Η ώρα η καλή!

Κάθομαι στην αυλή του σπιτιού που με γέννησε και ζω εγώ τώρα την εμπειρία της "γέννας" ενός ονείρου που τρέφεται μέσα μου εδώ κι εννέα "ζωές". Κύλισαν όλα όπως η φύση τους τα είχε ορίσει και τώρα είναι η ώρα η μεγάλη. Η ώρα η σωστή.

Αυτό το "παιδί", που η φύση του είναι καθορισμένη πολύ πριν το γνωρίσω η ίδια, βγαίνει εκεί έξω στο μεγάλο κόσμο κι είμαι εγώ εκείνη που θα λογοδοτήσει ή θα το καμαρώνει στην πορεία του.

Κάνω σκέψεις κι έχω αγωνίες ίδιες με κείνες του κάθε "γονιού". Αν θα του δώσω τα σωστά μηνύματα, αν θα καταφέρει να βρει τη θέση του, κάπου καλά ανάμεσα στα πλήθη του, κι άλλα πολλά...

Κάνω και μια ευχή. Μάλλον πολλές ευχές... Να είναι ο δρόμος του γεμάτος μαθήματα χρήσιμα. Να κερδίσει την αγάπη. Να προσφέρει έστω το έλασσον της φύσης του...

Φέρομαι ήδη σαν την κουκουβάγια, ενώ κάποιες δεύτερες σκέψεις εύχονται απλά, αν δεν καταφέρει να ξεχωρίσει για τα σπουδαία και τα μεγάλα, να σταθεί άξιο να κουβαλήσει όσο φορτίο του αναλογεί, από εκείνο που χρειάζεται για να συνεχιστεί το είδος του με το κεφάλι ψηλά. Είναι κι αυτό απαραίτητο στην αλυσίδα, καθώς εκτός από τα μενταγιόν και τα στολίδια, είναι και τα κρικάκια πολύτιμα. Αυτά θα συνδέσουν κάθε χιλιοστό που θα κρατήσει το σύνολο ενωμένο ...άρα και υπαρκτό!

Απολαμβάνω γύρω μου τους ήχους της νύχτας που γνωρίζω από παιδί. Πεταλουδίτσες φλερτάρουν με τη φλόγα και μικροσκοπικά σαμιαμίδια συγκεντρώνονται γύρω από το φως της εξώπορτας. Μάρτυρες όλα των συμβάντων της ώρας ετούτης. Αναρωτιέμαι αν θυμούνται που όλο αυτό ήταν όνειρο, ύστερα ήταν ελπίδα και τώρα μια ανάσα απόσταση από τη Ζωή...

Για δες που δε φοβάμαι, αλήθεια! Νιώθω πως η στιγμή μαρκάρει τα ίχνη της πιο έντονα από άλλες κι οι φόβοι, μεγάλοι ή κι αυτοί οι μικροί των άγνωστων όντων μέσα στο σκοτάδι, που ζουν πέρα από τη φλόγα του κεριού και που συνήθως καρδιοχτυπούν τη δημιουργική φαντασία μου, χάνονται πιο αδύναμοι από ποτέ στο παρασκήνιο, νικημένοι λες από τη δύναμη της νέας Ζωής...