Έχω την τύχη να έχω γεννηθεί σε έναν υπέροχο ελληνικό τόπο. Ένα νησί που με μεγάλωσε με όλες τις εικόνες που απαιτεί το ''zorba the greek'' manual.
Πολύ καλοκαίρι, πολύ ήλιο, γυμνά πόδια -ή και σώματα ενίοτε- πάνω στην πυρωμένη πέτρα, πολύ ελιά, κυπαρίσσι και μπουκαμβίλιες γύρω γύρω... και θάλασσα. Θάλασσα κι ατέλειωτο γαλάζιο δεξιά, αριστερά, ψηλά, παντού...
Η εικόνα τελευταία (όσο 'τελευταία' μπορεί να χαρακτηριστεί το μεταπολιτευτικό διάστημα σε τούτη τη χώρα) δέχεται έντονες εξωτερικές επιρροές και οι ισσοροπίες έχουν τρόπον τινά ανατραπεί, ειδικά σε σχέση με τους ασταθής παράγοντες, βλέπε οικονομία. Με τόση θάλασσα να την περιτριγυρίζει, βαράει προκλητικά μακροβούτια στο ατέλειωτο γαλάζιο και παρασύρει στο διάβα της ζωτικούς παράγοντες όπως η οργάνωση, η ανάπτυξη, οι στόχοι, για μια ατέλειωτη εξευρεύνηση του βυθού. Σε κάποια παιχνίδια πρόκλησης των ορίων δε, μένει ορισμένες φορές περισσότερη ώρα κάτω από την επιφάνεια με αποτέλεσμα κάποιες μόνιμες βλάβες των οργάνων και ανωμαλοποίηση της γενικότερης λειτουργίας.
Eυτυχώς από την άλλη οι σταθεροποιητικοί παράγοντες σώζουν μια κατάσταση ή μια χώρα στην περίπτωση μας... με επικεφαλή εκείνον που σταθερά ανθεί κόντρα στην πτώση κάθε άλλου ζωτικού παράγοντα και που με κάνει να ανατριχιάζω σύγκορμη από εθνική υπερηφάνεια ενώ με γεμίζει θάρρος για το αύριο. Το αθάνατο ελληνικό καμάκι των αθάνατων ελληνικών προτεταμένων τρικεφάλων και άλλων μυών που δουλεύτηκαν ολόκληρο χειμώνα σκληρά και επίμονα για να ανταπεξέλθουν στο δύσκολο καλοκαιρινό έργο τους μέσα στο λιοπύρι.
Μια σταλιά από τη φύση του (που δεν ήταν τόσο απλόχερη στο μπόϋ του όσο σε άλλα στοιχεία του 'χαρακτήρα' του) το σκουρόδερμο ελληνικό αρσενικό αλωνίζει ολημερίς τις παραλίες για να ψαρέψει ξανθά δίμετρα πόδια, 75Dsize, στα οποία φιλοδοξεί να διδάξει τι εστί ‘lav mi beib’ μετά το ηλιοβασίλεμα, την ώρα της ανάπαυλας. Τότε που οι ρυθμοί του εγκεφάλου αλλάζουν τέμπο και που ότι γυαλίζει δεν μπορείς να ξέρεις έτσι και αλλιώς αν είναι χρυσός, όχι πριν το ξημέρωμα. Όχι πριν το φώς του ήλιου εμφανιστεί ξανά στον ουρανό για να διαλύσει ψευδαισθήσεις και δολώματα.
Πως είναι δυνατόν τώρα, ένα τόσο δα κορμί που λογικά ακόμα και το self esteem του το εγκαταλείπει το μεγαλύτερο κομμάτι της μέρας -γιατί και κείνο βαριέται τόση εγκεφαλική στασιμότητα- να φορτώνει μούσκουλα και μελανίνη και βρέξει χιονίσει να είναι εκεί, πάλι, ασταμάτητα στις επάλξεις, έτοιμο για υπόσχεση, έτοιμο για δράση, έτοιμο για ''remember my name babe, you will be screaming it later'', δεν έχω ειλικρινά καταλάβει.
Πρόσεξε το νωχελικό περπάτημα γύρω από την ξαπλώστρα του και το τελετουργικό ξύσιμο του αριστερού ώμου από το αντίθετο χέρι -καθώς παρατηρεί κάάάτι στο απέναντι κενό- με τεχνική ακριβείας που διδάχτηκε από τους προκατόχους του ώστε να αναδυκνύει με μια κίνηση μούσκουλα καλοδουλεμένα που αλλιώς θα έμεναν στην αφάνεια.
Η οικονομία γλυστρά, η οργάνωση ψάχνει το βαθύτερο νόημα της ύπαρξής της, οι 'στόχοι' τελειώνουν ένας-ένας, η ανάπτυξη ψυχοραγεί... και το αθάνατο ελληνικό καμάκι χωρίς ένα ευρώ στην τσέπη του, φορτώνει αισιόδοξα τους τρικέφαλους, φουσκώνει τους θωρακικούς, φοράει το ξυπνητήρι της γιαγιάς στο βραχίονα και βγαίνει και σήμερα να υψώσει το ηθικό της ελλάδας.
Αθάνατη δίμετρη ξανθιά θεά μου της Σκανδιναβίας, σε παρακαλεί με τo σκaτi του μισόκλειστο βλέμμα... δώσε σημασία στο λόγο που ξεχειλίζει από το φλύαρο κορμί του, έστω και αν με δυσκολία κρύβει πια τα ψίγματα κοιλιακής κυτταρίτιδας που αφήνει στο διάβα του το άφθονο αλκοόλι των ντίσκο που σε γύρναγε κάθε βράδυ.
Και μην ξεχνάς, το ζήτημα δεν είναι τι έχει αλλά τι σε έπεισε μες τη νύχτα οτι διαθέτει και η επιτυχία της αποστολής του κρίνεται από το αν πιστέψεις τελικά οτι είναι ο 'θεός σου', που θα νοσταλγείς τους κρύους χειμώνες του βορρά σου και για πάντα... και θα ανατριχιάζεις στην ανεξίτηλη ανάμνηση που σε πέταξε άγρια πάνω σ’ ένα βράχο και σε δίδαξε αρχαία ελληνικά ένστικτα τραγουδώντας σου ''do u lάik μαντμουαζέλ δí Gris?''
the female
Πολύ καλοκαίρι, πολύ ήλιο, γυμνά πόδια -ή και σώματα ενίοτε- πάνω στην πυρωμένη πέτρα, πολύ ελιά, κυπαρίσσι και μπουκαμβίλιες γύρω γύρω... και θάλασσα. Θάλασσα κι ατέλειωτο γαλάζιο δεξιά, αριστερά, ψηλά, παντού...
Η εικόνα τελευταία (όσο 'τελευταία' μπορεί να χαρακτηριστεί το μεταπολιτευτικό διάστημα σε τούτη τη χώρα) δέχεται έντονες εξωτερικές επιρροές και οι ισσοροπίες έχουν τρόπον τινά ανατραπεί, ειδικά σε σχέση με τους ασταθής παράγοντες, βλέπε οικονομία. Με τόση θάλασσα να την περιτριγυρίζει, βαράει προκλητικά μακροβούτια στο ατέλειωτο γαλάζιο και παρασύρει στο διάβα της ζωτικούς παράγοντες όπως η οργάνωση, η ανάπτυξη, οι στόχοι, για μια ατέλειωτη εξευρεύνηση του βυθού. Σε κάποια παιχνίδια πρόκλησης των ορίων δε, μένει ορισμένες φορές περισσότερη ώρα κάτω από την επιφάνεια με αποτέλεσμα κάποιες μόνιμες βλάβες των οργάνων και ανωμαλοποίηση της γενικότερης λειτουργίας.
Eυτυχώς από την άλλη οι σταθεροποιητικοί παράγοντες σώζουν μια κατάσταση ή μια χώρα στην περίπτωση μας... με επικεφαλή εκείνον που σταθερά ανθεί κόντρα στην πτώση κάθε άλλου ζωτικού παράγοντα και που με κάνει να ανατριχιάζω σύγκορμη από εθνική υπερηφάνεια ενώ με γεμίζει θάρρος για το αύριο. Το αθάνατο ελληνικό καμάκι των αθάνατων ελληνικών προτεταμένων τρικεφάλων και άλλων μυών που δουλεύτηκαν ολόκληρο χειμώνα σκληρά και επίμονα για να ανταπεξέλθουν στο δύσκολο καλοκαιρινό έργο τους μέσα στο λιοπύρι.
Μια σταλιά από τη φύση του (που δεν ήταν τόσο απλόχερη στο μπόϋ του όσο σε άλλα στοιχεία του 'χαρακτήρα' του) το σκουρόδερμο ελληνικό αρσενικό αλωνίζει ολημερίς τις παραλίες για να ψαρέψει ξανθά δίμετρα πόδια, 75Dsize, στα οποία φιλοδοξεί να διδάξει τι εστί ‘lav mi beib’ μετά το ηλιοβασίλεμα, την ώρα της ανάπαυλας. Τότε που οι ρυθμοί του εγκεφάλου αλλάζουν τέμπο και που ότι γυαλίζει δεν μπορείς να ξέρεις έτσι και αλλιώς αν είναι χρυσός, όχι πριν το ξημέρωμα. Όχι πριν το φώς του ήλιου εμφανιστεί ξανά στον ουρανό για να διαλύσει ψευδαισθήσεις και δολώματα.
Πως είναι δυνατόν τώρα, ένα τόσο δα κορμί που λογικά ακόμα και το self esteem του το εγκαταλείπει το μεγαλύτερο κομμάτι της μέρας -γιατί και κείνο βαριέται τόση εγκεφαλική στασιμότητα- να φορτώνει μούσκουλα και μελανίνη και βρέξει χιονίσει να είναι εκεί, πάλι, ασταμάτητα στις επάλξεις, έτοιμο για υπόσχεση, έτοιμο για δράση, έτοιμο για ''remember my name babe, you will be screaming it later'', δεν έχω ειλικρινά καταλάβει.
Πρόσεξε το νωχελικό περπάτημα γύρω από την ξαπλώστρα του και το τελετουργικό ξύσιμο του αριστερού ώμου από το αντίθετο χέρι -καθώς παρατηρεί κάάάτι στο απέναντι κενό- με τεχνική ακριβείας που διδάχτηκε από τους προκατόχους του ώστε να αναδυκνύει με μια κίνηση μούσκουλα καλοδουλεμένα που αλλιώς θα έμεναν στην αφάνεια.
Η οικονομία γλυστρά, η οργάνωση ψάχνει το βαθύτερο νόημα της ύπαρξής της, οι 'στόχοι' τελειώνουν ένας-ένας, η ανάπτυξη ψυχοραγεί... και το αθάνατο ελληνικό καμάκι χωρίς ένα ευρώ στην τσέπη του, φορτώνει αισιόδοξα τους τρικέφαλους, φουσκώνει τους θωρακικούς, φοράει το ξυπνητήρι της γιαγιάς στο βραχίονα και βγαίνει και σήμερα να υψώσει το ηθικό της ελλάδας.
Αθάνατη δίμετρη ξανθιά θεά μου της Σκανδιναβίας, σε παρακαλεί με τo σκaτi του μισόκλειστο βλέμμα... δώσε σημασία στο λόγο που ξεχειλίζει από το φλύαρο κορμί του, έστω και αν με δυσκολία κρύβει πια τα ψίγματα κοιλιακής κυτταρίτιδας που αφήνει στο διάβα του το άφθονο αλκοόλι των ντίσκο που σε γύρναγε κάθε βράδυ.
Και μην ξεχνάς, το ζήτημα δεν είναι τι έχει αλλά τι σε έπεισε μες τη νύχτα οτι διαθέτει και η επιτυχία της αποστολής του κρίνεται από το αν πιστέψεις τελικά οτι είναι ο 'θεός σου', που θα νοσταλγείς τους κρύους χειμώνες του βορρά σου και για πάντα... και θα ανατριχιάζεις στην ανεξίτηλη ανάμνηση που σε πέταξε άγρια πάνω σ’ ένα βράχο και σε δίδαξε αρχαία ελληνικά ένστικτα τραγουδώντας σου ''do u lάik μαντμουαζέλ δí Gris?''
the female
Μου αρέσει and i like the Gris!!! Πιο πολύ μου αρέσει η φοβερή ικανότητα να βρίζεις με πολιτισμένο τρόπο όπως... "εγκεφαλική στασιμότητα" το οποίο γίνεται επίσημα απο σήμερα η πιο πολιτισμένη βρισιά του αιώνα!!! χιχιχι!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜόνο μια παράλειψη... το ξυπνητήρι της γιαγιάς είναι συνήθως φορεμένο στο δυναμικό δεξί βραχίονα, ώστε με το ξύσιμο του αριστερού ώμου να φαίνεται το μαύρο -κατάδυσης- ή ατσάλινο μπρασελέ (μη δεν το είχες δεί)... το αριστερό κρατάει ξεχασμένη μια ξύλινη ρακέτα που κάνει ntoukou ntoyk φασαρία απο κεκτημένη ταχύτητα... όλα ουρλιάζουν κοίτα με!
ΑπάντησηΔιαγραφήτι λυρικά που τα λέτε Ωραιάνθη μου.... με έμφαση σε εύστοχες αν και tiny λεπτομέρειες ....
ΑπάντησηΔιαγραφή