Πριν από λίγο
καιρό έγραφα πόσο παράλογο νομίζω πως είναι για την επιτυχία μιας ουσιαστικά
ενωμένης Ευρώπης, να γίνεται τόσο απροκάλυπτα προπαγάνδα σχετικά με την
εσωτερική πολιτική μιας χώρας μέλους. Έχω την αίσθηση πως η ‘’ενωμένη’’ Ευρώπη,
προτιμάει δεξιότερα του κέντρου πολιτικά συστήματα, πιθανά μια παράδοση που σχετίζεται
με ισορροπίες και κεκτημένα. Έχει δαιμονοποίησει κάθε τι αριστερότερο, ενώ ‘’αυθόρμητα’’
κι απρόσκλητα παρεμβαίνει σε υποθέσεις εντελώς εσωτερικού χαρακτήρα.
Έτσι, από την ημέρα ανακήρυξης εκλογών στην Ελλάδα, καταπατώντας δημοκρατικά αισθήματα, κυριαρχεί μια ειδησιογραφία γεμάτη αντιαριστερή προπαγάνδα, κινδυνολογία, αφορισμούς, διχασμό μέχρι και μίσος... πρόσφατα έγινε μια αναμενόμενη στροφή, πως δεν υπάρχει –λέει- πια κίνδυνος για Grexit και οικονομική ‘’μόλυνση’’ αφού η ευρώπη τώρα έχει προστατευθεί, αλλά για πολιτική ‘’μόλυνση’’ προς άλλα κράτη της νότιας Ευρώπης που έχουν κι αυτά ασταθή πολιτική κατάσταση! Δηλαδή, η όποια αριστερή κλίση των μεσσογειακών χωρών θεωρείται πολιτική αστάθεια. Δεν δημιουργεί πολιτική αστάθεια η εμμονή της καπιταλιστικής Ευρώπης να εμποδίζει αντιδημοκρατικά τις αριστερές αποκλείσεις, αποτέλεσμα της ελεύθερης βούλησης των πολιτών (ας δεχτούμε ελεύθερης).
Όλα αυτά χωρίς καν ουσιαστικό λόγο, αφού ο Συριζα για παράδειγμα στην Ελλάδα, δεν είναι καθόλου ένας αριστερότερος του αριστερού εχθρός, παρά, όπως διαφαίνεται, ένα κανονικότατα, σύγχρονο ελληνικό κόμμα, που διαποτίστηκε με τις αρχές της υποσχολογίας των after-80’s όπως και οι προκάτοιχοί του στην εξουσία. Αντιδράει για την αντίδραση όπως κάνουν παραδοσιακά κι οι άλλοι, ξεχνώντας πως η συμφωνία κρύβει κι αυτή πολιτική θέση, επιλογή και κυρίως δύναμη. Για λόγους δημοφιλίας και ψηφοθηρίας, έκανε την ανάλογη στροφή του από το εντελώς αντιμνημονιακό και θα-το-κουβεντιάσουμε, στο φίλε-Γερμανέ-δεν-σε-κατηγορώ-που-μου-έδωσες-χρήματα-αλλά-που-μου-έδωσες-περισσότερα-από-όσα-άξιζα. Απλά θα βγει στην εξουσία και θα γκρεμίσει ότι έφτιαξαν οι άλλοι για να χτίσει τα δικά του όνειρα. Το έχω δει ή σε όνειρο ή σε ντε-ζα-βου. Δεν είναι το κόμμα το θέμα, είναι η κουλτούρα, το στερεότυπο!
Πόσο θέλω να διαψευστώ!
Aν κι έχω μερικές επιλογές που μάλλον απέχουν (με βασικό χαρακτηριστικό πως πλέον αρνούμαι να γίνω οπαδός ΟΠΟΙΟΥΔΗΠΟΤΕ κόμματος), δηλώνω πως εύχομαι να βγει ο Συριζα. Για διάφορους λόγους που κάποιοι σχετίζονται με το μη χείρων βέλτιστος δυστυχώς, εκ των οποίων όμως, ο πιο σημαντικός λόγος είναι να τελειώνει η πλάκα που ζούμε. Μια ατελείωτη προπαγάνδα από όλες τις πλευρές να μας φέρονται χειρότερα από άβουλα και κοιμισμένα αρνιά. Είμαστε; Νομίζω πως αν βγει ο Συριζα κι απομυθοποιήσουμε και το ‘’δεν έχει ποτέ πριν κυβερνήσει’’ που του δίνει συχωροχάρτι, θα αρχίσουμε λιγάκι να κουβεντιάζουμε πιο σοβαρά. Σε δυο-τρία χρόνια δηλαδή. Με την ελπίδα πως δεν θα αρνηθούμε να δεχτούμε την συμμετοχή μας στο παιχνίδι, θα αρχίσουμε επιτέλους να αντιλαμβανόμαστε τον συμβολισμό και την πραγματική σημασία όλης της αποπροσανατολιστικής προπαγάνδας που σαν στοιχείο κυριαρχεί πλέον όχι στην προεκλογική φάση μόνο, αλλά αλίμονο, μέσα στην ζωή μας!
Προσωπικά δεν έχω ανάγκη τις παθητικές δοκιμές αλλά από θετική δράση. Πιστεύω πως θα πρέπει με την στάση μας (μπορούμε!) να επιβάλλουμε άξια πρόσωπα (που ίσως διαθέτουν αρκετά από τα κόμματα). Όμως ένας τρομακτικά μεγάλος αριθμός φίλων έχει ανάγκη να δοκιμάσει κι αυτό το κόμμα στην εξουσία. Λοιπόν, όχι μόνο να βγει, αλλά ελπίζω πως θα έχει και μια σχετική αυτοδυναμία, ή εύκολα θα την αποκτήσει με κάποιο ποσοστό που θα του δώσει άλλο κόμμα της επιλογής του! Δεν φοβάμαι τις κινδυνολογίες. Δεν κάνω πλάκα. Κουράστηκα την αντίδραση για την αντίδραση ή την οπαδική-συμφωνία. Μπορεί κανείς να φανταστεί τι έχει πάθει το μυαλό ανθρώπων σαν εμένα με όλα αυτά; Ας βγει λοιπόν κι είμαι σίγουρη πως την επόμενη περίοδο δεν θα είναι οι αγορές που θα κουβεντιάζουμε αλλά κάτι άλλο. Μας ξέρω λιγάκι. ΞΕΡΩ τι σκέφτεται το διχασμένο μας κεφάλι!
Η ελπίδα μου είναι πως μια μέρα θα καταλάβουμε την ένοχη συμμετοχή μας στις κομματικές, διχαστικές τακτικές. Από ενωμένοι με κοινά προβλήματα, καταντούμε να τσιρίζουμε δεξιά αριστερά, αναπαράγοντας διχαστική προπαγάνδα, κάτι που στο φινάλε ενδεχομένως ωφελήσει κάποιους (πολιτικοί, δημοσιογράφοι ή συγκεκριμένοι επιχειρηματίες) αλλά όχι εμάς που λεγόμαστε απλός λαός. Εμείς δεν είμαστε κάτι περισσότερο από τα νούμερα που θα τους εξασφαλίσουν μια θέση σε αυτό που νομίζουν επιτυχία και δόξα. Μια πολιτική καρέκλα όπου κατάμουτρα μας λένε πως είναι ΔΙΚΗ ΤΟΥΣ, κι είναι εμφανώς πιο άνετη. Το λένε με τον τρόπο που μας ‘’χειρίζονται’’ μέσα από μικρά ή μεγάλα καθημερινά, τα οποία μας φτάνουν άμεσα με το πανίσχυρο όπλο, ίντερνετ. Μέσα από αυτό, αντί εμείς να κάνουμε γνωστή την ΔΙΚΗ ΜΑΣ φωνή αφού μπορούμε ζητώντας το καλύτερο που μας αξίζει, αναπαράγουμε την ΔΙΚΗ ΤΟΥΣ επιθυμία, κι το αισχρό δίλημμα του ‘’τουλάχιστον λιγότερο κακού’’.
Με αρκετή εσωτερική αναστάτωση μια και αδυνατώ να μείνω εντελώς αμέτοχη όσο τα σκέφτομαι αυτά, ανακαλύπτω πως περισσότερο από ποτέ θα ήλπιζα να είχαμε τώρα έναν Πλάτωνα! Εκείνος που ήξερε πώς και γιατί μας ήταν αδύνατον να διαχειριστούμε την δημοκρατία, ίσως σήμερα κατάφερνε να μας παρασύρει σε μια... ιδανική Πολιτεία!
Έτσι, από την ημέρα ανακήρυξης εκλογών στην Ελλάδα, καταπατώντας δημοκρατικά αισθήματα, κυριαρχεί μια ειδησιογραφία γεμάτη αντιαριστερή προπαγάνδα, κινδυνολογία, αφορισμούς, διχασμό μέχρι και μίσος... πρόσφατα έγινε μια αναμενόμενη στροφή, πως δεν υπάρχει –λέει- πια κίνδυνος για Grexit και οικονομική ‘’μόλυνση’’ αφού η ευρώπη τώρα έχει προστατευθεί, αλλά για πολιτική ‘’μόλυνση’’ προς άλλα κράτη της νότιας Ευρώπης που έχουν κι αυτά ασταθή πολιτική κατάσταση! Δηλαδή, η όποια αριστερή κλίση των μεσσογειακών χωρών θεωρείται πολιτική αστάθεια. Δεν δημιουργεί πολιτική αστάθεια η εμμονή της καπιταλιστικής Ευρώπης να εμποδίζει αντιδημοκρατικά τις αριστερές αποκλείσεις, αποτέλεσμα της ελεύθερης βούλησης των πολιτών (ας δεχτούμε ελεύθερης).
Όλα αυτά χωρίς καν ουσιαστικό λόγο, αφού ο Συριζα για παράδειγμα στην Ελλάδα, δεν είναι καθόλου ένας αριστερότερος του αριστερού εχθρός, παρά, όπως διαφαίνεται, ένα κανονικότατα, σύγχρονο ελληνικό κόμμα, που διαποτίστηκε με τις αρχές της υποσχολογίας των after-80’s όπως και οι προκάτοιχοί του στην εξουσία. Αντιδράει για την αντίδραση όπως κάνουν παραδοσιακά κι οι άλλοι, ξεχνώντας πως η συμφωνία κρύβει κι αυτή πολιτική θέση, επιλογή και κυρίως δύναμη. Για λόγους δημοφιλίας και ψηφοθηρίας, έκανε την ανάλογη στροφή του από το εντελώς αντιμνημονιακό και θα-το-κουβεντιάσουμε, στο φίλε-Γερμανέ-δεν-σε-κατηγορώ-που-μου-έδωσες-χρήματα-αλλά-που-μου-έδωσες-περισσότερα-από-όσα-άξιζα. Απλά θα βγει στην εξουσία και θα γκρεμίσει ότι έφτιαξαν οι άλλοι για να χτίσει τα δικά του όνειρα. Το έχω δει ή σε όνειρο ή σε ντε-ζα-βου. Δεν είναι το κόμμα το θέμα, είναι η κουλτούρα, το στερεότυπο!
Πόσο θέλω να διαψευστώ!
Aν κι έχω μερικές επιλογές που μάλλον απέχουν (με βασικό χαρακτηριστικό πως πλέον αρνούμαι να γίνω οπαδός ΟΠΟΙΟΥΔΗΠΟΤΕ κόμματος), δηλώνω πως εύχομαι να βγει ο Συριζα. Για διάφορους λόγους που κάποιοι σχετίζονται με το μη χείρων βέλτιστος δυστυχώς, εκ των οποίων όμως, ο πιο σημαντικός λόγος είναι να τελειώνει η πλάκα που ζούμε. Μια ατελείωτη προπαγάνδα από όλες τις πλευρές να μας φέρονται χειρότερα από άβουλα και κοιμισμένα αρνιά. Είμαστε; Νομίζω πως αν βγει ο Συριζα κι απομυθοποιήσουμε και το ‘’δεν έχει ποτέ πριν κυβερνήσει’’ που του δίνει συχωροχάρτι, θα αρχίσουμε λιγάκι να κουβεντιάζουμε πιο σοβαρά. Σε δυο-τρία χρόνια δηλαδή. Με την ελπίδα πως δεν θα αρνηθούμε να δεχτούμε την συμμετοχή μας στο παιχνίδι, θα αρχίσουμε επιτέλους να αντιλαμβανόμαστε τον συμβολισμό και την πραγματική σημασία όλης της αποπροσανατολιστικής προπαγάνδας που σαν στοιχείο κυριαρχεί πλέον όχι στην προεκλογική φάση μόνο, αλλά αλίμονο, μέσα στην ζωή μας!
Προσωπικά δεν έχω ανάγκη τις παθητικές δοκιμές αλλά από θετική δράση. Πιστεύω πως θα πρέπει με την στάση μας (μπορούμε!) να επιβάλλουμε άξια πρόσωπα (που ίσως διαθέτουν αρκετά από τα κόμματα). Όμως ένας τρομακτικά μεγάλος αριθμός φίλων έχει ανάγκη να δοκιμάσει κι αυτό το κόμμα στην εξουσία. Λοιπόν, όχι μόνο να βγει, αλλά ελπίζω πως θα έχει και μια σχετική αυτοδυναμία, ή εύκολα θα την αποκτήσει με κάποιο ποσοστό που θα του δώσει άλλο κόμμα της επιλογής του! Δεν φοβάμαι τις κινδυνολογίες. Δεν κάνω πλάκα. Κουράστηκα την αντίδραση για την αντίδραση ή την οπαδική-συμφωνία. Μπορεί κανείς να φανταστεί τι έχει πάθει το μυαλό ανθρώπων σαν εμένα με όλα αυτά; Ας βγει λοιπόν κι είμαι σίγουρη πως την επόμενη περίοδο δεν θα είναι οι αγορές που θα κουβεντιάζουμε αλλά κάτι άλλο. Μας ξέρω λιγάκι. ΞΕΡΩ τι σκέφτεται το διχασμένο μας κεφάλι!
Η ελπίδα μου είναι πως μια μέρα θα καταλάβουμε την ένοχη συμμετοχή μας στις κομματικές, διχαστικές τακτικές. Από ενωμένοι με κοινά προβλήματα, καταντούμε να τσιρίζουμε δεξιά αριστερά, αναπαράγοντας διχαστική προπαγάνδα, κάτι που στο φινάλε ενδεχομένως ωφελήσει κάποιους (πολιτικοί, δημοσιογράφοι ή συγκεκριμένοι επιχειρηματίες) αλλά όχι εμάς που λεγόμαστε απλός λαός. Εμείς δεν είμαστε κάτι περισσότερο από τα νούμερα που θα τους εξασφαλίσουν μια θέση σε αυτό που νομίζουν επιτυχία και δόξα. Μια πολιτική καρέκλα όπου κατάμουτρα μας λένε πως είναι ΔΙΚΗ ΤΟΥΣ, κι είναι εμφανώς πιο άνετη. Το λένε με τον τρόπο που μας ‘’χειρίζονται’’ μέσα από μικρά ή μεγάλα καθημερινά, τα οποία μας φτάνουν άμεσα με το πανίσχυρο όπλο, ίντερνετ. Μέσα από αυτό, αντί εμείς να κάνουμε γνωστή την ΔΙΚΗ ΜΑΣ φωνή αφού μπορούμε ζητώντας το καλύτερο που μας αξίζει, αναπαράγουμε την ΔΙΚΗ ΤΟΥΣ επιθυμία, κι το αισχρό δίλημμα του ‘’τουλάχιστον λιγότερο κακού’’.
Με αρκετή εσωτερική αναστάτωση μια και αδυνατώ να μείνω εντελώς αμέτοχη όσο τα σκέφτομαι αυτά, ανακαλύπτω πως περισσότερο από ποτέ θα ήλπιζα να είχαμε τώρα έναν Πλάτωνα! Εκείνος που ήξερε πώς και γιατί μας ήταν αδύνατον να διαχειριστούμε την δημοκρατία, ίσως σήμερα κατάφερνε να μας παρασύρει σε μια... ιδανική Πολιτεία!
