Σπάσε κάτι, φέρνει τύχη!

… λένε πως αν σπάσεις κάτι (μέρες που είναι) ο καινούριος χρόνος θα στο ξεπληρώσει με πολύ και κυρίως καλή τύχη... ο καλός Θεούλης που είναι εκεί ψηλά παρακολουθεί και ετοιμάζεται να αποφασίσει για τον ετήσιο προϋπολογισμό ευτυχίας που αναλογεί στον πλανήτη και πόσο από αυτόν θα πετάξει στο δρόμο του καθένα για το νέο έτος. Μα καλά Μάγος είναι; Πως καταφέρνει να τα δει όλα... !

Λοιπόν, just in case (δεν είμαστε για ρίσκα φέτος) να δηλώσω τα εξής:

α. στην προσπάθεια να φτιάξω ένα υπέροχο, γιορτινά ντυμένο τραπέζι για το βράδυ που είχαμε σκοπό να γιορτάσουμε τον ερχομό του θεανθρώπου, με κάποιο μαγικό τρόπο το τραπεζομάντιλο πετάχτηκε σαν συννεφάκι ψηλά και φλέρταρε μοιραία και ακαριαία με την 100 ετών και βάλε λάμπα... έναν αιώνα τώρα πόσα και πόσα χέρια δεν το προσπάθησαν και ‘ναι’... το κατάφερα εγώ σε μια τοσοδούλα στιγμή!

β. όταν εκείνο το μοιραίο βράδυ το στομάχι δεν άντεχε άλλα αλκοόλια είπαμε να φτιάξουμε τραγανές αηδίες για συνοδεία γιατί για να σταματήσουμε το drinking ούτε λόγος! Αυτές οι τραγανιστές αηδίες λοιπόν, κατασκευάζονται μέσα σε μια συσκευή που ονομάζουμε φριτέζαααα… ξέρετε. Και που, αφού δεν έχω άλλο χώρο να την τοποθετήσω, την ακούμπησα δίπλα στα μάτια της κουζίνας (να συμπληρώσω ότι μιλάμε για γκάζι)... ε, όταν άναψα ένα από αυτά δε σκέφτηκα να απομακρύνω τη φριτέζα με αποτέλεσμα ένα τζιτζιριστό και μυρωδάτο πλαστικό πράμα, χυμένο παντού γύρω γύρω... ο εγκέφαλός μου έκανε 12 δραματικά δευτερόλεπτα να κατανοήσει αυτό που βλέπει. Μια φριτέζα που ήταν σαν να άνοιξε κάποιος το κεφάλι της κι έβλεπα τα μυαλά της εκτεθειμένα, έτοιμα για έκρηξη. Α, τις αηδίες τις φτιάξαμε τελικά σε μια κατσαρόλα...

γ. και αφού δυο καταστροφές δεν είναι αρκετές (κάτι παλιό και κάτι καινούριο) για να τριτώσει το ‘καλό’ έπρεπε να κάνουμε και κάτι ‘μπλέ’ (παραδοσιακό κι αυτό). Τον πισινό μου. Εκεί λοιπόν που επεξεργαζόμασταν την κατάσταση που μας οδηγούσαν τα ζάρια, ανάμεσα στις τραγανές αηδίες, δώρα να πηγαινοέρχονται ξανα-αλλάζοντας χέρια (κατά το έθιμο του παιχνιδιού) και ποτά να χύνονται (ένα σίχαμα έγινε το τραπεζομάντιλο), πάω να κάτσω εκεί που ΝΟΜΙΖΑ ότι ήταν η καρέκλα μου, αλλά... είχε αλλάξει θέση ως δια μαγείας, με αποτέλεσμα να βρεθώ φαρδιά πλατιά στο πάτωμα. Σχεδόν κάτω από το τραπέζι (αυτό το θυμάμαι γιατί είχα μια δυσκολία με τα πόδια τ’ αψήλου εκτός κι αν είχαν πιάσει οροφή, θα μετρήσω ύστερα) και ξαφνικά όλοι να γκαρίζουν με τρομερή συγχορδία "ωωωωωχχχχχχ"... εγώ είχα κατουρηθεί στο γέλιο αλλά δεν ακουγόμουν ανάμεσα στα ανήσυχα ''ωωωωχχχχχ''. Εξάλλου ο καλεσμένος έχει την τιμητική του, προηγείται να εκφραστεί!

Όχι, μην ανησυχείτε, είμαι καλά. Αθλούμαι ευτυχώς και έτσι απέφυγα να πάθω αυτό που άλλοι θεώρησαν δεδομένο, σπάσιμο της λεκάνης ας πούμε ή κανένα κάταγμα. Απλώς σήμερα, μια μέρα μετά θυμήθηκα την urban θέση ότι ο καλός Θεός που όλα τα ακούει κι όλα τα μπορεί ετοιμάζεται να αποφασίσει τα 'τι' και τα 'πόσο' της νέας χρονιάς σε θέματα τύχης και επειδή ανησυχώ μήπως δεν πρόσεξε την πληθωρική μου προσωπικότητα ήθελα να του πω... όχι μια ζημιά, όχι δύο... μαντάρα τα έκανα χτες το βράδυ!!!