Εμείς οι... αθώοι

Μπήκε ξανά στη φυλακή η Σταμάτη. Διάβασα τον τίτλο σήμερα το πρωί, αλλά δεν ξέρω αν έχει καμιά σημασία να διαβάσω το υπόλοιπο. Ξέρω πια τι αρέσει και τι είναι σημαντικό για τη διατήρηση των Blogs, που είναι ο νέος τρόπος κυκλοφορίας της (υποκειμενικής πλέον) είδησης.

Δεν μπορώ όμως να μη σκέφτομαι. Το κάνω ως συνήθως πάνω σε ένα λευκό κομμάτι χαρτί...

Φαντάζομαι τον εαυτό μου ασθενή σε ανάρρωση, με μαύρη ψυχολογία, να φεύγει από ένα μάλλον άχαρο δωμάτιο νοσοκομείου, για να μπει σε ένα τρις άχαρο και μοιρασμένο δωμάτιο φυλακής. Εκεί  όπου τα ‘’κάπου’’ να πιαστείς, να ελπίσεις σε κάτι καθημερινά, είναι υποπολλαπλάσια των μηδαμινών ημών των ελεύθερων ανθρώπων. Των αθώων.

Λέω αθώων και μου έρχεται στο νου η οδηγία περί  αναμάρτητου και λίθου . Αυτό είμαστε. Μια κοινωνία αναμάρτητων με την πέτρα στο χέρι. Οι αμαρτωλοί είναι στη φυλακή.

Τέτοια κι άλλα τέτοια ταϊζουμε -φοβάμαι- τη συνείδησή μας μέρα-νύχτα για να επιβιώσουμε στον κόσμο που χτίσαμε. Κρύβοντας πως στο πρόσωπο της κάθε Σταμάτη, στη μόλις προηγούμενη ζωή της, βλέπουμε τη ζωή που χάσαμε. Τα υλικά για το γκλάμουρ που δεν βρήκαμε ποτέ τρόπο να αποκτήσουμε. Τη μισούμε γιατί κατάφερε να έχει στοιχεία που ονειρευτήκαμε. Δε μάθαμε ποτέ πόσο ευτυχισμένη ήταν. Μας αρκεί να ήταν μια γυναίκα της διπλανής πόρτας (ένα ‘’κι ΕΓΩ’’ πάλι εδώ) που μπήκε στους κόσμους των ‘‘δια χειρός’’ και των κόκκινων χαλιών με τα ζαρωμένα πρόσωπα πίσω από τα μεγάλα μαύρα γυαλιά. Τη λιθοβολούμε σαν τον αμαρτωλό των θρησκευτικών που μάθαμε σχολείο, λοιπόν, για να αποβάλει η φύση μας την κακία που κουβαλά από τότε που ο κόσμος μάς δίδαξε τι σημαίνει επιτυχία κι εμείς αποτύχαμε να την πλησιάσουμε καν.

Αυτή κι ο άντρας της μας έκλεψαν! Έχετε δει πως μοιράζουμε τα credits ανάλογα με το γεγονός; Αν ήταν επίτευγμα θα το χρεώναμε μόνο σ’ εκείνον, αυτή τα βρήκε έτοιμα. Για αυτό τον πήρε. Αλλά εδώ μιλάμε για αποτυχία, άρα της το στεφανώνουμε μαζί με το ‘‘στα καλά και στα άσχημα’’ που της έταξε ο, τότε ισχυρός, άνδρας της.

Ταυτόχρονα ξεγελάμε τον εαυτό μας πως αν δεν μας είχαν κλέψει, εκεί, σε κείνο το... υποβρύχιο θα κάναμε εφέτος τα μπάνια μας με οικογένεια και in-laws. Λόγος σοβαρός για να ξερνάμε λίγη χολή ακόμα. Χαίρε που η κακή γυναίκα της ‘‘κλεμένης’’ κουρτίνας (να το πω κι αυτό), ποζάρει πίσω από τα κάγκελα. Ακόμα και σε αυτή τη θέση τη λαχταρούν τα media. Πουλάει. Οι Gladiators πάντα πουλούσαν.

Συλλαμβάνω τη σκέψη μου να αλλάζει ρότα. Να ελπίζει για εκείνη πως ο μικρόκοσμος στο κελί της αποτελείται από λιγότερο φθονερούς ανθρώπους , ώστε αν χρειαστεί κάτι μετά την ιατρική εμπειρία της, να βρεθεί ένα χέρι ανθρώπινο, μια ψυχή, να της το προσφέρει (κάθε γυναίκα μπορεί να καταλάβει τι σημαίνει διπλή μαστεκτομή, χωρίς να είναι η γνωστή ηρωίδα του Χόλυγουντ).

Ίσως μέσα στη φυλακή, συνεχίζω το συλλογισμό μου, εκεί που η συνείδηση δεν έχει δικαιολογίες και καμιά γωνία να κρυφτεί, οι άνθρωποι να εισχωρούν ευκολότερα στον βαθύτερο εαυτό τους και να βρίσκουν εκτός της ενοχής τους και χαμένα ψήγματα ανθρωπιάς. Αυτό που αν είμαστε τυχεροί, κάποια μέρα πριν την εκπνοή της ύπαρξης μας από τούτο τον υλιστή κόσμο, ίσως γευτούμε κι εμείς. Εμείς οι αθώοι...