Δευτέρα 24 Ιανουαρίου 2011

Βγήκα για ψώνια

(Και είχα μια σκασίλα θα μου πεις... το ήξερα γι' αυτό το μοιράζομαι.)

Δοθείσης μιας προγραμματισμένης διαδικασίας από αυτές που σε καθηλώνουν να φλερτάρεις επί 24ώρου με τον καναπέ, απατώντας τον μόνο για ένα διακεκομμένο μικρό κομμάτι ύπνου στο κρεβάτι σου, καταναλώνω όσο μπορώ την προσφορά αγάπης, φροντίδας, φιλίας, από το περιβάλλον μου και τεμπελιάζω κανονικά και με το νόμο, έχοντας απενοχοποιήσει κάθε συναίσθημα/τάση που επεμβαίνει αυθαίρετα και πάει να μου χαλάσει αυτή την πρωτόγνωρη εμπειρία. Να μην φροντίζω εγώ δηλαδή, αλλά να με φροντίζουν, προσφέροντάς μου ό,τι έχω ανάγκη. Κρύβοντάς μου δυσάρεστα περιστατικά, χορεύοντας εν πάση περιπτώσει το χορό που εγώ αποφασίζω… έχει πολύ πλάκα. Δηλαδή στην αρχή δεν είναι απλά πλάκα. Είναι υπέροχα για το διεστραμμένο κεφάλι μου. Κάπως έτσι είναι η ζωή της βασίλισσας υποθέτω… και αποφασίζω να τη ζήσω όσο πρέπει (ή εναλλακτικά όσο παίρνει).
-Μου φέρνεις εκείνο σε παρακαλώ;
-Μπορείς να κάνεις αυτό σε παρακαλώ; (ναι, είμαι όπως πάντα ευγενική).
Όλο ‘ναι’ είναι η απάντηση και η απόλαυση δεν έχει τέλος. Αρχικά.

Περνούν οι μέρες όμως, αυτή η κατάσταση είναι άλλη μια κατάκτηση πια που έγινε ρεαλιστική και στη βδομάδα πάνω έχω λαλήσει γιατί πιο πολύ από καλομαθημένη είμαι άνθρωπος των αλλαγών και δεν έχω γεννηθεί για να γυμνάζω υπηρετικό προσωπικό –καθώς διαπιστώνω. Είναι σαν να μου στερεί ανεξαρτησία... πιάστηκα και στον καναπέ. Δεν είναι πια διασκέδαση να χρειάζεσαι βοηθό για πολύ απλά πράγματα όπως τήρηση βασικής υγιεινής. Τα μαλλιά μου τα φτιάχνω καλύτερα μόνη μου και βαρέθηκα να τρώω γεύσεις που κρίνουν οι άλλοι πώς είναι το ‘κανονικό’ τους (δεν είμαι αχάριστη τους ευχαρίστησα όλους όταν η κουζίνα μας έγινε κέντρο διεθνούς μαγειρικής αυτή τη βδομάδα). Τώρα όμως δεν κάνω πλάκα… θέλω να μαζέψω τα μανίκια και δράση… θέλω να βγω έξω… να πάω για ψώνια… γιατί τι άλλο θέλει κάποιος που έχει καταθλιβεί επί μέρες μαντρωμένος; Ψώνιαααααα… Το φυσικό αντικαταθλιπτικό που στοιχίζει λιγάκι σε υλικό αντάλλαγμα αλλά εγγυημένα κάνει θαύματα!

Α, και δω μας έσωσε ο φοβερός σύγχρονος θεός του διαδικτύου καθώς είναι ακόμα αδύνατον να ξεχυθώ στους φυσικούς δρόμους και να σηκώσω ότι αγοράζεται. Ψώνια θες κορίτσι μου; Πάρε ψώνια! Και έτσι το μικρό γκρίζο DELLicate εργαλείο που lays on my belly το μεγαλύτερο μέρος αυτής της εβδομάδας και μου φέρνει κοντά μακρινούς φίλους, άλλαξε πρόθυμα ρόλο. Έγινε παράθυρο στον έξω κόσμο και δη, σε πολυσύχναστους δρόμους γεμάτους εμπορικά. Ο-λα-λάαα… Ξεσήκωσα όλα τα ηλεκτρονικά καταστήματα υλικών απολαύσεων. Δεν άφησα ρούχο για ρούχο, παπούτσι για παπούτσι, αξεσουάρ και τα λοιπά. Σε λίγες μέρες θα αρχίσουν να καταφτάνουν στην πόρτα μου τα αντικείμενα της υπερβολής μου. Θα τα εξοφλήσω χρησιμοποιώντας εκείνο το μαγικό νουμεράκι που έχω αποστηθίσει κι ασφαλώς δεν μπορώ να μοιραστώ μαζί σας όπως κάνω με τα πάντα και ούτε γάτα ούτε ζημιά. Είμαι χαρούμενη αλλά ένα κρυμμένο κομματάκι κάπου μέσα μου επαναστατεί ζηλιάρικα… φωνάζει ότι θέλει κι αυτό ‘ψώνια’. Έτσι είμαι εγώ. Το έχω καλομαθημένο το μέσα μου… έχει απαιτήσεις…

Ψώνια και συ βρεεεε;;;  Όκαυ, λέω, πάμε για ψώνια…

Και πιάσαμε να τριγυρίζουμε σε ιντερνετικά δρομάκια γεμάτα καταστήματα πνευματικών προϊόντων και γνώσης. Χαμός. Δεν είχαν τελειωμό. Και κει που γυρίζαμε δεξιά αριστερά να βρούμε κάτι να μας κάνει, πέσαμε εντελώς τυχαία σε μια αλυσίδα καταστημάτων με τίτλο «ΜΕΓΑΛΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ» και είχε μέσα απ’ όοοολα, παιδιά. Πλάτωνας, Αριστοτέλης, Σωκράτης, κτλ. Δεν λέγαμε να ξεκολλήσουμε τα πελώρια πια ματάκια μας από τα προκλητικά προϊόντα. Αναστείλαμε την φυσική τάση φυγής που έτσι και αλλιώς μας χαρακτηρίζει και πιάσαμε κουβέντα με το προσωπικό… αξέχαστη εμπειρία. Κάναμε φιλίες. Τόσο υπέροχα ήταν που θα ερχόμαστε συχνά. Φοβάμαι, βέβαια, μια επερχόμενη εξαρτησούλα, γιατί εμείς ότι επιθυμούμε το επιθυμούμε χωρίς όρια. Δεν έχουμε καλή σχέση με το μέτρο. Αλλά μετά απομυθοποιώ, εκλογικεύω και ηρεμώ. Τι κακό θα πάθουμε από αυτή την εξάρτηση; Άντε να ανέβουμε κάποιο πνευματικό σκαλοπατάκι, σκέφτομαι και πέφτω με τα μούτρα, ενώ εκείνο, το μέσα μου, άδραξε την ευκαιρία και ψώνισε απ’ όλα με μια ικανοποίηση ζωγραφισμένη στη φατσούλα. (!) ‘Μα καλά τόσο πολύ του αρέσουν αυτά τα προϊόντα;’, σκέφτηκα κάποια στιγμή. Δεν το είχα καταλάβει και του προμήθευα αξεσουάρ τελευταία –παραπανίσια, η αλήθεια να λέγεται- έχοντας πειστεί ότι αυτά το κάνουν χαρούμενο. Ε, μπορεί η 47η ζώνη να ήταν υπερβολή. Για δες τι μαθαίνουμε καθηλωμένοι σε ένα καναπέ…

Ε, λοιπόν αυτό το shopping therapy-παιχνίδι το συστήνω. Συνήθως λέω ‘μην το δοκιμάσεις μόνος στο σπίτι’ γιατί το διεστραμμένο μου –όπως προείπα- μυαλό, κάνει μερικές φορές άγρια παιχνίδια με τα όρια και τους ορισμούς του σωστού και του λάθους, του πρέπει και του δεν πρέπει, του κίνδυνος και του ασφαλές, που μπορεί να αποβούν μοιραία για ανυποψίαστους ανθρώπους, εδώ όμως το αναιρώ. Δεν υπάρχει κίνδυνος ατυχήματος. Μόνο να έχετε μαζί σας αρκετές σακούλες για ψώνια, μη χρειαστούν και δεν έχετε που να βάλετε τα purchases… το μόνο για το οποίο σας προειδοποιώ!