Κάθε φορά
που διασχίζω ένα σταυροδρόμι, οι ίδιοι φόβοι και οι ίδιες αμφιβολίες τείνουν να
με τραβούν από το μανίκι, λες κι εκείνα φοβούνται περισσότερο μην
ισοπεδωθούν από το επόμενο πιο σίγουρο βήμα μου και πάψουν να υπάρχουν! Πόσες
φορές δε σχίστηκε το ρούχο! Τι νομίζεις; Ύφασμα κι αυτό. Τράβα
ο ένας από δω, τράβα ο άλλος από εκεί... πόσο να αντέξει;
O βηματισμός δεν αλλάζει ρυθμό. Σέρνει το κουρέλι μα παραμένει σταθερός. Με την
ίδια σιγουριά που άφησε το πεζοδρόμιο για να συναντήσει τη μαύρη άσφαλτο, ούτε
δευτερόλεπτο πιο διστακτικός. Φορτωμένος λες άγνοια κινδύνου, κι ας ξέρει πια,
τραβάει να περάσει διαγώνια, πατώντας πίσσα και λευκές γραμμές.
Πόσες
φορές δεν του έχω πει πως φοβάμαι! Πόσα πολλά δεν είναι αυτά που ξέρει πια καλά
πως τρέμω! Λες κι ερχόμαστε από δυο άλλους κόσμους! Μα τελικά, πάντα μαζί
καταλήγουμε στον προορισμό! Πως γίνεται και συντονιζόμαστε κάπου στη μέση του
δρόμου, δεν ξέρω να το πω. Τον αφήνω να με παρασύρει μάλλον. Απόφαση
παρμένη από πριν, κάποια στιγμή νηφάλια και ψύχραιμη σίγουρα, σαν εκείνη που ο
Οδυσσέας διατάζει να του κλείσουν τα αυτιά, μην παρασυρθεί από τα τραγούδια των
σειρήνων.
Ένστικτο
μάλλον ορίζει, υποσυνείδητο επιβάλει. Ένοχα τα είχα και τα δυο ως χθες. Μεγάλο
βάσανο η συνύπαρξή τους με την λογική. Ευκολότερα κατάφερνα να επικοινωνήσω
μαζί της. Απλούστερα νόμιζα. Έτσι είχα μάθει. Εκείνα λουφάζαν σε μια άκρη,
μιλιά δεν έβγαζαν. Μην είχαν κάνει και λάθος;
Αμφιβολία.
Η πιο καλή παρέα του φόβου!
Και τώρα
να, καθώς μαζεύω λίγα κουρέλια, περνώ πάλι απέναντι. Ένας συμπαγής όγκος σαν να
με πλησιάζει. Δε διακρίνω τι είναι, μοιάζει με τεράστια ανθρώπινη φιγούρα. Το
μυαλό μου τσιρίζει "κάνε πίσωωω". Το στόμα μου πάει να με προδώσει με
ένα τρεμάμενο, μισοειπωμένο ‘εντάξει’ στην προσταγή της φιγούρας, αλλά σαν ξένο το κορμί συνεχίζει να
περπατά, με τον ίδιο ρυθμό. Ούτε πιο διστακτικά ούτε πιο γρήγορα. Περνά μέσα
από τον τεράστιο αυτό όγκο, σαν εκείνος να μην είχε ύλη, σα να ήταν τελικά μόνο
μια σκιά...
Κάποτε θα
πανικοβαλλόμουν. Τώρα ένστικτο και υποσυνείδητο ανασένουν βαθιά. Σα λυτρωμένα,
σα δικαιωμένα...
Κοντεύω
στην ασφάλεια της άλλης πλευράς της διασταύρωσης. Πάλι. Κάθε φορά το ίδιο
συμβαίνει. Είσαι εκεί, ανάμεσα σε δρόμους και φόβους, κι ύστερα νικάει κάποιος.
Πάντα κάποιος νικάει! Εσύ διαλέγεις ποιος!
Μια πιθανή
ήττα δε με προβληματίζει καθόλου. Που δεν ξέρω πως γυρίζουν πίσω, αυτό με νοιάζει!
