Μεγάλη Παρασκευή

... η χρονολογία είναι άχρηστη, περιττή, αφού όπως πάντα σαν σήμερα ο ήλιος δεν κερδίζει την ελαφριά συννεφιά που δίνει παντού μια ανοιξιάτικη μουντάδα.

Αυτό που στήνει η καθημερινότητα μερικές φορές είναι μεγαλύτερο από τον άνθρωπο. Ακόμα και τώρα που δεν βιώνουμε θεϊκά έτη, αλλά απολύτως κοσμικά ή εντελώς και επιστημονικώς ρεαλιστικά. Έστω και τώρα που οι καμουφλαρισμένες και γήινες αδυναμίες καθ-οδηγούν την άυλη ψυχή μας. Ναι και τώρα...

Ίσως μόνο η τέχνη μπορεί να το πλησιάσει. Κι αν όχι, μπορεί τουλάχιστον να το παρουσιάσει με μια πιο ανθρώπινη διάσταση. Να το περιγράψει με τρόπο πιο απλό. Για κατανόηση έστω μέρους του Μέγιστου από εμάς τους πολύ-πολύ μικρούς.

Κι όταν λέω τέχνη, εγώ που αγαπώ τις λέξεις, που βάζω στοιχήματα για το πόσα νοήματα μπορεί να φτιάξουμε στήνοντας τες σε σειρά, διαφορετική κάθε φορά, (κι) εγώ λοιπόν... στρέφομαι στην εικόνα και τον ήχο. Κι όταν σε αυτό το συνδυασμό ανακατεύονται Ιερά Τέρατα είτε ως Το Μέγα Θέμα είτε ως οι απλοί ανθρώπινοι εκφραστές Του, γονατίζω και υποκλίνομαι:

The most important historical element, which splitted the time into Before and After!