Δευτέρα 15 Οκτωβρίου 2012

Ο Έρωτας;

Χα! Και συ που λες... εσύ, ξέρεις τι είναι;

Αν ο Χατζηδάκης είπε ‘χωρίς τη μουσική μου ζω, χωρίς έρωτα όχι!’, φοβάμαι πως δεν ξέρεις με τι έχουμε να κάνουμε. Δεν είναι απλά η ανάγκη του σώματος για χορό και της ψυχής σου για φτερά, μη γελιέσαι. Παίζουν κι άλλα σύμπαντα σε αυτό το έργο, μην τα αγνοήσεις, έχασες!
Πολλοί από εμάς ζούμε για να τον χαντακώνουμε. Πριν καν τον γνωρίσουμε. Γιατί ζωντανός μπορεί να μας ξεκάνει αυτός, φοβόμαστε. Στο αύριο πάντα. Ποτέ δεν του χρεώνουμε κατάματα το παρόν του!

Γιατί δεν του δίνουμε το χωροχρόνο που του αρμόζει; Γιατί τον ταΐζουμε ότι ‘αύριο’ σκαρφιστούμε, αρκεί να τον μπερδέψουμε με μια μελλοντική προσδοκία; Γιατί πρέπει να τον χωρέσουμε στην απαραίτητη ασφάλεια του ‘για πάντα’; Μα η ασφάλεια είναι η ίδια μια υπόθεση επιτάφιου. Δεν έχει σταμάτημα του χρόνου στο στομάχι...
Υποκρισία. 

Υποκρινόμαστε χωρίς συστολή πως θέλουμε να του εξασφαλίσουμε αιώνια ζωή. Πρόφαση. Ανέραστες υπερβολές πάλι.
Ο έρωτας είναι ζωή αλλά όχι ‘η’ ζωή. Είναι ένα πολύτιμο συστατικό της, αυτό που θα θέλαμε (όταν δεν το έχουμε) να βιώνουμε συνεχώς. Μα δε γίνεται. Το περισσότερο που μπορεί να μας δώσει είναι στιγμές. Κι αυτές σπάνια. Κι ας του φορτώνουμε αφελώς φτήνιες, από ανάγκη να πούμε πως τον γνωρίσαμε. Να ταΐσουμε τη ματαιοδοξία μας  με ένα ‘τον ξέρω καλά’ ακόμα. Όλα ψέματα. Σπάνια εμφανίζεται κι όταν το κάνει τον πυροβολούμε.

Κι εγώ. Μην κοιτάς που λέω... Προσπάθησα και γω όποτε τον είδα, να του φορτώσω  τη χαζή ανάγκη μου για immortality. Ναι, αυτό ήτανε! Αθανασία. Για να νικήσω στην πλάτη του τον πιο μεγάλο εχθρό μου.
Τώρα όμως είναι αλλιώς. Χωρίς εκπτώσεις, καμιά συνθηκολόγηση με το φόβο. Αυτή τη φορά δεν αμύνομαι, δε βγάζω τα πιστόλια, δεν παίρνω άλλον στο λαιμό μου! Ό,τι σκότωσα, σκότωσα...