(αλλά ακόμα κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν)
Παρακολουθώντας τα αποτελέσματα των εκλογών την 6η Μαΐου και χαζεύοντας φάτσες που έμειναν εκτός βουλής, ένα πράγμα μου ήρθε στο μυαλό. Ανεργία. Νέας μορφής ανεργία την οποία δεν γνωρίζαμε σε όλο αυτό το διάστημα που είχαμε βαφτίσει μεταπολιτευτικό κι όπου κατά τη διάρκειά του, το δεύτερο αρχαιότερο επάγγελμα* ήταν κλειστό και οικονομικά υπέρμετρα ανθηρό.
Οι παχιές αγελάδες ψοφάνε όμως. Οι δείκτες ανεργίας αυξάνονται γενικώς. Από τις εκλογές της 6ης Μαΐου, που σηματοδοτεί νέες τάσεις, και ειδικώς. Είναι αναμφισβήτητα το τέλος μιας εποχής κι όχι μόνο ως lifestyle! Οι περισσότεροι από τους πολιτικούς που έζησαν στην κλεμμένη χλιδή και τώρα μπαίνουν στην ανεργία, αν προσέξεις, είναι άτομα που δεν πρόκειται να εκλεγούν ξανά. Ποτέ. Οι αλλαγές που ήδη συντελούνται τους υπερπηδούν.
Μου θυμίζουν λίγο τους μεσήλικες που έχασαν τη δουλειά τους μέσα στην κρίση των τελευταίων χρόνων. Είναι μεγάλοι πια για να αλλάξουν αλλά και μικροί για σύνταξη. Κι απελπισμένοι. Κανένα αυτί όμως στη διασταύρωση Β. Σοφίας και Αμαλίας δεν ίδρωνε για κείνους καιρό τώρα. Υπομονή έλεγαν οι ηψηλοθεσίτες άεργοι. Υπομονή βγαίνουμε από τον πυρήνα της κρίσης είπε το Σεπτέμβρη ο εύσωμος βολευτής. Υπομονή, βγαίνουμε από την περιδίνηση της κρίσης, επανέλαβε έξι βασανιστικούς μήνες μετά. Υπομονή άλλα τρία χρόνια τόλμησε 3η φορά τον μπακάλικο προεκλογικό υπολογισμό του (όπου από το 2012 ως το 2020-25 είναι 3 τα χρόνια).
Έχουν όμως οι καιροί γυρίσματα. Τώρα μπήκαν κι αυτοί στη λίστα του (έστω συνειδησιακού) ΟΑΕΔ μαζί με τους άλλους, με τη διαφορά πως αυτοί προκάλεσαν την τύχη τους (and πόθεν έσχες, αίσχeς in my mind) ενώ οι άλλοι δεν έφταιγαν. Και τώρα όλοι μαζί στην ουρά για το επίδομα.
Πρώτη φορά δε λυπήθηκα για την απόλυση κάποιου. Αντίθετα ένα μικρό ζώο μέσα μου έκανε τούμπες από την ηδονή. Επιτέλους θεία δίκη. Τι χειρότερο από το απόλυτο της απόρριψης που δόθηκε με σκληρά νούμερα, μέσα στη συνείδηση του λαού ΤΟΥΣ, αφού προηγήθηκαν περίπου εννιά χιλιάδες ευκαιρίες! Μια για κάθε μέρα των τριάντα χρόνων που στρογγυλοκάθονταν στα στασίδια της μεταπολιτευτικής τους εξουσίας. Και είχαν το θράσος να ζητήσουν κι άλλο!
Είναι τραγικό να πέφτεις θύμα της ίδιας σου της αλαζονείας! Ίσως χειρότερο από το να είσαι πατέρας και να σου αρπάζει από τα χέρια κάποιος το γάλα του πεινασμένου παιδιού σου. Γιατί τα κόστη συνείδησης έχουν άλλο εκτόπισμα όπως και να το κάνεις! Κι ας κάνεις πως δεν καταλαβαίνεις.
*Είναι στις μέρες μας, συγκινητικά φιλότιμη η προσπάθεια των ''εργατών ''στο δεύτερο αρχαιότερο επάγγελμα, να μοιάσουν με τις ''εργάτριες'' στο κατ’ εξοχήν αρχαιότερο επάγγελμα της γης.
