Δίψα - Μια τόση δα παραβολή

Το ανθρώπινο κορμί πάλευε να προχωρήσει μέσα στην έρημο. Η όαση που άφησε πίσω έμοιαζε πλέον μακρινή. Ουτοπικό να επιστρέψει και μπροστά μια αχανής έκταση άμμου. Μόνη οπτική ποικιλία το μέγεθος των αμμόλοφων, δεν έδινε ελπίδα. Κανένα δείγμα ζωής. Ψυχή και σώμα τσουρουφλισμένα, έχουν σκάσει και ματώσει από την λάβα, την ανάγκη και την αγωνία.

Κι όπως πάντα όταν πραγματικά δεν το περιμένεις, λίγο πριν η απελπισία καθηλώσει το ανθρώπινο σώμα στην εξώπορτα του Άδη, να μια όαση όπως ακριβώς την ήλπιζε!

Πλησιάζοντας άρχισε να διακρίνει λεπτομέρειες. Ωσαννά! Μια πηγή. Νερό. Ζωή! Το καρδιοχτύπι ώθησε το ταλαιπωρημένο κορμί που έρποταν πλέον στο έδαφος κι έφτασε επιτέλους  κοντά στην πηγή. Δίψαγε αλλά και θύμωνε με την αδικία. Γιατί η δίψα ήταν άδικη συνέπεια.

Δε διαλέγει να γεννηθεί στην έρημο ο άνθρωπος. Δε ναυαγεί από επιλογή σε ξερή άμμο.

Άπλωσε τα χέρια να φτάσει, σερνότανε και προσπαθούσε και δίψαγε και θύμωνε που το νερό ήταν τόσο κοντά αλλά τόσο μακριά συνάμα. Το δευτερόλεπτο έμοιαζε αιώνας. Σχεδόν το άγγιζε. Αλλά δεν έχει άλλη υπομονή, κι αντί να ευχαριστήσει απλά την πλάση που του φύλαγε τέτοιο δώρο μέσα στην έρημο του, να ηρεμίσει και να το δεχτεί όπως του δινόταν, άπλωσε το ανθρώπινο χέρι, τράβηξε με οργή κι έγινε το κακό. Λίγο το ύστατο ξέσπασμα δύναμης που δεν μπορούσε να ελέγξει πλέον η ταλαιπωρημένη ύπαρξη, λίγο ο θυμός που είχε ζαλωθεί από την αδικία, το άλλοτε καταχτητικό χέρι  κατέστρεψε την πηγή της ζωής του. Δεν το ήθελε. Αλλά ήταν αργά, η πηγή σώπασε από νερό.

Ήταν τόσο εύκολο να ρίξει το φταίξιμο στην πηγή, στο υλικό με το οποίο ήταν φτιαγμένη. Δεν πέρασε στιγμή από το ταλαίπωρο ανθρώπινο μυαλό, πως αν είχε προσπαθήσει να κυριαρχήσει στα περιττά συναισθήματα όσο ήταν καιρός, η πηγή δε θα είχε σωπάσει. Θα του είχε ήδη χαρίσει τη ζωή. Και επιπλέον δε θα την είχε στερήσει από άλλους!

Θέλει σεβασμό η έρημος!

Όταν θες κάτι πάρα πολύ...

Όλα τα χρόνια που θυμάμαι τον εαυτό μου, όσο χαμογελώ ή δακρύζω για όσα ήρθαν ή φεύγουν, μικρά ή μεγάλα, όσο εναλλάσσονται οι καταστάσεις εύκολες αλλά και δύσκολες, περνούσαν δίπλα μου άνθρωποι, μοναδικοί ή άσχημοι, σε χώρες επιλογής ή επιβολής, σε δουλειές αγαπημένες ή κουραστικές, κάνοντας πλάνα μεγαλεπήβολα ή του καφενείου… κι όσο κάνω όνειρα, πολλά όνειρα... για μια ζωή απλή κι ευτυχισμένη, για μια χώρα ήρεμη και με ήλιο, για λίγους και καλούς φίλους, για υγεία σε όσους αγαπώ και ακόμα λίγους, που δεν έχουν κάποιον δικό τους να τους αγαπά, για περιπέτεια που θα με κρατάει ζωντανή, για στόχους που θα εκπληρώνω, για κατακτήσεις που θα γεύομαι… όσο μάθαινα και θα μαθαίνω... ανάμεσα σε όλα αυτά που πάνε και έρχονται και εξαφανίζονται ή επιστρέφουν, ένα μένει πάντα ίδιο.

Κάθεται γαλαρία εκεί πίσω στο μυαλό και ‘γράφει’. Γράφει μικρές ιστορίες άποψης με το έτσι θέλω. Προκαλεί το συνειδητό με ότι είδους λογοτεχνικό εργαλείο σκαρφιστεί, πειράζοντας ότι μπορεί να πειραχτεί. Το κοιτώ που-και-που, άλλοτε του δίνω σημασία άλλοτε το αφήνω στην ησυχία του, κάποτε το έκρυβα μην το δει φως. Ποτέ δε διαμαρτύρεται αλλά είναι εκεί και περιμένει. Και γράφει. Δεν ξέρει τι ακριβώς περιμένει, ξέρει όμως καλά τι γράφει και πως δεν είναι εκεί για πλάκα, αλλά για ένα κάτι που είναι αποφασισμένο να συναντήσει μια μέρα.

Γιατί όταν θέλεις κάτι πάρα πολύ, το σύμπαν συνωμοτεί να το αποκτήσεις. Θέλει πολύ δουλειά και επιμονή, γιατί το σύμπαν δεν κάνει το χαμάλη σε τεμπέληδες. Σε θέλει να το προκαλείς αδιάκοπα, να το φλερτάρεις ξεδιάντροπα, να εκτίθεσαι με σεβασμό στις αρχές σου, να μη λυγίζεις στα χειριστικά της ζωής… σε θέλει να το παλεύεις με νύχια και με δόντια, να το πιστεύεις και να έχεις υπομονή!

Και τη στιγμή που θα χαλαρώσεις, που μετά τις ήττες σου δεν θα λυσσάξεις από οργή και ανάγκες αντεκδίκησης, αλλά θα αφεθείς μέσα σου και θα ψιθυρίσεις στη ζωή με αληθινή πίστη: ''... σου έχω εμπιστοσύνη ζωή, πάρε το χρόνο σου και κάνε αυτό που νομίζεις'', τότε το σύμπαν κάνοντας πως σφυρίζει αδιάφορα, θα σε κεράσει γλυκό του κουταλιού κι ένα ποτήρι φρέσκο νερό και πάνω στο δίσκο θα έχει ανέμελα πετάξει το φάκελο με την προσφορά του. ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΤΟΣΟ ΕΠΙΘΥΜΟΥΣΕΣ!

Η γεύση δεν περιγράφεται!

Μεγάλη Παρασκευή

... η χρονολογία είναι άχρηστη, περιττή, αφού όπως πάντα σαν σήμερα ο ήλιος δεν κερδίζει την ελαφριά συννεφιά που δίνει παντού μια ανοιξιάτικη μουντάδα.

Αυτό που στήνει η καθημερινότητα μερικές φορές είναι μεγαλύτερο από τον άνθρωπο. Ακόμα και τώρα που δεν βιώνουμε θεϊκά έτη, αλλά απολύτως κοσμικά ή εντελώς και επιστημονικώς ρεαλιστικά. Έστω και τώρα που οι καμουφλαρισμένες και γήινες αδυναμίες καθ-οδηγούν την άυλη ψυχή μας. Ναι και τώρα...

Ίσως μόνο η τέχνη μπορεί να το πλησιάσει. Κι αν όχι, μπορεί τουλάχιστον να το παρουσιάσει με μια πιο ανθρώπινη διάσταση. Να το περιγράψει με τρόπο πιο απλό. Για κατανόηση έστω μέρους του Μέγιστου από εμάς τους πολύ-πολύ μικρούς.

Κι όταν λέω τέχνη, εγώ που αγαπώ τις λέξεις, που βάζω στοιχήματα για το πόσα νοήματα μπορεί να φτιάξουμε στήνοντας τες σε σειρά, διαφορετική κάθε φορά, (κι) εγώ λοιπόν... στρέφομαι στην εικόνα και τον ήχο. Κι όταν σε αυτό το συνδυασμό ανακατεύονται Ιερά Τέρατα είτε ως Το Μέγα Θέμα είτε ως οι απλοί ανθρώπινοι εκφραστές Του, γονατίζω και υποκλίνομαι:

The most important historical element, which splitted the time into Before and After!

Μαζί Tα Φάγαμε!

(μπαρδόν κύριε, με ξέρεις κι από χτες και λες;)

Είναι κάτι ατάκες που κάνουν τον εμπνευστή τους να ξεχωρίζει από την υπόλοιπη ανθρώπινη μάζα που υπάρχει πάντα στο φόντο. Για το καλό ή για το κακό.

Κάποιος είπε: ''Είναι απλά μια δουλειά. Το χορτάρι φυτρώνει, τα πουλιά πετούν, τα κύματα σφυροκοπούν την άμμο. Εγώ δέρνω ανθρώπους'', και έμεινε σαν το κουότ του Μοχάμετ Άλι.

''Κάθε παιδί στον κόσμο που παίζει ποδόσφαιρο θέλει να γίνει Pele. Έχω μεγάλη ευθύνη να τους δείξω όχι μόνο πώς γίνεσαι ποδοσφαιριστής, αλλά κυρίως πώς γίνεσαι άντρας'', και συστηθήκαμε με το μεγάλο Πελέ.

''Έχω δικές μου απόψεις με τις οποίες πολλές φορές δεν συμφωνώ/ Ο αμερικανικός λαός είναι ο πιο έξυπνος αμερικανικός λαός στον κόσμο'', χωρίς αμφιβολία nothing less  than  a George Bush, the Junior.

''Γνώριζε τον εαυτό σου'', λίγα και καλά, Σωκράτης.

Και ο πολιτικοποιημένος Πλάτων συμπερασματικά: ''Μια από τις τιμωρίες όταν αρνείσαι να ασχοληθείς με την πολιτική, είναι να σε κυβερνούν κατώτεροι σου''.

Εδώ θα σταθώ. Αυτός ο άνθρωπος είχε τηλεφακό με καλό ζουμ, πως αλλιώς έβλεπε τι συμβαίνει τόσο μακριά, στο σήμερα; Για σήμερα δε μιλούσε;

 

Σήμερα, μετά γνώσης τού τι και πώς καταγράφει η επικαιρότητα ώστε να έχει να αποθηκεύσει για αργότερα, χτίζοντας την ιστορία, βγαίνει ο εκτοπιστικότερος απόγονος, προφανώς το πιο ταχύ τεμάχιο σπέρματος ανάμεσα σε εκατομμύρια που παρήγαγε εκείνη τη μέρα η γενιά του πάλαι ποτέ δικτάτορα, και λέει: Μαζί τα φάγαμε (εσύ,εγώ και αυτός … δηλαδή, για σένα δεν ξέρω, αλλά όποιος έχει δει εμένα γελάει σαν τρελός τώρα με το ανέκδοτο. Εγώ δίπλα του μοιάζω με τη Τζέσικα Λανγκ στη χούφτα του Κίνγκ Κόνγκ, ενώ τα στενά μου παντελόνια έχουν μικροσκοπικούς αποθηκευτικούς χώρους).

Κι όχι, δεν το είπε κατά λάθος, δεν ακολουθεί πουθενά ''συγνώμη, ελάθευσα''. Το πήρε πάνω του με ηρωική ειλικρίνεια. Νομίζει. Δις χειρότερα, το λέει ξανά, το ε-πα-να-λα-μβά-νει στο γυαλί και θα γράψει βιβλίο, λέει σε γνωστό δημοσιογράφο. Και επειδή το βιβλίο συνήθως ασχολείται εκτενώς με τον τίτλο του, αντιλαμβάνεστε πως έχει σκοπό να γράψει πολλές σελίδες, γύρω από αυτό το επιστημονικό θέμα*, τις οποίες εμείς για να ευρύνουμε γνώση, θα αγοράσουμε από τα ράφια σε πακετάκια των 2, 3 ή 4 εκατοντάδων (πράγμα που θα του φέρει και money, more money u know?).

Στοχεύει με δικό μας κόστος δηλαδή, να εξηγήσει σε εμάς που δεν έχουμε τόσο καλή αντίληψη γενικότερα, το πώς ακριβώς εκείνος μαζί με κάποιους άλλους της ιδίας συνομοταξίας (και προφανώς αναλόγως ταχύτατες μονάδες σπέρματος στην προηγούμενη μορφή τους) αρπάξανε τιμαλφή από το πορτοφόλι κάποιων λιγότερο ικανών σαν εμάς και, αν το θράσος του παραμένει επίσης χοντρό, θα μας αναλύσει και τον τρόπο με τον οποίο τα φάγανε. Δηλαδή, πώς στρώσανε τραπέζι, άπλωσαν τα σουπλά και πανάκι στο πέτο για τα ζουμιά, διάλεξαν σερβίτσιο, κρυστάλλινα σκεύη για το κρασί (τα τσίγκινα που χρησιμοποιούσαν οι αρχαίοι ώστε τουλάχιστον να κρύβεται η αμαρτία τους, τα σνομπάρουν, στην εποχή μας είμαστε πιο large στην ξεδιαντροπιά) και κάτσανε να καταβροχθίσουνε κλεμμένη ''ελπίδα'' σε ένα συμπόσιο για εκλεκτούς καλεσμένους. Που ασφαλώς δεν συμπεριελάμβανε ελεεινούς πληβείους σαν ''εμένα''.

Και για αυτό το θέμα, μπορεί (έχει τη λογοτεχνική δεινότητα δηλαδή) και σκοπεύει (έχει στοχευτική ικανότητα επίσης) να γράψει βιβλίο. Να μου εξηγήσει εμένα, τι σημαίνει να έχω διαβρωμένο πολιτικό μόνο και μόνο επειδή έχω και διαβρωμένο ''γείτονα''!

Λες και δεν καταλαβαίνω από μόνη μου πως δεν έχουμε την ίδια (αρχηγική) θέση, ούτε την ίδια ευθύνη παραδειγματισμού στη χάραξη νομικών, κοινωνικών και άλλων ορίων (ή θα το θέσει αλλιώς;) και τρις χειρότερα λες και δεν ξέρω πως εγώ το τυχών παραστράτημα μου θα το πληρώσω αν/όταν προκύψει μόδα (ή οικονομική ανάγκη) να ισχύσουν οι νόμοι, ενώ εκείνος ψήφισε όντας proactive στη βουλή του, την άφεση αμαρτιών για εαυτό κι ομοίους του, άρα θα συνεχίσει να τα ''τρώει'' όσο υπάρχουν ή και όχι ''γείτονες'' σαν το δικό μου. 

Δυο χιλιόμετρα ζώνη που φοράει στο παντελόνι του, δεν είναι αρκετή. Εκπορνεύεται, ενώ τρέχουν σάλια στο μεταμεσήλικο πηγούνι του, ερωτοτροπώντας με την αηδία για να τα κάνει τι (το φελέκι μου); Θα τα πάρει μαζί του εκεί που θα πάει, μετά;

Εδώ θα μείνουν όλα -τηλεγραφήστε του που έχετε πρόσβαση- για το μεγάλο φαγοπότι των συνεχιστών του τιμημένου γενετικού και πνευματικού υλικού του. Θα μνημονεύεται με λαϊκίστικα συχωροχάρτια και θα μακαρίζεται για την λεηλάτηση ενός ιστορικού κομματιού γης και την ενεργή συμμετοχή στο βιασμό ως θανάτου τού πιο αιωνόβιου λαού, αφήνοντας κληρονομιά-κειμήλιο να διδάσκει τρόπους τις επόμενες γενιές, την ιστορική πλέον φράση: ''Μαζί τα φάγαμε''.

 

*Τώρα, εγώ είμαι η μόνη που αυτή την ανάλυση αντί για βιβλίο του επίδοξου συγγραφέα, τη θεωρώ την αναγκαία απολογία που πρέπει να παραδώσει στους δήμιους πριν το''Γουδί''; Αν επιμένει, ας μην του καλύψουμε τα μάτια βρε παιδί μου...

credits: Σε μεγάλο όνομα της πολιτικής σκηνής με εφτά γράμματα, για τη φράση του τίτλου. Όλα τα υπόλοιπα είναι φανταστικά και κάθε ομοιότητα με ανθρώπους, τοπία και γεγονότα (και ό,τι άλλο) είναι τυχαία και συμπτωματική!!! Δεν γίνεται να είναι αλήθεια!!!