Εμείς οι... αθώοι

Μπήκε ξανά στη φυλακή η Σταμάτη. Διάβασα τον τίτλο σήμερα το πρωί, αλλά δεν ξέρω αν έχει καμιά σημασία να διαβάσω το υπόλοιπο. Ξέρω πια τι αρέσει και τι είναι σημαντικό για τη διατήρηση των Blogs, που είναι ο νέος τρόπος κυκλοφορίας της (υποκειμενικής πλέον) είδησης.

Δεν μπορώ όμως να μη σκέφτομαι. Το κάνω ως συνήθως πάνω σε ένα λευκό κομμάτι χαρτί...

Φαντάζομαι τον εαυτό μου ασθενή σε ανάρρωση, με μαύρη ψυχολογία, να φεύγει από ένα μάλλον άχαρο δωμάτιο νοσοκομείου, για να μπει σε ένα τρις άχαρο και μοιρασμένο δωμάτιο φυλακής. Εκεί  όπου τα ‘’κάπου’’ να πιαστείς, να ελπίσεις σε κάτι καθημερινά, είναι υποπολλαπλάσια των μηδαμινών ημών των ελεύθερων ανθρώπων. Των αθώων.

Λέω αθώων και μου έρχεται στο νου η οδηγία περί  αναμάρτητου και λίθου . Αυτό είμαστε. Μια κοινωνία αναμάρτητων με την πέτρα στο χέρι. Οι αμαρτωλοί είναι στη φυλακή.

Τέτοια κι άλλα τέτοια ταϊζουμε -φοβάμαι- τη συνείδησή μας μέρα-νύχτα για να επιβιώσουμε στον κόσμο που χτίσαμε. Κρύβοντας πως στο πρόσωπο της κάθε Σταμάτη, στη μόλις προηγούμενη ζωή της, βλέπουμε τη ζωή που χάσαμε. Τα υλικά για το γκλάμουρ που δεν βρήκαμε ποτέ τρόπο να αποκτήσουμε. Τη μισούμε γιατί κατάφερε να έχει στοιχεία που ονειρευτήκαμε. Δε μάθαμε ποτέ πόσο ευτυχισμένη ήταν. Μας αρκεί να ήταν μια γυναίκα της διπλανής πόρτας (ένα ‘’κι ΕΓΩ’’ πάλι εδώ) που μπήκε στους κόσμους των ‘‘δια χειρός’’ και των κόκκινων χαλιών με τα ζαρωμένα πρόσωπα πίσω από τα μεγάλα μαύρα γυαλιά. Τη λιθοβολούμε σαν τον αμαρτωλό των θρησκευτικών που μάθαμε σχολείο, λοιπόν, για να αποβάλει η φύση μας την κακία που κουβαλά από τότε που ο κόσμος μάς δίδαξε τι σημαίνει επιτυχία κι εμείς αποτύχαμε να την πλησιάσουμε καν.

Αυτή κι ο άντρας της μας έκλεψαν! Έχετε δει πως μοιράζουμε τα credits ανάλογα με το γεγονός; Αν ήταν επίτευγμα θα το χρεώναμε μόνο σ’ εκείνον, αυτή τα βρήκε έτοιμα. Για αυτό τον πήρε. Αλλά εδώ μιλάμε για αποτυχία, άρα της το στεφανώνουμε μαζί με το ‘‘στα καλά και στα άσχημα’’ που της έταξε ο, τότε ισχυρός, άνδρας της.

Ταυτόχρονα ξεγελάμε τον εαυτό μας πως αν δεν μας είχαν κλέψει, εκεί, σε κείνο το... υποβρύχιο θα κάναμε εφέτος τα μπάνια μας με οικογένεια και in-laws. Λόγος σοβαρός για να ξερνάμε λίγη χολή ακόμα. Χαίρε που η κακή γυναίκα της ‘‘κλεμένης’’ κουρτίνας (να το πω κι αυτό), ποζάρει πίσω από τα κάγκελα. Ακόμα και σε αυτή τη θέση τη λαχταρούν τα media. Πουλάει. Οι Gladiators πάντα πουλούσαν.

Συλλαμβάνω τη σκέψη μου να αλλάζει ρότα. Να ελπίζει για εκείνη πως ο μικρόκοσμος στο κελί της αποτελείται από λιγότερο φθονερούς ανθρώπους , ώστε αν χρειαστεί κάτι μετά την ιατρική εμπειρία της, να βρεθεί ένα χέρι ανθρώπινο, μια ψυχή, να της το προσφέρει (κάθε γυναίκα μπορεί να καταλάβει τι σημαίνει διπλή μαστεκτομή, χωρίς να είναι η γνωστή ηρωίδα του Χόλυγουντ).

Ίσως μέσα στη φυλακή, συνεχίζω το συλλογισμό μου, εκεί που η συνείδηση δεν έχει δικαιολογίες και καμιά γωνία να κρυφτεί, οι άνθρωποι να εισχωρούν ευκολότερα στον βαθύτερο εαυτό τους και να βρίσκουν εκτός της ενοχής τους και χαμένα ψήγματα ανθρωπιάς. Αυτό που αν είμαστε τυχεροί, κάποια μέρα πριν την εκπνοή της ύπαρξης μας από τούτο τον υλιστή κόσμο, ίσως γευτούμε κι εμείς. Εμείς οι αθώοι...

A thousand kisses deep...

Dear Leonard...

The ponies run, the girls are young,
The odds are there to beat.
You win a while, and then it's done
Your little winning streak.
And summoned now to deal
With your invincible defeat,
You live your life as if it's real,
A Thousand Kisses Deep.

I'm turning tricks, I'm getting fixed,
I'm back on Boogie Street.
You lose your grip, and then you slip
Into the Masterpiece.
And maybe I had miles to drive,
And promises to keep:
You ditch it all to stay alive,
A Thousand Kisses Deep.

And sometimes when the night is slow,
The wretched and the meek,
We gather up our hearts and go,
A Thousand Kisses Deep.

Confined to sex, we pressed against
The limits of the sea:
I saw there were no oceans left
For scavengers like me.
I made it to the forward deck.
I blessed our remnant fleet
And then consented to be wrecked,
A Thousand Kisses Deep.

I'm turning tricks, I'm getting fixed,
I'm back on Boogie Street.
I guess they won't exchange the gifts
That you were meant to keep.
And quiet is the thought of you,
The file on you complete,
Except what we forgot to do,
A Thousand Kisses Deep.

And sometimes when the night is slow,
The wretched and the meek,
We gather up our hearts and go,
A Thousand Kisses Deep.

The ponies run, the girls are young,
The odds are there to beat

 

... I adore you for like another thousand kisses deep,
A Scavenger



PS: Devoted to dear friend Panos who said to me a beautiful story about the old days, when he met the legend!

 

Η δύναμη της ελπίδας

Άνθρωπος.
Στη μέση του ωκεανού του.
Έχει εξαντληθεί από την πολύωρη προσπάθεια να προστατεύσει μια ζωή.
Τη Ζωή του.
Παλεύει να κρατηθεί από ότι βρεί μπροστά του αφού δεν μπορεί να τιθασεύσει τον μπλε υγρό όγκο που τον απειλεί.
Κύματα και αφρός είναι ότι αποκαλύπτει ο κατάκοπος , θολός πλέον κι αλμυρός σα δάκρυ, ορίζοντάς του.

Εστιάζει σε κάτι σκούρο που μοιάζει να ξεχωρίζει πιο πέρα, συμμαχώντας με τη λογική πως στη θάλασσα δεν έχει Φάτα Μοργκάνες.
Με νέα δύναμη κολυμπάει προς τα εκεί ελπίζοντας πως αυτό που επιπλέει θα τον ξεκουράσει λίγο από την απίστευτη εξάντληση.
Μόνο  λίγο ζητάει.
Λίγη δύναμη να ανακτήσει, ώστε να μπορέσει να ξαναρχίσει την προσπάθεια.
Δε γίνεται να εγκαταλείψει τη Ζωή συνειδητά.
Ούτε καν κολυμπώντας μέσα σε νερά γεμάτα κοφτερά δόντια από επικίνδυνη ουτοπία, ενώ τα μπράτσα του καίνε αλύπητα και το πνεύμα του γεννά μικρά φτερά... ούτε τότε.

Πλησιάζει, όλο και πλησιάζει.
Βλέποντας τον όγκο κοντύτερα νιώθει ήδη δύναμη να διαχέεται στα μέλη του και να τα ζεσταίνει και να γίνονται πάλι σχεδόν όπως τότε, στο ανύποπτο πρωινό του cocooning.
Απλώνει με καινούριο θάρρος τα μπράτσα, τις ζαρωμένες λευκές παλάμες με τα μελανά νύχια. Σχεδόν σκάνε ένα χαμόγελο τα μπλαβή του χείλη ταυτόχρονα με κείνο τον άτακτο χτύπο που ξέφυγε απ’  την καρδιά...
... κι ακουμπάει το θείο δώρο...
... ένα συμπαγές κουφάρι από μπλεγμένα μεταξύ τους, θαλάσσια φύκια...

Κι ότι είχε γευτεί την ελπίδα!

Μύριζε λευκό με γεύση πικραμύγδαλου κι ήταν τρυφερή σα μάνα!

ΥΓ: Όταν χρειάζεσαι την ελπίδα, πάει να πει πως κάτι πάει στραβά. Μάλλον, κάτι πάει πολύ στραβά. Ο Μέρφι, λοιπόν, αποφασίζει πως η πιθανότητα να μην είναι ''φύκια'' το ''σωσίβιο'', είναι αντιθέτως ανάλογη του βάθους του ''ωκεανού'' σου. Βασικά το έχει κάνει και Νόμο...