Πάλι έπεσα με τα μούτρα

Και όπως συμβαίνει με όλα όσα γουστάρω σε τούτη τη ζωή, τρώω πάλι ένα φλασάκι και ασχολούμαι όλη μέρα και όλη νύχτα μαζί του αχόρταγα (έξω των ωρών που υποχρεωτικά κοιμάμαι, τρώω, αθλούμαι, χαζεύω τη φύση και κάνω καμιά δουλειά… και αυτά όχι για άλλο λόγο, υποχρέωση προς τη συνείδησή μου είναι, όσο λογικό κομμάτι του εαυτού μου έχει μείνει ανέπαφο). Ώσπου να επέλθει το μοιραίο, να μπουχτίσω, να λιγωθώ από το πολύ σιρόπι, να ξεφουσκώσω… και να αποχωρίσω από τη σκηνή –του δείπνου...

Έτσι έκανα και με το κάπνισμα τις προάλλες και γενικότερα με όλες μου τις κακές συνήθειες, ως σωστός επιρρεπής σε ατοπήματα που σέβεται τη φύση του αλλά και τη ζωή… Κάπνισα λοιπόν μέσα σε λίγα χρόνια για μια ζωή… τα πνευμόνια μου, το φάρυγγα μου και ότι άλλο βρίσκεται ενδιάμεσα σε συνεργασία με όλο τον παπαστράτο, κάτι ιταλικές καπνοβιομηχανίες και μια αμερικάνικη και μετά… μια μέρα... cut και over! Γιατί έτσι πρέπει να χειρίζεσαι τις εξαρτήσεις σου. Σαν άντρας!

Blog iz λοιπόν αυτή τη φορά το αντικείμενο του πόθου μου. Ναι περί την αυτού εξοχότητα ο λόγος τόση ώρα (μόλις σκότωσα τώρα δα νομίζω και μια πτώση που μου φωνάζει μεταξύ αιτιατικής και δοτικής και βαριέμαι να το ψάξω, αλλά who cares, πρέπει να δικαιολογήσω και τον τίτλο μου). Και ως οφείλω προς όλες τις εξαρτήσεις μου, έχω την τάση και τώρα να κάτσω μαζί του όλη μέρα και όλη νύχτα και να πω πολλά μυστικά οff the record αφού κανείς δεν μας ακούει έτσι κι αλλιώς και μετά…  μπάι ιντερνετόκοσμε και mplogz community… να την κάνω με ελαφρά πηδηματάκια γιατί το λίγωμα μετά τα σιρόπια από την υπερβολική κατανάλωση ενός τόσο γλυκού πειρασμού, είναι μια κατάσταση που δεν αντέχεται…

Το me θέλει απομάκρυνση μετά την κατάχρηση, ησυχία και άφθονη μα άφθονη, φρέσκια, γεμάτη ανθρακικό κόλα, ώστε να επέλθει πάλι η επιθυμητή ισορροπία στο στομάχι! Και να γίνουν όλα πάλι όπως πριν K.Σ.*

Υστερόγραφη ιστορία με αφορμή το ΚΣ…

Αυτό με τα ακρωνύμια είναι μια αμερικανιά της μόδας αλλά έχει πλάκα καμιά φορά. Ειδικά όταν το βάζεις μπροστά από τίτλο διευθυντή, κτλ. Παλιά, ένας εργοδότης μου και μεγαλοεπιχειρηματίας είχε βάλει στην πόρτα του γραφείου του το εξής μέσα σε ένα εμφανώς provokaτόρικο χρυσό πλαίσιο (μεταφρασμένο 4u από άλλη γλώσσα):

Δ.Π.Κ.Γ. Tάδε του Τάδε

(όπου τάδε-τάδε το όνομά του και το υπόλοιπο= Δεν Πήγα Καν Γυμνάσιο)

Όλοι οι επισκέπτες ψαρώνανε, κανείς δεν κατάλαβε και κανείς δεν τολμούσε να ρωτήσει… Ομοίως κανείς δεν ρώτησε ποτέ τι σήμαινε το V.M.A. Manager ενός τύπου που δούλευε (κάτι) για μένα… ε, κι εγώ δεν τους λέω, λοιπόν!

Α! το αστεράκι πριν φύγω (για να κλείνω ανοιχτούς λογαριασμούς)  *Κ.Σ. -> Τι, δεν πήγες σχολείο; Δεν είναι αμερικανιά αλλά ιδιοτροπία της φυσικής πειραματικής, δεν το θες μασημένη τροφή, ε;

Ayn Rand και η ‘παρεξηγημένη’ έννοια του αλτρουϊσμού

Το να προσφέρεις στον κόσμο είναι ένα αγαθό. Τελεία. Η Μητέρα Τερέζα του έδωσε και όνομα. Μερικές φορές αυτό το όνομα συνδέθηκε και με ένα σύνδρομο.

Πολλοί άνθρωποι ζούνε με το να δίνουν. Νιώθουν χρήσιμοι με το να προσφέρουν. Υπάρχουν όταν κάποιος τους έχει ανάγκη. Αναπνέουν στις εκβολές της ανάσας κάποιου αγαπημένου. Οι επιλογές τους δεν κρίνονται/αποφασίζονται με πραγματικά προσωπικά κριτήρια ή ανάγκες αλλά εμμέσως (ή ευθέως) από τις ανάγκες του οικείου και μη –oh yeah- περιβάλλοντος τους. Και αυτό τους καθοδηγεί.

Δίνεις = Είσαι καλός άνθρωπος!

Το τι δίνεις το κρίνω εγώ που έχω την ανάγκη. Που απαιτώ. Δεν είναι αυτό που μπορείς, δεν ξέρω τι μπορείς, είναι αυτό που εγώ χρειάζομαι. Τώρα. Και συ μασάς ενώ το ‘χρειάζομαι’ αυτό, είναι κάτι που καμιά φορά δεν ορίζεται από τίποτα άλλο πέραν της στιγμιαίας ανάγκης μου ή ιδιοτροπίας μου. Μπορεί δε να γίνω χειριστικός για να σε πείσω για την ανάγκη μου και συ γεμάτος ενοχή να τρέξεις να την καλύψεις. Για να είσαι καλός άνθρωπος. Για να αποδείξεις στους άλλους πόσο καλός στ’αλήθεια είσαι (ή απλά καλύτερος από όσο ξέρεις ότι ΔΕΝ είσαι);

Συνεξάρτηση. Η ανάγκη κάποιου να είναι απαραίτητος στους άλλους. Να ζεί μέσα από κείνους. Ναι. Μια μαμά που δεν ‘αφήνει’ το παιδί της να πάρει τη ζωή του στα χέρια του, μια φίλη που υπάρχει δίπλα σου και ουσιαστικά μόνο όταν υποφέρεις, ενώ ζεί η ίδια βοηθώντας σε ακόμα και αν δεν το έχεις ανάγκη, κτλ.

Αναρωτιέμαι τι σημαίνει τελικά να δίνεις; Τι σημαίνει να βοηθάς;

Πρόσφατα, μετά από μια σχετική συζήτηση ένας φίλος με οδήγησε στην Άυν Ράντ, Ρωσίδα μετανάστρια στην Αμερική, συγγραφέας και φιλόσοφος του περασμένου αιώνα, που μοιάζει να είναι διαχρονική σαν να μας τα είπε χτες. Και μας τα είπε αλλιώς για τον αλτρουισμό. Για το δόσιμο στους άλλους ή την κοινωνία.

Η Άυν Ράντ με έβγαλε μερικώς από το δίλημμα και την απορία και μου έδωσε ένα καλό άλλοθι για κάποιες από τις επιλογές μου… Συχνά θεωρώ ότι το να προσφέρω θετική ενέργεια δίπλα μου, να χαμογελώ, είναι το μέγιστο που οφείλω να προσφέρω. Ενδεχομένως το απαιτώ κιόλας, αλλά δεν μου το δίνουν γιατί είναι όλοι απασχολημένοι σκεπτόμενοι πώς να αλλάξουν τους άλλους ή τι να απαιτήσουν από αυτούς.

Λέω: Μήπως ο απώτερος στόχος και το μεγαλύτερο δόσιμο που μπορούμε να προσφέρουμε στην κοινωνία είναι μια ευτυχισμένη μονάδα; Μήπως αν αντί να προσπαθήσουμε να κάνουμε τον κόσμο ευτυχισμένο, να τον σώσουμε με τα δικά μας ο καθένας κριτήρια ή να ορίζουμε τα πρέπει στις ζωές των άλλων, θα έπρεπε να περιοριστούμε κάνοντας τον ΕΑΥΤΌ μας ευτυχισμένο; Αν όλοι κάναμε αυτό και μόνο, πόσο μεγάλο βήμα θα ήταν προς μια ευτυχισμένη κοινωνία; Αφού εν τέλει η ευτυχισμένη κοινωνία αποτελείται από πολλές ευτυχισμένες μονάδες!

Στα αυτιά μου κάτι τέτοιο ηχεί σαν την αποθέωση της έννοιας ‘αλτρουϊσμός’.

Άυν Ράντ, χαίρω απεριόριστα για τη γνωριμία!

 

Εγώ το ξεκαθαρίζω πάντως

Διαθέτω μια πάρα πολύ σοβαρή πλευρά χαρακτήρα (τα παίρνει όλα σοβαρά) που ασχολείται ειλικρινά και με πάθος με ότι συμβαίνει γύρω γύρω ή από μέσα και μια πάρα πολύ μη σοβαρή (απλά και χωρίς καμιά δικαιολογία δεν θέλω να πάρω τη στιγμή και/ή τον απέναντι στα σοβαρά) που ενίοτε δεν μπορώ και να ελέγξω.

Το παραδέχομαι. Είμαι του μαύρου και του άσπρου. Σχεδόν στα πάντα! Με δυνατότητα εναλλαγής χρώματος κουραστικά γρήγορα κι απότομα, ελλείψει γκρίζων αποχρώσεων.

Θα έλεγε κανείς ότι φυσιολογικά αυτοί οι δύο αντίθετοι πόλοι του χαρακτήρα μου, που δεν είναι ανάγκη να εξηγήσουμε τώρα με ψυχολογικούς όρους όπως διπολικά σύνδρομα και άλλα σχετικού τύπου τινά, θα έπρεπε να οδηγούν σε μια μέση κατάσταση. Και η μέση κατάσταση φέρνει πάντα στο μυαλό -τίποτα λιγότερο από- ένα κανονικό, ισορροπημένο άνθρωπο.

Στην περίπτωσή μου όμως ούτε αυτό μπορεί να ακολουθήσει ή να υποκύψει καλύτερα ειπωμένο, στους νόμους της φυσικής ή της φύσης. Δεν θα καταφέρω ποτέ να γίνω 'κανονικός' άνθρωπος και αν το πάρουμε και γώ κι εκείνοι απόφαση θα ησυχάσουμε όλοι!

Έτσι λοιπόν, enter ατ your own risk στα χωράφια μου, γιατί μπέρδεμα it will be indeed η φιλοξενία!

Μπλόγκzzzzz – meta intro vol.1&μισό

Πριν χρόνια όταν πρωτοείχαμε ίντερνετ, το ερώτημα ήταν: έχεις μέϊλ; Ναι έχω… εγώ παιδί μου ήμουν από τους πρώτους που, μη χάσουν σε ίματζ, απέκτησα ηλεκτρονική διεύθυνση (και κινητό τηλέφωνο! Ναι, εκείνα τα τούβλα που τα είχαμε και λίιιιγοι και τα κουβαλούσαμε και με καμάαααρι μέσα σε τεράστιες τσάντες για να χωράανεεε). Και μη πάει τώρα το μυαλό σας στην ηλικία μου (άσχετο!).

Για τα μέϊλ και τα κινητά. Τι βραβείο πήρα που το κατάφερα; Να τα έχω από τους πρώτους, εννοώ. Mερικές ώρες (μην πω μήνες) αδικοχαμένης ζωής παραπάνω από τον κοινό άνθρωπο και μερικά καμένα κύτταρα στον εγκέφαλο, μην πω και παραποιημένα ή σε λανθάνουσα κινητικότητα γιατί αυτό είναι ακόμα πιο ανησυχητικό. Οδηγεί στη λέξη την κακή… κακή με κααάπα… και ανησυχώ.

Ανησυχώ όμως και με τη νέα ερώτηση. Ποιο είναι το μπλόγκ σου; Όχι ΑΝ έχεις! ΟΧΙ βρεεεε, δεν έχω. Ένα όχι σαν του Μεταξά (ξέρετε οι νεότεροι; Εκείνου του καλού ανθρώπου που μας έσωσε εντέλει από τη συμφοράααα; Νί, αμίίίί. Τότε. Με τους Ιταλούς. Όχι τον Αρμάνι, καλέ. Αυτός λατρεύει το tre chic μαύρο. Κάτι άλλοι άγουστοι ήτανε που προτιμούσαν το χακί). Πάλι ξέφυγα. Επιστροφή!

Τι όχι σου λέει; Δεν έχεις μπλόγκ; Δηλαδή στην εποχή μας ακόμα έχεις προσωπική ζωή; Και δεν έχεις –δημόσια- άποψη για τα πάντα; Πως τολμάς! Τα 3 δευτερόλεπτα χρόνου που σου άφησε ελεύθερα το ίντερνετ, τα ξοδεύεις με ανθρώπους σε άμεση επαφή και όχι πλασματική, μέσα από το τετράγωνο φωτεινό κουτί, με τα σήματα Μορς της εποχής: :-O, :P, :D, :), :*. Α, ναι δεν το ξέρεις; Έτσι μιλάμε πια. Αυτό είναι άποψη! Και κυρίως έτσι καταλαβαινόμαστε. Δεν ή-ξε-ρές; Αίσχος. Οπισθοδρομικέ!

Ε, να πάω μπροστά τότε. Να πάρω ένα μπλόγκκκ η γυναίκα. Να λύσω και αυτό το πρόβλημα μη χαλάσω το ph της κοινωνίας μας που κατά τα άλλα ζεί σε τόση αρμονία... με την ύπαρξη της...

Blog it is λοιπόν! Σήμερα. Τώρα, για να περισώσω ότι μπορώ! Και μπλόγκ για να λέω κακές απόψεις και σπάνια ειπωμένες λεξούλες εκτός από τα σοβαρά μου (σσσττττ) και να μη δίνω αναφορά σε κανέναν που μπορεί να με πρήζει ανελέητα στα φόρουμ.

Για τους υπόλοιπους, καλό χάσιμο χρόνου, καλή αμπελοφιλοσοφία (αμπελο- γιατί σκέτο δεν μου κάνει αρκετό σε σοφία) και …, και …, κι ό,τι προκύψει αντί για τελίτσες γιατί α. δε θυμάμαι τώρα κάτι καλό και νυστάζω και β. δε μπορώ και να δεσμευθώ ως συνήθως με πολλούς περιορισμούς!

Και τάισε μου, πλιz περαστικέ, το μυαλό με καμιά φλύαρη λεξούλα περνώντας. Πεινά!