What a diference a date can make?

To soundtruck της μέρας, μιας όποιας 17ης Νοέμβρη, θα μπορούσε να είναι αυτό:

Γιατί σήμερα, στη χώρα που ζω, δεν έχει καμιά σημασία αν είναι 16, 17 ή 18 Νοέμβρη. Αυτό που διαχωρίζει την κάθε μέρα από τις άλλες στα μέσα του Νοέμβρη, δεν είναι κάτι μεγάλο, αλλά μικρά πράγματα στη ζωή του καθένα. Ακόμα και το κρύο είναι ίδιο τρεις μέρες τώρα και στις ειδήσεις 'αφήνουν' την Ελλάδα να ξαποστάσει για λίγο, μια και ο νέος μας πρωθυπουργός τους 'κάνει' για τη δουλειά που τον θέλουν.

Στον κύκλο μου αυτό που κάνει τη χτεσινή μέρα να ξεχωρίσει από την σημερινή είναι πως... ο φίλος μας ο Jerry έχασε τον πατέρα του και ψάχνει εσπευσμένα εισιτήρια και βίζες για το Σουρινάμ, να του πει αντίο. Δυστυχώς δεν μπορούμε να πάμε μαζί του. Για τους υπόλοιπους φίλους αυτό που διαχωρίζει τη σημερινή μέρα από την αυριανή, είναι πως αύριο το βράδυ έχουν ραντεβού εδώ στο σπίτι, για μια δόση αγαπημένης Ελλάδας σε χαρτί περιτυλίγματος που 'μιλά στη γλώσσα τους'... a day before είναι πάντα μέρα απίστευτης ανυπομονησίας.

Και για μένα σήμερα, θα ήταν μια μέρα σαν τις άλλες. Αν δεν είχα προσέξει την ημερομηνία, όπως συμβαίνει συχνά. Την πρόσεξα όμως. Και είδα το 17. Και αυτή δεν είναι μια μέρα που την κάνει το 'ελάχιστο' να ξεχωρίζει από τις άλλες. Αλλά το μέγιστο. Η πρώτες μου παιδικές αναμνήσεις. Δεν έχω τίποτα πιο παλιό από αυτό.

Μοιραία το σάουντρακ της μέρας μου σήμερα, εδώ που ζω, στη βορειοδυτική Ευρώπη έγινε αυτό:

Σε κείνες τις πρώτες παιδικές αναμνήσεις, ο μπαμπάς φορούσε μπερέ και ζιβάγκο. Κάπου τα έχει πετάξει γιατί είχε 4 παιδιά να μεγαλώσει και δεν μπορούσε να παρακολουθήσει τη 'μόδα'. Εμείς όμως μεγαλώσαμε ξέροντας που να βρούμε άλλα... μέρες που είναι... αν χρειαστεί... έτσι για να μη πάει χαμένο αυτό που κραύγασαν όσοι μάτωσαν και όχι αυτό που σφετερίζονται όσοι βολεύτηκαν από τη σύμπτωση!

Αν δεν είχες φτιάξει blog, φτιάξε τώρα ένα κόμμα!

Προλαβαίνεις. Έχουμε σκοπό να διατηρήσουμε αυτή την κατάσταση αναμονής ως το άπειρο, κάνει καλό στα νεύρα.

Μην πάω για ύπνο, εκεί ξυπνάω…

Τώρα σκέφτομαι πως κάποτε ήταν στη μόδα τα μπλογκ και γίναμε όλοι λογοτέχνες, εξού και άνθισε η ελληνική @once, η δε είδηση βρήκε τα κανάλια διεξόδου της και σύγχρονες μορφές έκφρασης της αλήθειας της!

Σήμερα είναι στη μόδα τα κόμματα και ξαφνικά φτιάχνει ο καθένας από μια μικρή, αλτρουιστικά κατευθυνόμενη πάντα, ομάδα που έχει ματιά στραμμένη στο κτήριο με τον μαγνήτη στην οδό Β. Σοφίας και Αμαλίας, με στόχο που δεν εμπεριέχει προσωπικό όφελος, αλλά μόνο επειδή κατέχει το μυστικό διάσωσης αυτής της χώρας που υπεραγαπά.

Ποτέ άλλοτε, στα βάθη της αξιοπρεπούς ιστορίας, δεν υπήρξε μια χώρα που πήγαινε τόσο σκ..τá ενώ την κατοικούσαν τόσοι πολλοί που ήξεραν ακριβώς ποιο είναι το σωστό που πρέπει να γίνει για να πάει καλά…
     
                                                                                                 

Κρίσης side effects στην ψυχολογία

Είναι πολύ περασμένα μεσάνυχτα και πετάχτηκα από το κρεβάτι γελώντας. Δεν ξέρω πως συνέβη αλλά μάλλον επειδή το τελευταίο που διάβασα πριν πάω να κοιμηθώ ήταν ένας τίτλος: ‘Γιατί δεν μπορεί να σώσει τη χώρα ο νέος πρωθυπουργός’.

Γιατί ρε φίλε, μπορούσε ο παλιός; Ή μεταξύ του παλιού και του νέου υπάρχει και τίποτα άλλο που μπορεί να τη σώσει αλλά μας το φυλάς για έκπληξη στο τέλος, μη δε διαβάσουμε όλο το άρθρο πρώτα…

Το καλό το είπε ένας φίλος προχτές (αν και υποψιάζομαι πως κυκλοφορεί στο διαδίκτιο): Αποφασίστε τι θα κάνετε για να ξέρουμε και τι νόμισμα θα χώσουμε στη γαλοπούλα…

ΥΓ: Το νόμισμα ξέρω πως δε θα το χώσουμε στην γαλοπούλα αλλά όπως το κοίταζα λυπόμουν να το χαλάσω. Το βρήκα πολύ κομψό το τυπογραφικό μου. Μόλις το σύνδεσα με κέντρο (up there, behind the eyes) μού ήρθε στο μυαλό μια γαλοπούλα ροδαλή από το ψήσιμο, ξαπλωτή στη μέση του τραπεζιού με τα μισά ποδάρια τ’αψήλου, με ένα κέρμα στον πισινό και μια ροτόντα νεκρόφιλους να την φλερτάρει… κι ότι το πρόβλημα ήταν, λέει, αν το νόμισμα είναι λευκόχρυσο, ασημένιο, μπρούντζινο ή κάλπικο. Σκασίλα της μεγάλη στην κατάσταση που είναι!

Με κάτι τέτοια γελάω καμιά φορά (εδώ που καταντήσαμε, άστο ασχολίαστο) αλλά μετά ξενέρωσα γιατί σκέφτηκα πως όλο αυτό δεν apply στην περίπτωση της βασιλόπιτας…

Καθώς έκανα την λογοτεχνική ανάγκη μου ξαναπηγαίνω για ύπνο με τη σκέψη πως πριν πάω να κοιμηθώ ή αφού γλαρώσω, τριγυρνάει στο νου μου ένας πρωθυπουργός, μια γαλοπούλα, η βασιλόπιτα που μάλλον ούτε φέτος θα φάμε (αν δεν μάθουμε να τη φτιάχνουμε) και ένα νόμισμα που δεν διακρίνεται ξεκάθαρα (να θυμηθώ να μου το πούνε στον καφέ)… πως συνδέονται όλα αυτάααα και τι δουλειά έχουν στο μαξιλάρι μου μέσα στη μαύρη νύχτα; Ψυχολογικά side effect της κρίσης;

Γιατί πάντα μετά το υστερόγραφο θέλω να πω τόσο πολλά; Το παθαίνω και στο ΦέιςΜπουκ.