Δημόσιο προφίλ, know what can it be?

Δέχομαι κάποιες φορές πολύ παράξενα αιτήματα φιλίας. Όπως κάποιος που έχει σαν φωτογραφία προφίλ του ένα ζώο, ένα τοπίο ή οτιδήποτε εκτός του εαυτού του, ενώ έχει όλα τα υπόλοιπα στοιχεία προστατευμένα από ξένους. Παρόλα αυτά περιμένει προφανώς πως θα δεχτείς το αίτημα φιλίας του. Ελπίζει πιθανά στην απελπισία των σύγχρονων ανθρώπων για λίγη προσοχή.

Τι είναι αυτό που θα σε κάνει να τον δεχτείς σαν φίλο, μέσα στο ιντερνετικό σου σπίτι, αν δεν έχεις ιδέα για το ποιόν του;

Πρόσφατα δέχτηκα ένα αίτημα με αντίθετα στοιχεία. Φωτογραφία προφίλ με περιβολή ''βασιλική'' πάνω σε μια καμήλα, ενώ έντεχνα διαφαίνεται στη φωτογραφία αλλά και το όνομα η λέξη ''king''. Ψάχνω λίγο από περιέργεια πριν τα μπλοκάρω, κυρίως για να δω αν έχουμε κοινό φίλο. Λοιπόν, αυτός είναι Ινδός. Με πολλούς φίλους. Κανέναν κοινό. Ανοιχτά public κάποια σχόλια κυρίως σε φωτογραφίες του που αφήνει προσβάσιμες και σε τρίτους. Φαίνεται υπαρκτό πρόσωπο. Έχει ένα σωρό Ελληνίδες φίλες. Ελληνίδες. Γυναίκες. Όπα!

Ποιά η διάσταση πλέον του facebook όταν μπορεί να έχει πρόσβαση στα όποια λίγα δημόσια αρχεία σου κάποιος άγνωστος ''βασιλιάς'' από την Ινδία; Γιατί μου έστειλε αίτημα φιλίας ένας άγνωστος αφού δεν με γνωρίζει, δεν έχουμε κοινούς γνωστούς κι όλα τα δικά μου αρχεία είναι πριβέ; Block.

Και τώρα έρχομαι σε σένα κοριτσάκι... κι αγοράκι, αλλά τα κοριτσάκια φέρονται πάραυτα πιο ανώριμα. Τα αγοράκια το πολύ πολύ να ανεβάσουν μια φωτογραφία που απεικονίζει πέντε νεαρά μαντραχαλάκια σε κάποιο παιχνίδι, σε κάποιο πρόωρο μεθύσι ή σε κάποια ξαπλώστρα ανίκανοι να κουνηθούν από την νεανική τεμπελιά. Κοριτσάκι, λοιπόν, γιατί ανεβάζεις πισινάκια μισόγυμνα ή με σέξι ρουχαλάκια, χειλάκια πεταχτά με αεροφιλάκια σαν να θες να προκαλέσεις τον κάθε άγνωστο που σε κοιτά; Ιδιωτικά σημεία της κρεβατοκάμαρας σου και αβυσσαλέα ντεκολτέ, τόσες προσωπικές στιγμές εκτεθειμένες σαν σε παζάρι, ενώ αν δεν υπήρχε αυτή η εξοικείωση με το απρόσωπο διαδίκτυο δεν θα τολμούσες ίσως ούτε με την κολλητή σου να μοιραστείς; Κι όλο αυτό, ακόμα χειρότερα, δημόσιο! Συχνά στέκει η ματιά μου στην μικρή υδρόγειο δίπλα στο ποστ σου γιατί μου λέει κάτι για εσένα. Τα σχόλια κάτω από την φωτογραφία σου αναμενόμενα για την ατελείωτη ομορφιά και τον έντονο ερωτισμό σου κι ανοιχτά να τα διαβάσει ο κάθε ένας, άγνωστός σου, κάτοικος του πλανήτη!

Φαντάστηκες ποτέ πως, όπως θα έχει πρόσβαση σε αυτό το δημόσιο υλικό κάποιος γλυκός κι άβγαλτος μαθητής από την Σουηδία, την ίδια ακριβώς πρόσβαση έχει πάνω στο εκτεθειμένο κορμί σου και το άστρωτο κρεβατάκι σου, ένας μαυροντυμένος τρομοκράτης, που αν αφελώς τον προκαλέσεις αρκετά ίσως μια μέρα να θέλει το αρρωστημένο του μυαλό να σε γνωρίσει; Σε φρικάρω λιγάκι;  Ωραία! Μόλις ίσως άρχισες να σκέφτεσαι!

Τώρα λύσε μου αν θες την απορία: Εφόσον το ΦΒ σου δίνει την επιλογή να δέχεσαι και κυρίως να απορρίπτεις αιτήματα φιλίας, πως τα φιλτράρεις και τι να συμπεράνω που παρόλα αυτά το προφίλ σου παραμένει public; Με ποιά λογική κουτό παιδί; Είναι απελπισία, μοναξιά, ναρκισσισμός, επιπολαιότητα ή πραγματικά δεν έχεις καταλάβει τίποτα από αυτήν την ανοησία;

Πρόσεχε! Αυτός ο υπέροχος κόσμος μπορεί να σου δείξει ενίοτε μεγάλη αγριότητα, για την οποία δεν σε προετοίμασαν οι γονείς σου, αφού οι ίδιοι δημοσίευσαν τις πρώτες σου γυμνές φωτογραφίες, αλλά τώρα, μιλώντας με σένα, αφού έχεις την ικανότητα να διαχειρίζεσαι τεχνολογία, σου δηλώνω όπως θα το έκανε η μαμά σου, έχεις και την ευθύνη να το κάνεις σωστά. Τουλάχιστον μη βλαβερά για το κορμί και την ψυχή σου!

Η απερισκεψία της υπερβολικής έκθεσης στην εποχή του παγκόσμιου χωριού είναι έγκλημα κατά του εαυτού σου κι όσων εν αγνοία τους συμμετέχουν μέσα από την δική σου ανώριμη επιλογή, κι η τιμωρία (αν) ίσως σου δοθεί, χωρίς αναστολή!

 

Η μήτρα όλων των ''διότι''

Έβλεπα πάντα τον εαυτό μου σαν μαθήτρια. Πως εγώ δεν διαθέτω τις απαντήσεις. Έχω σίγουρα τις ερωτήσεις. Ευτυχώς υπήρξα πάντα τυχερή να έχω γύρω μου κι ανθρώπους που γνωρίζουν τις απαντήσεις, θυμάμαι να σκέφτομαι! Κι είχα τότε την εντύπωση πως αυτό θα συμβαίνει για πάντα.

Κι όμως δεν είναι έτσι. Στην πραγματικότητα τις απαντήσεις τις έχουμε μέσα μας, όλοι. Ίσως απλά να μην το ξέρουμε. Ακόμα. Αφορμή μου ένα ‘’ναί’’ κι ένα ταξίδι μέσα του. 

Τι είναι αυτό που μας κάνει να δεχόμαστε τα πάντα; Γιατί λέμε ναι, όταν μια φωνούλα μέσα μας προσπαθεί να τραβήξει την προσοχή προς ένα όχι; Γιατί συχνά δεν την ακούμε; Τι ξέρει; Γιατί μας τρομάζει η ιδέα πως ίσως έχει δίκιο; Γιατί αν δεν μας τρομάζει μας δυσαρεστεί; Γιατί τραβά παρόλα αυτά την προσοχή μας; 

Δεν θέλω να στενοχωρώ τους άλλους. Θέλω να τους βοηθάω. Δεν θέλω να τους προσβάλω. Θέλω να τους βλέπω να γελάνε. Να είναι ικανοποιημένοι. Είναι, παρ όλη την προσπάθειά μου;
(‘’Μαζί σου;’’, αναρωτιέται ένα πειραχτήρι που αρέσκεται να με κοντράρει από μέσα προς τα έξω και τώρα που ο μέντορας λείπει ταξίδι, ξεμυτίζει ανενόχλητο. ‘’Να είναι ικανοποιημένοι ή να είναι ικανοποιημένοι μαζί σου;’’, με ξαναρωτά κοιτώντας με στα μάτια)
Άνω τελεία˙

Τις προάλλες μου έλεγε μια φίλη για την ενοχή που ένιωσε όταν επέλεξε κάτι από αυτά τα μικρά και καθημερινά, που ίσως δυσαρεστούσε ένα τρίτο άτομο. Θα το έκανε να λυπηθεί. Να πονέσει. Να θυμώσει. Εάν αυτό το άτομο γνώριζε. Εκείνη, όμως, ήταν χαρούμενη, λυτρωμένη στην ιδέα. Το συναισθηματικό κομμάτι που αφορούσε την δική της ζωή, ως ανεξάρτητη από τρίτους, ερχόταν σε ισορροπία. Το λογικό κομμάτι όμως, που αφορούσε την σχέση με το τρίτο άτομο, ερχόταν σε ρήξη με το πρώτο. 

‘‘Η ενοχή (γνώριμο συναίσθημα από τα παιδικά σου χρόνια) είναι ο τρόπος που ο εαυτός σου αυτή την στιγμή σαμποτάρει την ευτυχία σου, την εξέλιξη σου’’, άκουσα τον εαυτό μου να της λέει. ‘‘Εμείς οι ίδιοι βρίσκουμε απίθανους τρόπους να φρενάρουμε την διαδικασία που θα μας βγάλει από μια οικεία κατάσταση και θα μας οδηγήσει σε κάτι άγνωστο, που όμως το ένστικτό μας ήδη αναγνωρίζει ως κάτι θεμιτό. Κάτι που θα μας οδηγήσει στην προσωπική γαλήνη. Την ευτυχία. Την ολοκλήρωση’’. 

Φόβος. Ενοχή. Υποχρέωση. Αλτρουισμός. Ευγένεια. Αποδοχή. Αποδοχή. Αποδοχή. Λέξεις που στην οικεία τους έννοια βρίσκει η λογική μας τρόπο ή δικαιολογίες για να φρενάρει λίγο ομαλά προς κάποιο ‘’πρέπει’’!

Τότε γιατί τα ‘’ναι’’, είπα στον εαυτό μου; Αφού ξέρεις πως γίνεται το παιχνίδι, γιατί τα λες αντί να ακούς κι εσύ αυτή την φωνούλα που θα σε γλυτώσει από κόπο και χρόνο; Κυρίως θα σε γλυτώσει από συναισθηματικό κόστος;

Αυτό. ‘‘Ακου την φωνούλα’’, πράγμα μαγικό. Αν το επεξεργαστούμε (βιωματικά, όχι μόνο θεωρητικά), αν αφεθούμε στην βελτίωσή του δια της ασκήσεως, γίνονται όλα τόσο ξεκάθαρα κι απλά. Οι απαντήσεις για όλα βρίσκονται εκεί! Δεν εξηγούνται πάντα με την λογική, αλλά νιώθεις πως είναι αυτό ακριβώς που θα έπρεπε να συμβαίνει. Δεν χρειάζεται να συμφωνήσει τρίτος σε αυτό! Δεν χρειάζεται να το θεωρήσει καν σωστό. Ούτε ο μέντορας.

Και τότε γίνεσαι ελεύθερος.

Propaganda rules

Πριν από λίγο καιρό έγραφα πόσο παράλογο νομίζω πως είναι για την επιτυχία μιας ουσιαστικά ενωμένης Ευρώπης, να γίνεται τόσο απροκάλυπτα προπαγάνδα σχετικά με την εσωτερική πολιτική μιας χώρας μέλους. Έχω την αίσθηση πως η ‘’ενωμένη’’ Ευρώπη, προτιμάει δεξιότερα του κέντρου πολιτικά συστήματα, πιθανά μια παράδοση που σχετίζεται με ισορροπίες και κεκτημένα. Έχει δαιμονοποίησει κάθε τι αριστερότερο, ενώ ‘’αυθόρμητα’’ κι απρόσκλητα παρεμβαίνει σε υποθέσεις εντελώς εσωτερικού χαρακτήρα.

Έτσι, από την ημέρα ανακήρυξης εκλογών στην Ελλάδα, καταπατώντας δημοκρατικά αισθήματα, κυριαρχεί μια ειδησιογραφία  γεμάτη αντιαριστερή προπαγάνδα, κινδυνολογία, αφορισμούς, διχασμό μέχρι και μίσος... πρόσφατα έγινε μια αναμενόμενη στροφή, πως δεν υπάρχει –λέει- πια κίνδυνος για Grexit και οικονομική ‘’μόλυνση’’ αφού η ευρώπη τώρα έχει προστατευθεί, αλλά για πολιτική ‘’μόλυνση’’ προς άλλα κράτη της νότιας Ευρώπης που έχουν κι αυτά ασταθή πολιτική κατάσταση! Δηλαδή, η όποια αριστερή κλίση των μεσσογειακών χωρών θεωρείται πολιτική αστάθεια. Δεν δημιουργεί πολιτική αστάθεια η εμμονή της καπιταλιστικής Ευρώπης να εμποδίζει αντιδημοκρατικά τις αριστερές αποκλείσεις, αποτέλεσμα της ελεύθερης βούλησης των πολιτών (ας δεχτούμε ελεύθερης).

Όλα αυτά χωρίς καν ουσιαστικό λόγο, αφού ο Συριζα για παράδειγμα στην Ελλάδα, δεν είναι καθόλου ένας αριστερότερος του αριστερού εχθρός, παρά, όπως διαφαίνεται, ένα κανονικότατα, σύγχρονο ελληνικό κόμμα, που διαποτίστηκε με τις αρχές της υποσχολογίας των after-80’s όπως και οι προκάτοιχοί του στην εξουσία. Αντιδράει για την αντίδραση όπως κάνουν παραδοσιακά κι οι άλλοι, ξεχνώντας πως η συμφωνία κρύβει κι αυτή πολιτική θέση, επιλογή και κυρίως δύναμη. Για λόγους δημοφιλίας και ψηφοθηρίας, έκανε την ανάλογη στροφή του από το εντελώς αντιμνημονιακό και θα-το-κουβεντιάσουμε, στο φίλε-Γερμανέ-δεν-σε-κατηγορώ-που-μου-έδωσες-χρήματα-αλλά-που-μου-έδωσες-περισσότερα-από-όσα-άξιζα. Απλά θα βγει στην εξουσία και θα γκρεμίσει ότι έφτιαξαν οι άλλοι για να χτίσει τα δικά του όνειρα.  Το έχω δει ή σε όνειρο ή σε ντε-ζα-βου. Δεν είναι το κόμμα το θέμα, είναι η κουλτούρα, το στερεότυπο!

Πόσο θέλω να διαψευστώ!

Aν κι έχω μερικές επιλογές που μάλλον απέχουν (με βασικό χαρακτηριστικό πως πλέον αρνούμαι να γίνω οπαδός ΟΠΟΙΟΥΔΗΠΟΤΕ κόμματος), δηλώνω πως εύχομαι να βγει ο Συριζα. Για διάφορους λόγους που κάποιοι σχετίζονται με το μη χείρων βέλτιστος δυστυχώς, εκ των οποίων όμως, ο πιο σημαντικός λόγος είναι να τελειώνει η πλάκα που ζούμε. Μια ατελείωτη προπαγάνδα από όλες τις πλευρές να μας φέρονται χειρότερα από άβουλα και κοιμισμένα αρνιά. Είμαστε; Νομίζω πως αν βγει ο Συριζα κι απομυθοποιήσουμε και το ‘’δεν έχει ποτέ πριν κυβερνήσει’’ που του δίνει συχωροχάρτι, θα αρχίσουμε λιγάκι να κουβεντιάζουμε πιο σοβαρά. Σε δυο-τρία χρόνια δηλαδή. Με την ελπίδα πως δεν θα αρνηθούμε να δεχτούμε την συμμετοχή μας στο παιχνίδι, θα αρχίσουμε επιτέλους να αντιλαμβανόμαστε τον συμβολισμό και την πραγματική σημασία όλης της αποπροσανατολιστικής προπαγάνδας που σαν στοιχείο κυριαρχεί πλέον όχι στην προεκλογική φάση μόνο, αλλά αλίμονο, μέσα στην ζωή μας!

Προσωπικά δεν έχω ανάγκη τις παθητικές δοκιμές αλλά από θετική δράση. Πιστεύω πως θα πρέπει με την στάση μας (μπορούμε!) να επιβάλλουμε άξια πρόσωπα (που ίσως διαθέτουν αρκετά από τα κόμματα). Όμως ένας τρομακτικά μεγάλος αριθμός φίλων έχει ανάγκη να δοκιμάσει κι αυτό το κόμμα στην εξουσία. Λοιπόν, όχι μόνο να βγει, αλλά ελπίζω πως θα έχει και μια σχετική αυτοδυναμία, ή εύκολα θα την αποκτήσει με κάποιο ποσοστό που θα του δώσει άλλο κόμμα της επιλογής του! Δεν φοβάμαι τις κινδυνολογίες. Δεν κάνω πλάκα. Κουράστηκα την αντίδραση για την αντίδραση ή την οπαδική-συμφωνία. Μπορεί κανείς να φανταστεί τι έχει πάθει το μυαλό ανθρώπων σαν εμένα με όλα αυτά; Ας βγει λοιπόν κι είμαι σίγουρη πως την επόμενη περίοδο δεν θα είναι οι αγορές που θα κουβεντιάζουμε αλλά κάτι άλλο. Μας ξέρω λιγάκι. ΞΕΡΩ τι σκέφτεται το διχασμένο μας κεφάλι!

Η ελπίδα μου είναι πως μια μέρα θα καταλάβουμε την ένοχη συμμετοχή μας στις κομματικές, διχαστικές τακτικές. Από ενωμένοι με κοινά προβλήματα, καταντούμε να τσιρίζουμε δεξιά αριστερά, αναπαράγοντας διχαστική προπαγάνδα, κάτι που στο φινάλε ενδεχομένως ωφελήσει κάποιους (πολιτικοί, δημοσιογράφοι ή συγκεκριμένοι επιχειρηματίες) αλλά όχι εμάς που λεγόμαστε απλός λαός. Εμείς δεν είμαστε κάτι περισσότερο από τα νούμερα που θα τους εξασφαλίσουν μια θέση σε αυτό που νομίζουν επιτυχία και δόξα. Μια πολιτική καρέκλα όπου κατάμουτρα μας λένε πως είναι ΔΙΚΗ ΤΟΥΣ, κι είναι εμφανώς πιο άνετη. Το λένε με τον τρόπο που μας ‘’χειρίζονται’’ μέσα από μικρά ή μεγάλα καθημερινά, τα οποία μας φτάνουν άμεσα με το πανίσχυρο όπλο, ίντερνετ. Μέσα από αυτό, αντί εμείς να κάνουμε γνωστή την ΔΙΚΗ ΜΑΣ φωνή αφού μπορούμε ζητώντας το καλύτερο που μας αξίζει, αναπαράγουμε την ΔΙΚΗ ΤΟΥΣ επιθυμία, κι το αισχρό δίλημμα του ‘’τουλάχιστον λιγότερο κακού’’.

Με αρκετή εσωτερική αναστάτωση μια και αδυνατώ να μείνω εντελώς αμέτοχη όσο τα σκέφτομαι αυτά, ανακαλύπτω πως περισσότερο από ποτέ θα ήλπιζα να είχαμε τώρα έναν Πλάτωνα! Εκείνος που ήξερε πώς και γιατί μας ήταν αδύνατον να διαχειριστούμε την δημοκρατία, ίσως σήμερα κατάφερνε να μας παρασύρει σε μια... ιδανική Πολιτεία!