βελτιώσουν... και κυρίως δεν έχουν να κάνουν με την οικονομική τους επιφάνεια διαπιστώνω πια, αλλά με το κομμάτι του χαρακτήρα τους που δεν εξελίσσεται βελτιούμενο συν τω χρόνω... γιατί τελικά η ευπρέπεια, η σοβαρότητα του νου, ο σεβασμός... θα πρέπει να έχουν να κάνουν με γονίδια δυνατά που στα φύτευαν οι υπεύθυνοι μέσα σου από πριν γεννηθείς και όχι με learning behaviours (για να ανατρέψω και τους μεγάλους κλασσικούς της ψυχολογίας).

Έτσι με την προτροπή φίλου κατέληξα να αποδεχτώ επισήμως ότι το κακόγουστο επάγγελμα ''Υιός'' ( και κόρη, και κόρη) υπάρχει και στην εποχή μας!!! Και είναι μια χαρακτηριστική κακογουστιά που σε αντίθεση με τα (παρελθοντικά πια) πιστεύω μου συντηρείται με το χρήμα και ουχί εξαλείφεται!

Έβλεπα το κορίτσι της παραλίας να τρέχει προς το μέρος του ντυμένο με αέρινο βραζιλιάνικο ''τίποτα'' και νόμιζα πως ο συνδυασμός πρό των οφθαλμών μου ήταν μια αστεία καλοκαιρινή φάρσα του υποσυνειδήτου μου, μετά τον πολύ ήλιο που είχα φάει στη μάπα όλη μέρα παρατηρώντας συμπεριφορές κι ένιωθα και κάποιες τύψεις που σας παρέσυρα σε κακές σκέψεις γράφοντας γι’ αυτά.

Προσπαθούσαν ώρες ατελείωτες να με πείσουν ότι είναι αληθινά πρόσωπα βγαλμένα μέσα από τη ζωή και δεν το πετύχαιναν. Δεν το πίστευα. Κατέληξα στην έγκυρη μέθοδο του μαδήματος μαργαρίτας για να μάθω: είναι-δεν είναι-είναι; Και έβγαινε ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ αληθινά. Και εμπιστεύτηκα τις μαργαρίτες.

Και έφτασε μια στιγμή να με πείσει για το αντίθετο. 27 δευτερόλεπτα και μια φράση, βγαλμένη από τα χείλη έμπειρου επαγγελματία ''Υιού''.

Το σοφό στόμα τού σκληρά ξε-κουραζόμενου τέκνου είπε: ''μου έδωσε ο μπαμπάς μια εταιριούλα δώρο στο Μονόπολι-της-πραγματικής-ζωής κι εγώ κάνω παιχνίδι με τους ανθρώπους της και την υπομονή τους, να δούμε τι θα γίνει''.

Ανοιγόκλεισα τα μάτια. Δεν κοιμόμουν. Δεν ήταν όνειρο. Τσίμπησα το χέρι μου... δεν ήμουν σε άλλη διάσταση... ένιωθα, έβλεπα, άκουγα κανονικότατα. Το είπε! Υπάρχουν μάρτυρες.

Πέρασα από διάφορες χώρες, γνώρισα ανθρώπους κάθε κοινωνικο-εγκεφαλικής κατηγορίας, αλλά αυτό δεν το είχα ξανακούσει live και με τόλμη. Είναι μια εμπειρία με έντονα και μπερδεμένα συναισθήματα σας τ΄ ορκίζομαι. Καλά φήμες υπήρχαν δεν είμαι άσχετη, τις είχα ακούσει. Αλλά οι φήμες είναι φήμες, λες μπορεί να είναι και ψεύτικες ή υπερβολικές. Άλλο να το ακούς. Και ζω ''αεί διδασκόμενος''... έμαθα κάτι σπουδαίο πάλι, ότι αυτό που νόμιζα κακόγουστη υπερβολή, το επάγγελμα ''Υιός'' υπάρχειιιιι... oh, yeahhhhh...

Ιδού:

• Ξεκινάει τη μέρα του πριν την ανατολή, μετά πάει για ύπνο...

• Ξυπνά αργότερα μέσα στη μέρα σωματικά (το εγκεφαλικό ξύπνημα αδυνατώ να το εξακριβώσω και να σας μεταφέρω την πληροφορία με σιγουριά) και ντύνει την ανύπαρκτη προσωπικότητά του με επώνυμα κουρέλια για να αποκτήσει υπόσταση.

• Κοιτάει πίσω από σκουρόχρωμη διάσημη βιτρίνα αφού το eye-to-eye τον πονάει στο μυαλό ή τον εμποδίζει να εστιάσει με ευγενικοφανή επιλεκτικότητα.

• Χαζοχαμογελάει σε όποιον του αφήνει 3 ευρώ (του είπαν ότι αυτό το ''όποιον'' το λέμε και ''πελάτη''), όχι γιατί χρειάζεται κέρδη ασφαλώς (μην τρελαθούμε, αυτά τα παρέχει ο μπαμπάς!), αλλά γιατί του είπαν τα άλλα παιδιά ότι είναι good PR και πολύ ΙΝ Fashion να είσαι φιλικός προς τον πελάτη σου.

• Διαλαλεί ψιθυριστά σε αυτιά που θέλει να τον εγκρίνουν το τελευταίο ταξίδι του στη χώρα των Hummer, αφού του είπαν οτι δυνατά δεν είναι tre-chic για την υστεροφημία του... (αλλά δεν του είπαν οτι στη χώρα των Hummer πάει και η κουτσή Μαρία, άρα τζάμπα κόπος το εφέ... σκατοεποχή! Που έχεις μπλέξει!).

• Ντάξει, κουβαλάει παραμάσχαλα και το ξανθό σουβενίρ που απαιτείται (αυτό με το βραζιλιάνικο ''τίποτα'' στον πισινό), ΑΝ δεν είναι απασχολημένος με κάνα φιλαράκι με το οποίο ξεκινούσαν μαζί τη μέρα τους το ξημέρωμα που προηγήθηκε, σερκιουλάροντας χρήμα.

• Ξέρει πως να φερθεί στους συνεργάτες του... κάθεται πίσω από ένα φορητό μέσο σύγχρονης επικοινωνίας και κάθε 39 δευτερόλεπτα κουνά το κεφάλι σε ένδειξη ''ακούω και συμφωνοδιαφωνώ με την ταπεινή Σου ύπαρξη, αστέ εργάτη''... ''Τιιιι;;;;;; Ψωνίζεις ΚΑΙ ΣΥ τα ότι-θες-σου με χρήματα που ΔΕΝ ΕΧΕΙΣ;;; Αυτό είναι προνόμιο δικό ΜΑΣ! Απολύεσαι!''

• Κατά τα άλλα δουλεύει σκληρά όση μέρα απέμεινε, με πρόσωπο και σώμα στραμμένα προς τον ουρανό, με χέρια και πόδια σε πλήρη διάταση κι εκτεθειμένα τα απόκρυφα, ξεραίνοντας τα κύτταρα των αεραγωγών του, που δονούνται χτυπώντας το πίσω μέρος του λαιμού του ρυθμικά, με αποτέλεσμα την πετυχημένη θορυβώδη αναπνοή (=επιστημονικά το ροχαλητό), πάνω σε κάποια ξαπλώστρα κάτω από τον μεσογειακό καλοκαιρινό ήλιο...

• Α! Έχει και άποψη για το πως πρέπει να δουλεύεις ΕΣΥ! Κι αυτό το ξέρει, από εμειρία προσωπική. Τό 'χε δει σ' ένα όνειρο τις προάλλες που το πέρασε για εφιάλτη, άσε έντονη εμπειρία!

• Τέλος... Ήθελα να γράψω κι άλλα, αλλά η πολύωρη και έντονη απασχόληση με τα παραπάνω δεν του αφήνει περιθώρια για άλλες δραστηριότητες ή χόμπι και με αφήνει χωρίς υλικό.

Όπως και να 'χει, ''Υιέ''... nice to have met you… ευχαριστούμε που υπάρχεις για να δίνεις αξία στα αντίθετά σου. Αλλά μπορεί να μην είσαι εντελώς άχρηστος αφού δίνεις ένα σπουδαίο παράδειγμα. Αυτό του προς αποφυγήν!

Σε φιλώ γλυκά και σου εύχομαι καλή σταδιοδρομία στην απαιτητική καριέρα που επέλεξες!

Δεν την επέλεξες; Άχουτοοο μωρέεεε...

Credits Σταύρος Σ., για το ''επάγγελμα Υιός''.

Τι είναι Θεός;

Πριν λίγο καιρό, σε μια ιντερνετική παρέα εμφανίστηκε μπροστά στα μάτια μου και πάλι ΤΟ ερώτημα!

Τι είναι Θεός;

Βάζοντας στην άκρη την ενοχή να Τον αναφέρω χωρίς λόγο, άφησα το σύστημα σκαναρίσματος του εγκεφάλου μου να χαρεί που βρήκε ενδιαφέρον θέμα και άρχισε να ψάχνει μέσα και έξω από τις αποθήκες του για υλικό... για να ανακαλύψει αμέσως μετά ότι το τόσο υλικό που βρήκε είναι αδύνατον να το χρησιμοποιήσει σε ένα αξιοπρεπούς μεγέθους ποστάκι σε φόρουμ. Εξάλλου ΔΕΝ υπάρχει περίπτωση να κάτσεις να το διαβάσεις καλοκαιριάτικα με έναν ήλιο να σου τυραννάει το νευρικό σύστημα και να προκαλεί τα οργανάκια έκκρισης μελανίνης του κορμιού σου να βγουν στην εξωτερική στοιβάδα να πάρουν αέρα.

Εδώ όμως είναι αλλιώς... σήμερα βρέχει... ο χώρος και η σοφία μου δική μου υπόθεση πως θα τεθεί... δικτατορικά, λοιπόν ως συνηθίζω και όπως ταιριάζει και σε ένα μπλόγκ, λέω το εξής εντελώς πρωτότυπο πόρισμα: Τι είναι "θεός" ελπίζω μια μέρα να το μάθω... αν και πιθανολογώ ότι τότε δεν θα μπορώ να σας το μεταδώσω ούτε καν να προδώσω την απάντηση στα κρυφά, αλλά θα έχω πάρει ΕΓΩ τουλάχιστον την απάντηση στη μόνη αιώνια αναπάντητη απορία... και σεις με τη σειρά σας. Ένα είναι σίγουρο σε αυτή την έκδοση ζωής που ζούμε. Δεν θα μείνει κανείς μας με την απορία! Αργότερα όμως. Τότε που η ύλη μας θα έχει γίνει τροφή για μικροσκοπικά ζωύφια που θα αποφύγω να αποκαλέσω σιχαμερά μικρά σκουληκάκια ή λίπασμα για άγριες μαργαρίτες οργανωμένης τελευταίας κατοικίας, γιατί ανατριχιάζω.

Για αρχή λοιπόν, πιστεύω!

Δεν μπορώ να μην πιστεύω!

Δεν ξέρω πως να μην πιστεύω!

Από δω και ύστερα γίνομαι πιο πολύπλοκη... αρκετά πολύπλοκη και λιγότερο δεκτική με τα γενικά δεδομένα. Τόσο που δεν ξέρω από που να το πιάσω... Έτσι θα αδράξω την ατάκα ιντερνετικού φίλου. Είναι μια καλή θεωρία. ''Θεός'' είναι ένα σύστημα αξιών που έχει δημιουργηθεί για να ελπίζει ο άνθρωπος… να συνεχίζει να κοιτάει προς τα πάνω, λέω εγώ, όπως του επιτάσσει κι η αρχαία ετοιμολογία του τίτλου του... καλή θεωρία και αισιόδοξη. Εκτός από αυτή τη μέγιστη ανθρώπινη ανάγκη τι άλλο θα εξυπηρετεί η Θεία έννοια/δύναμη/ύπαρξη;

Μετά μου ήρθε μια πιο γειωμένη σκέψη. ''Θεός'' είναι και το σύστημα αξιών που κρατάει τον θνητό στον "ίσιο" δρόμο γιατί χωρίς το φόβο της τιμωρίας ενδεχομένως να το είχε κάνει "ζούγκλα" με την περισσή ανάγκη για δόξα και εξουσία που διαθέτει μεγάλη μερίδα των ανθρωποειδών του πλανήτη μας... κυρίως γιατί αγνοεί πως να χειριστεί αυτές τις τάσεις, παρά γιατί οι τάσεις αυτές είναι από τη φύση τους επικίνδυνες.

Όπως και να’ χει όμως το ζήτημα, ανεξάρτητα δηλαδή από το ποια θεωρία θα επικαλεστούμε ή πως θα αποκαλέσουμε τα Πράγματα, πιστεύω ακράδαντα στο αποτέλεσμα (δημιουργία ενός υπέρ Αρχηγού) ή τον πιο κοινωνιολογικά αναγκαίο λόγο που δημιουργήθηκε (ή ανακαλύφθηκε, ή αποκαλύφθηκε κι έγινε αποδεκτή η ύπαρξή Του). Πιστεύω δηλαδή πως η μάζα, έχει ανάγκη από αρχηγούς γιατί μόνο έτσι μπορεί να λειτουργήσει... υπακούοντας εντολές ή οδηγίες, ακολουθώντας νόρμες δοσμένες και όχι δημιουργώντας τες... αυτό δεν το μπορεί ο όχλος και ας το αρνείται!


Έτσι πάντα σε κάθε σύνολο θα ηγείται ένας που το έχει πάρει γραμμή ότι έτσι -πρέπει να- είναι. Αυτό το σύνολο, βεβαίως, είναι υποομάδα κάποιου μεγαλύτερου συνόλου και κει είναι άλλος ο ηγέτης, πιο ταλαντούχος να διαχειριστεί μεγαλύτερο πλήθος και πιο ποικίλο... με αυτή τη λογική επί του συνόλου των θνητών πρέπει να υπάρχει ένας υπέρ-ηγέτης, ικανός να χειριστεί τους ικανότερους αλλά και τους υπόλοιπους, να μπορεί να πει την τελευταία κουβέντα για όλα και σε όλους, για να επικρατεί η τάξη που τόσο λαχταράει το σύμπαν ανέκαθεν, αλλά και για να μας αναγκάσει με την αρετή της ταπεινότητας και της υπακοής που μας επιβάλλει έμμεσα ή άμεσα, να έρθουμε σε επαφή με πιο αθώα ένστικτα και ανώτερες καταστάσεις ξεπερνώντας την ανθρώπινη τάση μας να ''αμαρτούμε''...

Κι η θρησκεία γενικότερα (αναφέρομαι κυρίως στις 3-4 μεγάλες μονοθεϊστικές θρησκείες που ΕΓΩ προσωπικά θεωρώ ότι αξίζει να ασχολούμαι και ας μην το κάνω), πιστεύω είναι ένα πολύπλοκο Πράγμα, πηγή γνώσεων, φιλοσοφίας και παρότρυνση αναζήτησης, που βοηθά στην έρευνα του αληθινού είναι μας, με κοινά τα πιο σημαντικά και ουσιαστικά στοιχεία που πρεσβεύουν όπως η αγάπη, ο σεβασμός, η αλήθεια, η αναζήτηση, κτλ., και όχι απλά ένα ρεύμα που σε στέλνει στον ναό να ανάψεις τυπικά υπερμεγέθους κεράκι, να σκύψεις 138 φορές ως τον αστράγαλό σου πάνω σε αλέκιαστο υφαντό ή να δαμάσεις τη μύγα, υποτάσσοντας σε αρχές που δε σε ρώτησε καν αν σου αρέσουν. Σου διδάσκει πολύ περισσότερα από αυτά δίνοντάς σου πολλά περιθώρια επιλογής και ελιγμών και το πόσο μπορείς να το καταλάβεις έχει να κάνει με διάφορα στοιχεία... ίσως το δείκτη νοημοσύνης σου, ίσως τα στεγανά σου όπως αρνήσεις και εγωισμοί ή τον τρόπο που μεγάλωσες και τις φοβίες που σε καθηλώνουν... κτλ, κτλ.

Πάντως το γεγονός ότι οι πνευματικοί αρχηγοί πέφτουν σε τρομερά ατοπήματα και το ότι ο άνθρωπος έκανε τις θρησκείες τον πρώτο λόγο πολέμου και αίματος δεν τον καταλογίζω στους "θεούς" αλλά στην ανθρώπινη υπερβολική αδυναμία, υπέρμετρη φιλοδοξία και καταχρηστική χρησιμοποίηση με επιλεκτική προσοχή και μνήμη στοιχείων από "άγιες γραφές" οποιουδήποτε θρησκευτικού ή και φιλοσοφικού ακόμα ρεύματος! Α, και στην ευκολία με την οποία ο "όχλος" καταπίνει, πιστεύει, ασπάζεται, ακολουθεί... οτιδήποτε μπορεί να του πλασάρει ένας ικανός ρήτορας που του απ-ενοχοποιεί επιπλέον τα ''κακά'' του ένστικτα με απώτερο στόχο τον οποίο συνήθως εκείνος αγνοεί!!!

credits @ ανώνυμος " σύστημα αξιών για να ελπίζει ο άνθρωπος"

Το El Greco κορίτσι της παραλίας εν έτος δύο χιλιάδες τόσο...

Μπορεί τα αρσενικά να παραμένουν σταθερές αξίες ντυμένα με μαυρισμένο δέρμα, αντρίλα και σαγιονάρα, αλλά το μέσο ελληνικό κορίτσι της παραλίας του σήμερα περιφέρει πια 'million dolars looks' (ποιά κρίση!?) πάνω από την άμμο ή του γυαλού τα βοτσαλάκια και το κάνει και καλά.

Ξανθιά ως τη ρίζα ή με τεχνητή νοημοσύνη είναι κούκλα, προκλητική και πατάει επιμελώς και εσκεμένα αγορίστικες καρδιές με τα δίσολα δεκαπεντάποντα, με λεπτά κορδονάκια σε έκδοση παραλίας Louboutin ή τα Manolo της, που ειλικρινά δεν ξέρω ούτε ποιός της τα αγοράζει, ούτε ποιός της τα συντηρεί! Αναρωτιέμαι... Ορκίζομαι όμως οτι είναι αυθεντικά όπως και τα τζαμάκια πίσω από τα οποία κρύβει το multi scanning βλέμμα της.

Γκρινιάζει συνεχώς οτι είναι μόνη και αναζητεί εντατικώς τον άξιο δότη, τον έμπιστο μελλοντικό πατέρα που θα συντελέσει στη δημιουργία των κλώνων της, αλλά γυρίζει προκλητικά να κοιτάξει τα υπολείμματα καρδιάς που άφησαν τα φονικά τακούνια στην άσφαλτο πίσω της, φτύνει τον λεκκέ τσαλακώνοντας το γατίσιο μυτάκι και συνεχίζει να κουνάει το προκλητικό πισινάκι της παγαίνοντας προς το στόχο.

Α! Να και η απάντηση στην τελευταία μου απορία! Είναι το στρουμπουλό αγόρι εκεί απέναντι -κάτω από την ομπρέλα παραλίας μην τύχει και καεί από της αδηφάγες ακτίνες του θεού ήλιου- που η ανασφάλειά του και τα κόμπλεξ του δεν το αφήνουν να διαχειριστεί σωστά το παραδάκι του μπαμπά, απόγονου θαλασσοπόρων ή γρεκών κροίσων που τρεις γενιές τώρα προσπαθούν εντατικά και αδυνατούν να πετύχουν το ποθητό. Οι άτιμες οι χρυσές λίρες του προ-προ-προπαππού είναι ατελείωτες! Και μυρίζουν...

Κάτω από την ξαπλώστρα του έχει στοιβάξει με προσοχή ντάνες από κουτιά παπουτσιών -το νέο φετίχ της θηλυκής μοδώς- με ονόματα σχεδιαστών διεθνούς jet set σε περίοπτη θέση -για να σιγουρέψει τη συντροφιά της βραδιάς- και στο τραπεζάκι δίπλα του ιδρώνει μέσα σε παγωνιέρα ένα μπουκάλι έργο μοναδικής τέχνης με ροζαλή μπουρμπουλένια απόλαυση, έτοιμη να ξεδιψάσει το 'μωρό' του...

Ο στρογγυλός πισινούλης πίσω από το μικροσκοπικό βραζιλιάνικο κάλυμμα του τρέχει χαρούμενος και γελαστός προς τα κεί.

Ποιά χημεία, ποιοί έρωτες, τι ανοησίες; Εσύ χρυσό μου ζεις ακόμα στην προηγούμενη εποχή και συνεχίζεις να πιστεύεις στεγανά και φούμαρα against all odds, πως οι έρωτες έχουν αγνά κίνητρα και πως ακόμα μπερδεύουν τις εκκρίσεις των επινεφριδίων με τους άτσαλους χτύπους της καρδιάς.

Λάθος!

Η σύγχρονη, γενετικά βελτιωμένη και κατάλληλα εκπαιδευμένη ελληνίδα κουκλάρα, έχει να σου διδάξει πολλά και ουσιαστικά για το σύγχρονο τρόπο ζωής, δράσης και επιλογών κι αφήνει τα μάτια, την καρδιά και τα επινεφρίδια κατά μέρους, για να ασχοληθεί με το μυαλό και να το δεί πιο 'λογικά' το θέμα.

-> Βρες τον κατάλληλο στόχο, όπλισε το μέσο ρίψης σου και δώς του να καταλλάβει πριν βγεί από τη νάρκη, γιατί τα μανικούρ, τα πεντικιούρ, τα αξεσουάρ, τα λέϊζερ, τα εξτένσιονς και τα ζόρικα τουρλωτά χειλάκια, δεν παρέχονται σε κέντρα εθελοντικής εργασίας, ούτε στον Αγροτικό Συνεταιρισμό ή την Ένωση στην οποία διαθέτεις εκπτωτική κάρτα μέλους.

Σύγχρονη ελληνίδα κουκλάρα που κάνεις τις οικονομικές κρίσεις και τα ΔΝΤ να ιδρώνουν από ακατάσχετη επιθυμία κοιτώντας σε, ήρθα να σου μάθω 'ζωή' και με τάπωσες!

Ξέρεις πολύ καλά καί τι θέλεις καί πως ακριβώς να το πάρεις!

Σε κοιτώ έτοιμη να ενδώσω και γώ στον πειρασμό της πρόκλησης που ξεχειλίζεις από κάθε πόρο σου και προσπαθώ να θυμάμαι οτι το στόμα μου, που ξέμεινε μετέωρα ανοιχτό από την έκπληξη που ένιωσα βλέποντας σε, είναι καλύτερα να το διατηρώ κλειστό. Όχι για να υποκούσω σε αμφισβητούμενα σαβουάρ βίβρ γαλόφωνων ελλήνων εμπνευστών, αλλά κυρίως γιατί στρατιές θρεμένες μύγες παραμονεύουν καλοκαιριάτικα και γω είμαι αντιρρησίας χορτοφάγος!

the male

Do u láik φροϋλάιν thí Gris?

Έχω την τύχη να έχω γεννηθεί σε έναν υπέροχο ελληνικό τόπο. Ένα νησί που με μεγάλωσε με όλες τις εικόνες που απαιτεί το ''zorba the greek'' manual.

Πολύ καλοκαίρι, πολύ ήλιο, γυμνά πόδια -ή και σώματα ενίοτε- πάνω στην πυρωμένη πέτρα, πολύ ελιά, κυπαρίσσι και μπουκαμβίλιες γύρω γύρω... και θάλασσα. Θάλασσα κι ατέλειωτο γαλάζιο δεξιά, αριστερά, ψηλά, παντού...

Η εικόνα τελευταία (όσο 'τελευταία' μπορεί να χαρακτηριστεί το μεταπολιτευτικό διάστημα σε τούτη τη χώρα) δέχεται έντονες εξωτερικές επιρροές και οι ισσοροπίες έχουν τρόπον τινά ανατραπεί, ειδικά σε σχέση με τους ασταθής παράγοντες, βλέπε οικονομία. Με τόση θάλασσα να την περιτριγυρίζει, βαράει προκλητικά μακροβούτια στο ατέλειωτο γαλάζιο και παρασύρει στο διάβα της ζωτικούς παράγοντες όπως η οργάνωση, η ανάπτυξη, οι στόχοι, για μια ατέλειωτη εξευρεύνηση του βυθού. Σε κάποια παιχνίδια πρόκλησης των ορίων δε, μένει ορισμένες φορές περισσότερη ώρα κάτω από την επιφάνεια με αποτέλεσμα κάποιες μόνιμες βλάβες των οργάνων και ανωμαλοποίηση της γενικότερης λειτουργίας.

Eυτυχώς από την άλλη οι σταθεροποιητικοί παράγοντες σώζουν μια κατάσταση ή μια χώρα στην περίπτωση μας... με επικεφαλή εκείνον που σταθερά ανθεί κόντρα στην πτώση κάθε άλλου ζωτικού παράγοντα και που με κάνει να ανατριχιάζω σύγκορμη από εθνική υπερηφάνεια ενώ με γεμίζει θάρρος για το αύριο.  Το αθάνατο ελληνικό καμάκι των αθάνατων ελληνικών προτεταμένων τρικεφάλων και άλλων μυών που δουλεύτηκαν ολόκληρο χειμώνα σκληρά και επίμονα για να ανταπεξέλθουν στο δύσκολο καλοκαιρινό έργο τους μέσα στο λιοπύρι.

Μια σταλιά από τη φύση του (που δεν ήταν τόσο απλόχερη στο μπόϋ του όσο σε άλλα στοιχεία του 'χαρακτήρα' του) το σκουρόδερμο ελληνικό αρσενικό αλωνίζει ολημερίς τις παραλίες για να ψαρέψει ξανθά δίμετρα πόδια, 75Dsize, στα οποία φιλοδοξεί να διδάξει τι εστί ‘lav mi beib’ μετά το ηλιοβασίλεμα, την ώρα της ανάπαυλας. Τότε που οι ρυθμοί του εγκεφάλου αλλάζουν τέμπο και που ότι γυαλίζει δεν μπορείς να ξέρεις έτσι και αλλιώς αν είναι χρυσός, όχι πριν το ξημέρωμα. Όχι πριν το φώς του ήλιου εμφανιστεί ξανά στον ουρανό για να διαλύσει ψευδαισθήσεις και δολώματα.

Πως είναι δυνατόν τώρα, ένα τόσο δα κορμί που λογικά ακόμα και το self esteem του το εγκαταλείπει το μεγαλύτερο κομμάτι της μέρας -γιατί και κείνο βαριέται τόση εγκεφαλική στασιμότητα- να φορτώνει μούσκουλα και μελανίνη και βρέξει χιονίσει να είναι εκεί, πάλι, ασταμάτητα στις επάλξεις, έτοιμο για υπόσχεση, έτοιμο για δράση, έτοιμο για ''remember my name babe, you will be screaming it later'', δεν έχω ειλικρινά καταλάβει.

Πρόσεξε το νωχελικό περπάτημα γύρω από την ξαπλώστρα του και το τελετουργικό ξύσιμο του αριστερού ώμου από το αντίθετο χέρι -καθώς παρατηρεί κάάάτι στο απέναντι κενό- με τεχνική ακριβείας που διδάχτηκε από τους προκατόχους του ώστε να αναδυκνύει με μια κίνηση μούσκουλα καλοδουλεμένα που αλλιώς θα έμεναν στην αφάνεια.

Η οικονομία γλυστρά, η οργάνωση ψάχνει το βαθύτερο νόημα της ύπαρξής της, οι 'στόχοι' τελειώνουν ένας-ένας, η ανάπτυξη  ψυχοραγεί... και το αθάνατο ελληνικό καμάκι χωρίς ένα ευρώ στην τσέπη του, φορτώνει αισιόδοξα τους τρικέφαλους, φουσκώνει τους θωρακικούς, φοράει το ξυπνητήρι της γιαγιάς στο βραχίονα και βγαίνει και σήμερα να υψώσει το ηθικό της ελλάδας.

Αθάνατη δίμετρη ξανθιά θεά μου της Σκανδιναβίας, σε παρακαλεί με τo σκaτi του μισόκλειστο βλέμμα... δώσε σημασία στο λόγο που ξεχειλίζει από το φλύαρο κορμί του, έστω και αν με δυσκολία κρύβει πια τα ψίγματα κοιλιακής κυτταρίτιδας που αφήνει στο διάβα του το άφθονο αλκοόλι των ντίσκο που σε γύρναγε κάθε βράδυ.

Και μην ξεχνάς, το ζήτημα δεν είναι τι έχει αλλά τι σε έπεισε μες τη νύχτα οτι διαθέτει και η επιτυχία της αποστολής του κρίνεται από το αν πιστέψεις τελικά οτι είναι ο 'θεός σου', που θα νοσταλγείς τους κρύους χειμώνες του βορρά σου και για πάντα... και θα ανατριχιάζεις στην ανεξίτηλη ανάμνηση που σε πέταξε άγρια πάνω σ’ ένα βράχο και σε δίδαξε αρχαία ελληνικά ένστικτα τραγουδώντας σου ''do u lάik μαντμουαζέλ δí Gris?''

the female

Το βούτυρο ΜΟΥ, το ποτήρι ΜΟΥ! Σιχαίνομαι λέμε!

Αυτή η ιστορία με το βούτυρο, θα εξελιχθεί σε αιματηρό επεισόδιο μια μέρα σύντομα, αν δεν βρω εγκαίρως από που αγοράζουν ατομικά βουτυράκια για το πρωινό. Τι δεν καταλαβαίνει ο κόσμος όταν λες: πάρε το μαχαίρι ή εκείνη την ειδική maΛ@κiα για το βούτυρο, τράβα μια ποσότητα να βάλεις πάνω σ’ αυτό που τρως τέλος πάντων κι άσε μας να φάμε και μεις με την ησυχία μας. Και το γαστρο-οισοφαγικο-στομαχικο-εντερικό μας σύστημα ανέπαφο πρωινιάτικα. Τι δεν καταλαβαίνεις; Ποιο από όλα τα παραπάνω απαιτεί επεξηγηματικό σεμινάριο;

Γιατί απλώνεις τη χερούκλα σου, χώνεις το αντικείμενο του πόθου σου βαθιά στο βούτυρο, τραβάς μια ποσότητα -όση νομίζεις οτι σου χρειάζεται- που ήταν -ώ θεοί- περισσότερη, ως συνήθως, από αυτή που θα έφτανε να αλείψεις όλη τη φραντζόλα και τη φραντζόλα του γείτονα τώρα που το σκέφτομαι… κι επιστρέφεις το μισολιωμένο και ταλαιπωρημένο πλεόνασμα πάλι στο κεσεδάκι με εξαιρετική άνεση και οργασμική ικανοποίηση στη μούρη, μπλιάξ… μαζί με τα απομεινάρια του ψωμιού σου, της μαρμελάδας που μοιάζει με 6κ@7@ κι είχε εγκατασταθεί στο μαχαίρι σου από την προηγούμενη δόση πασαλείμματος και ποιος ξέρει τι άλλο έχεις απιθώσει εκεί απάνω τόση ώρα που το πασπατεύεις.

Σιχαίνομαι!

Ποιο κομμάτι αυτής της λέξης είναι δυσνόητο, ποια συλλαβή θέλει αποκωδικοποίηση; Να το κάνω να τελειώνουμε με αυτό το ζήτημα! Το λέω ευθέως, κατηγορηματικά και ευγενέστατα, άρα το ‘δεν ήξερα’ άλλοθι σου δεν ισχύει πια, έχει καταρριφθεί εκ της γενέσεως του. Εξάλλου δεν υπάρχει άλλοθι εδώ. Είναι σίχαμα σε κάθε περίπτωση, συνθήκη, χώρα, σπίτι… παντού και πάντα! Έχω απλώς δίκιο από όποια γ@μ1^^έν# μεριά και να το εξετάσεις το ζήτημα. Είναι σίχαμα και γώ βαρέθηκα να πετάω μισογεμάτα βούτυρα και να αγοράζω καινούρια, ειδικά εν καιρώ καπιταλιστικής κρίσης (κάνω οικονομία για να αγοράσω το 68ο ζευγάρι παπούτσια) και δεν έχω εντρυφήσει ακόμα και στο θεώρημα: ‘τα μικρόβια είναι παντού και είναι χρήσιμα για τα αντισώματα που πρέπει να αναπτύξουμε’ και ούτε θα γίνει ποτέ κάτι τέτοιο γιατί πάντα θα θέλω να επιλέγω ΕΓΩ αν-και-ποιανού μικρόβια θα βρουν το στόμα μου … Πάντως ΌΧΙ τα ΔΙΚΑ Σου! Έστω και για την προσωρινή διαμονή τους εκεί ωρών, λεπτών ή δευτερολέπτων στην περίπτωση που όντως πεθαίνουν άμεσα.

Και το ποτήρι μου… ΑΣΤΟ ΚΆΤΩ! Δε θέλω, λέμε, να πίνεις από αυτό. Πίνω εγώ. Εκεί είναι το ντουλάπι, σε πολύ συνηθισμένο μέρος βρίσκονται τα ποτήρια, στο ύψος των ματιών μέσου αναστήματος ανθρώπου μην τυχών και μπερδευτεί κανείς… πάρε καθαρό και πιες. Αυτό εκεί δίπλα στο νεροχύτη -που κατά τύχη είναι εκεί τώρα που μιλάμε- βρίσκεται σε αυτό το επικίνδυνο για τις ορέξεις σου σημείο γιατί εδώ είναι σπίτι ΜΟΥ, είμαι στην κουζίνα ΜΟΥ, μαγειρεύω κι ενίοτε διψώ και το’ χω πρόχειρο για να πίνω ΕΓΩ.

Γιατί με κάνεις να επαναλαμβάνομαι πάλι και να με μισώ γι' αυτό;

... όταν τελειώσω θα το βάλω στα άπλυτα και αργότερα θα πάρω καθαρό όταν ξαναθελήσω να πιω. Και αφού σπίτι μου ΔΕΝ έχεις δικό ΣΟΥ ποτήρι, για όσο κάτσεις εδώ σου δίνω την άδεια να πας ως εκείνο το ντουλαπάκι που είπαμε, με την πορτούλα που πρέπει να βάλεις το μείον 1000 τις 1000000000 της δύναμής σου για να το ανοίξεις, να πάρεις όόόποιο ποτήρι θες (πάρε και από τα καλά που τα φυλάμε για γιορτή), να κάνεις μισό βήμα προς τη βρύση ή κανένα βήμα προς το ψυγείο που θα βρεις νεράκι, να το βάλεις στο ποτηράκι ΣΟΥ και να πίνεις όόόση ώρα θες. Ή να μου πεις να σε υπηρετήσω εγώ, το προτιμώ από την διαδικασία συστολής και διαστολής που θα υποστεί το εντερικό μου σύστημα ή τις στομαχικές κράμπες και μόνο στην ιδέα του οτι πίνω από κει που απίθωσε τις στοματικές εκκρίσεις του κάποιος άλλος (και πάντα με την ελπίδα του καλού σεναρίου, ότι δεν φοράει μασέλα…)

Ότι θες, αλλά όχι από το δικό μου ποτήρι, pliz! Σιχαίνομαι, με ένα ποσοτικό κοσμητικό επίθετο να το περιγράφει σε υπερθετικό βαθμό και δεν θέλω να πάω σε ψυχολόγο ώστε να κατανοήσω την όποια φροϋδική εξήγηση έχει να μου προσφέρει για να απλουστεύσει τη μίζερη ζωή μου.

Σιχαίνομαι από επιλογή και μ’αρέσει!

 

Απεργίες, διαδηλώσεις, δάνεια, φτού κι απ’ την αρχή…

Στρος Καν: ''Θα διαδήλωνα κι εγώ, αν ήμουν Έλληνας''

Δυσαρεστημένος είναι ο επικεφαλής του ΔΝΤ με τον τρόπο που οι Ευρωπαίοι διαχειρίστηκαν την ελληνική κρίση καθώς και για τα υψηλότοκα δάνεια που χορηγούν στην Ελλάδα. H κατάσταση θα ήταν πολύ καλύτερη, αν η Ευρωπαϊκή Ένωση είχε λάβει την απόφαση να στηρίξει την Ελλάδα ήδη από τον Φεβρουάριο, αφού έτσι θα υπήρχε χρόνος να συζητηθεί με μεγαλύτερη άνεση το πρόγραμμα σταθεροποίησης, ώστε να προστατευθούν οι πιο ευάλωτοι. ''Αν ήμουν μέλος ελληνικού συνδικάτου, θα έβγαινα και γω στο δρόμο να διαδηλώσω'', πρόσθεσε ο ΔΝΤ leader... και άλλα πολλά...

* * *

Διάβασα αυτά, άκουσα άλλους πολλούς, είδα και το βίντεο που κάνει κύκλους στο διαδίκτυο με τον μπασταρδεμένης εθνικότητας Daniel Cohn-Bendit να ωρύεται εν μέσω Ευρωπαίων λεγεωνάριων, υπερασπιζόμενος τη χώρα μου, που τι συμφέρον να έχει… προβληματίστηκα. Εν τέλει θα διαφωνήσω. Θα σηκώσω το κεφάλι περήφανα και θα πω: Εγώ κύριε Καν είμαι Ελληνίδα και δεν θα διαδήλωνα! Κι αν ήμουν Ευρωπαϊκή Ένωση κύριε Καν, δεν θα στήριζα την Ελλάδα από το Φεβρουάριο, ούτε από τον Οκτώβριο, τότε που σε μερικές χώρες της Ευρώπης είχε ήδη κηρυχτεί η δόλια σε πτώχευση κι ας μην το ήξερε.

Εσείς ασφαλώς από τη μεριά σας, μας γλυκάνατε λιγάκι το χάπι, να' στε καλά μέρες που είναι! Πάντα σε ανάλογες περιπτώσεις, κάνουμε ένα ζάπινγκ στην υδρόγειο να δούμε τι λένε οι άλλοι για εμάς και με τέλεια εξασκημένη συλλεκτική προσοχή ακούμε όλα όσα μας χαϊδεύουν τα αυτιά για να σκαρφαλώσει και το self esteem λίγα εκατοστά από το έδαφος...

ΟΜΩΣ! Τα "εκατό αργύρια" μείον γίνανε -fact!- θηλιά στο λαιμό του μισθωτού και γλυκό ή όχι το χάπι, είναι όλο δικό του. Το έφτιαξαν συνεταιρικά εδώ και δεκαετίες (μην πω παραπάνω και μπερδέψω επίσης κάτι παλιούς ελαφρύ το χώμα που τους σκεπάζει) μερικοί πανέξυπνοι Έλληνες πολιτικοί, σε συνεργασία με μερικά εναπομείναντα ελληνικά γαϊδούρια. Αυτόχθονες και ξένοι με μακρύ χέρι! Κι ''εγω'', δεν μπορώ να πω. Παρακολουθούσα! Δε σας το είχα αναφέρει αυτό, ε;

Λοιπόν κύριε Καν, επαναλαμβάνω αν και θα σας λυπήσω με την αντιδραστικότητα μου, μουλάρωσα και δεν θα έκανα διαδήλωση ξανά! Αν είχα φροντίσει να κατέχω το καρπούζι και το μαχαίρι και δεν βαριόμουνα (βασικός παράγοντας και χαρακτηριστικός μου) θα διαδήλωνα ΜΙΑ φορά πριν χρόνια (ως συνέπεια δεν θα είχαμε την ευκαιρία να συστηθούμε φέτος) και θα τα είχα κάνει όλα μαντάρα. Δεν θα είχε μείνει  κολυμπηθρόξυλο όρθιο (θέ μου συχώρα με), ώστε να καταλάβουν όσοι πρέπει, ότι δεν είμαι ένας τυχαίος βοσκός που παίζει την ιστορία με το λύκο και τα πρόβατα... ξανά και ξανά…

Γιατί, πια, οι διαδηλώσεις μου θυμίζουν εκείνη την παλιά διδακτική ιστορία, τη θυμάστε; Φώναζε ο βοσκός για πλάκα κι όταν ήρθε η πραγματική ανάγκη για βοήθεια, δεν τον πίστεψε κανείς! Αυτό συμβαίνει και στον Έλληνα διαδηλωτή. Γκαρίζει εδώ και δεκαετίες πίσω από τεράστια πανό με ηχηρές αντι-καπιταλιστικές m@L@kίες για πρόσχημα (κάποιος του’ πε πως το καπιταλιστικό γουρούνι είναι χειρότερος διεφθαρμένος από το κομμουνιστικό) άσχετα από την πραγματικότητα κι ανάγκη του καιρού! Ακολουθώντας τον  αντάρτη πρωτοστάτη τυφλά ή από κεκτημένη ταχύτητα -νομίζοντας πως αυτό είναι αγώνας- και τώρα που ήρθε ο ''λύκος";

Ναι, δυστυχώς δεν πιστεύω πια στις διαδηλώσεις. Οι νόμοι ψηφίστηκαν οι αποφάσεις πάρθηκαν, κάτι που καθιστά παρανομία την αλλαγή πλεύσης της όποιας κυβέρνησης. Εξάλλου μου αποδεικνύουν ότι το λιγότερο που πετυχαίνουν έτσι όπως οργανώνονται, είναι να αποτελειώνουν περιουσίες, φήμη, ηρεμία και το χειρότερο ΖΩΕΣ, για το τίποτα.

Άσε που αυτή η οχλική αντίδραση είναι χάλια! Αρπάζουμε ένα ''όπλο'' (λουλούδι ή πέτρα) και τρέχουμε σαν παρλιακοί στους δρόμους, με στόχο να πλήξουμε ιδέες και πρόσωπα χωρίς να δούμε την πραγματικότητα (ναι συνδικάτε, ο καπιταλισμός δεν θα φάει απόψε το χαβιάρι του, θα κάνει απεργία πίνοντας ξερή σαμπάνια ακολουθώντας το παράδειγμα του Γιαπωνέζου απεργού που φτιάχνει μόνο αριστερό παπούτσι)...

Κύριε Καν μου, οφείλουμε να καθίσουμε να σκεφτούμε και βάσει λογικής και σχεδίου να δράσουμε. Δίχως στόχο ίσον= δίχως καμία πιθανότητα να αλλάξουμε το παραμικρό! Και πρέπει να τολμήσουμε αρχίζοντας από εμάς! Για αρχή και για αλλαγή ας το βουλώσουμε συμμαχικά (αν γίνεται τουλάχιστον σε αυτό), ας παγώσουμε λίγο την εικόνα για να βρούμε το λάθος και να το διορθώσουμε χωρίς παλιά δεδομένα να επηρεάσουν τις τωρινές μας πράξεις! Οι εποχές έχουν δια παντός αλλάξει. Και τα μηνύματα. Και τα μέσα...

Όχι λοιπόν με μπαλώματα. Θέλει ξήλωμα για να το φτιάξεις σωστά από την αρχή! Όσο δεν το βλέπουμε και βάζουμε νέο μπάλωμα (=δάνειο) θα είμαστε οι παρακατιανοί της παρέας, οι με το μπαλωμένο βρακί!

Αυτά, κύριε Καν… Η καταστροφή έχει ξεκινήσει πολύ παλιότερα. Εσείς το μπάλωμα θα ανανεώνατε με το λεγόμενο αζημίωτο και αποτέλεσμα εγώ να νιώσω πάλι σαν το μπασταρδάκι που αφού έφαγε το χαρτζιλίκι απερίσκεπτα, μάλωσε με τα άλλα παιδάκια στο σχολείο που όλο του πειράζουν τα πράματα κι ο σύλλογος γονέων και κηδεμόνων συζητά όλο σοβαρότητα για το πώς θα το επαναφέρουν στην τάξη… μια τάξη… ποια τάξη;

ΥΓ: Θέλεις να βοηθήσεις την Ελλάδα; Εμπόδισε την ή εναλλακτικά πες στην ΕΕ να μην τη βάζει να μαλώνει σαν τα κοκόρια με τη γείτονα, ώστε να αγοράζει σαν τα πουκάμισα κι από ανασφάλεια, δαπανηρούς εξοπλισμούς –από αυτήν μάλιστα, υπερτιμημένα και χωρίς να ισχύει η εγγύηση ενίοτε. Μια τόση δα χώρα κι έχει ένα οπλοστάσιο μεγαλύτερο κι από αυτό της μεγαλοδύναμης και πολυπληθυσμικής ευρωγιγάντου, πάλαι ποτέ πολεμικής μηχανής… κι άλλα πολλά!

Ο Αποστόλης και οι 30 κλέφτες!

Troktiko, Τετάρτη, 26 Μαΐου 2010
Κακλαμάνης: "Δεν μπορώ να είμαι συνάδελφος με 30 καθάρματα"
Ξέσπασε ο Απόστολος Κακλαμάνης και τα είπε χοντρά. Δεν αντέχει να την πληρώνει αυτός για τους άλλους. Και το είπε ξεκάθαρα. "Δεν γίνεται να είμαι συνάδελφος με 30 καθάρματα". Και ... λίγους είπε ο Κακλαμάνης. Μόνο η εφημερίδα "Ελεύθερος" το έκανε πρώτο θέμα. Ουσιαστικά αυτή η δήλωση δίνει το στίγμα της πολιτικής ζωής και όσα φωνάζει όλος ο κόσμος περί κλεφτών και απατεώνων στο κοινοβούλιο.


***

Ουπς, καθυστέρηση.

Πέντε- έξι μέρες και κάτι ώρες (βαριέμαι να μετράω) μετά από τη στιγμή που θα έπρεπε. Λες να... ; Μπαααα…

Εξάλλου δικό μου είναι το μαγαζί, ότι θέλω κάνω. Τώρα μου ήρθε τώρα και θα το πω

Λέω, λοιπόν!

Κύριε Αποστόλη μας!!! Αχ, κύριε Αποστόλη μας… Που δεν θέλω να σας κακοκαρδίσω με το διαφορετικό point of view μου, είστε και καλός άνθρωπος λένε. Δε θέλω να πάθετε τίποτα εξ αιτίας μου… Λοιπόν, δε θα είμαι σκληρή μαζί σας, αλλά θα σας μαστιγώσω έτσι κι αλλιώς (κύριε Αποστόλη μας). Απλά θα διαλέξω ένα μαστίγιο με λιγότερη γόμα (έτσι δεν το λένε αυτό το υλικό που τσούζει και πονάει ταυτόχρονα;) ώστε να μην σας πονέσω πολύ. Λίγο, λιγουλάκι, ίσα που θα το νιώσετε να σας ακουμπά. Γιατί ο στόχος μου δεν είναι να πονέσετε εσείς, καταλάβατε; Ο στόχος μου είναι να προβώ εγώ στην πράξη. Να ξεθυμάνω την οργή μου.

Αλλά θα είμαι κυρία. Στο λόγο της ταλαιπωρημένης μου τιμής! Αχ, όχι, τέτοια τώρα, η τιμή μου είναι ταλαιπωρημένη από τα 30 (+270 -τα τίμια, γιατί είμαι και optimist) καθάρματα που στεγάζονται στα παλιά, γεμάτα λευκό μάρμαρο ανάκτορα, γιατί ναι, δεν το ξέρατε; Δεν είναι μόνο 30 (ή σαράντα whatever) οι κλέφτες Αλί Μπαμπά! Είναι κι άλλοι! Και μας βιάζουν παράφυση καθημερινά και δεν μπορούμε να πούμε και κουβέντα. Υπέγραψες λέει!

 Μια φορά στα 4 χρόνια παιδί μου, μαζευόμαστε περιχαρείς -σαν Κινέζα αιωνόβια ξεδοντιάρα που αξιώθηκε να βάλει γόβα στιλέτο πριν μακαριστεί- σε ένα μέρος που μας ορίζουν από πρίν –κάνα εξάμηνο δεν κάνουν άλλη δουλειά από το να μας θυμίζουν το ραντεβού- και υπογράφουμε ανωνύμως -αλλά μετράει- νομιμοποιώντας μερικούς που δεν ξέρουν να δουλεύουν και πιάσανε κάτι εθελοντικά πόστα εκεί πέρα, να μας βιάζουν τη μέρα, την ψυχή, την ηρεμία, την ελευθερία, την οικονομία, την τιμή… ότι θηλυκό τέλος πάντων ξέμεινε πάνω μας (ντάξει, είπαμε στη γριά... αλλά έλεος!). Πάει η τιμούλα μου!

Και σεις καλέ μου κύριε Αποστόλη… Τα είπατε να αγιάσει το στόμα σας. Διαβάζει ο λαός την σπουδαία σας δήλωση και, ναι, σας εξετίμησε. Παιδιά, μας τα λέει ανοιχτά και ειλικρινά ο κύριος Αποστόλης μας. Τι τον ταλαιπωρείτε τον άνθρωπο και πληρώνει εκείνος για τους υπόλοιπους; Εγώ για να είμαι ειλικρινείς (ούπς, ήττα;) απορώ και πως τον δέχτηκαν σε αυτή την ομάδα με τόσους κακούς. Όλοι μαζί και ο ψωριάρης μόνος του…

Τώρα όμως θα πάρω το μαστίγιο… εκείνο που είπα, ναι. Στην περιχαρακωμένη μου τιμή! Δεν ξελέω!

Κύριε Αποστόλη μας! Από πού νομίζετε ότι ήρθαμε μεις; Δηλαδή νομίζετε ότι είχαμε την ψευδαίσθηση ότι ΔΕΝ ήταν οι τριάντα (των περί U ο λόγος) καθάρματα; Αυτοί και με ακόμα ένα μηδενικό καταπόδας μείον τους τίμιους. Δεν το ξέρατε; Να σας ενημερώσω εγώ. Αλλά κι εσείς, τι περί εξυπνάδας μου λέγατε πριν το ραντεβού και περί αντίληψης, και περί εμπειρίας, και τα λοιπά καλά και άγια που έλεγε ΚΑΙ το καρίκιουλούμ σας! Εγώ στο ραντεβού (αυτό το κάθε τέσσερα χρόνια που ποτέ δεν σύφτακε να γίνει σε 365χ4=#### μέρες) σας έδωσα την υπογραφή μου ακριβώς για να με προστατέψετε από αυτά τα καθάρματα και τα άλλα, επειδή είπατε ότι μπορείτε. Όχι, για να έρθετε έναν αιώνα μετά τη γνώση μου να μου πείτε αυτό που ήξερα ήδη.

Εσάς σας ήθελα εκεί για να τα ξεκάνεται αυτά τα καθάρματα. Δεν μου υποσχεθήκατε να με προστατεύετε και Μένα και τη Χώρα μου από το κακό και το άτιμο; Και το Νόμο και το Σύνταγμα; Δεν ορκιστήκατε μπροστά σε Θεό και Θνητό; Τώρα γιατί τσινάτε! Τι να κάνω ΕΓΩ από δω που είμαι γώ αν δεν μπορείτε να το κάνετε ΕΣΕΙΣ από εκεί που είστε ΣΥς; Τι ζητάτε βοήθεια από τον κερατωμένο;

Αν ήταν κύριε Αποστόλη μας η ‘θέση’ να είχε μόνο την υποχρέωση να βάζετε υπογραφές και ύστερα να τσεκάρετε που τις βάλατε, να μας εκπροσωπείτε σε εκδηλώσεις μετά γαλλικής Chαmpάνιας (θέλω αντιλαϊκή και εκ Γαλλίας προφορά εδώ) και συνοδευόμενος από την κυρία σας με την πανέμορφη τουαλέτα, έ… την έκανα και μοναχή αυτή τη δουλειά. Δεν ήθελα βοηθούς. Εξάλλου ΚΑΙ στυλό έχω ΚΑΙ χέρι! ΚΑΙ κορμί για βραδινό ρούχο! ΚΑΙ ξέρω και πώς να αποτύχω, το κυριότερο!



ΥΓ: Με το μπαρδόν κιόλας κύριε Αποστόλη μας, αλλά... όποιος ανακατεύεται με τα πίτουρα... ΜΗΝ ΕΙΝΑΙ ΚΟΤΑ;

ΥΥΓ: Α, μην μου διαφύγει η τελική κορώνα… Με υπηρετείς! Μην ξεχνιόμαστε!