Στα άλ(δ)υτα των γυναικών

Εμείς οι γυναίκες έχουμε μερικά παραπάνω θέματα να λύσουμε από το άλλο μισό του πληθυσμού του πλανήτη μας. Το άλλο μας μισό.  Έχουν καταγραφεί ένα σωρό σκάνδαλα κι ένα μεγαλύτερο από αυτό του Watergate συζητιέται μόνο στη γλώσσα των ψαριών!

Μαμάδες εγκληματείτε κατά των κοριτσιών σας από τη στιγμή που σας στέλνει ροζ συννεφάκια ο πελαργός. Τις γεμίζετε με αυταπάτες πως θα βρούν την ευτυχία μια μέρα «αν...», κάτι που, το ξέρετε, δεν καταφέρατε να κατακτήσετε ούτε οι ίδιες -με τον παραδοσιακό τουλάχιστον τρόπο.

Que sera sera…

Όχι αγαπημένες. Δεν έχει que sera sera το μεγάλωμα της κορούλας σας γιατί θα βγει στον κόσμο απροετοίμαστη για την πιο μεγάλη αλήθεια.

Το άλλο της μισό!

Μαμάδες, το άλλο μισό (αν υποθέσουμε πως εκπροσωπεί την ύψιστη ανθρώπινη κατάκτηση προς την ολοκλήρωση που ονειρεύεστε να βρουν) έπρεπε να τις οδηγείτε να το ψάξουν μέσα τους. Να μην τις διδάσκετε την τελετουργική έρευνα σε κάθε στάβλο, ώσπου να εντοπίσουν το άλογο ράτσας μ’ ένα πρίγκηπα καβαλημένο στη ράχη του.

Sorry ρώσοι συγγραφείς, σόρρυ αγαπημένοι ‘‘ειδικοί’’ τούτου του πλανήτη... δεν υπάρχει πουθενά άλλο μισό. Γράφετε βλακείες στα εγχειρίδιά σας.

Με το μισό (περίπου) γεννιέσαι και το άλλο μισό καλείσαι να το ανακαλύψεις με μια ενδοσκοπική έρευνα, που πιάνει ανατομικά από το στομαχάκι, το θώρακα στο εσωτερικό και φτάνει ως τον εγκέφαλο (πιστέψτε με, όλοι διαθέτουμε έναν). Forget τα αραβικά καθαρόαιμα. Βρες το κέντρο σου και σκορπίσου ανάλογα γύρω γύρω. Για καλύτερα αποτελέσματα, βάλε το φακό να εστιάσει σε βάθος.

Αν/όταν νιώσεις ολόκληρος, ίσως καταφέρεις να φανείς άξιος των περιστάσεων, που ζητούν να βάλεις κάτω το δικό σου μισό και να το μοιραστείς στα ίσα με το μισό του άλλου. Το μισό σου που μοιράζεται! Δεν μοιράζεται το όλον σου!

Τα αγόρια τακτοποίησαν αυτό το ζήτημα καθώς φαίνεται και πάνε για μπάλα. Τα κορίτσια... γιατί τα διαμελίζετε ψυχικά ανά τους αιώνες μητέρες, κάνοντας το ίδιο πάντα λάθος;

1974 βαθιές εισπνοές...

... προσοχή στις εκπνοές!
---------------------------------

 

Κάθομαι στο σκαλάκι της αυλής δίπλα στη μεγαλύτερη αδελφή μου. Ξεφυλλίζουμε ένα περιοδικό, αμφίβολου περιεχομένου και προέλευσης αφού η γιαγιά επιμένει πως ‘δεν είναι καλά πράγματα αυτά’. Στο εξώφυλλο, κι αν δεν με απατά αισχρά η μνήμη μου, έχει ένα πορτρέτο κι έναν αετό. Δικέφαλος ο αετός. Στενό κι αυταρχικό το μουστάκι του πορτρέτου.

Η μέρα είναι συννεφιασμένη. Ή κάτι άλλο μουντό που δε θυμάμαι τώρα. H μητέρα μαζεύει ρούχα, ‘‘θα τα στείλουμε στα παιδάκια στην Κύπρο’’ μας λέει. Μα δεν είμαστε τόσο πλούσιοι, σκέφτομαι. Δεν καταλαβαίνω. Ο πατέρας έλαβε μια ειδοποίηση, πως πρέπει να φορέσει χακί. Εξακριβωμένο. Ο κόσμος των μεγάλων είναι εντελώς παρανοϊκός...

Είναι η πρώτη μου παιδική ανάμνηση. Όσο κι αν προσπαθώ χρόνια τώρα, δεν έχω κάτι παλιότερο να ανατρέξω. Ακολουθούν όμως μεταγενέστερες με έντονη την αίσθηση πως κάτι δεν είναι ακριβώς στη θέση του. Εκεί πίσω, ο πατέρας είναι συχνά ανήσυχος και νευρικός. Δε χρειάστηκε να φορέσει χακί.Όλα τέλειωσαν μέσα σε μια νύχτα. Κι εγώ νομίζα πως αυτό είναι καλό, πως δεν θα γίνει αυτό που λέγανε! Ο πόλεμος!

Με τον καιρό κατάλαβα πως κάπως έτσι καταγράφηκε στο 4χρονο μυαλό η μεγαλύτερη ήττα/ντροπή της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας.

 

Δε μπορώ να δώσω ακριβή θέση της εποχής μέσα στο χρόνο πλέον και τα γεγονότα μπερδεύονται... το μόνο σίγουρο είναι πως ακολούθως του χακί ρούχου του πατέρα, η μόδα άλλαξε και σε επίπεδο πολιτικής. Τη δικτατορία διαδέχτηκε μια Ελευθερία (δημοκρατία την είπαν, αλλά έτσι τη φώναζαν κι οι άλλοι) που στόχευε να κατακτήσει ανώτερα επίπεδα της αρετής της ασυδοσίας. Πεινασμένος γαρ, ο λαός τούτος...

Πάνω στη συγκυρία, ξεπετιέται από τη μνήμη κι εκείνος ο γραβατωμένος κύριος από το Παρίσι που έλυσε όλα τα προβλήματα. Οι δικτάτορες αναγκαστικά υποχώρησαν για να αρπάξουν τα ηνία οι κόλακες κι οι ρήτορες, ότι είχε καταφέρει να ξεφύγει από τις ‘’ερπίστριες’’ του Πολυτεχνείου. Αν αυτό υπήρξε ποτέ. Αν δεν είναι προϊόν της παιδικής, δημιουργικής φαντασίας μου .

Μεγαλώνοντας, κατάλαβα περισσότερα και μάντεψα πως οι ήρωες ‘’βούλιαξαν’’ στο μοναχικό δρόμο της ανωνυμίας, της σιωπής και της πίκρας. Οι άλλοι ... οι ρήτορες και οι κόλακες κι ο κύριος από τα Παρίσια, που επέπλευσαν μαζί με άλλα ελαφριά υποκείμενα στην επιφάνεια των θολών νερών της πολιτικής... οδήγησαν τη χώρα σ' αυτό που είναι σήμερα.

Εγώ σήμερα... περίπου 39 χρόνια μετά, αναρωτιέμαι ναρκισσιστικά αν μου πάνε τα ‘’μπερέ’’ και τι να κάνω τα ‘’ζιβάγκο’’ του πατέρα, ενώ κολακεύομαι που γιορτάζουμε όλοι μαζί –μια χώρα ολόκληρη- άλλη μια επέτειο των πρώτων μου παιδικών αναμνήσεων... κι ας έχουν εκείνο το τεράστιο ερωτηματικό να σέρνεται χρόνια ξωπίσω τους, αφού δεν υπάρχει ένα θαυμαστικό, μια τελεία ή έστω ένα κόμμα που να μπορεί να σταθεί αξιοπρεπώς δίπλα του...

 

... σκάω! Εκπνοή!

Ο Έρωτας;

Χα! Και συ που λες... εσύ, ξέρεις τι είναι;

Αν ο Χατζηδάκης είπε ‘χωρίς τη μουσική μου ζω, χωρίς έρωτα όχι!’, φοβάμαι πως δεν ξέρεις με τι έχουμε να κάνουμε. Δεν είναι απλά η ανάγκη του σώματος για χορό και της ψυχής σου για φτερά, μη γελιέσαι. Παίζουν κι άλλα σύμπαντα σε αυτό το έργο, μην τα αγνοήσεις, έχασες!

Πολλοί από εμάς ζούμε για να τον χαντακώνουμε. Πριν καν τον γνωρίσουμε. Γιατί ζωντανός μπορεί να μας ξεκάνει αυτός, φοβόμαστε. Στο αύριο πάντα. Ποτέ δεν του χρεώνουμε κατάματα το παρόν του!

Γιατί δεν του δίνουμε το χωροχρόνο που του αρμόζει; Γιατί τον ταΐζουμε ότι ‘αύριο’ σκαρφιστούμε, αρκεί να τον μπερδέψουμε με μια μελλοντική προσδοκία; Γιατί πρέπει να τον χωρέσουμε στην απαραίτητη ασφάλεια του ‘για πάντα’; Μα η ασφάλεια είναι η ίδια μια υπόθεση επιτάφιου. Δεν έχει σταμάτημα του χρόνου στο στομάχι...

Υποκρισία. 

Υποκρινόμαστε χωρίς συστολή πως θέλουμε να του εξασφαλίσουμε αιώνια ζωή. Πρόφαση. Ανέραστες υπερβολές πάλι.

Ο έρωτας είναι ζωή αλλά όχι ‘η’ ζωή. Είναι ένα πολύτιμο συστατικό της, αυτό που θα θέλαμε (όταν δεν το έχουμε) να βιώνουμε συνεχώς. Μα δε γίνεται. Το περισσότερο που μπορεί να μας δώσει είναι στιγμές. Κι αυτές σπάνια. Κι ας του φορτώνουμε αφελώς φτήνιες, από ανάγκη να πούμε πως τον γνωρίσαμε. Να ταΐσουμε τη ματαιοδοξία μας  με ένα ‘τον ξέρω καλά’ ακόμα. Όλα ψέματα. Σπάνια εμφανίζεται κι όταν το κάνει τον πυροβολούμε.

Κι εγώ. Μην κοιτάς που λέω... Προσπάθησα και γω όποτε τον είδα, να του φορτώσω  τη χαζή ανάγκη μου για immortality. Ναι, αυτό ήτανε! Αθανασία. Για να νικήσω στην πλάτη του τον πιο μεγάλο εχθρό μου.

Τώρα όμως είναι αλλιώς. Χωρίς εκπτώσεις, καμιά συνθηκολόγηση με το φόβο. Αυτή τη φορά δεν αμύνομαι, δε βγάζω τα πιστόλια, δεν παίρνω άλλον στο λαιμό μου! Ό,τι σκότωσα, σκότωσα...

Κι όμως, παράγουμε!

Κάποτε η Ελλάδα ήταν γνωστή μέχρι τα πέρατα της γης για αυτό που μπορούσε να παράγει και δεν ήταν μόνο το φως από τον ήλιο της.

Μετά σταμάτησε να παράγει ή παράγει όλο και λιγότερα. Δεν παράγει σχεδόν τίποτα από όσα χρειαζόμαστε για να επιβιώσουμε, ούτε παράγει κάτι από όσα μας βελτιώνουν τη ζωή ή την ψυχή. Παράξενο δε, αδυνατεί να παράξει κι οτιδήποτε πολυτελείας και περιττό.

Κατάφερε όμως ένα νεοτερισμό, να μαρκάρει το όνομά της σε μια λίστα από την οποία απείχε σχεδόν πεισματικά, αντίθετα από τις προκομμένες βόρειες φιλενάδες της.

Τη λίστα με τις στατιστικές αυτοκτονίας.

Εκεί που λίγα χρόνια πριν και για ένα παρελθοντικό ‘πάντα’, μάταια θα έψαχνες να τη βρεις, απέκτησε υπόσταση και ποσοστό. Για να’ ναι εκεί, μαζί με τις άλλες στο μόνο που κατάφεραν να συναγωνιστούν.

Ολόκληρες στήλες καθημερινά πια στα Ειδησεογραφικά Μέσα, για το (πολιτικό) θύμα που άνοιξε την πόρτα στον εφοριακό και έτρεξε να πέσει από το μπαλκόνι... ή για τον πατέρα που δεν είχε να αγοράσει γάλα και βρήκε κάτι ράγιες κοντά στο σπίτι του να λυτρωθεί... ή για τον κύριο που τα είχε όλα, ακόμα, αλλά κάποιος άρχιζε αργά και σταθερά να του βιάζει την αξιοπρέπεια... φόρεσε το καλό του το κουστούμι λοιπόν, βρήκε ένα συμβολικό σημείο να σταθεί και για λογαριασμό όλων, φύτεψε με μια σφαίρα στην καρδιά του κοινοβουλίου, την τελευταία κουβέντα προς τους Έλληνες πολιτικούς.

Ναι. Η Ελλάδα πλέον παράγει αυτόχειρες και η ελληνική κοινωνία εξοικειώνεται ακούσια με το δραματικό side effect της κρίσης, ένα φαινόμενο που έως πρόσφατα αγνοούσε. Κοιτά παγωμένη. Σοκαρισμένη. Χωρίς να αντιδρά ή αν αντιδρά δύναται να το κάνει μόνο χλιαρά και αναποτελεσματικά. Σαν εκείνο το βατραχάκι* που αδυνατεί πλέον να βγει απ’ το όλο και πιο καυτό νερό.

Οι ηθικοί αυτουργοί κάθονται με ήσυχη συνείδηση και πλάτη στητή να καταναλώσουν την ‘ανθρώπινη ζωή’ πριν καν εκείνη περάσει σε νεκρική ακαμψία. Χρησιμοποιούν πανάκι για να μη λερωθούν από τα αίματα, περνούν το πιρούνι στο αριστερό, το μαχαίρι στο δεξί και αλληλοεύχονται καλή όρεξη.

Ναι. Είναι σκληρό. Ανήθικο μα κι αλήθεια. Η Ελλάδα σήμερα παράγει αυξανόμενη απελπισία σε βαθμό κακουργήματος!

------------------------------

* η ιστορία με το βατραχάκι:

Η αεργία τούς έφερε στην ανεργία

 

(αλλά ακόμα κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν)

Παρακολουθώντας τα αποτελέσματα των εκλογών την 6η Μαΐου και χαζεύοντας φάτσες που έμειναν εκτός βουλής, ένα πράγμα μου ήρθε στο μυαλό. Ανεργία. Νέας μορφής ανεργία την οποία δεν γνωρίζαμε σε όλο αυτό το διάστημα που είχαμε βαφτίσει μεταπολιτευτικό κι όπου κατά τη διάρκειά του, το δεύτερο αρχαιότερο επάγγελμα* ήταν κλειστό και οικονομικά υπέρμετρα ανθηρό.

Οι παχιές αγελάδες ψοφάνε όμως. Οι δείκτες ανεργίας αυξάνονται γενικώς. Από τις εκλογές της 6ης Μαΐου, που σηματοδοτεί νέες τάσεις, και ειδικώς. Είναι αναμφισβήτητα το τέλος μιας εποχής κι όχι μόνο ως lifestyle! Οι περισσότεροι από τους πολιτικούς που έζησαν στην κλεμμένη χλιδή και τώρα μπαίνουν στην ανεργία, αν προσέξεις, είναι άτομα που δεν πρόκειται να εκλεγούν ξανά. Ποτέ. Οι αλλαγές που ήδη συντελούνται τους υπερπηδούν.

Μου θυμίζουν λίγο τους μεσήλικες που έχασαν τη δουλειά τους μέσα στην κρίση των τελευταίων χρόνων. Είναι μεγάλοι πια για να αλλάξουν αλλά και μικροί για σύνταξη. Κι απελπισμένοι. Κανένα αυτί όμως στη διασταύρωση Β. Σοφίας και Αμαλίας δεν ίδρωνε για κείνους καιρό τώρα. Υπομονή έλεγαν οι ηψηλοθεσίτες άεργοι. Υπομονή βγαίνουμε από τον πυρήνα της κρίσης είπε το Σεπτέμβρη ο εύσωμος βολευτής. Υπομονή, βγαίνουμε από την περιδίνηση της κρίσης, επανέλαβε έξι βασανιστικούς μήνες μετά. Υπομονή άλλα τρία χρόνια τόλμησε 3^η φορά τον μπακάλικο προεκλογικό υπολογισμό του (όπου από το 2012 ως το 2020-25 είναι 3 τα χρόνια).

Έχουν όμως οι καιροί γυρίσματα. Τώρα μπήκαν κι αυτοί στη λίστα του (έστω συνειδησιακού) ΟΑΕΔ μαζί με τους άλλους, με τη διαφορά πως αυτοί προκάλεσαν την τύχη τους (and πόθεν έσχες, αίσχeς in my mind) ενώ οι άλλοι δεν έφταιγαν. Και τώρα όλοι μαζί στην ουρά για το επίδομα.

Πρώτη φορά δε λυπήθηκα για την απόλυση κάποιου. Αντίθετα ένα μικρό ζώο μέσα μου έκανε τούμπες από την ηδονή. Επιτέλους θεία δίκη. Τι χειρότερο από το απόλυτο της απόρριψης που δόθηκε με σκληρά νούμερα, μέσα στη συνείδηση του λαού ΤΟΥΣ, αφού προηγήθηκαν περίπου εννιά χιλιάδες ευκαιρίες! Μια για κάθε μέρα των τριάντα χρόνων που στρογγυλοκάθονταν στα στασίδια της μεταπολιτευτικής τους εξουσίας. Και είχαν το θράσος να ζητήσουν κι άλλο!

Είναι τραγικό να πέφτεις θύμα της ίδιας σου της αλαζονείας! Ίσως χειρότερο από το να είσαι πατέρας και να σου αρπάζει από τα χέρια κάποιος το γάλα του πεινασμένου παιδιού σου. Γιατί τα κόστη συνείδησης έχουν άλλο εκτόπισμα όπως και να το κάνεις! Κι ας κάνεις πως δεν καταλαβαίνεις.

 

*Είναι στις μέρες μας, συγκινητικά φιλότιμη η προσπάθεια των ''εργατών ''στο δεύτερο αρχαιότερο επάγγελμα, να μοιάσουν με τις ''εργάτριες'' στο κατ’ εξοχήν αρχαιότερο επάγγελμα της γης.

Δίψα - Μια τόση δα παραβολή

Το ανθρώπινο κορμί πάλευε να προχωρήσει μέσα στην έρημο. Η όαση που άφησε πίσω έμοιαζε πλέον μακρινή. Ουτοπικό να επιστρέψει και μπροστά μια αχανής έκταση άμμου. Μόνη οπτική ποικιλία το μέγεθος των αμμόλοφων, δεν έδινε ελπίδα. Κανένα δείγμα ζωής. Ψυχή και σώμα τσουρουφλισμένα, έχουν σκάσει και ματώσει από την λάβα, την ανάγκη και την αγωνία.

Κι όπως πάντα όταν πραγματικά δεν το περιμένεις, λίγο πριν η απελπισία καθηλώσει το ανθρώπινο σώμα στην εξώπορτα του Άδη, να μια όαση όπως ακριβώς την ήλπιζε!

Πλησιάζοντας άρχισε να διακρίνει λεπτομέρειες. Ωσαννά! Μια πηγή. Νερό. Ζωή! Το καρδιοχτύπι ώθησε το ταλαιπωρημένο κορμί που έρποταν πλέον στο έδαφος κι έφτασε επιτέλους  κοντά στην πηγή. Δίψαγε αλλά και θύμωνε με την αδικία. Γιατί η δίψα ήταν άδικη συνέπεια.

Δε διαλέγει να γεννηθεί στην έρημο ο άνθρωπος. Δε ναυαγεί από επιλογή σε ξερή άμμο.

Άπλωσε τα χέρια να φτάσει, σερνότανε και προσπαθούσε και δίψαγε και θύμωνε που το νερό ήταν τόσο κοντά αλλά τόσο μακριά συνάμα. Το δευτερόλεπτο έμοιαζε αιώνας. Σχεδόν το άγγιζε. Αλλά δεν έχει άλλη υπομονή, κι αντί να ευχαριστήσει απλά την πλάση που του φύλαγε τέτοιο δώρο μέσα στην έρημο του, να ηρεμίσει και να το δεχτεί όπως του δινόταν, άπλωσε το ανθρώπινο χέρι, τράβηξε με οργή κι έγινε το κακό. Λίγο το ύστατο ξέσπασμα δύναμης που δεν μπορούσε να ελέγξει πλέον η ταλαιπωρημένη ύπαρξη, λίγο ο θυμός που είχε ζαλωθεί από την αδικία, το άλλοτε καταχτητικό χέρι  κατέστρεψε την πηγή της ζωής του. Δεν το ήθελε. Αλλά ήταν αργά, η πηγή σώπασε από νερό.

Ήταν τόσο εύκολο να ρίξει το φταίξιμο στην πηγή, στο υλικό με το οποίο ήταν φτιαγμένη. Δεν πέρασε στιγμή από το ταλαίπωρο ανθρώπινο μυαλό, πως αν είχε προσπαθήσει να κυριαρχήσει στα περιττά συναισθήματα όσο ήταν καιρός, η πηγή δε θα είχε σωπάσει. Θα του είχε ήδη χαρίσει τη ζωή. Και επιπλέον δε θα την είχε στερήσει από άλλους!

Θέλει σεβασμό η έρημος!

Όταν θες κάτι πάρα πολύ...

Όλα τα χρόνια που θυμάμαι τον εαυτό μου, όσο χαμογελώ ή δακρύζω για όσα ήρθαν ή φεύγουν, μικρά ή μεγάλα, όσο εναλλάσσονται οι καταστάσεις εύκολες αλλά και δύσκολες, περνούσαν δίπλα μου άνθρωποι, μοναδικοί ή άσχημοι, σε χώρες επιλογής ή επιβολής, σε δουλειές αγαπημένες ή κουραστικές, κάνοντας πλάνα μεγαλεπήβολα ή του καφενείου… κι όσο κάνω όνειρα, πολλά όνειρα... για μια ζωή απλή κι ευτυχισμένη, για μια χώρα ήρεμη και με ήλιο, για λίγους και καλούς φίλους, για υγεία σε όσους αγαπώ και ακόμα λίγους, που δεν έχουν κάποιον δικό τους να τους αγαπά, για περιπέτεια που θα με κρατάει ζωντανή, για στόχους που θα εκπληρώνω, για κατακτήσεις που θα γεύομαι… όσο μάθαινα και θα μαθαίνω... ανάμεσα σε όλα αυτά που πάνε και έρχονται και εξαφανίζονται ή επιστρέφουν, ένα μένει πάντα ίδιο.

Κάθεται γαλαρία εκεί πίσω στο μυαλό και ‘γράφει’. Γράφει μικρές ιστορίες άποψης με το έτσι θέλω. Προκαλεί το συνειδητό με ότι είδους λογοτεχνικό εργαλείο σκαρφιστεί, πειράζοντας ότι μπορεί να πειραχτεί. Το κοιτώ που-και-που, άλλοτε του δίνω σημασία άλλοτε το αφήνω στην ησυχία του, κάποτε το έκρυβα μην το δει φως. Ποτέ δε διαμαρτύρεται αλλά είναι εκεί και περιμένει. Και γράφει. Δεν ξέρει τι ακριβώς περιμένει, ξέρει όμως καλά τι γράφει και πως δεν είναι εκεί για πλάκα, αλλά για ένα κάτι που είναι αποφασισμένο να συναντήσει μια μέρα.

Γιατί όταν θέλεις κάτι πάρα πολύ, το σύμπαν συνωμοτεί να το αποκτήσεις. Θέλει πολύ δουλειά και επιμονή, γιατί το σύμπαν δεν κάνει το χαμάλη σε τεμπέληδες. Σε θέλει να το προκαλείς αδιάκοπα, να το φλερτάρεις ξεδιάντροπα, να εκτίθεσαι με σεβασμό στις αρχές σου, να μη λυγίζεις στα χειριστικά της ζωής… σε θέλει να το παλεύεις με νύχια και με δόντια, να το πιστεύεις και να έχεις υπομονή!

Και τη στιγμή που θα χαλαρώσεις, που μετά τις ήττες σου δεν θα λυσσάξεις από οργή και ανάγκες αντεκδίκησης, αλλά θα αφεθείς μέσα σου και θα ψιθυρίσεις στη ζωή με αληθινή πίστη: ''... σου έχω εμπιστοσύνη ζωή, πάρε το χρόνο σου και κάνε αυτό που νομίζεις'', τότε το σύμπαν κάνοντας πως σφυρίζει αδιάφορα, θα σε κεράσει γλυκό του κουταλιού κι ένα ποτήρι φρέσκο νερό και πάνω στο δίσκο θα έχει ανέμελα πετάξει το φάκελο με την προσφορά του. ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΤΟΣΟ ΕΠΙΘΥΜΟΥΣΕΣ!

Η γεύση δεν περιγράφεται!

Μεγάλη Παρασκευή

... η χρονολογία είναι άχρηστη, περιττή, αφού όπως πάντα σαν σήμερα ο ήλιος δεν κερδίζει την ελαφριά συννεφιά που δίνει παντού μια ανοιξιάτικη μουντάδα.

Αυτό που στήνει η καθημερινότητα μερικές φορές είναι μεγαλύτερο από τον άνθρωπο. Ακόμα και τώρα που δεν βιώνουμε θεϊκά έτη, αλλά απολύτως κοσμικά ή εντελώς και επιστημονικώς ρεαλιστικά. Έστω και τώρα που οι καμουφλαρισμένες και γήινες αδυναμίες καθ-οδηγούν την άυλη ψυχή μας. Ναι και τώρα...

Ίσως μόνο η τέχνη μπορεί να το πλησιάσει. Κι αν όχι, μπορεί τουλάχιστον να το παρουσιάσει με μια πιο ανθρώπινη διάσταση. Να το περιγράψει με τρόπο πιο απλό. Για κατανόηση έστω μέρους του Μέγιστου από εμάς τους πολύ-πολύ μικρούς.

Κι όταν λέω τέχνη, εγώ που αγαπώ τις λέξεις, που βάζω στοιχήματα για το πόσα νοήματα μπορεί να φτιάξουμε στήνοντας τες σε σειρά, διαφορετική κάθε φορά, (κι) εγώ λοιπόν... στρέφομαι στην εικόνα και τον ήχο. Κι όταν σε αυτό το συνδυασμό ανακατεύονται Ιερά Τέρατα είτε ως Το Μέγα Θέμα είτε ως οι απλοί ανθρώπινοι εκφραστές Του, γονατίζω και υποκλίνομαι:

The most important historical element, which splitted the time into Before and After!

Μαζί Tα Φάγαμε!

(μπαρδόν κύριε, με ξέρεις κι από χτες και λες;)

Είναι κάτι ατάκες που κάνουν τον εμπνευστή τους να ξεχωρίζει από την υπόλοιπη ανθρώπινη μάζα που υπάρχει πάντα στο φόντο. Για το καλό ή για το κακό.

Κάποιος είπε: ''Είναι απλά μια δουλειά. Το χορτάρι φυτρώνει, τα πουλιά πετούν, τα κύματα σφυροκοπούν την άμμο. Εγώ δέρνω ανθρώπους'', και έμεινε σαν το κουότ του Μοχάμετ Άλι.

''Κάθε παιδί στον κόσμο που παίζει ποδόσφαιρο θέλει να γίνει Pele. Έχω μεγάλη ευθύνη να τους δείξω όχι μόνο πώς γίνεσαι ποδοσφαιριστής, αλλά κυρίως πώς γίνεσαι άντρας'', και συστηθήκαμε με το μεγάλο Πελέ.

''Έχω δικές μου απόψεις με τις οποίες πολλές φορές δεν συμφωνώ/ Ο αμερικανικός λαός είναι ο πιο έξυπνος αμερικανικός λαός στον κόσμο'', χωρίς αμφιβολία nothing less  than  a George Bush, the Junior.

''Γνώριζε τον εαυτό σου'', λίγα και καλά, Σωκράτης.

Και ο πολιτικοποιημένος Πλάτων συμπερασματικά: ''Μια από τις τιμωρίες όταν αρνείσαι να ασχοληθείς με την πολιτική, είναι να σε κυβερνούν κατώτεροι σου''.

Εδώ θα σταθώ. Αυτός ο άνθρωπος είχε τηλεφακό με καλό ζουμ, πως αλλιώς έβλεπε τι συμβαίνει τόσο μακριά, στο σήμερα; Για σήμερα δε μιλούσε;

 

Σήμερα, μετά γνώσης τού τι και πώς καταγράφει η επικαιρότητα ώστε να έχει να αποθηκεύσει για αργότερα, χτίζοντας την ιστορία, βγαίνει ο εκτοπιστικότερος απόγονος, προφανώς το πιο ταχύ τεμάχιο σπέρματος ανάμεσα σε εκατομμύρια που παρήγαγε εκείνη τη μέρα η γενιά του πάλαι ποτέ δικτάτορα, και λέει: Μαζί τα φάγαμε (εσύ,εγώ και αυτός … δηλαδή, για σένα δεν ξέρω, αλλά όποιος έχει δει εμένα γελάει σαν τρελός τώρα με το ανέκδοτο. Εγώ δίπλα του μοιάζω με τη Τζέσικα Λανγκ στη χούφτα του Κίνγκ Κόνγκ, ενώ τα στενά μου παντελόνια έχουν μικροσκοπικούς αποθηκευτικούς χώρους).

Κι όχι, δεν το είπε κατά λάθος, δεν ακολουθεί πουθενά ''συγνώμη, ελάθευσα''. Το πήρε πάνω του με ηρωική ειλικρίνεια. Νομίζει. Δις χειρότερα, το λέει ξανά, το ε-πα-να-λα-μβά-νει στο γυαλί και θα γράψει βιβλίο, λέει σε γνωστό δημοσιογράφο. Και επειδή το βιβλίο συνήθως ασχολείται εκτενώς με τον τίτλο του, αντιλαμβάνεστε πως έχει σκοπό να γράψει πολλές σελίδες, γύρω από αυτό το επιστημονικό θέμα*, τις οποίες εμείς για να ευρύνουμε γνώση, θα αγοράσουμε από τα ράφια σε πακετάκια των 2, 3 ή 4 εκατοντάδων (πράγμα που θα του φέρει και money, more money u know?).

Στοχεύει με δικό μας κόστος δηλαδή, να εξηγήσει σε εμάς που δεν έχουμε τόσο καλή αντίληψη γενικότερα, το πώς ακριβώς εκείνος μαζί με κάποιους άλλους της ιδίας συνομοταξίας (και προφανώς αναλόγως ταχύτατες μονάδες σπέρματος στην προηγούμενη μορφή τους) αρπάξανε τιμαλφή από το πορτοφόλι κάποιων λιγότερο ικανών σαν εμάς και, αν το θράσος του παραμένει επίσης χοντρό, θα μας αναλύσει και τον τρόπο με τον οποίο τα φάγανε. Δηλαδή, πώς στρώσανε τραπέζι, άπλωσαν τα σουπλά και πανάκι στο πέτο για τα ζουμιά, διάλεξαν σερβίτσιο, κρυστάλλινα σκεύη για το κρασί (τα τσίγκινα που χρησιμοποιούσαν οι αρχαίοι ώστε τουλάχιστον να κρύβεται η αμαρτία τους, τα σνομπάρουν, στην εποχή μας είμαστε πιο large στην ξεδιαντροπιά) και κάτσανε να καταβροχθίσουνε κλεμμένη ''ελπίδα'' σε ένα συμπόσιο για εκλεκτούς καλεσμένους. Που ασφαλώς δεν συμπεριελάμβανε ελεεινούς πληβείους σαν ''εμένα''.

Και για αυτό το θέμα, μπορεί (έχει τη λογοτεχνική δεινότητα δηλαδή) και σκοπεύει (έχει στοχευτική ικανότητα επίσης) να γράψει βιβλίο. Να μου εξηγήσει εμένα, τι σημαίνει να έχω διαβρωμένο πολιτικό μόνο και μόνο επειδή έχω και διαβρωμένο ''γείτονα''!

Λες και δεν καταλαβαίνω από μόνη μου πως δεν έχουμε την ίδια (αρχηγική) θέση, ούτε την ίδια ευθύνη παραδειγματισμού στη χάραξη νομικών, κοινωνικών και άλλων ορίων (ή θα το θέσει αλλιώς;) και τρις χειρότερα λες και δεν ξέρω πως εγώ το τυχών παραστράτημα μου θα το πληρώσω αν/όταν προκύψει μόδα (ή οικονομική ανάγκη) να ισχύσουν οι νόμοι, ενώ εκείνος ψήφισε όντας proactive στη βουλή του, την άφεση αμαρτιών για εαυτό κι ομοίους του, άρα θα συνεχίσει να τα ''τρώει'' όσο υπάρχουν ή και όχι ''γείτονες'' σαν το δικό μου. 

Δυο χιλιόμετρα ζώνη που φοράει στο παντελόνι του, δεν είναι αρκετή. Εκπορνεύεται, ενώ τρέχουν σάλια στο μεταμεσήλικο πηγούνι του, ερωτοτροπώντας με την αηδία για να τα κάνει τι (το φελέκι μου); Θα τα πάρει μαζί του εκεί που θα πάει, μετά;

Εδώ θα μείνουν όλα -τηλεγραφήστε του που έχετε πρόσβαση- για το μεγάλο φαγοπότι των συνεχιστών του τιμημένου γενετικού και πνευματικού υλικού του. Θα μνημονεύεται με λαϊκίστικα συχωροχάρτια και θα μακαρίζεται για την λεηλάτηση ενός ιστορικού κομματιού γης και την ενεργή συμμετοχή στο βιασμό ως θανάτου τού πιο αιωνόβιου λαού, αφήνοντας κληρονομιά-κειμήλιο να διδάσκει τρόπους τις επόμενες γενιές, την ιστορική πλέον φράση: ''Μαζί τα φάγαμε''.

 

*Τώρα, εγώ είμαι η μόνη που αυτή την ανάλυση αντί για βιβλίο του επίδοξου συγγραφέα, τη θεωρώ την αναγκαία απολογία που πρέπει να παραδώσει στους δήμιους πριν το''Γουδί''; Αν επιμένει, ας μην του καλύψουμε τα μάτια βρε παιδί μου...

credits: Σε μεγάλο όνομα της πολιτικής σκηνής με εφτά γράμματα, για τη φράση του τίτλου. Όλα τα υπόλοιπα είναι φανταστικά και κάθε ομοιότητα με ανθρώπους, τοπία και γεγονότα (και ό,τι άλλο) είναι τυχαία και συμπτωματική!!! Δεν γίνεται να είναι αλήθεια!!!

Η δύναμη της ελπίδας

 

Άνθρωπος. Στη μέση του ωκεανού του. Έχει εξαντληθεί από την πολύωρη προσπάθεια να προστατεύσει μια ζωή. Τη ζωή του. Παλεύει να κρατηθεί από ό,τι βρει μπροστά του αφού δεν μπορεί να τιθασεύσει τον μπλε υγρό όγκο που τον απειλεί. Κύματα κι αφρός είναι ό,τι αποκαλύπτει ο κατάκοπος, θολός πλέον κι αλμυρός σα δάκρυ, ορίζοντάς του.

Κάποια στιγμή εστιάζει σε κάτι σκούρο που μοιάζει να ξεχωρίζει πιο πέρα, συμμαχώντας με τη λογική πως στη θάλασσα δεν έχει Φάτα Μοργκάνες. Με νέα δύναμη κολυμπάει προς τα εκεί ελπίζοντας πως αυτό που επιπλέει θα τον ξεκουράσει λίγο από την απίστευτη εξάντληση. Μόνο λίγο ζητάει. Λίγη δύναμη να ανακτήσει, ώστε να μπορέσει να ξαναρχίσει την προσπάθεια. Δε γίνεται να εγκαταλείψει τη Ζωή συνειδητά, ούτε καν κολυμπώντας μέσα σε νερά γεμάτα κοφτερά δόντια από Άδη, ενώ τα μπράτσα του καίνε αλύπητα και το πνεύμα του κλωσάει ήδη μικρά φτερά... ούτε τότε.

Πλησιάζει, όλο και πλησιάζει. Βλέποντας τον όγκο κοντύτερα νιώθει ήδη δύναμη να διαχέεται στα μέλη του, να τα ζεσταίνει και να γίνονται πάλι σχεδόν όπως τότε, στο ανύποπτο πρωινό του cocooning. Απλώνει με καινούριο θάρρος τα μπράτσα, τις ζαρωμένες λευκές παλάμες με τα μελανά νύχια. Σχεδόν σκάνε ένα χαμόγελο τα ξερανένα χείλη, ταυτόχρονα με κείνο τον άτακτο χτύπο που ξέφυγε απ’ την καρδιά...

... κι ακουμπάει ένα συμπαγές κουφάρι από... μπλεγμένα μεταξύ τους, θαλάσσια φύκια...

... κι ό,τι είχε γευτεί την ελπίδα. Μύριζε ροζ...

... κι ήταν γλυκιά σα μάνα!

... κι είχε δύναμηηη, λέμε...

 

ΥΓ: Όταν χρειάζεσαι την ελπίδα, πάει να πει πως κάτι πάει στραβά. Μάλλον, κάτι πάει πολύ στραβά. Ο Μέρφι, λοιπόν, αποφασίζει πως η πιθανότητα να μην είναι ‘φύκια’ το ‘σωσίβιο’, είναι αντιθέτως ανάλογη του μεγέθους της ανάγκης. Βασικά το έχει κάνει και Νόμο...

Ένα εκατομμύριο πράγματα που θέλω να χωρέσω σε μια Καληνύχτα

Όνειρα γλυκά

Πάρε με μαζί σου

Ξέρω δε μπορείς

Θέλεις

Ξέρεις δε μπορώ

Θέλω

Να προσέχεις

Τι, δεν ξέρω

Άλλο ήθελα να σου πω και το σκέπασα με ένα Να Προσέχεις

Αλλά τα Να μ’ Αγαπάς είναι άβολα

Λόγια της φωτιάς

Ίσως σκοτώσουν αξίες

Ίσως τελειώσουν το Τώρα

Το Τώρα είναι προφανώς μια Ουτοπία

Κάθε φορά αντέχει μόνο για μια στιγμή

Και ξανά

Όχι, το Μετά είναι Ουτοπία

Όποιο Μετά

Το Τώρα είναι ο προορισμός που έχασε το δρόμο του

Ως συνήθως η Ζωή

Κι ένα μικρό δάκρυ για τους χαμένους παραδείσους

Εκείνους κάποιων Μετά

Αν υπήρχαν

Αλλά Μετά δεν υπάρχουν είπαμε

Η Ουτοπία ήταν πάντα, μόνο, μια ιδέα

Ανήθικη, ψεύτρα

Ποτέ μια αλήθεια

Κάνει χάζι να μας κοροϊδεύει

Και ξαφνικά φεύγει το φως

Νυχτώνει πάλι

Ύπνος

Σα μικρός θάνατος

Δεν ξέρεις ποτέ τι θα σου αφήσει ζωντανό ως την επόμενη

Συνήθως αφήνει όσα αντέχουν το σκοτάδι της νύχτας και της σιωπής

Γιατί τα έχεις εκπαιδεύσει να το μπορούν

Αυτά που δεν αντέχουν ζητούν προσοχή

Δεν τα δοκιμάσαμε

Δεν ξέρουμε αν αντέχουν το σκοτάδι ή πάλι προτιμούν το φως

Και το κακό είναι πως ίσως δεν το μάθουμε ποτέ

Απλά, μετά… να προσέχεις!

Βλέπεις; Δεν ήταν ένα εκατομμύριο

Ψέματα!!!

Αυτά ήταν όλα κι όλα μέσα στο Καληνύχτα μου

Γι’ αυτό δεν στο είπα…

"Στις νύχτες να μπαίνεις γυμνός"

Είναι κομμάτια τέχνης που απλά δεν μπορείς να τους αντισταθείς.

Λέει η Χ. Χονδρογιάννη (Στις νύχτες να μπαίνεις γυμνός):


Ένα λεπτό παίρνει μονάχα ο θάνατος. Ήταν ποιος θα έβρισκε πρώτος το θάρρος να πυροβολήσει. Ήθελα να μουν εγώ. Απ΄ την αρχή αυτό προσπάθησα, με όλους τους αδέξιους τρόπους. Να μας σκοτώσω. Αν θα’ σουνα λιγότερο άντρας, θα ήμουν κι εγώ λιγότερο γυναίκα, αυτό είχα μάθει. Μου ήταν πάντα τόσο εύκολο να πυροβολώ, αλλά… γίνανε όλα γρήγορα…

Και βρέθηκα μ’ ένα πιστόλι στο χέρι και, για πρώτη μου φορά, ούρλιαξε η φύση μου που ποτέ δε γνώρισα και έκανε τα χέρια μου να τρέμουν. Πλησίαζες και ούρλιαζα. Τι γινόταν; Πως; Πως είχε γίνει όλο αυτό, τόσο πολύ, τόσο γρήγορα;

Όλα καινούρια ήταν. Κάποιος, λες, μέσα σε χρόνο τόσο μικρότερο απ’ αυτόν που το μυαλό μου είχε μάθει να διαχειρίζεται, με πέταξε πίσω σε μιαν αρχή μου που τρομαγμένη είχα κλειδαμπαρώσει. Είχα κρεμάσει έξω απ’ την πόρτα ‘ΚΥΝΔΥΝΟΣ’ και πέρασα μια ζωή χωρίς να αναρωτηθώ ποτέ τι είχα κρύψει εκεί μέσα. Ήρθες και βρέθηκα ξαφνικά πίσω από την πόρτα.

Η ομορφιά είναι τρομακτικότερη από τον πόνο σαν καταλάβεις ότι έχτισες όλο σου το σύμπαν μακριά της.

Η Ζωή, με δικά της λόγια

Πόσες φορές κλειδώνεσαι μέσα στο μικρόκοσμό σου, κι εκεί στα σχεδόν ερημικά, ασκείσαι να τελειοποιήσεις κάθε δυνατό συνδυασμό του γκρι, ό,τι άφησες να σε πλησιάσει από την παλέτα της Ζωής!

Και κάποια μέρα, έτσι στα ξαφνικά κι αν έχεις άστρο, σου συμβαίνει ακριβώς ''ζωή'' και τα ανατρέπει όλα. Γιατί εκείνη γράφει αλλιώς τα σενάριά της. Μέσα σ΄αυτά δεν έχει ερημικό μικρόκοσμο, μα χιλιάδες άλλα χρώματα. Κι ανακαλύπτεις πως οι αποχρώσεις του γκρι που θεοποίησες, αυτές τις οποίες είχες χρησιμοποιήσει επιλεκτικώς και ασφαλώς, ήταν κάθε άλλο παρά ο δρόμος για τον παράδεισο.

Αυτός έχει άλλο πρόσωπο, χρυσό μου. Άλλο, τ’ ακούς!!!!

Καμιά, μα καμιά σχέση με αυτό που νόμιζες, όταν με αρκετή σιγουριά και τη συμμαχία κάθε πρόθυμου αφορισμού, άπλωνες το χέρι με το μαγικό πινέλο και συρρίκνωνες το σύμπαν γύρω σου.

Δεν εμπεριέχεις τη Ζωή, η Ζωή εμπεριέχει εσένα, δε σου απολογείται για την πολυχρωμία της και διαθέτει απολύτως δικό της λεξιλόγιο όταν έχει όρεξη να ''γράψει''!