Μπορεί τα αρσενικά να παραμένουν σταθερές αξίες ντυμένα με μαυρισμένο δέρμα, αντρίλα και σαγιονάρα, αλλά το μέσο ελληνικό κορίτσι της παραλίας του σήμερα περιφέρει πια 'million dolars looks' (ποιά κρίση!?) πάνω από την άμμο ή του γυαλού τα βοτσαλάκια και το κάνει και καλά.
Ξανθιά ως τη ρίζα ή με τεχνητή νοημοσύνη είναι κούκλα, προκλητική και πατάει επιμελώς και εσκεμένα αγορίστικες καρδιές με τα δίσολα δεκαπεντάποντα, με λεπτά κορδονάκια σε έκδοση παραλίας Louboutin ή τα Manolo της, που ειλικρινά δεν ξέρω ούτε ποιός της τα αγοράζει, ούτε ποιός της τα συντηρεί! Αναρωτιέμαι... Ορκίζομαι όμως οτι είναι αυθεντικά όπως και τα τζαμάκια πίσω από τα οποία κρύβει το multi scanning βλέμμα της.
Γκρινιάζει συνεχώς οτι είναι μόνη και αναζητεί εντατικώς τον άξιο δότη, τον έμπιστο μελλοντικό πατέρα που θα συντελέσει στη δημιουργία των κλώνων της, αλλά γυρίζει προκλητικά να κοιτάξει τα υπολείμματα καρδιάς που άφησαν τα φονικά τακούνια στην άσφαλτο πίσω της, φτύνει τον λεκκέ τσαλακώνοντας το γατίσιο μυτάκι και συνεχίζει να κουνάει το προκλητικό πισινάκι της παγαίνοντας προς το στόχο.
Α! Να και η απάντηση στην τελευταία μου απορία! Είναι το στρουμπουλό αγόρι εκεί απέναντι -κάτω από την ομπρέλα παραλίας μην τύχει και καεί από της αδηφάγες ακτίνες του θεού ήλιου- που η ανασφάλειά του και τα κόμπλεξ του δεν το αφήνουν να διαχειριστεί σωστά το παραδάκι του μπαμπά, απόγονου θαλασσοπόρων ή γρεκών κροίσων που τρεις γενιές τώρα προσπαθούν εντατικά και αδυνατούν να πετύχουν το ποθητό. Οι άτιμες οι χρυσές λίρες του προ-προ-προπαππού είναι ατελείωτες! Και μυρίζουν...
Κάτω από την ξαπλώστρα του έχει στοιβάξει με προσοχή ντάνες από κουτιά παπουτσιών -το νέο φετίχ της θηλυκής μοδώς- με ονόματα σχεδιαστών διεθνούς jet set σε περίοπτη θέση -για να σιγουρέψει τη συντροφιά της βραδιάς- και στο τραπεζάκι δίπλα του ιδρώνει μέσα σε παγωνιέρα ένα μπουκάλι έργο μοναδικής τέχνης με ροζαλή μπουρμπουλένια απόλαυση, έτοιμη να ξεδιψάσει το 'μωρό' του...
Ο στρογγυλός πισινούλης πίσω από το μικροσκοπικό βραζιλιάνικο κάλυμμα του τρέχει χαρούμενος και γελαστός προς τα κεί.
Ποιά χημεία, ποιοί έρωτες, τι ανοησίες; Εσύ χρυσό μου ζεις ακόμα στην προηγούμενη εποχή και συνεχίζεις να πιστεύεις στεγανά και φούμαρα against all odds, πως οι έρωτες έχουν αγνά κίνητρα και πως ακόμα μπερδεύουν τις εκκρίσεις των επινεφριδίων με τους άτσαλους χτύπους της καρδιάς.
Λάθος!
Η σύγχρονη, γενετικά βελτιωμένη και κατάλληλα εκπαιδευμένη ελληνίδα κουκλάρα, έχει να σου διδάξει πολλά και ουσιαστικά για το σύγχρονο τρόπο ζωής, δράσης και επιλογών κι αφήνει τα μάτια, την καρδιά και τα επινεφρίδια κατά μέρους, για να ασχοληθεί με το μυαλό και να το δεί πιο 'λογικά' το θέμα.
-> Βρες τον κατάλληλο στόχο, όπλισε το μέσο ρίψης σου και δώς του να καταλλάβει πριν βγεί από τη νάρκη, γιατί τα μανικούρ, τα πεντικιούρ, τα αξεσουάρ, τα λέϊζερ, τα εξτένσιονς και τα ζόρικα τουρλωτά χειλάκια, δεν παρέχονται σε κέντρα εθελοντικής εργασίας, ούτε στον Αγροτικό Συνεταιρισμό ή την Ένωση στην οποία διαθέτεις εκπτωτική κάρτα μέλους.
Σύγχρονη ελληνίδα κουκλάρα που κάνεις τις οικονομικές κρίσεις και τα ΔΝΤ να ιδρώνουν από ακατάσχετη επιθυμία κοιτώντας σε, ήρθα να σου μάθω 'ζωή' και με τάπωσες!
Ξέρεις πολύ καλά καί τι θέλεις καί πως ακριβώς να το πάρεις!
Σε κοιτώ έτοιμη να ενδώσω και γώ στον πειρασμό της πρόκλησης που ξεχειλίζεις από κάθε πόρο σου και προσπαθώ να θυμάμαι οτι το στόμα μου, που ξέμεινε μετέωρα ανοιχτό από την έκπληξη που ένιωσα βλέποντας σε, είναι καλύτερα να το διατηρώ κλειστό. Όχι για να υποκούσω σε αμφισβητούμενα σαβουάρ βίβρ γαλόφωνων ελλήνων εμπνευστών, αλλά κυρίως γιατί στρατιές θρεμένες μύγες παραμονεύουν καλοκαιριάτικα και γω είμαι αντιρρησίας χορτοφάγος!
the male
Παρασκευή 23 Ιουλίου 2010
Πέμπτη 8 Ιουλίου 2010
Do u láik φροϋλάιν thí Gris?
Έχω την τύχη να έχω γεννηθεί σε έναν υπέροχο ελληνικό τόπο. Ένα νησί που με μεγάλωσε με όλες τις εικόνες που απαιτεί το ''zorba the greek'' manual.
Πολύ καλοκαίρι, πολύ ήλιο, γυμνά πόδια -ή και σώματα ενίοτε- πάνω στην πυρωμένη πέτρα, πολύ ελιά, κυπαρίσσι και μπουκαμβίλιες γύρω γύρω... και θάλασσα. Θάλασσα κι ατέλειωτο γαλάζιο δεξιά, αριστερά, ψηλά, παντού...
Η εικόνα τελευταία (όσο 'τελευταία' μπορεί να χαρακτηριστεί το μεταπολιτευτικό διάστημα σε τούτη τη χώρα) δέχεται έντονες εξωτερικές επιρροές και οι ισσοροπίες έχουν τρόπον τινά ανατραπεί, ειδικά σε σχέση με τους ασταθής παράγοντες, βλέπε οικονομία. Με τόση θάλασσα να την περιτριγυρίζει, βαράει προκλητικά μακροβούτια στο ατέλειωτο γαλάζιο και παρασύρει στο διάβα της ζωτικούς παράγοντες όπως η οργάνωση, η ανάπτυξη, οι στόχοι, για μια ατέλειωτη εξευρεύνηση του βυθού. Σε κάποια παιχνίδια πρόκλησης των ορίων δε, μένει ορισμένες φορές περισσότερη ώρα κάτω από την επιφάνεια με αποτέλεσμα κάποιες μόνιμες βλάβες των οργάνων και ανωμαλοποίηση της γενικότερης λειτουργίας.
Eυτυχώς από την άλλη οι σταθεροποιητικοί παράγοντες σώζουν μια κατάσταση ή μια χώρα στην περίπτωση μας... με επικεφαλή εκείνον που σταθερά ανθεί κόντρα στην πτώση κάθε άλλου ζωτικού παράγοντα και που με κάνει να ανατριχιάζω σύγκορμη από εθνική υπερηφάνεια ενώ με γεμίζει θάρρος για το αύριο. Το αθάνατο ελληνικό καμάκι των αθάνατων ελληνικών προτεταμένων τρικεφάλων και άλλων μυών που δουλεύτηκαν ολόκληρο χειμώνα σκληρά και επίμονα για να ανταπεξέλθουν στο δύσκολο καλοκαιρινό έργο τους μέσα στο λιοπύρι.
Μια σταλιά από τη φύση του (που δεν ήταν τόσο απλόχερη στο μπόϋ του όσο σε άλλα στοιχεία του 'χαρακτήρα' του) το σκουρόδερμο ελληνικό αρσενικό αλωνίζει ολημερίς τις παραλίες για να ψαρέψει ξανθά δίμετρα πόδια, 75Dsize, στα οποία φιλοδοξεί να διδάξει τι εστί ‘lav mi beib’ μετά το ηλιοβασίλεμα, την ώρα της ανάπαυλας. Τότε που οι ρυθμοί του εγκεφάλου αλλάζουν τέμπο και που ότι γυαλίζει δεν μπορείς να ξέρεις έτσι και αλλιώς αν είναι χρυσός, όχι πριν το ξημέρωμα. Όχι πριν το φώς του ήλιου εμφανιστεί ξανά στον ουρανό για να διαλύσει ψευδαισθήσεις και δολώματα.
Πως είναι δυνατόν τώρα, ένα τόσο δα κορμί που λογικά ακόμα και το self esteem του το εγκαταλείπει το μεγαλύτερο κομμάτι της μέρας -γιατί και κείνο βαριέται τόση εγκεφαλική στασιμότητα- να φορτώνει μούσκουλα και μελανίνη και βρέξει χιονίσει να είναι εκεί, πάλι, ασταμάτητα στις επάλξεις, έτοιμο για υπόσχεση, έτοιμο για δράση, έτοιμο για ''remember my name babe, you will be screaming it later'', δεν έχω ειλικρινά καταλάβει.
Πρόσεξε το νωχελικό περπάτημα γύρω από την ξαπλώστρα του και το τελετουργικό ξύσιμο του αριστερού ώμου από το αντίθετο χέρι -καθώς παρατηρεί κάάάτι στο απέναντι κενό- με τεχνική ακριβείας που διδάχτηκε από τους προκατόχους του ώστε να αναδυκνύει με μια κίνηση μούσκουλα καλοδουλεμένα που αλλιώς θα έμεναν στην αφάνεια.
Η οικονομία γλυστρά, η οργάνωση ψάχνει το βαθύτερο νόημα της ύπαρξής της, οι 'στόχοι' τελειώνουν ένας-ένας, η ανάπτυξη ψυχοραγεί... και το αθάνατο ελληνικό καμάκι χωρίς ένα ευρώ στην τσέπη του, φορτώνει αισιόδοξα τους τρικέφαλους, φουσκώνει τους θωρακικούς, φοράει το ξυπνητήρι της γιαγιάς στο βραχίονα και βγαίνει και σήμερα να υψώσει το ηθικό της ελλάδας.
Αθάνατη δίμετρη ξανθιά θεά μου της Σκανδιναβίας, σε παρακαλεί με τo σκaτi του μισόκλειστο βλέμμα... δώσε σημασία στο λόγο που ξεχειλίζει από το φλύαρο κορμί του, έστω και αν με δυσκολία κρύβει πια τα ψίγματα κοιλιακής κυτταρίτιδας που αφήνει στο διάβα του το άφθονο αλκοόλι των ντίσκο που σε γύρναγε κάθε βράδυ.
Και μην ξεχνάς, το ζήτημα δεν είναι τι έχει αλλά τι σε έπεισε μες τη νύχτα οτι διαθέτει και η επιτυχία της αποστολής του κρίνεται από το αν πιστέψεις τελικά οτι είναι ο 'θεός σου', που θα νοσταλγείς τους κρύους χειμώνες του βορρά σου και για πάντα... και θα ανατριχιάζεις στην ανεξίτηλη ανάμνηση που σε πέταξε άγρια πάνω σ’ ένα βράχο και σε δίδαξε αρχαία ελληνικά ένστικτα τραγουδώντας σου ''do u lάik μαντμουαζέλ δí Gris?''
the female
Πολύ καλοκαίρι, πολύ ήλιο, γυμνά πόδια -ή και σώματα ενίοτε- πάνω στην πυρωμένη πέτρα, πολύ ελιά, κυπαρίσσι και μπουκαμβίλιες γύρω γύρω... και θάλασσα. Θάλασσα κι ατέλειωτο γαλάζιο δεξιά, αριστερά, ψηλά, παντού...
Η εικόνα τελευταία (όσο 'τελευταία' μπορεί να χαρακτηριστεί το μεταπολιτευτικό διάστημα σε τούτη τη χώρα) δέχεται έντονες εξωτερικές επιρροές και οι ισσοροπίες έχουν τρόπον τινά ανατραπεί, ειδικά σε σχέση με τους ασταθής παράγοντες, βλέπε οικονομία. Με τόση θάλασσα να την περιτριγυρίζει, βαράει προκλητικά μακροβούτια στο ατέλειωτο γαλάζιο και παρασύρει στο διάβα της ζωτικούς παράγοντες όπως η οργάνωση, η ανάπτυξη, οι στόχοι, για μια ατέλειωτη εξευρεύνηση του βυθού. Σε κάποια παιχνίδια πρόκλησης των ορίων δε, μένει ορισμένες φορές περισσότερη ώρα κάτω από την επιφάνεια με αποτέλεσμα κάποιες μόνιμες βλάβες των οργάνων και ανωμαλοποίηση της γενικότερης λειτουργίας.
Eυτυχώς από την άλλη οι σταθεροποιητικοί παράγοντες σώζουν μια κατάσταση ή μια χώρα στην περίπτωση μας... με επικεφαλή εκείνον που σταθερά ανθεί κόντρα στην πτώση κάθε άλλου ζωτικού παράγοντα και που με κάνει να ανατριχιάζω σύγκορμη από εθνική υπερηφάνεια ενώ με γεμίζει θάρρος για το αύριο. Το αθάνατο ελληνικό καμάκι των αθάνατων ελληνικών προτεταμένων τρικεφάλων και άλλων μυών που δουλεύτηκαν ολόκληρο χειμώνα σκληρά και επίμονα για να ανταπεξέλθουν στο δύσκολο καλοκαιρινό έργο τους μέσα στο λιοπύρι.
Μια σταλιά από τη φύση του (που δεν ήταν τόσο απλόχερη στο μπόϋ του όσο σε άλλα στοιχεία του 'χαρακτήρα' του) το σκουρόδερμο ελληνικό αρσενικό αλωνίζει ολημερίς τις παραλίες για να ψαρέψει ξανθά δίμετρα πόδια, 75Dsize, στα οποία φιλοδοξεί να διδάξει τι εστί ‘lav mi beib’ μετά το ηλιοβασίλεμα, την ώρα της ανάπαυλας. Τότε που οι ρυθμοί του εγκεφάλου αλλάζουν τέμπο και που ότι γυαλίζει δεν μπορείς να ξέρεις έτσι και αλλιώς αν είναι χρυσός, όχι πριν το ξημέρωμα. Όχι πριν το φώς του ήλιου εμφανιστεί ξανά στον ουρανό για να διαλύσει ψευδαισθήσεις και δολώματα.
Πως είναι δυνατόν τώρα, ένα τόσο δα κορμί που λογικά ακόμα και το self esteem του το εγκαταλείπει το μεγαλύτερο κομμάτι της μέρας -γιατί και κείνο βαριέται τόση εγκεφαλική στασιμότητα- να φορτώνει μούσκουλα και μελανίνη και βρέξει χιονίσει να είναι εκεί, πάλι, ασταμάτητα στις επάλξεις, έτοιμο για υπόσχεση, έτοιμο για δράση, έτοιμο για ''remember my name babe, you will be screaming it later'', δεν έχω ειλικρινά καταλάβει.
Πρόσεξε το νωχελικό περπάτημα γύρω από την ξαπλώστρα του και το τελετουργικό ξύσιμο του αριστερού ώμου από το αντίθετο χέρι -καθώς παρατηρεί κάάάτι στο απέναντι κενό- με τεχνική ακριβείας που διδάχτηκε από τους προκατόχους του ώστε να αναδυκνύει με μια κίνηση μούσκουλα καλοδουλεμένα που αλλιώς θα έμεναν στην αφάνεια.
Η οικονομία γλυστρά, η οργάνωση ψάχνει το βαθύτερο νόημα της ύπαρξής της, οι 'στόχοι' τελειώνουν ένας-ένας, η ανάπτυξη ψυχοραγεί... και το αθάνατο ελληνικό καμάκι χωρίς ένα ευρώ στην τσέπη του, φορτώνει αισιόδοξα τους τρικέφαλους, φουσκώνει τους θωρακικούς, φοράει το ξυπνητήρι της γιαγιάς στο βραχίονα και βγαίνει και σήμερα να υψώσει το ηθικό της ελλάδας.
Αθάνατη δίμετρη ξανθιά θεά μου της Σκανδιναβίας, σε παρακαλεί με τo σκaτi του μισόκλειστο βλέμμα... δώσε σημασία στο λόγο που ξεχειλίζει από το φλύαρο κορμί του, έστω και αν με δυσκολία κρύβει πια τα ψίγματα κοιλιακής κυτταρίτιδας που αφήνει στο διάβα του το άφθονο αλκοόλι των ντίσκο που σε γύρναγε κάθε βράδυ.
Και μην ξεχνάς, το ζήτημα δεν είναι τι έχει αλλά τι σε έπεισε μες τη νύχτα οτι διαθέτει και η επιτυχία της αποστολής του κρίνεται από το αν πιστέψεις τελικά οτι είναι ο 'θεός σου', που θα νοσταλγείς τους κρύους χειμώνες του βορρά σου και για πάντα... και θα ανατριχιάζεις στην ανεξίτηλη ανάμνηση που σε πέταξε άγρια πάνω σ’ ένα βράχο και σε δίδαξε αρχαία ελληνικά ένστικτα τραγουδώντας σου ''do u lάik μαντμουαζέλ δí Gris?''
the female
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)