ΕυρωΕλληνική Σύγχυση

Φαίνεται πως τον τελευταίο καιρό η ζωή παίρνει πάλι πρωτοβουλίες πάνω μου… είχα σκοπό να διανύσω τον επόμενο χρόνο πάνω σε χιλιόμετρα σωματικής άσκησης με την οποία αποκτώ πια σχέση εξάρτησης και αντί αυτού συμβαίνουν όλοι οι πιθανοί λόγοι καθήλωσης του σώματος και άσκησης του νου μου, ο οποίος πρέπει να είναι προετοιμασμένος από ότι φαίνεται, να αντιμετωπίσει την παραλογία που σέρνεται και έπεται στον πλανήτη ή πιο κοντά μου, στη μικρή Ευρώπη και στην χρεωκοπημένη αλλά στοιβαρά αντιστεκόμενη, ακόμα μικρότερη, Ελλάδα.

Είναι πολλά που δεν εξηγούνται με τη λογική, άρα η άσκηση του παραλόγου στο νου, είναι πλέον επιτακτική ανάγκη για να καταφέρεις να επιζήσεις στον αφρό αυτού που πια εννοούμε με τον όρο ‘καθημερινή ζωή’.

Είναι οικείο σε όσους με γνωρίζουν πως δεν τα πάω καλά με τις αλληλοσυγκρουόμενες πληροφορίες, ειδικά όταν αυτές έχουν τον τίτλο ‘ειδήσεις’, που, μά τις αρκούδες του Μπλέκ, πρέπει να έχουν έναν κοινό παρανομαστή, μια κοινή κεντρική ιδέα, ένα κοινό συμπέρασμα, κάτι ρε παιδί μου. Αλλιώς εμπεριέχουν προσωπικές απόψεις και αρχίζουν να αποκλείνουν από το αντικειμενικό, κι αυτό δεν είναι ‘ειδήσεις’, είναι τάση να κάνω το ‘εγώ’ μου γνωστό στο σύμπαν και την άποψή μου νόμο.


Έχω ξοδέψει οικειοθελώς ένα μεγάλο μέρος του καλοκαιριού μου σε ελληνικές παραλίες και στα απαραίτητα after bathing στέκια (αντί να πάω στις εξωτικές Μαλντίβες που ήταν η εναλλακτική μου) και έχω παρακολουθήσει αρκετά επεισόδια του saga με τίτλο ‘χρεωκοπία’, έχω εμπεδώσει τις, χωρίς επικοινωνιακή παγίδα ασφαλώς, κατανοητότατες δηλώσεις ενός χοντρού που δυναστεύει το αυτί μου και μια ‘καρέκλα’ σε κείνο το κτίριο με τα ιστορικά μάρμαρα, πως ‘βγαίνουμε από τον πυρήνα της κρίσης’, λέει, κτλ. Το’ πε, μη μου πει κανείς ότι ψεύδομαι. Θα ανατρέξω στα αρχεία: ‘Βγαίνουμε από τον πυρήνα της κρίσης’, είπε. Το τόνισε!

Όχι την κρίση. Δεν είπε ψέματα. Ο πυρήνας είναι ένα πράμα που καίει (απ’ αυτό βγήκαμε) και γύρω γύρω του η κατάσταση είναι πιο ανεκτή. Χλιαρή θα λέγαμε. Όχι τόσο δροσερή, αλλά κατά κεί βαρούμε… Τόσο χλιαρή θα έλεγα, όσο περίπου ήταν και στην περίοδο που φλερτάραμε με την κρίση. Τότε που πηγαίναμε και δεν ξέραμε πού… Στο έμπα τότε, στο έβγα τώρα. Πιο αισιόδοξη η στιγμή άρα, από τη φύσης της. Με άλλα συναισθήματα πας να σε σφάξουνε και με άλλα γυρίζεις όταν σου πούνε ‘αυτό ήτανε, πέρασε’. Τη στιγμή που είσαι επί σφαγή λοιπόοοον, έ, την περάσαμε! Πάειιιιιιι… Και είπε βγαίνουμε. Εξακολουθητικός χρόνος που δηλώνει κίνηση. Άρα αυτό που βλέπουμε όλο θα βελτιώνεται. Δεν είπε βγήκαμε. Έγινε. Τέλιωσε. Σημαντική η γραμματική! Μην την υποτιμείς!

Πήρα και γω θάρρος πως απομακρυνθήκαμε επιτέλους ένα βηματάκι από τη χρεωκοπία, άπλωσα τα δίμετρα μαυρισμένα μου πόδια και ξόδεψα με μεγαλύτερη άνεση αλλά και χαρά τα ευρωπαϊκά μου ευρώ, μαλώνοντας μάλιστα λίγους που γκρινιάζανε. ‘Τι ξέρουν όμως αυτοί;’ σκέφτηκα η έμπειρη, πολυταξιδεμένη και έξυπνη συνάμα. Εμένα η ελπίδα που μόλις γεννήθηκε μου έφτανε. Και πέρασα πάλι υπέροχα όπως υπέροχο ήταν και το κλίμα γύρω μου γενικότερα, γιατί κρίση ξεκρίση, η ζωή θέλει καλοπέραση (αυτό το πράμα του έλληνα, δεν μπορεί κανείς να του το σκοτώσει λέμε, πρώτα θα του φύγει η ψυχή και μετά αυτή η λάρτζ συνήθεια).

Και επιστρέφω στον κεντρικοδυτικοευρωπαϊκό βορρά μουυυυ…

Και στο αντίθετο φάκτ. Το ίδιο αντικείμενο δηλαδή, ο ένας το εξηγεί ‘άσπρο’ και ο άλλος το εξηγεί ‘μαύρο’. Πάω δηλαδή στο ‘μαύρο’ τώρα.

Πριν πω καλημέρα, πριν αδειάσω βαλίτσες, αντί για καλώς επέστρεψες αγαπητέ πολίτη μου, κρύο νερό στα μούτρα μου η ελληνική χρεωκοπία. Με ευθύνη δική μου παρακαλώ, προσωπική και αμετάκλητη. Χωρίς χώρο να αντιδράσω. Κι όχι σαν ενδεχόμενο, όχι σαν κάτι που πιθανά να γίνει, αλλά σαν κάτι που σέρνεται στα πόδια μας. ‘Αμάν’, λέω από κεκτημένη ταχύτητα πριν καν ακούσω λεπτομέρειες (το έχω από μικρή που με έπιαναν να κάνω αταξίες, ήταν σίγουρη η αταξία αλλά δεν ήξερα για ποιάν με είχαν πιάσει). ‘Με τσάκωσαν’…

Τίποτα. Απλά χρεωκόπησε η πατρίδα μου και γω έτυχε να είμαι το πιο αντιπροσωπευτικό της και κοντινό τους αντικείμενο, πάνω στο οποίο ο καθένας βγάζει το βιαστή που κρύβει μέσα του. Απλό.

Και μετά τον απαραίτητο χρόνο που θέλει η πληροφορία να ταξιδέψει από το αυτί στον εγκέφαλο, SHIT, φωνάζει το μέσα μου και το μυαλό μου αρχίζει να παθαίνει κράμπες (δείγμα της, τελικώς, ελλειπούς άσκησης, κι ας κήρυττα τη σημασία της προετοιμασίας).

Βγαίνουμε από τον πυρήνα της κρίσης versus Χρεωκοπήσαμε!

Μιλάμε για το ίδιο πράμα;

Ναι.

Κι η λογική εξήγηση που τα συνδέει;

Καμιά!

Πέρα από τη σύγχυση πρέπει τώρα να βρώ τρόπο να επιβιώσω και με διαπιστώσεις:

Τι πετύχαμε εδώ και δυο χρόνια; Πετύχαμε να πάμε στην Κωλοπετινίτσα μέσω Γης του Πυρός;

Είχαμε:
Μια κρίση - Μια χρεωκοπία - Μια μετά κρίση εποχή.

Και τα κάναμε:
Μια κρίση – Έναν απίστευτο δανεισμό – Τον βιασμό ενός λαού – Διεθνή και εγχώριο εξευτελισμό – Απελπισία – Μια χρεωκοπία – Μια μετά κρίση εποχή.

Να μας συγχαρώ!

Σκύβουμε το κεφάλι και λέμε ευχαριστώ σε αφράτα κωλαράκια της Αρείας Φυλής, ενώ δεν έχουμε πάρει γραμμή πως οι διαχειριστές μας (συνεργάτες τους;) τα παίρνουν από Ανέργους, από Συνταξιούχους, από Χαμιλομισθωτούς (επιχειρήσεις δεν υπάρχουν, τις έχουν κλείσει όλες, κι όσες υπάρχουν έχουν έδρα τα Κέϊμαν) παράλληλα με τόνους χρήματος από τας ευρώπας… κι όλο και περισσότερο βουλιάζουμε. Δηλαδή 3+1= -4 με μαθηματικούς όρους. Και αυτό είναι τώρα λογικό και πρέπει να βρώ τρόπο να το κατανοήσω;!

Αλλά σε ποιόν να τα πω πια; Εναλλακτικά τρέχουμε στην πλατεία Συντάγματος (have been there, have done that) που με πολύ μοντέρνα επικοινωνιακά νάζια και διεθνή συναισθηκατικά αλλά και επαναστατικά Νew Αge Μoves and Talks, πανυγυρίζουμε το ότι… ‘ξυπνήσαμε’. Νίψαμε τη μούρη μας δηλαδή κι αν το κατάλαβα καλά, τώρα βάζουμε το μέϊκαπ, σε λίγο θα βάλουμε βρακί και τα πράματα στη θέση τους. Έχουμε ούυυυ χρόνο για… χάσιμο!

Καλοκαιρινές ιστορίες πιθανής ‘ηλίασης’

Είναι η αγαπημένη μου εποχή του χρόνου, καλοκαίρι, κι εγώ πιστή στο ραντεβού μου βρέθηκα πάλι στο νησί της επαγγελίας, να επενδύω σε ήλιο, θάλασσα και λάδι ελιάς. Κακή επένδυση, θα μου πείς. Δε θα αποδώσει τα αναμενόμενα. Kαι γω θα διαφωνήσω πάλι, γιατί εσύ δεν ξέρεις τι σημαίνει αργός θάνατος από έλλειψη βιταμίνης ‘ντέ’ και φαγητό μαγειρεμένο σε νερό με βούτυρο.

 

Θα κάθομαι για ένα μήνα λοιπόν, όπως κάθε τέτοια (αδιαπραγμάτευτη) εποχή, σε κάποια ηλιόλουστη παραλία, να μαζεύω ρινίσματα πολυπόθυτης ‘ντε’ για το χειμώνα που θα ρθεί, κάνοντας παράλληλα ασκήσεις στον εγκέφαλό μου, ο οποίος προσπαθεί (μάταια) να κατανοήσει (πάλι) πως είναι δυνατόν να συνεχίζει να με σερβίρει χαμογελαστή η Αρετή, η οποία δεν έχει ακόμα πληρωθεί για κανέναν από τους προηγούμενους μήνες της εποχιακής εργασίας της, θύμα πιθανώς κι αυτή ενός ακόμα έλληνα επιχειρηματία που θεωρεί πως οι υπάλληλοί του εργάζονται από αλτρουϊσμό ή εσωτερική ανάγκη να παρκάρουν κάπου τη διάθεσή τους για σωματική ή/και πνευματική άσκηση (η μόνη άσκηση στην οποία θα με βρείς σύμφωνη υπό αυτές τις συνθήκες είναι η άσκηση της υπομονής).

Θέλω πολύ να αφήσω ένα τίπ των 100 ευρώ στην Αρετή και να μην αφήσω το αντίτιμο της παραφουσκωμένης απόδειξης που lays before my eyes (ελληνική σαλάτα 14 ευρώ!) και αυτή την κίνηση να τη συνοδεύσω με την επιχειρηματικότατη απάντηση (λεκτική αντιγραφή από την ατάκα του εργοδότη της, τη μέρα της μισθοδοσίας): ‘don’t worry, θα στα πληρώσω αργότερα, δεν τίθεται θέμα εμπιστοσύνης, ε;’ (εξάλλου η σπιτονυκοκυρά, το σούπερ μάρκετ και ο γαλατάς απαιτούν να την προμηθεύσουν με πίστωση κόντρα στη δική της θέληση).

Πανηλίθιε, δείγμα προς αποφυγήν επιχειρηματία (θα ήθελα πολύ να ξεστομίσω στο κουστούμι απέναντί μου), ο τουρισμός στη χώρα σου δεν πλήττεται όταν 'παραλείψεις' να πληρώνεις τον προμηθευτή σου (αν πιστέψουμε πως δεν έχεις έσοδο από την 98% πληρότητα που μόλις μου ανέφερες καμαρωτά) ούτε αν παραλείψεις μια φορά να πληρώσεις στην ώρα του τον Μπούλη που το παίζει γενικός και πληρώνεται τελικώς για ότι δεν κάνει, κι εκείνον που σου λέει ότι σου κάνει Μάρκετινγκ (καθυστερημένο προφανώς, αφού αυτές οι δουλειές γίνονται μισό και πλέον χρόνο πριν, για να μην αναφέρω πιο proactive πλάνα και σε σκιάξω).

Η άμεση επαφή με τον τουρίστα σου, εκτός από το air conditioned κάθισμα του λεωφορείου με όλα τα κομφόρ που ίσως του παρέχεις, που μπορεί  να τον επηρεάσει έως ΚΑΙ καθοριστικά προκαλώντας σε μεγάλο βαθμό τη ζημιά που θα πάθεις του χρόνου (τά’ θελες), είναι η κάθε Αρετή που σερβίρει καφέ και σαλάτα κι η κάθε Λένα που καθαρίζει το δωμάτιό του. Οι άνθρωποι που αποκαλείς lower staff. Αν η Αρετή αποφασίσει για αντίποινα να του σερβίρει τη σαλάτα με παραπάνω ξύδι και χωρίς λάδι ή η Λένα χωρίς ενοχή παρατήσει μια σφύγγα κάτω από τα σεντόνια μαζί με λίγη άμμο, εκείνος θα την κάνει με ελαφρά πηδηματάκια για τη γείτονα, κάνοντάς σου αρνητική διαφήμιση επιπλέον, την οποία θα εξαργυρώσεις –μην ανησυχείς- στο άμεσο μέλλον, κι αυτός εν τω μεταξύ στη γείτονα θα βρεί καλύτερη εξυπηρέτηση, όχι ασφαλώς γιατί οι υπάλληλοι από ικανοποίηση και μόρφωση φέρονται πιο πολιτισμένα και επαγγελματικά, αλλά γιατί πέφτει ακόμα καρπαζιά στο σβέρκο εκεί πίσω στα παρασκήνια και αυτό είναι το μόνο που σου μένει να αντιγράψεις για να κατέβεις στο ποθητό σου επίπεδο, του τριτοκοσμικού, γεμάτου λίγδα στον εγκέφαλο, τύποις ονομαζόμενου για επικοινωνιακούς λόγους, ho-re-ca επιχειρηματία.

Αυτό που συζητάμε τόση ώρα, βλάκα, το λένε τουριστικό προϊόν ή υπηρεσία και το έχεις απόλυτη ανάγκη αφού είναι το ΒΑΣΙΚΟ ΕΞΑΓΩΓΙΜΟ ΠΡΟΪΟΝ ΣΟΥ, με το έσοδο του οποίου οι μύρμηγκες θα ταϊζουν τα τζιτζίκια σου, τον κρύο χειμώνα που θα' ρθεί!