Δίψα - Μια τόση δα παραβολή

Το ανθρώπινο κορμί πάλευε να προχωρήσει μέσα στην έρημο. Η όαση που άφησε πίσω έμοιαζε πλέον μακρινή. Ουτοπικό να επιστρέψει και μπροστά μια αχανής έκταση άμμου. Μόνη οπτική ποικιλία το μέγεθος των αμμόλοφων, δεν έδινε ελπίδα. Κανένα δείγμα ζωής. Ψυχή και σώμα τσουρουφλισμένα, έχουν σκάσει και ματώσει από την λάβα, την ανάγκη και την αγωνία.

Κι όπως πάντα όταν πραγματικά δεν το περιμένεις, λίγο πριν η απελπισία καθηλώσει το ανθρώπινο σώμα στην εξώπορτα του Άδη, να μια όαση όπως ακριβώς την ήλπιζε!

Πλησιάζοντας άρχισε να διακρίνει λεπτομέρειες. Ωσαννά! Μια πηγή. Νερό. Ζωή! Το καρδιοχτύπι ώθησε το ταλαιπωρημένο κορμί που έρποταν πλέον στο έδαφος κι έφτασε επιτέλους  κοντά στην πηγή. Δίψαγε αλλά και θύμωνε με την αδικία. Γιατί η δίψα ήταν άδικη συνέπεια.

Δε διαλέγει να γεννηθεί στην έρημο ο άνθρωπος. Δε ναυαγεί από επιλογή σε ξερή άμμο.

Άπλωσε τα χέρια να φτάσει, σερνότανε και προσπαθούσε και δίψαγε και θύμωνε που το νερό ήταν τόσο κοντά αλλά τόσο μακριά συνάμα. Το δευτερόλεπτο έμοιαζε αιώνας. Σχεδόν το άγγιζε. Αλλά δεν έχει άλλη υπομονή, κι αντί να ευχαριστήσει απλά την πλάση που του φύλαγε τέτοιο δώρο μέσα στην έρημο του, να ηρεμίσει και να το δεχτεί όπως του δινόταν, άπλωσε το ανθρώπινο χέρι, τράβηξε με οργή κι έγινε το κακό. Λίγο το ύστατο ξέσπασμα δύναμης που δεν μπορούσε να ελέγξει πλέον η ταλαιπωρημένη ύπαρξη, λίγο ο θυμός που είχε ζαλωθεί από την αδικία, το άλλοτε καταχτητικό χέρι  κατέστρεψε την πηγή της ζωής του. Δεν το ήθελε. Αλλά ήταν αργά, η πηγή σώπασε από νερό.

Ήταν τόσο εύκολο να ρίξει το φταίξιμο στην πηγή, στο υλικό με το οποίο ήταν φτιαγμένη. Δεν πέρασε στιγμή από το ταλαίπωρο ανθρώπινο μυαλό, πως αν είχε προσπαθήσει να κυριαρχήσει στα περιττά συναισθήματα όσο ήταν καιρός, η πηγή δε θα είχε σωπάσει. Θα του είχε ήδη χαρίσει τη ζωή. Και επιπλέον δε θα την είχε στερήσει από άλλους!

Θέλει σεβασμό η έρημος!