Έβλεπα πάντα τον εαυτό μου σαν μαθήτρια. Πως εγώ δεν διαθέτω τις
απαντήσεις. Έχω σίγουρα τις ερωτήσεις. Ευτυχώς υπήρξα πάντα τυχερή να έχω γύρω
μου κι ανθρώπους που γνωρίζουν τις απαντήσεις, θυμάμαι να σκέφτομαι! Κι είχα τότε την εντύπωση πως αυτό θα συμβαίνει για πάντα.
Κι όμως δεν είναι έτσι. Στην πραγματικότητα τις απαντήσεις τις έχουμε μέσα μας, όλοι. Ίσως απλά να μην το ξέρουμε. Ακόμα. Αφορμή μου ένα ‘’ναί’’ κι ένα ταξίδι μέσα του.
Τι είναι αυτό που μας κάνει να δεχόμαστε τα πάντα; Γιατί λέμε ναι, όταν μια φωνούλα μέσα μας προσπαθεί να τραβήξει την προσοχή προς ένα όχι; Γιατί συχνά δεν την ακούμε; Τι ξέρει; Γιατί μας τρομάζει η ιδέα πως ίσως έχει δίκιο; Γιατί αν δεν μας τρομάζει μας δυσαρεστεί; Γιατί τραβά παρόλα αυτά την προσοχή μας;
Δεν θέλω να στενοχωρώ τους άλλους. Θέλω να τους βοηθάω. Δεν θέλω να τους προσβάλω. Θέλω να τους βλέπω να γελάνε. Να είναι ικανοποιημένοι. Είναι, παρ όλη την προσπάθειά μου;
(‘’Μαζί σου;’’, αναρωτιέται ένα πειραχτήρι που αρέσκεται να με κοντράρει από μέσα προς τα έξω και τώρα που ο μέντορας λείπει ταξίδι, ξεμυτίζει ανενόχλητο. ‘’Να είναι ικανοποιημένοι ή να είναι ικανοποιημένοι μαζί σου;’’, με ξαναρωτά κοιτώντας με στα μάτια)
Άνω τελεία˙
Τις προάλλες μου έλεγε μια φίλη για την ενοχή που ένιωσε όταν επέλεξε κάτι από αυτά τα μικρά και καθημερινά, που ίσως δυσαρεστούσε ένα τρίτο άτομο. Θα το έκανε να λυπηθεί. Να πονέσει. Να θυμώσει. Εάν αυτό το άτομο γνώριζε. Εκείνη, όμως, ήταν χαρούμενη, λυτρωμένη στην ιδέα. Το συναισθηματικό κομμάτι που αφορούσε την δική της ζωή, ως ανεξάρτητη από τρίτους, ερχόταν σε ισορροπία. Το λογικό κομμάτι όμως, που αφορούσε την σχέση με το τρίτο άτομο, ερχόταν σε ρήξη με το πρώτο.
‘‘Η ενοχή (γνώριμο συναίσθημα από τα παιδικά σου χρόνια) είναι ο τρόπος που ο εαυτός σου αυτή την στιγμή σαμποτάρει την ευτυχία σου, την εξέλιξη σου’’, άκουσα τον εαυτό μου να της λέει. ‘‘Εμείς οι ίδιοι βρίσκουμε απίθανους τρόπους να φρενάρουμε την διαδικασία που θα μας βγάλει από μια οικεία κατάσταση και θα μας οδηγήσει σε κάτι άγνωστο, που όμως το ένστικτό μας ήδη αναγνωρίζει ως κάτι θεμιτό. Κάτι που θα μας οδηγήσει στην προσωπική γαλήνη. Την ευτυχία. Την ολοκλήρωση’’.
Φόβος. Ενοχή. Υποχρέωση. Αλτρουισμός. Ευγένεια. Αποδοχή. Αποδοχή. Αποδοχή. Λέξεις που στην οικεία τους έννοια βρίσκει η λογική μας τρόπο ή δικαιολογίες για να φρενάρει λίγο ομαλά προς κάποιο ‘’πρέπει’’!
Τότε γιατί τα ‘’ναι’’, είπα στον εαυτό μου; Αφού ξέρεις πως γίνεται το παιχνίδι, γιατί τα λες αντί να ακούς κι εσύ αυτή την φωνούλα που θα σε γλυτώσει από κόπο και χρόνο; Κυρίως θα σε γλυτώσει από συναισθηματικό κόστος;
Αυτό. ‘‘Ακου την φωνούλα’’, πράγμα μαγικό. Αν το επεξεργαστούμε (βιωματικά, όχι μόνο θεωρητικά), αν αφεθούμε στην βελτίωσή του δια της ασκήσεως, γίνονται όλα τόσο ξεκάθαρα κι απλά. Οι απαντήσεις για όλα βρίσκονται εκεί! Δεν εξηγούνται πάντα με την λογική, αλλά νιώθεις πως είναι αυτό ακριβώς που θα έπρεπε να συμβαίνει. Δεν χρειάζεται να συμφωνήσει τρίτος σε αυτό! Δεν χρειάζεται να το θεωρήσει καν σωστό. Ούτε ο μέντορας.
Και τότε γίνεσαι ελεύθερος.
Κι όμως δεν είναι έτσι. Στην πραγματικότητα τις απαντήσεις τις έχουμε μέσα μας, όλοι. Ίσως απλά να μην το ξέρουμε. Ακόμα. Αφορμή μου ένα ‘’ναί’’ κι ένα ταξίδι μέσα του.
Τι είναι αυτό που μας κάνει να δεχόμαστε τα πάντα; Γιατί λέμε ναι, όταν μια φωνούλα μέσα μας προσπαθεί να τραβήξει την προσοχή προς ένα όχι; Γιατί συχνά δεν την ακούμε; Τι ξέρει; Γιατί μας τρομάζει η ιδέα πως ίσως έχει δίκιο; Γιατί αν δεν μας τρομάζει μας δυσαρεστεί; Γιατί τραβά παρόλα αυτά την προσοχή μας;
Δεν θέλω να στενοχωρώ τους άλλους. Θέλω να τους βοηθάω. Δεν θέλω να τους προσβάλω. Θέλω να τους βλέπω να γελάνε. Να είναι ικανοποιημένοι. Είναι, παρ όλη την προσπάθειά μου;
(‘’Μαζί σου;’’, αναρωτιέται ένα πειραχτήρι που αρέσκεται να με κοντράρει από μέσα προς τα έξω και τώρα που ο μέντορας λείπει ταξίδι, ξεμυτίζει ανενόχλητο. ‘’Να είναι ικανοποιημένοι ή να είναι ικανοποιημένοι μαζί σου;’’, με ξαναρωτά κοιτώντας με στα μάτια)
Άνω τελεία˙
Τις προάλλες μου έλεγε μια φίλη για την ενοχή που ένιωσε όταν επέλεξε κάτι από αυτά τα μικρά και καθημερινά, που ίσως δυσαρεστούσε ένα τρίτο άτομο. Θα το έκανε να λυπηθεί. Να πονέσει. Να θυμώσει. Εάν αυτό το άτομο γνώριζε. Εκείνη, όμως, ήταν χαρούμενη, λυτρωμένη στην ιδέα. Το συναισθηματικό κομμάτι που αφορούσε την δική της ζωή, ως ανεξάρτητη από τρίτους, ερχόταν σε ισορροπία. Το λογικό κομμάτι όμως, που αφορούσε την σχέση με το τρίτο άτομο, ερχόταν σε ρήξη με το πρώτο.
‘‘Η ενοχή (γνώριμο συναίσθημα από τα παιδικά σου χρόνια) είναι ο τρόπος που ο εαυτός σου αυτή την στιγμή σαμποτάρει την ευτυχία σου, την εξέλιξη σου’’, άκουσα τον εαυτό μου να της λέει. ‘‘Εμείς οι ίδιοι βρίσκουμε απίθανους τρόπους να φρενάρουμε την διαδικασία που θα μας βγάλει από μια οικεία κατάσταση και θα μας οδηγήσει σε κάτι άγνωστο, που όμως το ένστικτό μας ήδη αναγνωρίζει ως κάτι θεμιτό. Κάτι που θα μας οδηγήσει στην προσωπική γαλήνη. Την ευτυχία. Την ολοκλήρωση’’.
Φόβος. Ενοχή. Υποχρέωση. Αλτρουισμός. Ευγένεια. Αποδοχή. Αποδοχή. Αποδοχή. Λέξεις που στην οικεία τους έννοια βρίσκει η λογική μας τρόπο ή δικαιολογίες για να φρενάρει λίγο ομαλά προς κάποιο ‘’πρέπει’’!
Τότε γιατί τα ‘’ναι’’, είπα στον εαυτό μου; Αφού ξέρεις πως γίνεται το παιχνίδι, γιατί τα λες αντί να ακούς κι εσύ αυτή την φωνούλα που θα σε γλυτώσει από κόπο και χρόνο; Κυρίως θα σε γλυτώσει από συναισθηματικό κόστος;
Αυτό. ‘‘Ακου την φωνούλα’’, πράγμα μαγικό. Αν το επεξεργαστούμε (βιωματικά, όχι μόνο θεωρητικά), αν αφεθούμε στην βελτίωσή του δια της ασκήσεως, γίνονται όλα τόσο ξεκάθαρα κι απλά. Οι απαντήσεις για όλα βρίσκονται εκεί! Δεν εξηγούνται πάντα με την λογική, αλλά νιώθεις πως είναι αυτό ακριβώς που θα έπρεπε να συμβαίνει. Δεν χρειάζεται να συμφωνήσει τρίτος σε αυτό! Δεν χρειάζεται να το θεωρήσει καν σωστό. Ούτε ο μέντορας.
Και τότε γίνεσαι ελεύθερος.
