Πέμπτη 15 Μαρτίου 2012

Η δύναμη της ελπίδας

 

Άνθρωπος. Στη μέση του ωκεανού του. Έχει εξαντληθεί από την πολύωρη προσπάθεια να προστατεύσει μια ζωή. Τη ζωή του. Παλεύει να κρατηθεί από ό,τι βρει μπροστά του αφού δεν μπορεί να τιθασεύσει τον μπλε υγρό όγκο που τον απειλεί. Κύματα κι αφρός είναι ό,τι αποκαλύπτει ο κατάκοπος, θολός πλέον κι αλμυρός σα δάκρυ, ορίζοντάς του.

Κάποια στιγμή εστιάζει σε κάτι σκούρο που μοιάζει να ξεχωρίζει πιο πέρα, συμμαχώντας με τη λογική πως στη θάλασσα δεν έχει Φάτα Μοργκάνες. Με νέα δύναμη κολυμπάει προς τα εκεί ελπίζοντας πως αυτό που επιπλέει θα τον ξεκουράσει λίγο από την απίστευτη εξάντληση. Μόνο λίγο ζητάει. Λίγη δύναμη να ανακτήσει, ώστε να μπορέσει να ξαναρχίσει την προσπάθεια. Δε γίνεται να εγκαταλείψει τη Ζωή συνειδητά, ούτε καν κολυμπώντας μέσα σε νερά γεμάτα κοφτερά δόντια από Άδη, ενώ τα μπράτσα του καίνε αλύπητα και το πνεύμα του κλωσάει ήδη μικρά φτερά... ούτε τότε.
Πλησιάζει, όλο και πλησιάζει. Βλέποντας τον όγκο κοντύτερα νιώθει ήδη δύναμη να διαχέεται στα μέλη του, να τα ζεσταίνει και να γίνονται πάλι σχεδόν όπως τότε, στο ανύποπτο πρωινό του cocooning. Απλώνει με καινούριο θάρρος τα μπράτσα, τις ζαρωμένες λευκές παλάμες με τα μελανά νύχια. Σχεδόν σκάνε ένα χαμόγελο τα ξερανένα χείλη, ταυτόχρονα με κείνο τον άτακτο χτύπο που ξέφυγε απ’ την καρδιά...

... κι ακουμπάει ένα συμπαγές κουφάρι από... μπλεγμένα μεταξύ τους, θαλάσσια φύκια...

... κι ό,τι είχε γευτεί την ελπίδα. Μύριζε ροζ...

... κι ήταν γλυκιά σα μάνα!

... κι είχε δύναμηηη, λέμε...
 
ΥΓ: Όταν χρειάζεσαι την ελπίδα, πάει να πει πως κάτι πάει στραβά. Μάλλον, κάτι πάει πολύ στραβά. Ο Μέρφι, λοιπόν, αποφασίζει πως η πιθανότητα να μην είναι ‘φύκια’ το ‘σωσίβιο’, είναι αντιθέτως ανάλογη του μεγέθους της ανάγκης. Βασικά το έχει κάνει και Νόμο...

Τρίτη 6 Μαρτίου 2012

Ένα εκατομμύριο πράγματα που θέλω να χωρέσω σε μια Καληνύχτα

Όνειρα γλυκά
Πάρε με μαζί σου
Ξέρω δε μπορείς
Θέλεις
Ξέρεις δε μπορώ
Θέλω
Να προσέχεις
Τι, δεν ξέρω

Άλλο ήθελα να σου πω και το σκέπασα με ένα Να Προσέχεις
Αλλά τα Να μ’ Αγαπάς είναι άβολα
Λόγια της φωτιάς
Ίσως σκοτώσουν αξίες
Ίσως τελειώσουν το Τώρα

Το Τώρα είναι προφανώς μια Ουτοπία
Κάθε φορά αντέχει μόνο για μια στιγμή
Και ξανά
Όχι, το Μετά είναι Ουτοπία
Όποιο Μετά
Το Τώρα είναι ο προορισμός που έχασε το δρόμο του
Ως συνήθως η Ζωή
Κι ένα μικρό δάκρυ για τους χαμένους παραδείσους
Εκείνους κάποιων Μετά
Αν υπήρχαν
Αλλά Μετά δεν υπάρχουν είπαμε

Η Ουτοπία ήταν πάντα, μόνο, μια ιδέα
Ανήθικη, ψεύτρα
Ποτέ μια αλήθεια
Κάνει χάζι να μας κοροϊδεύει
Και ξαφνικά φεύγει το φως

Νυχτώνει πάλι
Ύπνος
Σα μικρός θάνατος
Δεν ξέρεις ποτέ τι θα σου αφήσει ζωντανό ως την επόμενη
Συνήθως αφήνει όσα αντέχουν το σκοτάδι της νύχτας και της σιωπής
Γιατί τα έχεις εκπαιδεύσει να το μπορούν
Αυτά που δεν αντέχουν ζητούν προσοχή
Δεν τα δοκιμάσαμε
Δεν ξέρουμε αν αντέχουν το σκοτάδι ή πάλι προτιμούν το φως
Και το κακό είναι πως ίσως δεν το μάθουμε ποτέ

Απλά, μετά… να προσέχεις!

Βλέπεις; Δεν ήταν ένα εκατομμύριο
Ψέματα!!!
Αυτά ήταν όλα κι όλα μέσα στο Καληνύχτα μου
Γι’ αυτό δεν στο είπα…