Η ώρα η καλή!

Κάθομαι στην αυλή του σπιτιού που με γέννησε και ζω εγώ τώρα την εμπειρία της "γέννας" ενός ονείρου που τρέφεται μέσα μου εδώ κι εννέα "ζωές". Κύλισαν όλα όπως η φύση τους τα είχε ορίσει και τώρα είναι η ώρα η μεγάλη. Η ώρα η σωστή.

Αυτό το "παιδί", που η φύση του είναι καθορισμένη πολύ πριν το γνωρίσω η ίδια, βγαίνει εκεί έξω στο μεγάλο κόσμο κι είμαι εγώ εκείνη που θα λογοδοτήσει ή θα το καμαρώνει στην πορεία του.

Κάνω σκέψεις κι έχω αγωνίες ίδιες με κείνες του κάθε "γονιού". Αν θα του δώσω τα σωστά μηνύματα, αν θα καταφέρει να βρει τη θέση του, κάπου καλά ανάμεσα στα πλήθη του, κι άλλα πολλά...

Κάνω και μια ευχή. Μάλλον πολλές ευχές... Να είναι ο δρόμος του γεμάτος μαθήματα χρήσιμα. Να κερδίσει την αγάπη. Να προσφέρει έστω το έλασσον της φύσης του...

Φέρομαι ήδη σαν την κουκουβάγια, ενώ κάποιες δεύτερες σκέψεις εύχονται απλά, αν δεν καταφέρει να ξεχωρίσει για τα σπουδαία και τα μεγάλα, να σταθεί άξιο να κουβαλήσει όσο φορτίο του αναλογεί, από εκείνο που χρειάζεται για να συνεχιστεί το είδος του με το κεφάλι ψηλά. Είναι κι αυτό απαραίτητο στην αλυσίδα, καθώς εκτός από τα μενταγιόν και τα στολίδια, είναι και τα κρικάκια πολύτιμα. Αυτά θα συνδέσουν κάθε χιλιοστό που θα κρατήσει το σύνολο ενωμένο ...άρα και υπαρκτό!

Απολαμβάνω γύρω μου τους ήχους της νύχτας που γνωρίζω από παιδί. Πεταλουδίτσες φλερτάρουν με τη φλόγα και μικροσκοπικά σαμιαμίδια συγκεντρώνονται γύρω από το φως της εξώπορτας. Μάρτυρες όλα των συμβάντων της ώρας ετούτης. Αναρωτιέμαι αν θυμούνται που όλο αυτό ήταν όνειρο, ύστερα ήταν ελπίδα και τώρα μια ανάσα απόσταση από τη Ζωή...

Για δες που δε φοβάμαι, αλήθεια! Νιώθω πως η στιγμή μαρκάρει τα ίχνη της πιο έντονα από άλλες κι οι φόβοι, μεγάλοι ή κι αυτοί οι μικροί των άγνωστων όντων μέσα στο σκοτάδι, που ζουν πέρα από τη φλόγα του κεριού και που συνήθως καρδιοχτυπούν τη δημιουργική φαντασία μου, χάνονται πιο αδύναμοι από ποτέ στο παρασκήνιο, νικημένοι λες από τη δύναμη της νέας Ζωής...

Μητέρα, Μάνα... Μαμά!

Είχα ακούσει πως στο βωμό του έρωτα της, η γιαγιά μου, δέχτηκε να ζήσει μια πιο φτωχική ζωή. Ανάμεσα σε πολέμους, πείνες και κατοχές, απέκτησε οκτώ παιδιά. Ζούσαν σε ένα βουνό, της ηπειρωτικής Ελλάδας, γύρω στα χίλια μέτρα ψηλά. Γέννησε τη μητέρα μου -δεύτερο παιδί- μια νύχτα καθώς γυρνούσε από το χωριό που είχε πάει για προμήθειες τροφής. Μια μέρα κακοτράχαλος δρόμος μέσα στο χιόνι.

Κάποτε, χωρίς πολλά λόγια, πήρε το λεωφορείο και κατέβηκε στην Αθήνα. Ρωτώντας βρήκε το Τατόι και απαίτησε να δει τη βασίλισσα. Την έδιωχναν, ασφαλώς, αλλά η γιαγιά δεν καταλάβαινε "χριστό". Την δέχτηκε λοιπόν η υψηλοτάτη, για να εκπλαγεί στο άκουσμα του αιτήματος: η γιαγιά απαίτησε να λάβουν σοβαρά υπόψιν τους την ανάγκη επιδόματος στην πολύτεκνη μάνα. Ήταν μια από εκείνες τις γυναίκες που το όνομά τους κι η φωτογραφία τους, μπήκε στην εφημερίδα (τότε!) και αγωνίστηκε μαζί με άλλες γυναίκες για κάτι σπουδαίο! 

Τα παιδιά της τη φώναζαν ''μητέρα''...

Κόρη ερωτευμένου ζευγαριού η άλλη μου γιαγιά κι ευκατάστατης οικογένειας (λαθρ-έμπορος ταμπάκου ο γοητευτικός προπαππούς, είχαμε μάλλον και "πειρατεία" στην οικογένεια), αγαπήθηκε με τον παππού μου και μετά από πολλά, απέκτησε τον μπαμπά, που παρολίγο να χάσει από την πείνα και τους βομβαρδισμούς. Η ζωή της ήταν γεμάτη "φιλοσοφία" και "οράματα".

Ανάμεσα στα ραψίματα που αγαπούσε (μας έδειχνε όλο καμάρι να δουλεύουμε την ραπτομηχανή, αντίκα πλέον)... και τη βοήθεια προς τον παππού κουβαλώντας όλη μέρα με πετρόλατες νερό για το μαγαζί του... από την Πηγή που ήταν έξω από το χωριό, παρακαλώ... πάνω στο κεφάλι... Πήγε λίγο στο σχολείο κι έμαθε να διαβάζει, βοηθούσε τους αγράμματους της γειτονιάς και μου είχε πάρει τα μυαλά: "...να διαβάζεις τα πάντα. Ακόμα και μια συνταγή για φάρμακο, κάτι θα σου μάθει!" Αυτή η γιαγιά ήταν η "οικεία" γιαγιά, όλο την πειράζαμε, αλλά ...τώρα ακόμα, είναι η εικόνα της πιο όμορφης κι αληθινής αγάπης μέσα μου...

Το παιδί της τη φώναζε ''μάνα"...

Η μητέρα μου, μεγαλωμένη ως τα δεκαεπτά πάνω στο βουνό, έφυγε και πήγε στην πρωτεύουσα, παιδί ακόμα, για να σπουδάσει αυτό που αγαπούσε. Έγινε διευθύντρια σε ταπητουργείο και το "κάρμα" της την διόρισε στα βορειοδυτικά/νησιωτικά, όπου γνώρισε τον μπαμπά και τα παράτησε όλα για χάρη του. Άδικος κόπος που πήγε ο πατέρας της να τη βρει και να "σκοτώσει" αυτόν που την παρέσυρε...

Έκανε μαζί με το "ομορφόπαιδο" τέσσερα παιδιά και γεύτηκε το πενιχρό αλλά τιμητικό επίδομα για το οποίο αγωνίστηκε η δική της μητέρα (το οποίο δεν υπάρχει πια). Δε μασάει -σε υπερβολικό βαθμό. Έχει το nikname "τάνκ" και δεν υπάρχει τίποτα που δεν μπορεί να κάνει, από το να χτίσει σπίτι, ως το να κάνει ενέσεις... Πιο πολύ όμως καμαρώνει για τα μετάλλια από τους αιμοδοτικούς της αγώνες (και στα κρυφά μου έχει δώσει οδηγίες για το θέμα δωρητών οργάνων). Στις διακοπές μας, γεμίζει το τραπέζι με τα πιο νόστιμα φαγητά και μας λέει "φάτε καλά παιδάκια μου", εννοώντας "σας αγαπώ" (στη δική της διάλεκτο)...

Απαντά σε διάφορες προσφονήσεις, εγώ τη λέω ακόμα ''μαμά''...

Χρόνια πολλά μαμά και, για να μη γινόμαστε γλυκανάλατες, λέω πως μπορεί να μη γίνω ποτέ η πιο καλή κόρη, αλλά θα το χρωστάω και σε εσάς αυτό, τις τρεις "μανάδες" των γονιδίων που κουβαλώ. Καμιά σας δεν υπήρξε το υπόδειγμα του κανονικού και υπάκουου κοριτσιού! Και οι τρεις, κάτι αναζητούσατε και στο περιβάλλον σας δεν αντέχατε να είστε κομπάρσοι...

Ένα ΕΓΩ απόσταση η "Ανάσταση"

Είναι μόλις μια νύχτα μετά το Μέγα Θαύμα. Διαβάζω news feed στο νέο μέσο έκφρασης και επικοινωνίας μας, τσατάρω με φίλους και σκέφτομαι. Κάτι με ενοχλεί. Όλοι θυμώνουμε -πολύ λογοτεχνικά πια- από κάτι που έκαναν οι ''άλλοι''. Ή από κάτι που δεν έκαναν. Πάντα υπάρχει η εναλλακτική για μια προαποφασισμένη υποσυνείδητη πορεία. Μπερδεύομαι. Πολλά τα ερεθίσματα για σκέψη μια και βρισκόμαστε εν μέσω γιορτής της Αγάπης και της Συγχώρεσης, αλλά, τόσος πόνος, τόση θυσία, τόσο αίμα να τρέχει από το Σταυρό… τόσοι τόνοι συγχώρεσης που δίνω σε φίλους και εχθρούς, κι εγώ… ούτε ένα ρημάδι ίχνος λύτρωσης;

Ποιος την κρατάει σε απόσταση από την ψυχή μου; Σε ποιόν επέτρεψα να τζογάρει τη δική μου θέση στον "παράδεισο";

Πόσο, μα πόσο πιο μακριά μπορούσα να βρεθώ από μια όποια αλήθεια!

Εγώ... εγώ... αφού δεν έκανα κάτι τόσο κακό κι όλη μέρα μιλώ για αγάπη...

Ψυχή μου, αν σε κάθε αμαρτία άλλος οφείλει να "συγχωρεί" πως στο καλό θα φτάσω εγώ στον "παράδεισο"; Αν δε δέχομαι να "σταυρωθώ ΕΓΩ" πως θα "αναστηθώ ΕΓΩ";

... την αμαρτία μου κοιτούσα πάντα να τη χωρέσω ανάμεσα στων αλλονών. Ούτε εκεί δεν τόλμησα να ξεχωρίσω. Όλα συγκριτικά, όσα την αφορούσαν. Μέτρια. Που να βρω περιθώριο να τη συγχωρέσω... Ήταν πάντα μικρότερη από τις αμαρτίες άλλων...

Πάντα υπάρχει κάτι χειρότερο, που σε αποτρέπει από τη "συγχώρεση" ή τη "μετάνοια".

...δηλαδή, εαυτέ μου, σου στερώ έναν "παράδεισο" απλά γιατί δεν έχω τη δύναμη να αρπάξω το ''λίγο μου'' ή το ''τίποτα μου'' από τα μαλλιά και να τα στήσω εκεί που θα μπορώ κατάματα να τα ΚΟΙΤΩ!  Σε αφήνω βουτηγμένο στη ματαιότητα, γιατί κάποιου άλλου η αμαρτία ήταν -στην απόλυτα υποκειμενική μου κρίση- μεγαλύτερη από τη δική μου!

Στη συγκριτικά μικρότερη Αμαρτία, συγκριτικά μικρότερη θα είναι κι η Συγχώρεση. Συγκριτικά μικρότερη κι η Λύτρωση από την ανάλογη, συγκριτικά πάντα, "Ανάσταση"!

Ένας αέναος α-λυτρωτικός συμβιβασμός με τον χειρότερο εχθρό μου! Ένα τόσο δα ΕΓΩ!