Είναι Μεγάλη Δευτέρα κι εγώ βρίσκομαι σε μια χώρα που αγαπώ όπως αρμόζει σε δεύτερες πατρίδες και που δεν πρόκειται να μου χαρίσει ανθισμένες πασχαλιές μέχρι το τέλος αυτής της Εβδομάδας!
Έλαβα μια ευχή όταν άνοιξα την τεχνολογία που σχεδόν κοιμάται και ξυπνάει μαζί μου, εκεί δίπλα στο κομοδίνο (ή στο παχύ χαλί, αν μου πέσει από τα χέρια καθώς με παίρνει ο ύπνος μέσα στη νύχτα).
"Καλημέρα! Καλή Μεγάλη Εβδομάδα!'', έγραφε η φωνή. Έτσι απλά, με τρείς λέξεις που δεν γνωρίζει, ούτε νοιώθει τη σημασία τους το περιβάλλον του παρόντως μου… μού χαρίστηκε πάλι ένα κομμάτι Ελλάδας και η αίσθηση πως κάτι μεγάλο έρχεται.
Κάθε χρόνο αυτή την περίοδο, με κάποιο μαγικό τρόπο που δεν έχω καταλάβει μα δεν γίνεται να μη σημειώνω πια στο ημερολόγιο μου, το σύμπαν μου στέλνει μηνύματα για να μου θυμίσει πως μπορεί να διαχειριστεί τα πάντα και με τον καλύτερο τρόπο, αρκεί να το εμπιστευθώ…
"Καλή Μεγάλη Δευτέρα!", του απαντώ κι εγώ λοιπόν, καθώς αναζητώ οτιδήποτε μπορεί να μου φέρει πιο κοντά τις μυρωδιές της πατρίδας τέτοιες μέρες... και τους ήχους... και τις εικόνες... και μια διαβεβαίωση, ένα σημάδι πως μέχρι το τέλος αυτής της "Εβδομάδας" θα βαδίσω όσο καλύτερα μπορώ τη διαδρομή από την "αμαρτία" και το "θάνατο" προς τη "Ζωή".
ΥΓ: Για πρώτη φορά συνειδητοποιώ πως όλο αυτό δεν έχει να κάνει με θρησκεία. Έστω όχι μόνο. Είναι, κάλλιστα, κομμάτι μιας (μάλλον φιλοσοφικής) διαδικασίας που μπορεί να οδηγήσει μαζί με τ' άλλα, στη γνώση σχετικά με το ''ποιος είμαι;" ή "για ποιο λόγο βρίσκομαι εδώ και τώρα σε τούτη τη διάσταση;". Εξαρτάται από το πως θα το χρησιμοποιήσει κανείς...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου