Δευτέρα the Great!

Είναι Μεγάλη Δευτέρα κι εγώ βρίσκομαι σε μια χώρα που αγαπώ όπως αρμόζει σε δεύτερες πατρίδες και που δεν πρόκειται να μου χαρίσει ανθισμένες πασχαλιές μέχρι το τέλος αυτής της Εβδομάδας!

Έλαβα μια ευχή όταν άνοιξα την τεχνολογία που σχεδόν κοιμάται και ξυπνάει μαζί μου, εκεί δίπλα στο κομοδίνο (ή στο παχύ χαλί, αν μου πέσει από τα χέρια καθώς με παίρνει ο ύπνος μέσα στη νύχτα).

"Καλημέρα! Καλή Μεγάλη Εβδομάδα!'', έγραφε η φωνή. Έτσι απλά, με τρείς λέξεις που δεν γνωρίζει, ούτε νοιώθει τη σημασία τους το περιβάλλον του παρόντως μου… μού χαρίστηκε πάλι ένα κομμάτι Ελλάδας και η αίσθηση πως κάτι μεγάλο έρχεται.

Κάθε χρόνο αυτή την περίοδο, με κάποιο μαγικό τρόπο που δεν έχω καταλάβει μα δεν γίνεται να μη σημειώνω πια στο ημερολόγιο μου, το σύμπαν μου στέλνει μηνύματα για να μου θυμίσει πως μπορεί να διαχειριστεί τα πάντα και με τον καλύτερο τρόπο, αρκεί να το εμπιστευθώ… 

 

"Καλή Μεγάλη Δευτέρα!", του απαντώ κι εγώ λοιπόν, καθώς αναζητώ οτιδήποτε μπορεί να μου φέρει πιο κοντά τις μυρωδιές της πατρίδας τέτοιες μέρες... και τους ήχους... και τις εικόνες... και μια διαβεβαίωση, ένα σημάδι πως μέχρι το τέλος αυτής της "Εβδομάδας" θα βαδίσω όσο καλύτερα μπορώ τη διαδρομή από την "αμαρτία" και το "θάνατο" προς τη "Ζωή".

 

 

 

Kosmos



ΥΓ: Για πρώτη φορά συνειδητοποιώ πως όλο αυτό δεν έχει να κάνει με θρησκεία. Έστω όχι μόνο. Είναι, κάλλιστα, κομμάτι μιας (μάλλον φιλοσοφικής) διαδικασίας που μπορεί να οδηγήσει μαζί με τ' άλλα, στη γνώση σχετικά με το ''ποιος είμαι;" ή "για ποιο λόγο βρίσκομαι εδώ και τώρα σε τούτη τη διάσταση;". Εξαρτάται από το πως θα το χρησιμοποιήσει κανείς...

Η μόδα διψά για ακτιβισμό

Ο εθελοντισμός κι ο ακτιβισμός στην Ελλάδα, για τους πιο πολλούς δεν είναι τίποτα παραπάνω από μια μόδα της εποχής καθώς προκύπτει από την ανεπίσημη στατιστική κάποιου που έχει ''διαβρωθεί'' για τα καλά στη χώρα/πατρίδα του εθελοντισμού. A new lifestyle for us, λοιπόν. Κι έτσι τους φερόμαστε. Σαν είδος πολυτελείας. Ανάλογα με τα κέφια μας, τον καιρό και την περίσταση... Ενίοτε ίσως καλύπτει και μερικές εγωκεντρικές μας ανάγκες...

Εκμεταλλευόμαστε ότι καλό έχουν να μας προσφέρουν (πχ, παρέα στη μοναξιά μας, διέξοδο σε συναισθήματα) μα όταν έρθει η ώρα της "υποχρέωσης" αποκαλύπτεται το βάθος αυτής της κουλτούρας στα μέρη μας. Κάτι συμβαίνει και γυρίζουμε στο μικρόκοσμό μας που είναι, τι παράξενο, πάντα πιο σημαντικός. Σχεδόν αδιαφορούμε για τις συνέπειες της ασυνέπειας μας, προς αυτούς ή αυτά, στους οποίους δεσμευτήκαμε. 

"Αμαρτία" δεν είναι μόνο το κακό που έκανες, μα και το καλό που εν γνώση σου ΔΕΝ έκανες!

Αγαπημένε πολίτη αυτής της χώρας, έχεις μεγάλο δρόμο μέχρι να φτάσεις να διεκδικήσεις τίτλους ή ουσία στο θέμα αυτό. Πολύ δε περισσότερο καρπούς από το αποτέλεσμα, κι ας λες πως σου ανήκουν. Το δόσιμο έχει αξία όταν δίνεις από αυτό που δε σου φτάνει. Αυτό θα φέρει τη διαφορά, αν καταλαβαίνεις. Κάτι τέτοια, που καθρεφτίζουν αγάπη αληθινή, θα μπορούσαν να σώσουν τη χώρα σου από την ασθένεια η οποία την έχει ρίξει στο κρεβάτι (καμιά φορά ψάχνεις με λάθος διάγνωση τη γιατρειά)…

... και να θυμάσαι πως η φύση κι όλα της τα πλάσματα, που δε σου ανήκουν ούτε οφείλουν να σε υπηρετούν, σου δίνουν χωρίς όρους. Σου παρέχουν όποιος κι αν είσαι, με κάθε συνθήκη, ακριβώς όπως όταν άρχισε η "ζωή"... Έχουν απλώσει το χέρι σε μια συμφωνία κυρίων, που δεν παραβιάζουν για χάρη μικρών κι ασήμαντων δικαιολογιών.

Δεν έχεις να πάρεις πιο σπουδαίο μάθημα από αυτό. Είσαι ασήμαντος, ένας από δισεκατομμύρια ίδια, μα συνεχίζει η φύση να σου φέρεται σαν να είσαι το πιο σημαντικό δημιούργημά της...

... αν δεν μπορείς να της φερθείς ανάλογα "ένα μονάχα πρόσεξε, μην την εξευτελίζεις"!!!