Σπάσε κάτι, φέρνει τύχη!

… λένε πως αν σπάσεις κάτι (μέρες που είναι) ο καινούριος χρόνος θα στο ξεπληρώσει με πολύ και κυρίως καλή τύχη... ο καλός Θεούλης που είναι εκεί ψηλά παρακολουθεί και ετοιμάζεται να αποφασίσει για τον ετήσιο προϋπολογισμό ευτυχίας που αναλογεί στον πλανήτη και πόσο από αυτόν θα πετάξει στο δρόμο του καθένα για το νέο έτος. Μα καλά Μάγος είναι; Πως καταφέρνει να τα δει όλα... !

Λοιπόν, just in case (δεν είμαστε για ρίσκα φέτος) να δηλώσω τα εξής:

α. στην προσπάθεια να φτιάξω ένα υπέροχο, γιορτινά ντυμένο τραπέζι για το βράδυ που είχαμε σκοπό να γιορτάσουμε τον ερχομό του θεανθρώπου, με κάποιο μαγικό τρόπο το τραπεζομάντιλο πετάχτηκε σαν συννεφάκι ψηλά και φλέρταρε μοιραία και ακαριαία με την 100 ετών και βάλε λάμπα... έναν αιώνα τώρα πόσα και πόσα χέρια δεν το προσπάθησαν και ‘ναι’... το κατάφερα εγώ σε μια τοσοδούλα στιγμή!

β. όταν εκείνο το μοιραίο βράδυ το στομάχι δεν άντεχε άλλα αλκοόλια είπαμε να φτιάξουμε τραγανές αηδίες για συνοδεία γιατί για να σταματήσουμε το drinking ούτε λόγος! Αυτές οι τραγανιστές αηδίες λοιπόν, κατασκευάζονται μέσα σε μια συσκευή που ονομάζουμε φριτέζαααα… ξέρετε. Και που, αφού δεν έχω άλλο χώρο να την τοποθετήσω, την ακούμπησα δίπλα στα μάτια της κουζίνας (να συμπληρώσω ότι μιλάμε για γκάζι)... ε, όταν άναψα ένα από αυτά δε σκέφτηκα να απομακρύνω τη φριτέζα με αποτέλεσμα ένα τζιτζιριστό και μυρωδάτο πλαστικό πράμα, χυμένο παντού γύρω γύρω... ο εγκέφαλός μου έκανε 12 δραματικά δευτερόλεπτα να κατανοήσει αυτό που βλέπει. Μια φριτέζα που ήταν σαν να άνοιξε κάποιος το κεφάλι της κι έβλεπα τα μυαλά της εκτεθειμένα, έτοιμα για έκρηξη. Α, τις αηδίες τις φτιάξαμε τελικά σε μια κατσαρόλα...

γ. και αφού δυο καταστροφές δεν είναι αρκετές (κάτι παλιό και κάτι καινούριο) για να τριτώσει το ‘καλό’ έπρεπε να κάνουμε και κάτι ‘μπλέ’ (παραδοσιακό κι αυτό). Τον πισινό μου. Εκεί λοιπόν που επεξεργαζόμασταν την κατάσταση που μας οδηγούσαν τα ζάρια, ανάμεσα στις τραγανές αηδίες, δώρα να πηγαινοέρχονται ξανα-αλλάζοντας χέρια (κατά το έθιμο του παιχνιδιού) και ποτά να χύνονται (ένα σίχαμα έγινε το τραπεζομάντιλο), πάω να κάτσω εκεί που ΝΟΜΙΖΑ ότι ήταν η καρέκλα μου, αλλά... είχε αλλάξει θέση ως δια μαγείας, με αποτέλεσμα να βρεθώ φαρδιά πλατιά στο πάτωμα. Σχεδόν κάτω από το τραπέζι (αυτό το θυμάμαι γιατί είχα μια δυσκολία με τα πόδια τ’ αψήλου εκτός κι αν είχαν πιάσει οροφή, θα μετρήσω ύστερα) και ξαφνικά όλοι να γκαρίζουν με τρομερή συγχορδία "ωωωωωχχχχχχ"... εγώ είχα κατουρηθεί στο γέλιο αλλά δεν ακουγόμουν ανάμεσα στα ανήσυχα ''ωωωωχχχχχ''. Εξάλλου ο καλεσμένος έχει την τιμητική του, προηγείται να εκφραστεί!

Όχι, μην ανησυχείτε, είμαι καλά. Αθλούμαι ευτυχώς και έτσι απέφυγα να πάθω αυτό που άλλοι θεώρησαν δεδομένο, σπάσιμο της λεκάνης ας πούμε ή κανένα κάταγμα. Απλώς σήμερα, μια μέρα μετά θυμήθηκα την urban θέση ότι ο καλός Θεός που όλα τα ακούει κι όλα τα μπορεί ετοιμάζεται να αποφασίσει τα 'τι' και τα 'πόσο' της νέας χρονιάς σε θέματα τύχης και επειδή ανησυχώ μήπως δεν πρόσεξε την πληθωρική μου προσωπικότητα ήθελα να του πω... όχι μια ζημιά, όχι δύο... μαντάρα τα έκανα χτες το βράδυ!!!

2010, το τέλος ενός εφιάλτη

Δεκέμβριος ήδη. Δεν είναι ο επίλογος της ιστορίας ενός έτους, για μια φορά είναι το τέλος ενός εφιάλτη! Έστω ενός επεισοδίου από το θρίλερ-Saga που παρακολουθούμε! Κατά ‘ένας εφιάλτης’ λιγότεροι.

Ώρα για χριστουγεννιάτικες ευχές:

Ας μην είναι Θεέ μου η μείωση μισθού μου μεγαλύτερη από όση μπορώ να αντέξω με αξιοπρέπεια…

Ας μην αρρωστήσω Θεέ μου και φέτος, δεν είμαι ακόμα έτοιμος να πεθάνω για ένα ‘τίποτα’…

Μη μου δώσεις παιδιά καλέ Θεέ αν με νοιάζεσαι, σε τι κόσμο να τα μεγαλώσω;…

Ώρα για new year’s resolutions:

''Επανάσταση!'' Μία και μόνη λέξη, μία και μόνη δυνατότητα! Ένας και μοναδικός δρόμος! (Το τσιγάρο το έχω κόψει και για δίαιτα ούτε λόγος, έγινα πετσί και κόκκαλο.)

 

 

                                                                   * * *

 

Οπτικό μου πεδίο η θέα από ένα νοτισμένο παράθυρο κάπου στην κεντροδυτική Ευρώπη… προσπαθώ να καθαρίσω το τζάμι για να βλέπω καλύτερα…

Στα σαλόνια του πολιτισμένου κόσμου συζητούν κοστουμαρισμένοι ευγενείς την τελευταία έρευνα που έδειξε τα επίπεδα γνώσης των εφήβων στα διάφορα σχολεία της δύσης, της γεωγραφικής αυτής περιοχής του πλανήτη δηλαδή, που no matter what, έχει ξεμπερδέψει με μεσαιωνικά και ιδεολογικά προβλήματα, ξόρκια και καθάρσεις με αίμα, μεταπολεμικά κατάλοιπα ή ανοικοδομήσεις και κομματικά παραμύθια. Έχουν αφαιρέσει προσεκτικά κάτω από τα νύχια τους τα υπολείμματα δέρματος και αίματος και μετρούν τους λόγους για τους οποίους ‘δεν είμαστε στους 5 πρώτους’ του κόσμου στο επίπεδο εκμάθησης! Μετρούν επίσης figures όπως την ανάταση που επιτεύχθηκε με τα έκτακτα μέτρα που πάρθηκαν κατά την κρίση, αφού αυτά παράγουν πια αποτέλεσμα και το ηθικό του κόσμου και της οικονομίας όλο και σκαρφαλώνει ψηλότερα στο κυκλικό δρομάκι εκείνου του παιχνιδιού που λέγεται σπιράλ…

Σε πολλούς δρόμους έχει ξεχυθεί ενθουσιασμένος κόσμος κάθε ηλικίας που επιθυμεί να παίξει με χιονόμπαλες, να καταναλώσει τη μανία του για υλικά αγαθά ή να εκτελέσει την window shopping αγωγή που του πρόσταξε κάποιος θεραπευτής νους. Στρατιές δημοτικών υπαλλήλων κρεμούν εκστατικοί τις χριστουγεννιάτικες αχρηστιές στους δρόμους και τις πλατείες, χρυσαφένια μπιχλιμπίδια που θα βοηθήσουν την ανθρώπινη ματαιοδοξία μας να κάνει και αυτή τη χρονιά γιορτές.

Στους δρόμους της Αθήνας κόντρα στις απαιτήσεις της πολιτισμένης εποχής, γίνεται πάλι ανταρτοπόλεμος. Άλλη μια φορά ο αδελφός πυροβολεί τον αδελφό, λάθος που προέκυψε γιατί αφεθήκαμε, τεμπελιάσαμε και τώρα το καταλάβαμε πιάσαμε πάλι τα τουφέκια...

Χρόνια τώρα αναρωτιέμαι που είναι η αξιοπρέπειά μας. Δεν μου απαντούσε. Χαμένη ήταν. Ξαφνικά, κάτι άστραψε στον ορίζοντα μακριά και… ακόμα πιο ξαφνικά ο όχλος μοιάζει να αποκτάει πιο συλλογική συνείδηση. Βλέπει ότι αν δεν μονιάσει δεν θα καταλήξει πουθενά και βγαίνει στους δρόμους ενωμένος. Για πρώτη φορά εδώ και αιώνες γίνονται τα μάτια μου μάρτυρες ενός γεγονότος που με κάνει και πάλι περήφανη. Ναι, αυτό περίμενα την τελευταία δεκαετία παιδιά. Αυτοί που δεν είχαν λόγο ποτέ ως τώρα να αφήσουν την βολή τους, βγαίνουν στους δρόμους παρέα με τα αλητάκια και τα φρικιά και με κάνουν να τους καμαρώνω. Δεν υπάρχουν αναρχικοί. Αναρχικοί είμαστε όλοι. Αν δεν μας σέβονται τότε πρέπει να μας φοβούνται! Και οι θεοί και οι δαίμονες!

Μη παραμυθιάζεστε από τη στολή του προσεχτικά τοποθετημένου virtual εχθρού στην πρώτη γραμμή, εκεί στέλνουν όσους έχουν για την πρώτη θυσία. Μη χάνετε το δάσος για το δέντρο, αυτός είναι ο τρόπος του ηθικού αυτουργού να προστατεύσει τον εαυτό του, η στολή πρέπει (ένα πρέπει που νομιμοποιεί την ύπαρξή της) να τον προφυλάξει χωρίς να ρωτηθεί αν θέλει, αλλιώς πάει στρατοδικείο. Όμως οι κυβερνώντες κάνουν ακόμα ένα, φρικτό για την τύχη τους πια, λάθος. Έδωσαν λόγους να ενωθούν η αλητεία με την ευγένεια και το φρικιό με τη γοητεία, με κοινό μέγα στόχο την αξιοπρεπή επιβίωση. Καταστρέφουν το μόνο όπλο που διέθεταν για να κρατήσουν τα ηνία ανενόχλητοι, χωρίς αντίπαλο στο φαγοπότι της δύναμης και της δόξας, και της εξουσίας. Το διαίρει και βασίλευε!

Μα ούτε το λάθος τους δεν μπορούν να διαχειριστούν αυτοί οι άνθρωποι; Δεν βλέπουν τον κακό στις ταινίες και τι παθαίνει; Δεν βλέπουν ότι τον κατασπαράζει τρίζοντας ανατριχιαστικά ένα μεταλλικό τέρας μέσα στο οποίο έπεσε όταν σκόνταψε και όπως του κατατρώει τα μέλη, εκείνος προσπαθεί να αδράξει το βαλιτσάκι με ''τη δόξα και το χρήμα'' που του έπεσε από τα χέρια στην προσπάθεια να αποφύγει το αναπόφευκτο… κι αντί να συνεχίζει την προσπάθεια να γλυτώσει χάνοντας την τελευταία του πνοή αξιοπρεπώς, κάνει την ακατανόητη κίνηση να πιάσει το βαλιτσάκι… τη χίμαιρα…  Μα τι να το κάααααανει εκεί που πάειιιιιι; Μα τι μάνα τον γέννησε; Μα τι κόλακες ζουν γύρω του και δεν τον αφήνουν να δει σε καθρέφτες;

 

... τελικά, δεν θα κάνω καμιά ευχή φέτος για το καλό. Ούτε για το τέλος ενός έτους και την αρχή του επόμενου. Θα ευχαριστήσω για μια φορά! Θα ευχαριστήσω την πλάση που τυχαίνει και συμβιβάζονται οι στόχοι μου χωρίς δόξα ώστε να μη χάσουν την ψυχή μου. Που γεννήθηκα θνητή και θα πεθάνω κάποτε ήσυχα σαν όποια ασήμαντη ύπαρξη. Που ευτυχώς –τότε- δεν θα κουβαλάω στην πλάτη μου τον ηθικό αυτουργό για τον αργό και βασανιστικό θάνατο ενός ψυχικά κατακρεουργημένου λαού και που δε θα με βλαστημά κανείς για την ανικανότητά μου να τιμήσω το έλασσον για το οποίο γεννήθηκα. Την αξιοπρέπεια!