Η δύναμη της ελπίδας

Άνθρωπος.
Στη μέση του ωκεανού του.
Έχει εξαντληθεί από την πολύωρη προσπάθεια να προστατεύσει μια ζωή.
Τη Ζωή του.
Παλεύει να κρατηθεί από ότι βρεί μπροστά του αφού δεν μπορεί να τιθασεύσει τον μπλε υγρό όγκο που τον απειλεί.
Κύματα και αφρός είναι ότι αποκαλύπτει ο κατάκοπος , θολός πλέον κι αλμυρός σα δάκρυ, ορίζοντάς του.

Εστιάζει σε κάτι σκούρο που μοιάζει να ξεχωρίζει πιο πέρα, συμμαχώντας με τη λογική πως στη θάλασσα δεν έχει Φάτα Μοργκάνες.
Με νέα δύναμη κολυμπάει προς τα εκεί ελπίζοντας πως αυτό που επιπλέει θα τον ξεκουράσει λίγο από την απίστευτη εξάντληση.
Μόνο  λίγο ζητάει.
Λίγη δύναμη να ανακτήσει, ώστε να μπορέσει να ξαναρχίσει την προσπάθεια.
Δε γίνεται να εγκαταλείψει τη Ζωή συνειδητά.
Ούτε καν κολυμπώντας μέσα σε νερά γεμάτα κοφτερά δόντια από επικίνδυνη ουτοπία, ενώ τα μπράτσα του καίνε αλύπητα και το πνεύμα του γεννά μικρά φτερά... ούτε τότε.

Πλησιάζει, όλο και πλησιάζει.
Βλέποντας τον όγκο κοντύτερα νιώθει ήδη δύναμη να διαχέεται στα μέλη του και να τα ζεσταίνει και να γίνονται πάλι σχεδόν όπως τότε, στο ανύποπτο πρωινό του cocooning.
Απλώνει με καινούριο θάρρος τα μπράτσα, τις ζαρωμένες λευκές παλάμες με τα μελανά νύχια. Σχεδόν σκάνε ένα χαμόγελο τα μπλαβή του χείλη ταυτόχρονα με κείνο τον άτακτο χτύπο που ξέφυγε απ’  την καρδιά...
... κι ακουμπάει το θείο δώρο...
... ένα συμπαγές κουφάρι από μπλεγμένα μεταξύ τους, θαλάσσια φύκια...

Κι ότι είχε γευτεί την ελπίδα!

Μύριζε λευκό με γεύση πικραμύγδαλου κι ήταν τρυφερή σα μάνα!

ΥΓ: Όταν χρειάζεσαι την ελπίδα, πάει να πει πως κάτι πάει στραβά. Μάλλον, κάτι πάει πολύ στραβά. Ο Μέρφι, λοιπόν, αποφασίζει πως η πιθανότητα να μην είναι ''φύκια'' το ''σωσίβιο'', είναι αντιθέτως ανάλογη του βάθους του ''ωκεανού'' σου. Βασικά το έχει κάνει και Νόμο...