Δευτέρα 17 Νοεμβρίου 2014

Εδώ πολυτεχνείο!

Είναι λίγα χρόνια τώρα, που κάποιος (κάποιοι) μου χαλάνε το όνειρο. Μου αποκαλύπτουν πως απατήθηκα με τον χειρότερο τρόπο. Με τον ελεεινό τρόπο που η ιστορία απατάει παιδιά. Μέσα από το σχολείο. Μαθαίνοντας υποτίθεται τη σύγχρονη πορεία του τόπου τους. Εγώ είχα πιστέψει. Και γιατί όχι; Σχολείο ήταν. Ποιος θέλει να καπηλευθεί σχολεία;

Τώρα, σε αυτή την ηλικία και με τον πιο άκομψο τρόπο κατάλαβα πως κάπου υπάρχει λάθος. Πως κάποτε, κάποιοι αποφάσισαν ανεύθυνα να ερμηνευτεί το παρόν κατά βούληση, κατά συνέπεια να απατηθεί και το μέλλον. Σχεδόν δεν ελπίζω σε τίποτα μετά από αυτή την αποκάλυψη!

Σήμερα θα γιόρταζε η δημοκρατία!

Μα το ένα άκρο υποτιμάει και αναιρεί ορθολογικότατα, όταν το άλλο υπερεκτιμά και χειραγωγεί με δανεική ψυχολογία πολιτικού θύματος! Δυο άκρα βιάζουν την ιστορία. Οι ανθρώπινες αδυναμίες αντιμέτωπες με έναν θεό, να χάνουν. Πάλι!

Τι ακριβώς κουβεντιάζουμε dear Lord?!?!?!

Στην πραγματικότητα, τότε όπως και τώρα, κάποιοι κοιτούσαν μουδιασμένοι και δεν δρούσαν, κάποιοι κοχλάζανε στο χλιαρό νερό τους περιμένοντας κάποιους άλλους να κάνουν κάτι, κάποιοι έκαναν μεμονωμένα και τιμωρούνταν, κάποιοι έκαναν μονίμως άχρηστη φασαρία και κάποιοι έριξαν την τελευταία σταγόνα στο ποτήρι. Διαπιστώνω πως δεν με νοιάζει αυτή την στιγμή ποιοι ήταν όλοι αυτοί, γιατί κάθε φορά που λέμε ονόματα καταλήγουμε να ασχοληθούμε (πάλι) με τους φελλούς. Οι άλλοι είναι εξαιρετικά δυσεύρετοι, έχουν εδώ και χρόνια σωπάσει!

Εγώ δεν μπορώ να κάνω σαν να μην έγινε τίποτα. Γιατί έγινε! Και το ξέρω. Απλά επιθυμώ να αποφύγω τις πολλές και διχαστικές λεπτομέρειες, όσο και τις ανούσιες, καταστροφικές πορείες διαμαρτυρίας και να εστιάσω σε κάτι με λίγη θετικότητα! Σε αυτό που θα ήθελα!

Αυτή την ημέρα θα ήθελα μια γιορτή. Να γιορτάζει η δημοκρατία και να κερνάει  το πιο καλό της "μάθημα". Μέσα από μια βιωματική εμπειρία της σημασίας της. Για να καταλάβουμε. Για μικρούς και μεγάλους. Μέσα σε σχολεία, πανεπιστήμια, ΤΕΙ. Όπου μπορεί να φυτευτεί σπόρος δημοκρατίας και της έννοιας του σεβασμού στην ελευθερία, στον άνθρωπο, στην φύση, στα ζώα, στο πνεύμα, στην δημιουργία, στην διαφορετικότητα και στην μόρφωση. Έστω για μια ημέρα...
 
... που ίσως για πρώτη φορά αυτή την ημέρα επιτέλους θα ακούσουμε και κάτι για την σημασία ισορροποίας συναισθήματος-λογικής για μια ισορροπημένη κοινωνία, πολιτισμένη, μακριά από τα άκρα, την χειραγώγηση και την καπηλεία!

Παρασκευή 27 Ιουνίου 2014

Proud to be...

Προ ημερών βρέθηκα να χαζεύω Ελλάδα ανάμεσα σε ένα πλήθος άλλων πατρίδων κι ένιωθα εκείνο το ακατoνόμαστο συναίσθημα. Ξέφρενη χαρά, συγκίνηση και την αίσθηση πως ο θώρακας έχει φουσκώσει μέχρι σκασμού, ενώ αιωρείσαι  κάπου δέκα πόντους από το έδαφος. Στο μυαλό είχα το μονολεκτικό version λήμματος που το κατονομάζει, μα το έδιωχνα γιατί εννοιολογικά δεν είναι σωστό!

Λίγες ημέρες μετά, προχθές, μέσα στην ζέση ενός μουντιάλ που δεν παρακολουθώ, ένα πέναλτι στο παρά-1 και μια φωτογραφία που κάνει το γύρο του διαδικτύου απεικονίζοντας τον νικητή να παρηγορεί τον αντίπαλο, δε σ’ αφήνουν συναισθηματικά αδρανή. Ένας λαός (μείον τους γκρινιάρηδες) ένοιωσε πάλι εκείνο το συναίσθημα της ξέφρενης χαράς, συγκίνησης κι όλα τα άλλα, μαζί με τους δέκα πόντους έξτρα ύψος. Η Ελλάδα στους 16 του κόσμου! Τι αναγκαία ένεση αυτοπεποίθησης κι ενός, έστω και κρυφού, χαμόγελου! Η λέξη μού ερχόταν ξανά στο μυαλό και πάλι την έδιωχνα γιατί δεν είναι εννοιολογικά σωστή!

Μέχρι που η σκέψη έπιασε να φλερτάρει ξεδιάντροπα τη λέξη με το μέγιστο της συλλογικής θετικότητας που επικοινωνεί μόνο καλά νέα. Στα παλιά της τα παπούτσια αν σπάει μια γλωσσική συμφωνία που εν προκειμένω ελάχιστη σημασία έχει αν είναι σωστή. Και λάθος να είναι δεν καταπατά καμιά από τις δέκα εντολές και προπάντων  την ένατη˙ δεν ψεύδεται από πρόθεση!

Περηφάνια!

Έκανα τη σκέψη λέξη κι απενοχοποιήθηκε υπάκουα μέσα μου όλο της το εθνικό λάθος!

Όπως αρκετοί που ζουν μακριά της ή κι άλλοι που ζουν κοντά της, νιώθω συχνά περήφανη για αυτή τη Γη. Για την ράτσα από τα σπουδαία που δημιούργησε κάποτε ή που ακόμα γεννά. Για την Αρχαία Πέτρα, το Bυζαντινό Κυπαρίσσι και το απέραντο Μπλε του Ελύτη της. Για την χωρίς οίκτο μάχη της πάντα την τελευταία στιγμή, που ορίζει τους νέους της ήρωες. Δεν θέλω άλλη λέξη! Θέλω μόνο αυτή με κεφαλαίο το Π, ενώ θα χαζεύω με το νου τις άγνωστες φιγούρες που με έκαναν να αμαρτήσω κατά τρόπο τόσο ασυγχώρητα εννοιολογικό. Όλους τους γονιδιακούς συγγενείς που ερωτεύτηκε η ψυχή μου μέσα από τα κατορθώματά τους, από το τότε έως το τώρα. Κάποιον Σαμαρά που δεν μας ξαπόστειλε στην ουρά του κόσμου, έναν Σαμαρά που μας κέρασε θέση στους 16 της κορυφής. Κι ύστερα έσκυψε να παρηγορήσει τον ηττημένο! Θέλω την λέξη Περηφάνια, γεμάτη έρωτα, πόθο και ικανοποίηση, κι ας μην είναι δικό μου το κατόρθωμα!

Από την άλλη μπορεί και να' ναι. Μπορεί εκείνη η μικροσκοπική μονάδα γενετικού υλικού που έτρεξε γρηγορότερα και στο τέλος νίκησε, να  κυνήγησε επιδέξια την κατάλληλη συχνότητα για να γίνει ελληνάκι!  Μπορεί να μην είναι τυχαίο. Όπως μπορεί το ίδιο να ένοιωθα αν είχε γίνει κάτι άλλο. Προφανώς και δεν πρόκειται για την γεωγραφική θέση αλλά για το συναίσθημα όπως κι αν ονομάζεται σωστά, όπου κι αν σπάρθηκες.

Αν δεν σ’ αρέσει, πάσο. Βρες μου μια λέξη πιο σωστή. Αρκεί να έχει την ίδια γεύση!

Πέμπτη 16 Ιανουαρίου 2014

Crossroads


Κάθε φορά που διασχίζω ένα σταυροδρόμι, οι ίδιοι φόβοι και οι ίδιες αμφιβολίες τείνουν να με τραβούν από το μανίκι, λες κι εκείνα φοβούνται περισσότερο μην ισοπεδωθούν από το επόμενο πιο σίγουρο βήμα μου και πάψουν να υπάρχουν! Πόσες φορές δε σχίστηκε το ρούχο! Τι νομίζεις; Ύφασμα κι αυτό. Τράβα ο ένας από δω, τράβα ο άλλος από εκεί... πόσο να αντέξει;

O βηματισμός δεν αλλάζει ρυθμό. Σέρνει το κουρέλι μα παραμένει σταθερός. Με την ίδια σιγουριά που άφησε το πεζοδρόμιο για να συναντήσει τη μαύρη άσφαλτο, ούτε δευτερόλεπτο πιο διστακτικός. Φορτωμένος λες άγνοια κινδύνου, κι ας ξέρει πια, τραβάει να περάσει διαγώνια, πατώντας πίσσα και λευκές γραμμές.
Πόσες φορές δεν του έχω πει πως φοβάμαι! Πόσα πολλά δεν είναι αυτά που ξέρει πια καλά πως τρέμω! Λες κι ερχόμαστε από δυο άλλους κόσμους! Μα τελικά, πάντα μαζί καταλήγουμε στον προορισμό! Πως γίνεται και συντονιζόμαστε κάπου στη μέση του δρόμου, δεν ξέρω να το πω. Τον αφήνω να με παρασύρει μάλλον. Απόφαση παρμένη από πριν, κάποια στιγμή νηφάλια και ψύχραιμη σίγουρα, σαν εκείνη που ο Οδυσσέας διατάζει να του κλείσουν τα αυτιά, μην παρασυρθεί από τα τραγούδια των σειρήνων.
Ένστικτο μάλλον ορίζει, υποσυνείδητο επιβάλει. Ένοχα τα είχα και τα δυο ως χθες. Μεγάλο βάσανο η συνύπαρξή τους με την λογική. Ευκολότερα κατάφερνα να επικοινωνήσω μαζί της. Απλούστερα νόμιζα. Έτσι είχα μάθει. Εκείνα λουφάζαν σε μια άκρη, μιλιά δεν έβγαζαν. Μην είχαν κάνει και λάθος;
Αμφιβολία. Η πιο καλή παρέα του φόβου!
Και τώρα να, καθώς μαζεύω λίγα κουρέλια, περνώ πάλι απέναντι. Ένας συμπαγής όγκος σαν να με πλησιάζει. Δε διακρίνω τι είναι, μοιάζει με τεράστια ανθρώπινη φιγούρα. Το μυαλό μου τσιρίζει "κάνε πίσωωω". Το στόμα μου πάει να με προδώσει με ένα τρεμάμενο, μισοειπωμένο ‘εντάξει’ στην προσταγή της φιγούρας, αλλά σαν ξένο το κορμί συνεχίζει να περπατά, με τον ίδιο ρυθμό. Ούτε πιο διστακτικά ούτε πιο γρήγορα. Περνά μέσα από τον τεράστιο αυτό όγκο, σαν εκείνος να μην είχε ύλη, σα να ήταν τελικά μόνο μια σκιά...
Κάποτε θα πανικοβαλλόμουν. Τώρα ένστικτο και υποσυνείδητο ανασένουν βαθιά. Σα λυτρωμένα, σα δικαιωμένα...
Κοντεύω στην ασφάλεια της άλλης πλευράς της διασταύρωσης. Πάλι. Κάθε φορά το ίδιο συμβαίνει. Είσαι εκεί, ανάμεσα σε δρόμους και φόβους, κι ύστερα νικάει κάποιος. Πάντα κάποιος νικάει! Εσύ διαλέγεις ποιος!
Μια πιθανή ήττα δε με προβληματίζει καθόλου. Που δεν ξέρω πως γυρίζουν πίσω, αυτό με νοιάζει!