Δευτέρα 28 Ιουνίου 2010

Το βούτυρο ΜΟΥ, το ποτήρι ΜΟΥ! Σιχαίνομαι λέμε!

Αυτή η ιστορία με το βούτυρο, θα εξελιχθεί σε αιματηρό επεισόδιο μια μέρα σύντομα, αν δεν βρω εγκαίρως από που αγοράζουν ατομικά βουτυράκια για το πρωινό. Τι δεν καταλαβαίνει ο κόσμος όταν λες: πάρε το μαχαίρι ή εκείνη την ειδική maΛ@κiα για το βούτυρο, τράβα μια ποσότητα να βάλεις πάνω σ’ αυτό που τρως τέλος πάντων κι άσε μας να φάμε και μεις με την ησυχία μας. Και το γαστρο-οισοφαγικο-στομαχικο-εντερικό μας σύστημα ανέπαφο πρωινιάτικα. Τι δεν καταλαβαίνεις; Ποιο από όλα τα παραπάνω απαιτεί επεξηγηματικό σεμινάριο;

Γιατί απλώνεις τη χερούκλα σου, χώνεις το αντικείμενο του πόθου σου βαθιά στο βούτυρο, τραβάς μια ποσότητα -όση νομίζεις οτι σου χρειάζεται- που ήταν -ώ θεοί- περισσότερη, ως συνήθως, από αυτή που θα έφτανε να αλείψεις όλη τη φραντζόλα και τη φραντζόλα του γείτονα τώρα που το σκέφτομαι… κι επιστρέφεις το μισολιωμένο και ταλαιπωρημένο πλεόνασμα πάλι στο κεσεδάκι με εξαιρετική άνεση και οργασμική ικανοποίηση στη μούρη, μπλιάξ… μαζί με τα απομεινάρια του ψωμιού σου, της μαρμελάδας που μοιάζει με 6κ@7@ κι είχε εγκατασταθεί στο μαχαίρι σου από την προηγούμενη δόση πασαλείμματος και ποιος ξέρει τι άλλο έχεις απιθώσει εκεί απάνω τόση ώρα που το πασπατεύεις.

Σιχαίνομαι!

Ποιο κομμάτι αυτής της λέξης είναι δυσνόητο, ποια συλλαβή θέλει αποκωδικοποίηση; Να το κάνω να τελειώνουμε με αυτό το ζήτημα! Το λέω ευθέως, κατηγορηματικά και ευγενέστατα, άρα το ‘δεν ήξερα’ άλλοθι σου δεν ισχύει πια, έχει καταρριφθεί εκ της γενέσεως του. Εξάλλου δεν υπάρχει άλλοθι εδώ. Είναι σίχαμα σε κάθε περίπτωση, συνθήκη, χώρα, σπίτι… παντού και πάντα! Έχω απλώς δίκιο από όποια γ@μ1^^έν# μεριά και να το εξετάσεις το ζήτημα. Είναι σίχαμα και γώ βαρέθηκα να πετάω μισογεμάτα βούτυρα και να αγοράζω καινούρια, ειδικά εν καιρώ καπιταλιστικής κρίσης (κάνω οικονομία για να αγοράσω το 68ο ζευγάρι παπούτσια) και δεν έχω εντρυφήσει ακόμα και στο θεώρημα: ‘τα μικρόβια είναι παντού και είναι χρήσιμα για τα αντισώματα που πρέπει να αναπτύξουμε’ και ούτε θα γίνει ποτέ κάτι τέτοιο γιατί πάντα θα θέλω να επιλέγω ΕΓΩ αν-και-ποιανού μικρόβια θα βρουν το στόμα μου … Πάντως ΌΧΙ τα ΔΙΚΑ Σου! Έστω και για την προσωρινή διαμονή τους εκεί ωρών, λεπτών ή δευτερολέπτων στην περίπτωση που όντως πεθαίνουν άμεσα.

Και το ποτήρι μου… ΑΣΤΟ ΚΆΤΩ! Δε θέλω, λέμε, να πίνεις από αυτό. Πίνω εγώ. Εκεί είναι το ντουλάπι, σε πολύ συνηθισμένο μέρος βρίσκονται τα ποτήρια, στο ύψος των ματιών μέσου αναστήματος ανθρώπου μην τυχών και μπερδευτεί κανείς… πάρε καθαρό και πιες. Αυτό εκεί δίπλα στο νεροχύτη -που κατά τύχη είναι εκεί τώρα που μιλάμε- βρίσκεται σε αυτό το επικίνδυνο για τις ορέξεις σου σημείο γιατί εδώ είναι σπίτι ΜΟΥ, είμαι στην κουζίνα ΜΟΥ, μαγειρεύω κι ενίοτε διψώ και το’ χω πρόχειρο για να πίνω ΕΓΩ.

Γιατί με κάνεις να επαναλαμβάνομαι πάλι και να με μισώ γι' αυτό;

... όταν τελειώσω θα το βάλω στα άπλυτα και αργότερα θα πάρω καθαρό όταν ξαναθελήσω να πιω. Και αφού σπίτι μου ΔΕΝ έχεις δικό ΣΟΥ ποτήρι, για όσο κάτσεις εδώ σου δίνω την άδεια να πας ως εκείνο το ντουλαπάκι που είπαμε, με την πορτούλα που πρέπει να βάλεις το μείον 1000 τις 1000000000 της δύναμής σου για να το ανοίξεις, να πάρεις όόόποιο ποτήρι θες (πάρε και από τα καλά που τα φυλάμε για γιορτή), να κάνεις μισό βήμα προς τη βρύση ή κανένα βήμα προς το ψυγείο που θα βρεις νεράκι, να το βάλεις στο ποτηράκι ΣΟΥ και να πίνεις όόόση ώρα θες. Ή να μου πεις να σε υπηρετήσω εγώ, το προτιμώ από την διαδικασία συστολής και διαστολής που θα υποστεί το εντερικό μου σύστημα ή τις στομαχικές κράμπες και μόνο στην ιδέα του οτι πίνω από κει που απίθωσε τις στοματικές εκκρίσεις του κάποιος άλλος (και πάντα με την ελπίδα του καλού σεναρίου, ότι δεν φοράει μασέλα…)

Ότι θες, αλλά όχι από το δικό μου ποτήρι, pliz! Σιχαίνομαι, με ένα ποσοτικό κοσμητικό επίθετο να το περιγράφει σε υπερθετικό βαθμό και δεν θέλω να πάω σε ψυχολόγο ώστε να κατανοήσω την όποια φροϋδική εξήγηση έχει να μου προσφέρει για να απλουστεύσει τη μίζερη ζωή μου.

Σιχαίνομαι από επιλογή και μ’αρέσει!
 

Πέμπτη 10 Ιουνίου 2010

Απεργίες, διαδηλώσεις, δάνεια, φτού κι απ’ την αρχή…

Στρος Καν: ''Θα διαδήλωνα κι εγώ, αν ήμουν Έλληνας''
Δυσαρεστημένος είναι ο επικεφαλής του ΔΝΤ με τον τρόπο που οι Ευρωπαίοι διαχειρίστηκαν την ελληνική κρίση καθώς και για τα υψηλότοκα δάνεια που χορηγούν στην Ελλάδα. H κατάσταση θα ήταν πολύ καλύτερη, αν η Ευρωπαϊκή Ένωση είχε λάβει την απόφαση να στηρίξει την Ελλάδα ήδη από τον Φεβρουάριο, αφού έτσι θα υπήρχε χρόνος να συζητηθεί με μεγαλύτερη άνεση το πρόγραμμα σταθεροποίησης, ώστε να προστατευθούν οι πιο ευάλωτοι. ''Αν ήμουν μέλος ελληνικού συνδικάτου, θα έβγαινα και γω στο δρόμο να διαδηλώσω'', πρόσθεσε ο ΔΝΤ leader... και άλλα πολλά...

* * *

Διάβασα αυτά, άκουσα άλλους πολλούς, είδα και το βίντεο που κάνει κύκλους στο διαδίκτυο με τον μπασταρδεμένης εθνικότητας Daniel Cohn-Bendit να ωρύεται εν μέσω Ευρωπαίων λεγεωνάριων, υπερασπιζόμενος τη χώρα μου, που τι συμφέρον να έχει… προβληματίστηκα. Εν τέλει θα διαφωνήσω. Θα σηκώσω το κεφάλι περήφανα και θα πω: Εγώ κύριε Καν είμαι Ελληνίδα και δεν θα διαδήλωνα! Κι αν ήμουν Ευρωπαϊκή Ένωση κύριε Καν, δεν θα στήριζα την Ελλάδα από το Φεβρουάριο, ούτε από τον Οκτώβριο, τότε που σε μερικές χώρες της Ευρώπης είχε ήδη κηρυχτεί η δόλια σε πτώχευση κι ας μην το ήξερε.

Εσείς ασφαλώς από τη μεριά σας, μας γλυκάνατε λιγάκι το χάπι, να' στε καλά μέρες που είναι! Πάντα σε ανάλογες περιπτώσεις, κάνουμε ένα ζάπινγκ στην υδρόγειο να δούμε τι λένε οι άλλοι για εμάς και με τέλεια εξασκημένη συλλεκτική προσοχή ακούμε όλα όσα μας χαϊδεύουν τα αυτιά για να σκαρφαλώσει και το self esteem λίγα εκατοστά από το έδαφος...

ΟΜΩΣ! Τα "εκατό αργύρια" μείον γίνανε -fact!- θηλιά στο λαιμό του μισθωτού και γλυκό ή όχι το χάπι, είναι όλο δικό του. Το έφτιαξαν συνεταιρικά εδώ και δεκαετίες (μην πω παραπάνω και μπερδέψω επίσης κάτι παλιούς ελαφρύ το χώμα που τους σκεπάζει) μερικοί πανέξυπνοι Έλληνες πολιτικοί, σε συνεργασία με μερικά εναπομείναντα ελληνικά γαϊδούρια. Αυτόχθονες και ξένοι με μακρύ χέρι! Κι ''εγω'', δεν μπορώ να πω. Παρακολουθούσα! Δε σας το είχα αναφέρει αυτό, ε;

Λοιπόν κύριε Καν, επαναλαμβάνω αν και θα σας λυπήσω με την αντιδραστικότητα μου, μουλάρωσα και δεν θα έκανα διαδήλωση ξανά! Αν είχα φροντίσει να κατέχω το καρπούζι και το μαχαίρι και δεν βαριόμουνα (βασικός παράγοντας και χαρακτηριστικός μου) θα διαδήλωνα ΜΙΑ φορά πριν χρόνια (ως συνέπεια δεν θα είχαμε την ευκαιρία να συστηθούμε φέτος) και θα τα είχα κάνει όλα μαντάρα. Δεν θα είχε μείνει  κολυμπηθρόξυλο όρθιο (θέ μου συχώρα με), ώστε να καταλάβουν όσοι πρέπει, ότι δεν είμαι ένας τυχαίος βοσκός που παίζει την ιστορία με το λύκο και τα πρόβατα... ξανά και ξανά…

Γιατί, πια, οι διαδηλώσεις μου θυμίζουν εκείνη την παλιά διδακτική ιστορία, τη θυμάστε; Φώναζε ο βοσκός για πλάκα κι όταν ήρθε η πραγματική ανάγκη για βοήθεια, δεν τον πίστεψε κανείς! Αυτό συμβαίνει και στον Έλληνα διαδηλωτή. Γκαρίζει εδώ και δεκαετίες πίσω από τεράστια πανό με ηχηρές αντι-καπιταλιστικές m@L@kίες για πρόσχημα (κάποιος του’ πε πως το καπιταλιστικό γουρούνι είναι χειρότερος διεφθαρμένος από το κομμουνιστικό) άσχετα από την πραγματικότητα κι ανάγκη του καιρού! Ακολουθώντας τον  αντάρτη πρωτοστάτη τυφλά ή από κεκτημένη ταχύτητα -νομίζοντας πως αυτό είναι αγώνας- και τώρα που ήρθε ο ''λύκος";

Ναι, δυστυχώς δεν πιστεύω πια στις διαδηλώσεις. Οι νόμοι ψηφίστηκαν οι αποφάσεις πάρθηκαν, κάτι που καθιστά παρανομία την αλλαγή πλεύσης της όποιας κυβέρνησης. Εξάλλου μου αποδεικνύουν ότι το λιγότερο που πετυχαίνουν έτσι όπως οργανώνονται, είναι να αποτελειώνουν περιουσίες, φήμη, ηρεμία και το χειρότερο ΖΩΕΣ, για το τίποτα.

Άσε που αυτή η οχλική αντίδραση είναι χάλια! Αρπάζουμε ένα ''όπλο'' (λουλούδι ή πέτρα) και τρέχουμε σαν παρλιακοί στους δρόμους, με στόχο να πλήξουμε ιδέες και πρόσωπα χωρίς να δούμε την πραγματικότητα (ναι συνδικάτε, ο καπιταλισμός δεν θα φάει απόψε το χαβιάρι του, θα κάνει απεργία πίνοντας ξερή σαμπάνια ακολουθώντας το παράδειγμα του Γιαπωνέζου απεργού που φτιάχνει μόνο αριστερό παπούτσι)...

Κύριε Καν μου, οφείλουμε να καθίσουμε να σκεφτούμε και βάσει λογικής και σχεδίου να δράσουμε. Δίχως στόχο ίσον= δίχως καμία πιθανότητα να αλλάξουμε το παραμικρό! Και πρέπει να τολμήσουμε αρχίζοντας από εμάς! Για αρχή και για αλλαγή ας το βουλώσουμε συμμαχικά (αν γίνεται τουλάχιστον σε αυτό), ας παγώσουμε λίγο την εικόνα για να βρούμε το λάθος και να το διορθώσουμε χωρίς παλιά δεδομένα να επηρεάσουν τις τωρινές μας πράξεις! Οι εποχές έχουν δια παντός αλλάξει. Και τα μηνύματα. Και τα μέσα...

Όχι λοιπόν με μπαλώματα. Θέλει ξήλωμα για να το φτιάξεις σωστά από την αρχή! Όσο δεν το βλέπουμε και βάζουμε νέο μπάλωμα (=δάνειο) θα είμαστε οι παρακατιανοί της παρέας, οι με το μπαλωμένο βρακί!

Αυτά, κύριε Καν… Η καταστροφή έχει ξεκινήσει πολύ παλιότερα. Εσείς το μπάλωμα θα ανανεώνατε με το λεγόμενο αζημίωτο και αποτέλεσμα εγώ να νιώσω πάλι σαν το μπασταρδάκι που αφού έφαγε το χαρτζιλίκι απερίσκεπτα, μάλωσε με τα άλλα παιδάκια στο σχολείο που όλο του πειράζουν τα πράματα κι ο σύλλογος γονέων και κηδεμόνων συζητά όλο σοβαρότητα για το πώς θα το επαναφέρουν στην τάξη… μια τάξη… ποια τάξη;



ΥΓ: Θέλεις να βοηθήσεις την Ελλάδα; Εμπόδισε την ή εναλλακτικά πες στην ΕΕ να μην τη βάζει να μαλώνει σαν τα κοκόρια με τη γείτονα, ώστε να αγοράζει σαν τα πουκάμισα κι από ανασφάλεια, δαπανηρούς εξοπλισμούς –από αυτήν μάλιστα, υπερτιμημένα και χωρίς να ισχύει η εγγύηση ενίοτε. Μια τόση δα χώρα κι έχει ένα οπλοστάσιο μεγαλύτερο κι από αυτό της μεγαλοδύναμης και πολυπληθυσμικής ευρωγιγάντου, πάλαι ποτέ πολεμικής μηχανής… κι άλλα πολλά!



Πέμπτη 3 Ιουνίου 2010

Ο Αποστόλης και οι 30 κλέφτες!



Troktiko, Τετάρτη, 26 Μαΐου 2010
Κακλαμάνης: "Δεν μπορώ να είμαι συνάδελφος με 30 καθάρματα"
Ξέσπασε ο Απόστολος Κακλαμάνης και τα είπε χοντρά. Δεν αντέχει να την πληρώνει αυτός για τους άλλους. Και το είπε ξεκάθαρα. "Δεν γίνεται να είμαι συνάδελφος με 30 καθάρματα". Και ... λίγους είπε ο Κακλαμάνης. Μόνο η εφημερίδα "Ελεύθερος" το έκανε πρώτο θέμα. Ουσιαστικά αυτή η δήλωση δίνει το στίγμα της πολιτικής ζωής και όσα φωνάζει όλος ο κόσμος περί κλεφτών και απατεώνων στο κοινοβούλιο.



***


Ουπς, καθυστέρηση.

Πέντε- έξι μέρες και κάτι ώρες (βαριέμαι να μετράω) μετά από τη στιγμή που θα έπρεπε. Λες να... ; Μπαααα…

Εξάλλου δικό μου είναι το μαγαζί, ότι θέλω κάνω. Τώρα μου ήρθε τώρα και θα το πω

Λέω, λοιπόν!

Κύριε Αποστόλη μας!!! Αχ, κύριε Αποστόλη μας… Που δεν θέλω να σας κακοκαρδίσω με το διαφορετικό point of view μου, είστε και καλός άνθρωπος λένε. Δε θέλω να πάθετε τίποτα εξ αιτίας μου… Λοιπόν, δε θα είμαι σκληρή μαζί σας, αλλά θα σας μαστιγώσω έτσι κι αλλιώς (κύριε Αποστόλη μας). Απλά θα διαλέξω ένα μαστίγιο με λιγότερη γόμα (έτσι δεν το λένε αυτό το υλικό που τσούζει και πονάει ταυτόχρονα;) ώστε να μην σας πονέσω πολύ. Λίγο, λιγουλάκι, ίσα που θα το νιώσετε να σας ακουμπά. Γιατί ο στόχος μου δεν είναι να πονέσετε εσείς, καταλάβατε; Ο στόχος μου είναι να προβώ εγώ στην πράξη. Να ξεθυμάνω την οργή μου.

Αλλά θα είμαι κυρία. Στο λόγο της ταλαιπωρημένης μου τιμής! Αχ, όχι, τέτοια τώρα, η τιμή μου είναι ταλαιπωρημένη από τα 30 (+270 -τα τίμια, γιατί είμαι και optimist) καθάρματα που στεγάζονται στα παλιά, γεμάτα λευκό μάρμαρο ανάκτορα, γιατί ναι, δεν το ξέρατε; Δεν είναι μόνο 30 (ή σαράντα whatever) οι κλέφτες Αλί Μπαμπά! Είναι κι άλλοι! Και μας βιάζουν παράφυση καθημερινά και δεν μπορούμε να πούμε και κουβέντα. Υπέγραψες λέει!

 Μια φορά στα 4 χρόνια παιδί μου, μαζευόμαστε περιχαρείς -σαν Κινέζα αιωνόβια ξεδοντιάρα που αξιώθηκε να βάλει γόβα στιλέτο πριν μακαριστεί- σε ένα μέρος που μας ορίζουν από πρίν –κάνα εξάμηνο δεν κάνουν άλλη δουλειά από το να μας θυμίζουν το ραντεβού- και υπογράφουμε ανωνύμως -αλλά μετράει- νομιμοποιώντας μερικούς που δεν ξέρουν να δουλεύουν και πιάσανε κάτι εθελοντικά πόστα εκεί πέρα, να μας βιάζουν τη μέρα, την ψυχή, την ηρεμία, την ελευθερία, την οικονομία, την τιμή… ότι θηλυκό τέλος πάντων ξέμεινε πάνω μας (ντάξει, είπαμε στη γριά... αλλά έλεος!). Πάει η τιμούλα μου!

Και σεις καλέ μου κύριε Αποστόλη… Τα είπατε να αγιάσει το στόμα σας. Διαβάζει ο λαός την σπουδαία σας δήλωση και, ναι, σας εξετίμησε. Παιδιά, μας τα λέει ανοιχτά και ειλικρινά ο κύριος Αποστόλης μας. Τι τον ταλαιπωρείτε τον άνθρωπο και πληρώνει εκείνος για τους υπόλοιπους; Εγώ για να είμαι ειλικρινείς (ούπς, ήττα;) απορώ και πως τον δέχτηκαν σε αυτή την ομάδα με τόσους κακούς. Όλοι μαζί και ο ψωριάρης μόνος του…

Τώρα όμως θα πάρω το μαστίγιο… εκείνο που είπα, ναι. Στην περιχαρακωμένη μου τιμή! Δεν ξελέω!

Κύριε Αποστόλη μας! Από πού νομίζετε ότι ήρθαμε μεις; Δηλαδή νομίζετε ότι είχαμε την ψευδαίσθηση ότι ΔΕΝ ήταν οι τριάντα (των περί U ο λόγος) καθάρματα; Αυτοί και με ακόμα ένα μηδενικό καταπόδας μείον τους τίμιους. Δεν το ξέρατε; Να σας ενημερώσω εγώ. Αλλά κι εσείς, τι περί εξυπνάδας μου λέγατε πριν το ραντεβού και περί αντίληψης, και περί εμπειρίας, και τα λοιπά καλά και άγια που έλεγε ΚΑΙ το καρίκιουλούμ σας! Εγώ στο ραντεβού (αυτό το κάθε τέσσερα χρόνια που ποτέ δεν σύφτακε να γίνει σε 365χ4=#### μέρες) σας έδωσα την υπογραφή μου ακριβώς για να με προστατέψετε από αυτά τα καθάρματα και τα άλλα, επειδή είπατε ότι μπορείτε. Όχι, για να έρθετε έναν αιώνα μετά τη γνώση μου να μου πείτε αυτό που ήξερα ήδη.

Εσάς σας ήθελα εκεί για να τα ξεκάνεται αυτά τα καθάρματα. Δεν μου υποσχεθήκατε να με προστατεύετε και Μένα και τη Χώρα μου από το κακό και το άτιμο; Και το Νόμο και το Σύνταγμα; Δεν ορκιστήκατε μπροστά σε Θεό και Θνητό; Τώρα γιατί τσινάτε! Τι να κάνω ΕΓΩ από δω που είμαι γώ αν δεν μπορείτε να το κάνετε ΕΣΕΙΣ από εκεί που είστε ΣΥς; Τι ζητάτε βοήθεια από τον κερατωμένο;

Αν ήταν κύριε Αποστόλη μας η ‘θέση’ να είχε μόνο την υποχρέωση να βάζετε υπογραφές και ύστερα να τσεκάρετε που τις βάλατε, να μας εκπροσωπείτε σε εκδηλώσεις μετά γαλλικής Chαmpάνιας (θέλω αντιλαϊκή και εκ Γαλλίας προφορά εδώ) και συνοδευόμενος από την κυρία σας με την πανέμορφη τουαλέτα, έ… την έκανα και μοναχή αυτή τη δουλειά. Δεν ήθελα βοηθούς. Εξάλλου ΚΑΙ στυλό έχω ΚΑΙ χέρι! ΚΑΙ κορμί για βραδινό ρούχο! ΚΑΙ ξέρω και πώς να αποτύχω, το κυριότερο!



ΥΓ: Με το μπαρδόν κιόλας κύριε Αποστόλη μας, αλλά... όποιος ανακατεύεται με τα πίτουρα... ΜΗΝ ΕΙΝΑΙ ΚΟΤΑ;

ΥΥΓ: Α, μην μου διαφύγει η τελική κορώνα… Με υπηρετείς! Μην ξεχνιόμαστε!