Ένας φίλος μού είπε (τότε που ήμασταν πιο παιδιά) πως θα είμαι τυχερή να μη γνωρίζω πού και πώς θα με βρει ο επόμενος χρόνος, γιατί δεν υπάρχει χειρότερο πράμα από το ‘να διαβάζεις συνεχώς την ίδια σελίδα σε ένα βιβλίο’ ή… να ξέρεις το μέλλον της ζωής σου από την αρχή της.
Αυτό το φθινοπωρινό σαββατόβραδο, ήταν μοιραίο να γευτώ κάτι που δεν έχω συνηθίσει… τη βαρετή ουσία της ανεπιθύμητης επανάληψης.
Ο συνειρμός ξεκίνησε από μια τυχαία βόλτα για να θυμηθώ τι σκεφτόμουν τέτοιες μέρες ένα χρόνο πριν και διαπιστώνω πως για πρώτη φορά, ίσως, η ζωή μου (ή ένα σημαντικό κομμάτι της) δεν πήγε παραπέρα, δεν άλλαξε ανάγκες μέσα σε ένα χρόνο. Επαναλαμβάνεται σαν κακό αντίγραφο του περσινού εαυτού της. Ακόμα τα ίδια θέλω να φωνάξω. Εκούσια ή ακούσια έχω και φέτος τον ίδιο και απαράλλακτο εθνικό προβληματισμό.
ΝΑΙ;
ΟΧΙ!
Να ξέραμε να πούμε ένα ‘όχι’ εκεί που πρέπει, όπως τότε κι ας μην είναι με κεφαλαία γράμματα.
Να μη ζήσουμε όλη μας τη ζωή ξεπεσμένοι στις συνέπειες των ατελείωτων, βασανιστικών και προβληματικών ‘ΝΑΙ’.
