Το βούτυρο ΜΟΥ, το ποτήρι ΜΟΥ! Σιχαίνομαι λέμε!

Αυτή η ιστορία με το βούτυρο, θα εξελιχθεί σε αιματηρό επεισόδιο μια μέρα σύντομα, αν δεν βρω εγκαίρως από που αγοράζουν ατομικά βουτυράκια για το πρωινό. Τι δεν καταλαβαίνει ο κόσμος όταν λες: πάρε το μαχαίρι ή εκείνη την ειδική maΛ@κiα για το βούτυρο, τράβα μια ποσότητα να βάλεις πάνω σ’ αυτό που τρως τέλος πάντων κι άσε μας να φάμε και μεις με την ησυχία μας. Και το γαστρο-οισοφαγικο-στομαχικο-εντερικό μας σύστημα ανέπαφο πρωινιάτικα. Τι δεν καταλαβαίνεις; Ποιο από όλα τα παραπάνω απαιτεί επεξηγηματικό σεμινάριο;

Γιατί απλώνεις τη χερούκλα σου, χώνεις το αντικείμενο του πόθου σου βαθιά στο βούτυρο, τραβάς μια ποσότητα -όση νομίζεις οτι σου χρειάζεται- που ήταν -ώ θεοί- περισσότερη, ως συνήθως, από αυτή που θα έφτανε να αλείψεις όλη τη φραντζόλα και τη φραντζόλα του γείτονα τώρα που το σκέφτομαι… κι επιστρέφεις το μισολιωμένο και ταλαιπωρημένο πλεόνασμα πάλι στο κεσεδάκι με εξαιρετική άνεση και οργασμική ικανοποίηση στη μούρη, μπλιάξ… μαζί με τα απομεινάρια του ψωμιού σου, της μαρμελάδας που μοιάζει με 6κ@7@ κι είχε εγκατασταθεί στο μαχαίρι σου από την προηγούμενη δόση πασαλείμματος και ποιος ξέρει τι άλλο έχεις απιθώσει εκεί απάνω τόση ώρα που το πασπατεύεις.

Σιχαίνομαι!

Ποιο κομμάτι αυτής της λέξης είναι δυσνόητο, ποια συλλαβή θέλει αποκωδικοποίηση; Να το κάνω να τελειώνουμε με αυτό το ζήτημα! Το λέω ευθέως, κατηγορηματικά και ευγενέστατα, άρα το ‘δεν ήξερα’ άλλοθι σου δεν ισχύει πια, έχει καταρριφθεί εκ της γενέσεως του. Εξάλλου δεν υπάρχει άλλοθι εδώ. Είναι σίχαμα σε κάθε περίπτωση, συνθήκη, χώρα, σπίτι… παντού και πάντα! Έχω απλώς δίκιο από όποια γ@μ1^^έν# μεριά και να το εξετάσεις το ζήτημα. Είναι σίχαμα και γώ βαρέθηκα να πετάω μισογεμάτα βούτυρα και να αγοράζω καινούρια, ειδικά εν καιρώ καπιταλιστικής κρίσης (κάνω οικονομία για να αγοράσω το 68ο ζευγάρι παπούτσια) και δεν έχω εντρυφήσει ακόμα και στο θεώρημα: ‘τα μικρόβια είναι παντού και είναι χρήσιμα για τα αντισώματα που πρέπει να αναπτύξουμε’ και ούτε θα γίνει ποτέ κάτι τέτοιο γιατί πάντα θα θέλω να επιλέγω ΕΓΩ αν-και-ποιανού μικρόβια θα βρουν το στόμα μου … Πάντως ΌΧΙ τα ΔΙΚΑ Σου! Έστω και για την προσωρινή διαμονή τους εκεί ωρών, λεπτών ή δευτερολέπτων στην περίπτωση που όντως πεθαίνουν άμεσα.

Και το ποτήρι μου… ΑΣΤΟ ΚΆΤΩ! Δε θέλω, λέμε, να πίνεις από αυτό. Πίνω εγώ. Εκεί είναι το ντουλάπι, σε πολύ συνηθισμένο μέρος βρίσκονται τα ποτήρια, στο ύψος των ματιών μέσου αναστήματος ανθρώπου μην τυχών και μπερδευτεί κανείς… πάρε καθαρό και πιες. Αυτό εκεί δίπλα στο νεροχύτη -που κατά τύχη είναι εκεί τώρα που μιλάμε- βρίσκεται σε αυτό το επικίνδυνο για τις ορέξεις σου σημείο γιατί εδώ είναι σπίτι ΜΟΥ, είμαι στην κουζίνα ΜΟΥ, μαγειρεύω κι ενίοτε διψώ και το’ χω πρόχειρο για να πίνω ΕΓΩ.

Γιατί με κάνεις να επαναλαμβάνομαι πάλι και να με μισώ γι' αυτό;

... όταν τελειώσω θα το βάλω στα άπλυτα και αργότερα θα πάρω καθαρό όταν ξαναθελήσω να πιω. Και αφού σπίτι μου ΔΕΝ έχεις δικό ΣΟΥ ποτήρι, για όσο κάτσεις εδώ σου δίνω την άδεια να πας ως εκείνο το ντουλαπάκι που είπαμε, με την πορτούλα που πρέπει να βάλεις το μείον 1000 τις 1000000000 της δύναμής σου για να το ανοίξεις, να πάρεις όόόποιο ποτήρι θες (πάρε και από τα καλά που τα φυλάμε για γιορτή), να κάνεις μισό βήμα προς τη βρύση ή κανένα βήμα προς το ψυγείο που θα βρεις νεράκι, να το βάλεις στο ποτηράκι ΣΟΥ και να πίνεις όόόση ώρα θες. Ή να μου πεις να σε υπηρετήσω εγώ, το προτιμώ από την διαδικασία συστολής και διαστολής που θα υποστεί το εντερικό μου σύστημα ή τις στομαχικές κράμπες και μόνο στην ιδέα του οτι πίνω από κει που απίθωσε τις στοματικές εκκρίσεις του κάποιος άλλος (και πάντα με την ελπίδα του καλού σεναρίου, ότι δεν φοράει μασέλα…)

Ότι θες, αλλά όχι από το δικό μου ποτήρι, pliz! Σιχαίνομαι, με ένα ποσοτικό κοσμητικό επίθετο να το περιγράφει σε υπερθετικό βαθμό και δεν θέλω να πάω σε ψυχολόγο ώστε να κατανοήσω την όποια φροϋδική εξήγηση έχει να μου προσφέρει για να απλουστεύσει τη μίζερη ζωή μου.

Σιχαίνομαι από επιλογή και μ’αρέσει!