Το φετινό καλοκαίρι, επειδή ήταν Big Fat και Greek μου έδωσε τόσα πολλά... θα σας ευγνωμονώ συνέλληνες και μη για το γέλιο, τις ιδέες και κυρίως την ευκαιρία που μου δώσατε να καταγράψω πάλι κάποιες διαχωριστικές γραμμές στο υποσυνείδητό μου. Έτσι χωρίς ενοχή πια, χρόνιες πεποιθήσεις μου που βασίζονταν σε παιδικές εικόνες μεταφρασμένες με δικό μου τρόπο, έγιναν επιτέλους λόγια και εύκολα πλέον πήραν τη θέση τους στο ντουλαπάκι των πιστεύω μου... τη σωστή τους θέση. Στον πάτο, κάτω από το ράφι με τα παπούτσια.
Ιδού ένα παράδειγμα...
Επί χρόνια και κυρίως όσο ήμουν μικρή κι ανόητη και συναναστρεφόμουν τον σχολικό μικρόκοσμο, μου δημιουργήθηκε η πεποίθηση ότι αιτία της κακογουστιάς των ανθρώπων είναι η οικονομική τους αδυναμία. Έτσι μεταφραζόταν η εικόνα του τότε και του εκεί. Και όταν λέω κακογουστιά ξεκινώ από το υλικό που μας περιτριγυρίζει (ρούχα, σπίτια, αυτοκίνητα) και καταλήγω στα πιο άυλα (συμπεριφορά, χαρακτήρας, απόψεις, επιλογές, κτλ). Νόμιζα ότι οι έχοντες δεν είχαν τις ίδιες καθημερινές σκοτούρες και έτσι είχαν το χρόνο, να καλλιεργήσουν την εμφάνισή τους, το χαρακτήρα τους, τις απόψεις τους, τις επιλογές τους (μη με κοιτάς ειρωνικά ή υποτιμητικά τώρα... παιδί ήμουν!).
Χα, εδώ και χρόνια (και βάλε) στον κόσμο των μεγάλων, ζω για να διαψεύδεται αυτή η παιδική μου πεποίθηση 359 φορές το δευτερόλεπτο (ξέρω, αυτή η ταχύτητα χτυπάει κι ένα Guinness). Η ηλιθιότητα, η κακογουστιά, ο μπιπ-κακή-λέξη-χαρακτήρας, η ξερ-όλα συμπεριφορά... όλα αυτά τα κακόγουστα, αν δεν είναι περιστασιακά και τυχαία για μια φορά, που δεν θέλουμε να επαναληφθεί και ντρεπόμαστε για αυτό, τότε είναι κληρονομημένα κομμάτια καταγραμμένα στο DNA των κατόχων τους, που ούτε φαίνεται να ντρέπονται για αυτά, ούτε αντιλαμβάνονται στην πραγματικότητα την ανάγκη να τα αλλάξουν ή να τα βελτιώσουν... και κυρίως δεν έχουν να κάνουν με την οικονομική τους επιφάνεια διαπιστώνω πια, αλλά με το κομμάτι του χαρακτήρα τους που δεν εξελίσσεται βελτιούμενο συν τω χρόνω... γιατί τελικά η ευπρέπεια, η σοβαρότητα του νου, ο σεβασμός... θα πρέπει να έχουν να κάνουν με γονίδια δυνατά που στα φύτευαν οι υπεύθυνοι μέσα σου από πριν γεννηθείς και όχι με learning behaviours (για να ανατρέψω και τους μεγάλους κλασσικούς της ψυχολογίας).
Έτσι με την προτροπή φίλου κατέληξα να αποδεχτώ επισήμως ότι το κακόγουστο επάγγελμα ''Υιός'' ( και κόρη, και κόρη) υπάρχει και στην εποχή μας!!! Και είναι μια χαρακτηριστική κακογουστιά που σε αντίθεση με τα (παρελθοντικά πια) πιστεύω μου συντηρείται με το χρήμα και ουχί εξαλείφεται!
Έβλεπα το κορίτσι της παραλίας να τρέχει προς το μέρος του ντυμένο με αέρινο βραζιλιάνικο ''τίποτα'' και νόμιζα πως ο συνδυασμός πρό των οφθαλμών μου ήταν μια αστεία καλοκαιρινή φάρσα του υποσυνειδήτου μου, μετά τον πολύ ήλιο που είχα φάει στη μάπα όλη μέρα παρατηρώντας συμπεριφορές κι ένιωθα και κάποιες τύψεις που σας παρέσυρα σε κακές σκέψεις γράφοντας γι’ αυτά.
Προσπαθούσαν ώρες ατελείωτες να με πείσουν ότι είναι αληθινά πρόσωπα βγαλμένα μέσα από τη ζωή και δεν το πετύχαιναν. Δεν το πίστευα. Κατέληξα στην έγκυρη μέθοδο του μαδήματος μαργαρίτας για να μάθω: είναι-δεν είναι-είναι; Και έβγαινε ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ αληθινά. Και εμπιστεύτηκα τις μαργαρίτες.
Και έφτασε μια στιγμή να με πείσει για το αντίθετο. 27 δευτερόλεπτα και μια φράση, βγαλμένη από τα χείλη έμπειρου επαγγελματία ''Υιού''.
Το σοφό στόμα τού σκληρά ξε-κουραζόμενου τέκνου είπε: ''μου έδωσε ο μπαμπάς μια εταιριούλα δώρο στο Μονόπολι-της-πραγματικής-ζωής κι εγώ κάνω παιχνίδι με τους ανθρώπους της και την υπομονή τους, να δούμε τι θα γίνει''.
Ανοιγόκλεισα τα μάτια. Δεν κοιμόμουν. Δεν ήταν όνειρο. Τσίμπησα το χέρι μου... δεν ήμουν σε άλλη διάσταση... ένιωθα, έβλεπα, άκουγα κανονικότατα. Το είπε! Υπάρχουν μάρτυρες.
Πέρασα από διάφορες χώρες, γνώρισα ανθρώπους κάθε κοινωνικο-εγκεφαλικής κατηγορίας, αλλά αυτό δεν το είχα ξανακούσει live και με τόλμη. Είναι μια εμπειρία με έντονα και μπερδεμένα συναισθήματα σας τ΄ ορκίζομαι. Καλά φήμες υπήρχαν δεν είμαι άσχετη, τις είχα ακούσει. Αλλά οι φήμες είναι φήμες, λες μπορεί να είναι και ψεύτικες ή υπερβολικές. Άλλο να το ακούς. Και ζω ''αεί διδασκόμενος''... έμαθα κάτι σπουδαίο πάλι, ότι αυτό που νόμιζα κακόγουστη υπερβολή, το επάγγελμα ''Υιός'' υπάρχειιιιι... oh, yeahhhhh...
Ιδού:
• Ξεκινάει τη μέρα του πριν την ανατολή, μετά πάει για ύπνο...
• Ξυπνά αργότερα μέσα στη μέρα σωματικά (το εγκεφαλικό ξύπνημα αδυνατώ να το εξακριβώσω και να σας μεταφέρω την πληροφορία με σιγουριά) και ντύνει την ανύπαρκτη προσωπικότητά του με επώνυμα κουρέλια για να αποκτήσει υπόσταση.
• Κοιτάει πίσω από σκουρόχρωμη διάσημη βιτρίνα αφού το eye-to-eye τον πονάει στο μυαλό ή τον εμποδίζει να εστιάσει με ευγενικοφανή επιλεκτικότητα.
• Χαζοχαμογελάει σε όποιον του αφήνει 3 ευρώ (του είπαν ότι αυτό το ''όποιον'' το λέμε και ''πελάτη''), όχι γιατί χρειάζεται κέρδη ασφαλώς (μην τρελαθούμε, αυτά τα παρέχει ο μπαμπάς!), αλλά γιατί του είπαν τα άλλα παιδιά ότι είναι good PR και πολύ ΙΝ Fashion να είσαι φιλικός προς τον πελάτη σου.
• Διαλαλεί ψιθυριστά σε αυτιά που θέλει να τον εγκρίνουν το τελευταίο ταξίδι του στη χώρα των Hummer, αφού του είπαν οτι δυνατά δεν είναι tre-chic για την υστεροφημία του... (αλλά δεν του είπαν οτι στη χώρα των Hummer πάει και η κουτσή Μαρία, άρα τζάμπα κόπος το εφέ... σκατοεποχή! Που έχεις μπλέξει!).
• Ντάξει, κουβαλάει παραμάσχαλα και το ξανθό σουβενίρ που απαιτείται (αυτό με το βραζιλιάνικο ''τίποτα'' στον πισινό), ΑΝ δεν είναι απασχολημένος με κάνα φιλαράκι με το οποίο ξεκινούσαν μαζί τη μέρα τους το ξημέρωμα που προηγήθηκε, σερκιουλάροντας χρήμα.
• Ξέρει πως να φερθεί στους συνεργάτες του... κάθεται πίσω από ένα φορητό μέσο σύγχρονης επικοινωνίας και κάθε 39 δευτερόλεπτα κουνά το κεφάλι σε ένδειξη ''ακούω και συμφωνοδιαφωνώ με την ταπεινή Σου ύπαρξη, αστέ εργάτη''... ''Τιιιι;;;;;; Ψωνίζεις ΚΑΙ ΣΥ τα ότι-θες-σου με χρήματα που ΔΕΝ ΕΧΕΙΣ;;; Αυτό είναι προνόμιο δικό ΜΑΣ! Απολύεσαι!''
• Κατά τα άλλα δουλεύει σκληρά όση μέρα απέμεινε, με πρόσωπο και σώμα στραμμένα προς τον ουρανό, με χέρια και πόδια σε πλήρη διάταση κι εκτεθειμένα τα απόκρυφα, ξεραίνοντας τα κύτταρα των αεραγωγών του, που δονούνται χτυπώντας το πίσω μέρος του λαιμού του ρυθμικά, με αποτέλεσμα την πετυχημένη θορυβώδη αναπνοή (=επιστημονικά το ροχαλητό), πάνω σε κάποια ξαπλώστρα κάτω από τον μεσογειακό καλοκαιρινό ήλιο...
• Α! Έχει και άποψη για το πως πρέπει να δουλεύεις ΕΣΥ! Κι αυτό το ξέρει, από εμειρία προσωπική. Τό 'χε δει σ' ένα όνειρο τις προάλλες που το πέρασε για εφιάλτη, άσε έντονη εμπειρία!
• Τέλος... Ήθελα να γράψω κι άλλα, αλλά η πολύωρη και έντονη απασχόληση με τα παραπάνω δεν του αφήνει περιθώρια για άλλες δραστηριότητες ή χόμπι και με αφήνει χωρίς υλικό.
Όπως και να 'χει, ''Υιέ''... nice to have met you… ευχαριστούμε που υπάρχεις για να δίνεις αξία στα αντίθετά σου. Αλλά μπορεί να μην είσαι εντελώς άχρηστος αφού δίνεις ένα σπουδαίο παράδειγμα. Αυτό του προς αποφυγήν!
Σε φιλώ γλυκά και σου εύχομαι καλή σταδιοδρομία στην απαιτητική καριέρα που επέλεξες!
Δεν την επέλεξες; Άχουτοοο μωρέεεε...
Credits Σταύρος Σ., για το ''επάγγελμα Υιός''.
