Κυριακή 27 Φεβρουαρίου 2011

"Με είπαν Γάτα"

Καμιά φορά δεν έχω να προσθέσω απολύτως τίποτα στα λόγια κάποιου. Έτσι έγινε η γνωριμία μου με την Μπέσση Λιβανού, μέσα από τη ''γάτα'' της. Τη θαύμασα, αναγνώρισα στοιχεία γνωστά, έτσι κι αλλιώς την αποδέχτηκα και μου εκμαίευσε σεβασμό. Δεν αμφισβήτησα την ηθική της, γιατί το διαφορετικό που οφείλουμε να σεβόμαστε σε τούτο τον κόσμο, μπορεί να είναι όντως διαφορετικό από εμάς, μπορεί να είναι αυτό ακριβώς που δεν θα κάναμε εμείς και το perspective του να είναι από την απέναντι γωνία, μπορεί να έχει την ηθική ''γάτας'', να παλεύει σαν ''τίγρη'' κι όμως να ζει ανάμεσά μας, να είναι one of us.

Λέει:
'' ...

Με είπαν Γάτα και φυσικά αναφέρονταν στην ηθική μου, την οποία δεν αποδέχονται. Όμως, ποιός έχει το δικαίωμα να καθορίζει τί είναι ηθικό και τι όχι; Τι είναι καλό και τι κακό; Τι είναι σωστό και τι λάθος; Τι νόμιμο και τι παράνομο;
Έζησα τη ζωή μου και συνεχίζω να ζω όχι σύμφωνα με τους νόμους μιας κοινωνίας που μου στέρησε τα αυτονόητα, όπως το δικαίωμα στην παιδική ηλικία, στην οικογένεια, στην ευτυχία. Έζησα και εξακολουθώ να ζω σύμφωνα με τους νόμους που εγώ η ίδια έθεσα, κατά συνείδηση. Σ' αυτούς πιστεύω, σ' αυτούς υποκαούω, για αυτούς λογοδοτώ.
Πάλεψα με νύχια και με δόντια για να φροντίσω και να προστατέψω τον εαυτό μου κι αυτούς που αγάπησα, με όποιο τρόπο μπορούσα. Δεν λιγοψύχισα μπροστά στις δυσκολίες, ούτε επέτρεψα ποτέ σε κανέναν να με κάνει υποχείριό του. Φτηνή δεν στάθηκα ποτέ και κανέναν δεν πρόδωσα. Παρά τις αντιξοότητες, σπούδασα και δούλεψα σκληρά, χρισιμοποιώντας τις γνώσεις και το μυαλό που πήρα από τη μάνα που με γέννησε και εκείνον τον άγνωστο που με έσπειρε.
Δεν ακολούθησα πάντα τους κανόνες και το ομολογώ, γιατί για μένα σωστός τρόπος ζωής είναι εκείνος που σε γεμίζει, που κάνει την αδρεναλίνη να τρέχει στο αίμα σου, εκείνος που σε κάνει να θέλεις να γελάς και να κλαίς μαζί, να ουρλιάζεις σιωπηλά από φόβο, ενώ συνεχίζεις να πολεμάς σαν τίγρη.
Προϋπόθεση φυσικά είναι να τα έχεις καλά με τον εαυτό σου. Να ξέρεις ποιός είσαι και τι θέλεις. Να μη ζείς με αυταπάπτες.
Έκανα δεσμούς με κάποιους ισχυρούς άντρες. Ποτέ δεν το αρνήθηκα. 'Ομως ποτέ δεν εκβίασα κανέναν. Δεν απαίτησα το παραμικρό. Δεν εξαπάτησα κανέναν. Καμιά υπόσχεση που έδωσα δεν αθέτησα. Όταν ερχόταν η ώρα του τέλους, πρώτη εγώ έκοβα το σκοινί και έφευγα δίχως να κοιτάξω πίσω.
Αρκετές φορές αναγκάστηκα να πάρω το νόμο στα χέρια μου και να απονείμω δικαιοσύνη, όταν και όπως έκρινα απαραίτητο. το έκανα ενσυνείδητα, δίχως κανέναν οίκτο, καμιά ενοχή.
Η αλήθεια πάντα υψώνεται απειλητική σαν αστραφτερό, κοφτερό μαχαίρι, έτοιμη να χτυπήσει αλύπητα όποιον τολμά είτε να την αψηφά είτε να τη θάβει κάτω από προφάσεις, ιδιοτέλειες ή φόβο. Γι' αυτό και ποτέ δεν έπεσα στην παγίδα της παραχάραξής της.
Ό,τι έκανα το πλήρωσα με ιδρώτα και αίμα. Κατάφερα να σώσω την ψυχή μου και δεν χρωστάω τίποτα σε κανέναν. Και αν η ζωή μου κρίνεται ανάρμοστη, τότε ένα μόνο μπορώ να πω: Νιώθω περήφανη όντας μια ανεξάρτητη, μια ανένταχτη γυναίκα. Μια κεραμιδόγατα...
...''

Κυριακή 13 Φεβρουαρίου 2011

Τρέλες ο Διογένης!

Τι πλάσμα κι αυτός ο Διογένης ο ‘σκύλος’…
Μερικές φορές ζητιάνευε απ' τ' αγάλματα των θεών, με μεγάλη επιμονή. Όταν τον ρωτούσαν γιατί έκανε αυτό το τρελό πράγμα, έλεγε ''εκπαιδεύομαι στην αποτυχία''.

Κάποιοι γελούσαν μαζί του επειδή κοιμόταν στο πιθάρι, κι εκείνος γελούσε μαζί τους επειδή δεν χωρούσαν στο πιθάρι γιατί ήταν χοντροί. ''Η φιλοσοφία δεν έχει σπίτι γιατί είναι τόσο μεγάλη που δεν χωράει σε κανένα σπίτι και μπορεί να έχει σαν στέγη της μόνο τον ουρανό'' έλεγε.

Μια μέρα, στην αγορά, άρχισε να φωνάζει: ''Ε, άνθρωποι, που είστε;'' Όταν μαζεύτηκαν κάμποσοι, τους πλάκωσε με τη μαγκούρα του, λέγοντάς τους: ''Ανθρώπους κάλεσα εγώ, όχι καθάρματα.''

Τρέλααα... το παλικάρι λέμε! Θεός!

                                          * * *

In other words, σε μια χώρα, μια πόλη και κυρίως μια εποχή που γέννησαν τα πάντα, εφοδίασαν δηλαδή τον πλανήτη μας με τα απαραίτητα 'πρώτα' και αναγκαία για να πορευτεί, όπως: επιστήμη, φιλοσοφία, πολιτισμό (προάγγελοι όλα), αρχές, θεωρίες και άλλες 'τροφές' στις οποίες βασίστηκε όλο το σύγχρονο 'είναι' μας … από ένα τέτοιο σκηνικό, λοιπόν, απουσίαζαν τα ψυχιατρεία (και δη με την σημερινή πολύξερη και αναθρωπιστικότατη έννοια του όρου) κι όπως προκύπτει από έρευνα που δεν έχω κάνει, την οποία βασίζω στην ημιμάθειά μου (ναι, αυτό το πράγμα, που διαθέτω σε μεγάλο βαθμό αφού είναι ανάλογο του εύρους της περιέργειάς μου. Δηλαδή καλύπτει ένα ευρύτερο φάσμα αντικειμένων από αυτό του μέσου ημιμαθή, συνεπώς αυξάνει αναλόγως το εύρος της επικινδυνότητας μου).
 
Όμως (και on topic), υπήρχε ευρεία και νεοαποκτηθείσα δημοκρατία τότε (δε θα είχε προκάνει κι η -γνωστή μας- κατάχρηση να γίνει αφεντικό) κι όπως πάντα, υποθέτω εγώ συλλογιζόμενη, όταν είναι πραγματική η δημοκρατία, σέβεται αν μη τι άλλο την ελευθερία του λόγου, το δικαίωμα της έκφρασης του νου και της ψυχής ΟΛΩΝ. Με αποτέλεσμα να περιφέρονται χωρίς επίβλεψη στους δρόμους, γραφικές φιγούρες με κουρελιασμένα ρούχα και φανάρια στa χέριa, αμολώντας κυνικά 'σοφίες' παράξενες για τον κοινό νου που τα είπε 'τρέλες', ίσως από άμυνα. Ζούσαν σε πιθάρια αφού η φιλοσοφία δεν άντεχε πλαφόν, κι αφού αυτό κάλυπτε τις βασικές τους ανάγκες με κυρίαρχη αυτή της 'πρόκλησης' με στόχο τη διδαχή, αλλά ποτέ δεν εγκλείστηκαν σε κάποιο ίδρυμα με τίτλο που να γεννά απομόνωση ή απόρριψη. Το πολύ πολύ να βάδιζαν οικειοθελώς ως το κοντινότερο Ασκληπιείο αν τυχών βάραινε λίγο η ψυχή, να εξαγνίζονταν αποβραδίς με pure water solutions και μετά από ένα ολονύχτιο session μεταξύ ύπνου-ξύπνιου και ονείρων με θεϊκή παρέμβαση στην ερμηνεία, released να γύριζαν στο πιθάρι τους and life went-really well- on.

Έτσι, αιώνες μετά, ευγνώμονες καρπωνόμαστε εμείς 'σοφίες' που διαφορετικά θα είχαν πάρει το δρόμο για ανήλιαγα κιτάπια -όπως καλά γνωρίζει να κάνει η εποχή μας που τη χαρακτηρίζει άλλο lifestyle και πολύ εξειδικευμένα ψυχοφάρμακα- με αποτέλεσμα να μας έχουν στερήσει γνώσεις όπως αυτή του Mέγα Άρχοντα του πιθαριού και της μεγαλύτερης, ίσως και διαχρονικότερης 'τρελής' αλήθειας ανάμεσα σε όλες από καταβολής κόσμου, που μαρτυρεί την αδιάκοπη πάλη του ανθρώπου μέσα στους αιώνες να βρει… Άνθρωπο!