Είναι χειμώνας κάποιου έτους των ακόμα φρέσκων two thoudands και κάτι, αργά το απόγευμα. Μόλις ετοιμάζεται να ξεκινήσει τη βάρδια της η νύχτα, η ώρα που το φως της μέρας δίνει τα ηνία στο φως-προϊόν της τεχνολογικής επανάστασης.
Το’ χαμε πάντα ανάγκη το 'φως'!
(είθε να αναπαύεται το ταλαίπωρο κορμί του φιλότιμου Προμηθέα).
Είμαι μπλοκαρισμένη στην κίνηση σε έναν πολυσύχναστο δρόμο του κεντρικού Βερολίνου και κοιτώ κατάματα τον εχθρό μου -τα αυτοκίνητα που κόβουν την άμεση πορεία μου προς τον τελικό στόχο της ημέρας. Κομμάτια διαμορφωμένης λαμαρίνας με ηλεκτρονικούς εγκεφάλους (που αν η διαμόρφωση έχει γίνει με κομψό τρόπο, όπως κατέχουν καλά οι Γερμανοί, είναι ικανή να φέρει έως και αρσενικούς, κατά πλειοψηφία, εγκεφαλικούς οργασμούς) που το μόνο που δεν μας σερβίρουν είναι καλοψημένο καφεδάκι, αλλά τελικώς αντί να προσφέρουν ένα πετραδάκι βελτίωσης στη ζωή μας, είναι ίσως ο βασικός ένοχος για την καθημερινή ταλαιπωρία μας, εδώ και παντού (μπορεί ακόμα χειρότερα στη Σαγκάη).
Αυτά σκεπτόμενη σηκώνω τα μάτια πιο πάνω από το γνωστό κάδρο μπροστά μου, από την εικόνα που νόμιζα πως ήξερα καλά τόση ώρα που τη χάζευα. Μια εικόνα που το χειρότερό της ήταν η ποσότητα υπομονής που έπρεπε να εξασκήσω μέχρι να πετύχω το πολυπόθητο πενήντα, ίσως και τριάντα, έστω και δέκα χιλιόμετρα ανά ώρα. Δίνει κι αυτό ελπίδα.
Ξαφνικά η εικόνα άλλαξε. Και το χειρότερο στα μάτια μου, άλλαξε κι αυτό.
Η εικόνα άφησε την μονόπλευρη ιδιότητά της και απέκτησε επιπλέον διαστάσεις. Δεν ήταν πια κάτι που έβλεπα αλλά ένα κάτι στο οποίο έπαιρνα μέρος. Ήμουν στοιχείο που συνέθετε το σκηνικό και το σκηνικό κατάφερε κι αναστάτωσε άσχημα τα εγκεφαλικά μου κυτταράκια με το σουρεαλιστικό του στίγμα. Αιτία μάλλον το γενικότερο 'δεν πάμε καλά', αλλά αφορμή το κτίριο μόλις αριστερά μου. Ένας ατελείωτος όγκος από ατσάλι, μπετόν και γυαλί, τόσο γυαλί που αφήνει όλα τα απόκρυφά του σε κοινή θέα.
Και βλέπω τετραγωνισμένους χώρους παραταγμένους σε κάθετη και οριζόντια σειρά, με απόλυτη στοίχιση και συμμετρία, που θεωρώ ασφαλώς ότι είναι γραφεία αλλά θυμίζουν κλουβιά. Όσο καταφέρνει να κλέψει η ματιά μου βλέπω αντικείμενα αφηρημένης τέχνης που μιμούνται γήινες φιγούρες, σκόρπια εδώ και κει, πάνω σε κάποιο γραφείο ή κρεμασμένα σε κάποιο τοίχο. Σε κάποια άλλα σημεία μια πρασινάδα, προσπάθεια μάλλον οπτικής ανάσας ή υπενθύμιση ζωής και ζευγαρωτά δυο-δυο σε κάθε γραφείο επάνω, τα μόνα με ομοειδή συντροφιά, κομμάτια επιτευγμάτων της περήφανης σύγχρονης τεχνολογίας. Ηλεκτρονικοί Υπολογιστές. Σε αναλογία ένα προς κάθε κλουβί, βλέπω κι ανθρώπινα σώματα, μοναχικά κι αντικοινωνικά πλέον, είτε να κοιτούν τον τεχνολογικό προϊόν μπροστά τους νομίζοντας ότι του έχουν δώσει εντολές δια μέσου ενός 'ποντικού' ή της δημιουργικής, πλέον, αφής, είτε να βαδίζουν από χώρο σε χώρο αναζητώντας ποιος ξέρει τι, κρατώντας στα χέρια χαρτιά με σπουδαίο προφανώς περιεχόμενο για τον παραλήπτη τους. Τουλάχιστον αυτό προδίδει η φροντίδα κατά τη μεταφορά τους.
Τη μια κοιτώ ένα ένα τα κλουβιά, την άλλη ανοίγω το 'φακό' και κοιτώ το σύνολο, τον τεράστιο όγκο από μπετόν, ατσάλι και γυαλί, που προδίδει ξεδιάντροπα το μυστικό των γειτονικών (πέτρινων και μυστικοπαθών) κτιρίων, ενώ ταυτόχρονα συνειδητοποιώ... αυτό το σκηνικό είναι σαν dejavu. Το έχω σίγουρα, κάπου, κάποτε ξαναδεί. Σιγά σιγά θυμάμαι. Είχε ανθρώπινα όντα που κόντευαν να γίνουν ρομπότ από τον υπέρμετρο 'προγραμματισμό', παγιδευμένα μέσα σε γυάλινα κλουβιά με ελάχιστο οξυγόνο, παραμυθιασμένα από κάποιον ισχυρό πομπό ότι ζούσαν μια μορφή γήινης ζωής, ενώ στην ουσία απλά βάδιζαν σχεδόν νεκρά μια προδιαγεγραμμένη πορεία προς κάποιο 'θάνατο', κι αν θυμάμαι καλά το έλεγαν (προ εικοσα-τριαντα-ετίας) 'ταινία θρίλερ'.
Κοίτα που το ζούμε σε live έκδοση πια!
Τί να πω;
Βίβα σε μια τεχνολογία που rulzzzz... την καθημερινότητά μας, τις επιλογές, το περιβάλλον, τις σχέσεις, τη συμπεριφορά και κυρίως την ψυχή μας, κι αυτό το τελευταίο καθρεφτίζεται στα ανέκφραστα μάτια μας. Δεν πιστεύω ότι υπάρχει επιστροφή και υποθέτω ότι η μόνη ελπίδα του σύμπαντος να μετατρέψει την ταινία από ‘θρίλερ’ σε μια καλή ‘κοινωνική, ανθρώπινη περιπέτεια’ είναι μια νέα καταστροφή αλά Νώε.
Εγώ, ωστόσο, θα αναρωτιέμαι ποιος τυχερός θα πρωταγωνιστήσει ως καπετάνιος της Κιβωτού στη θέση του θείου Νώε και στο ρόλο του 'νερού' που πνίγει τη μάζα, τι μοντέρνο υλικό θα χρησιμοποιηθεί αυτή τη φορά. Ο ανθρώπινος πληθυσμός πάνω στη γη έχει τόσο υπέρμετρα υπέρ-πολλαπλασιαστεί (ναι, μου επιτρέπω την επαναληπτική χρήση λεκτικών μορίων όταν θέλω) που το έργο της νέας 'πλημύρας' θα είναι δύσκολο, αν και πιστεύω ότι το όπλο του ο Συμπαντικός Κυβερνήτης αυτή τη φορά θα το αντλήσει από την ίδια την τεχνολογία και θα είναι πανίσχυρο και αποτελεσματικό.
... και φαντάζομαι ένα χέρι θεϊκό να πιάνει ένα ουράνιο πληκτρολόγιο, να επιλέγει στην λίστα των πολιτών του κόσμου την πρώτη μονάδα... μετά Ctrl+Shift, ακολούθως να επιλέγει την τελευταία στη λίστα μονάδα, συνεχίζοντας να έχει πατημένο Ctrl+Shift να ξε-κλικάρει μερικούς εκλεκτούς για το σπουδαίο ρόλο, τη νέα διάσωση/διαιώνιση του είδους*... και στη συνέχεια εμάς, τους ‘χαμένους’ από χέρι, να μας κάνει όλους ένα υπέροχο και γρήγορο Delete και να μην προλάβουμε να πούμε κιχ, αλλά -ευτυχώς- ούτε να υποφέρουμε ψοφώντας, αφού θα γίνει ακαριαία κι όχι με διάρκεια (ο πνιγμός τα ήθελε τα δυο τρία λεπτά του)... κι αυτό είναι το καλό νέο μέσα στην δημιουργικότατη φαντασία μου, thanx to Τechnology and Lord’s will!
*Ελπίζω ανάμεσα στα εκλεκτά για τη διαιώνιση όντα, να μην συμπεριλαμβάνονται ο υιός του ύπουλου Εχινόκοκκου και κανένα ηλίθιο Τσιμπούρι και επιπλέον, ελπίζω οι κατάρες μου να τα πιάσουν και τα δυο before the sun sets this evening! Επίσης, τα ίδια ελπίζω για τα Κουνούπια που είμαι σίγουρη ότι δεν συνδέονται με τίποτα θετικό στη μάταιη, μίζερη και εντελώς παράφωνη, μικρή ζωή τους.
