Προ ημερών βρέθηκα να χαζεύω Ελλάδα ανάμεσα σε ένα πλήθος άλλων
πατρίδων κι ένιωθα εκείνο το ακατoνόμαστο συναίσθημα. Ξέφρενη χαρά, συγκίνηση
και την αίσθηση πως ο θώρακας έχει φουσκώσει μέχρι σκασμού, ενώ αιωρείσαι κάπου δέκα πόντους από το έδαφος. Στο μυαλό είχα
το μονολεκτικό version λήμματος που το κατονομάζει, μα το έδιωχνα γιατί
εννοιολογικά δεν είναι σωστό!
Λίγες ημέρες μετά, προχθές, μέσα στην ζέση ενός μουντιάλ που δεν παρακολουθώ, ένα πέναλτι στο παρά-1 και μια φωτογραφία που κάνει το γύρο του διαδικτύου απεικονίζοντας τον νικητή να παρηγορεί τον αντίπαλο, δε σ’ αφήνουν συναισθηματικά αδρανή. Ένας λαός (μείον τους γκρινιάρηδες) ένοιωσε πάλι εκείνο το συναίσθημα της ξέφρενης χαράς, συγκίνησης κι όλα τα άλλα, μαζί με τους δέκα πόντους έξτρα ύψος. Η Ελλάδα στους 16 του κόσμου! Τι αναγκαία ένεση αυτοπεποίθησης κι ενός, έστω και κρυφού, χαμόγελου! Η λέξη μού ερχόταν ξανά στο μυαλό και πάλι την έδιωχνα γιατί δεν είναι εννοιολογικά σωστή!
Μέχρι που η σκέψη έπιασε να φλερτάρει ξεδιάντροπα τη λέξη με το μέγιστο της συλλογικής θετικότητας που επικοινωνεί μόνο καλά νέα. Στα παλιά της τα παπούτσια αν σπάει μια γλωσσική συμφωνία που εν προκειμένω ελάχιστη σημασία έχει αν είναι σωστή. Και λάθος να είναι δεν καταπατά καμιά από τις δέκα εντολές και προπάντων την ένατη˙ δεν ψεύδεται από πρόθεση!
Περηφάνια!
Έκανα τη σκέψη λέξη κι απενοχοποιήθηκε υπάκουα μέσα μου όλο της το εθνικό λάθος!
Όπως αρκετοί που ζουν μακριά της ή κι άλλοι που ζουν κοντά της, νιώθω συχνά περήφανη για αυτή τη Γη. Για την ράτσα από τα σπουδαία που δημιούργησε κάποτε ή που ακόμα γεννά. Για την Αρχαία Πέτρα, το Bυζαντινό Κυπαρίσσι και το απέραντο Μπλε του Ελύτη της. Για την χωρίς οίκτο μάχη της πάντα την τελευταία στιγμή, που ορίζει τους νέους της ήρωες. Δεν θέλω άλλη λέξη! Θέλω μόνο αυτή με κεφαλαίο το Π, ενώ θα χαζεύω με το νου τις άγνωστες φιγούρες που με έκαναν να αμαρτήσω κατά τρόπο τόσο ασυγχώρητα εννοιολογικό. Όλους τους γονιδιακούς συγγενείς που ερωτεύτηκε η ψυχή μου μέσα από τα κατορθώματά τους, από το τότε έως το τώρα. Κάποιον Σαμαρά που δεν μας ξαπόστειλε στην ουρά του κόσμου, έναν Σαμαρά που μας κέρασε θέση στους 16 της κορυφής. Κι ύστερα έσκυψε να παρηγορήσει τον ηττημένο! Θέλω την λέξη Περηφάνια, γεμάτη έρωτα, πόθο και ικανοποίηση, κι ας μην είναι δικό μου το κατόρθωμα!
Από την άλλη μπορεί και να' ναι. Μπορεί εκείνη η μικροσκοπική μονάδα γενετικού υλικού που έτρεξε γρηγορότερα και στο τέλος νίκησε, να κυνήγησε επιδέξια την κατάλληλη συχνότητα για να γίνει ελληνάκι! Μπορεί να μην είναι τυχαίο. Όπως μπορεί το ίδιο να ένοιωθα αν είχε γίνει κάτι άλλο. Προφανώς και δεν πρόκειται για την γεωγραφική θέση αλλά για το συναίσθημα όπως κι αν ονομάζεται σωστά, όπου κι αν σπάρθηκες.
Αν δεν σ’ αρέσει, πάσο. Βρες μου μια λέξη πιο σωστή. Αρκεί να έχει την ίδια γεύση!
Λίγες ημέρες μετά, προχθές, μέσα στην ζέση ενός μουντιάλ που δεν παρακολουθώ, ένα πέναλτι στο παρά-1 και μια φωτογραφία που κάνει το γύρο του διαδικτύου απεικονίζοντας τον νικητή να παρηγορεί τον αντίπαλο, δε σ’ αφήνουν συναισθηματικά αδρανή. Ένας λαός (μείον τους γκρινιάρηδες) ένοιωσε πάλι εκείνο το συναίσθημα της ξέφρενης χαράς, συγκίνησης κι όλα τα άλλα, μαζί με τους δέκα πόντους έξτρα ύψος. Η Ελλάδα στους 16 του κόσμου! Τι αναγκαία ένεση αυτοπεποίθησης κι ενός, έστω και κρυφού, χαμόγελου! Η λέξη μού ερχόταν ξανά στο μυαλό και πάλι την έδιωχνα γιατί δεν είναι εννοιολογικά σωστή!
Μέχρι που η σκέψη έπιασε να φλερτάρει ξεδιάντροπα τη λέξη με το μέγιστο της συλλογικής θετικότητας που επικοινωνεί μόνο καλά νέα. Στα παλιά της τα παπούτσια αν σπάει μια γλωσσική συμφωνία που εν προκειμένω ελάχιστη σημασία έχει αν είναι σωστή. Και λάθος να είναι δεν καταπατά καμιά από τις δέκα εντολές και προπάντων την ένατη˙ δεν ψεύδεται από πρόθεση!
Περηφάνια!
Έκανα τη σκέψη λέξη κι απενοχοποιήθηκε υπάκουα μέσα μου όλο της το εθνικό λάθος!
Όπως αρκετοί που ζουν μακριά της ή κι άλλοι που ζουν κοντά της, νιώθω συχνά περήφανη για αυτή τη Γη. Για την ράτσα από τα σπουδαία που δημιούργησε κάποτε ή που ακόμα γεννά. Για την Αρχαία Πέτρα, το Bυζαντινό Κυπαρίσσι και το απέραντο Μπλε του Ελύτη της. Για την χωρίς οίκτο μάχη της πάντα την τελευταία στιγμή, που ορίζει τους νέους της ήρωες. Δεν θέλω άλλη λέξη! Θέλω μόνο αυτή με κεφαλαίο το Π, ενώ θα χαζεύω με το νου τις άγνωστες φιγούρες που με έκαναν να αμαρτήσω κατά τρόπο τόσο ασυγχώρητα εννοιολογικό. Όλους τους γονιδιακούς συγγενείς που ερωτεύτηκε η ψυχή μου μέσα από τα κατορθώματά τους, από το τότε έως το τώρα. Κάποιον Σαμαρά που δεν μας ξαπόστειλε στην ουρά του κόσμου, έναν Σαμαρά που μας κέρασε θέση στους 16 της κορυφής. Κι ύστερα έσκυψε να παρηγορήσει τον ηττημένο! Θέλω την λέξη Περηφάνια, γεμάτη έρωτα, πόθο και ικανοποίηση, κι ας μην είναι δικό μου το κατόρθωμα!
Από την άλλη μπορεί και να' ναι. Μπορεί εκείνη η μικροσκοπική μονάδα γενετικού υλικού που έτρεξε γρηγορότερα και στο τέλος νίκησε, να κυνήγησε επιδέξια την κατάλληλη συχνότητα για να γίνει ελληνάκι! Μπορεί να μην είναι τυχαίο. Όπως μπορεί το ίδιο να ένοιωθα αν είχε γίνει κάτι άλλο. Προφανώς και δεν πρόκειται για την γεωγραφική θέση αλλά για το συναίσθημα όπως κι αν ονομάζεται σωστά, όπου κι αν σπάρθηκες.
Αν δεν σ’ αρέσει, πάσο. Βρες μου μια λέξη πιο σωστή. Αρκεί να έχει την ίδια γεύση!
