Μητέρα, Μάνα... Μαμά!

Είχα ακούσει πως στο βωμό του έρωτα της, η γιαγιά μου, δέχτηκε να ζήσει μια πιο φτωχική ζωή. Ανάμεσα σε πολέμους, πείνες και κατοχές, απέκτησε οκτώ παιδιά. Ζούσαν σε ένα βουνό, της ηπειρωτικής Ελλάδας, γύρω στα χίλια μέτρα ψηλά. Γέννησε τη μητέρα μου -δεύτερο παιδί- μια νύχτα καθώς γυρνούσε από το χωριό που είχε πάει για προμήθειες τροφής. Μια μέρα κακοτράχαλος δρόμος μέσα στο χιόνι.

Κάποτε, χωρίς πολλά λόγια, πήρε το λεωφορείο και κατέβηκε στην Αθήνα. Ρωτώντας βρήκε το Τατόι και απαίτησε να δει τη βασίλισσα. Την έδιωχναν, ασφαλώς, αλλά η γιαγιά δεν καταλάβαινε "χριστό". Την δέχτηκε λοιπόν η υψηλοτάτη, για να εκπλαγεί στο άκουσμα του αιτήματος: η γιαγιά απαίτησε να λάβουν σοβαρά υπόψιν τους την ανάγκη επιδόματος στην πολύτεκνη μάνα. Ήταν μια από εκείνες τις γυναίκες που το όνομά τους κι η φωτογραφία τους, μπήκε στην εφημερίδα (τότε!) και αγωνίστηκε μαζί με άλλες γυναίκες για κάτι σπουδαίο! 

Τα παιδιά της τη φώναζαν ''μητέρα''...

Κόρη ερωτευμένου ζευγαριού η άλλη μου γιαγιά κι ευκατάστατης οικογένειας (λαθρ-έμπορος ταμπάκου ο γοητευτικός προπαππούς, είχαμε μάλλον και "πειρατεία" στην οικογένεια), αγαπήθηκε με τον παππού μου και μετά από πολλά, απέκτησε τον μπαμπά, που παρολίγο να χάσει από την πείνα και τους βομβαρδισμούς. Η ζωή της ήταν γεμάτη "φιλοσοφία" και "οράματα".

Ανάμεσα στα ραψίματα που αγαπούσε (μας έδειχνε όλο καμάρι να δουλεύουμε την ραπτομηχανή, αντίκα πλέον)... και τη βοήθεια προς τον παππού κουβαλώντας όλη μέρα με πετρόλατες νερό για το μαγαζί του... από την Πηγή που ήταν έξω από το χωριό, παρακαλώ... πάνω στο κεφάλι... Πήγε λίγο στο σχολείο κι έμαθε να διαβάζει, βοηθούσε τους αγράμματους της γειτονιάς και μου είχε πάρει τα μυαλά: "...να διαβάζεις τα πάντα. Ακόμα και μια συνταγή για φάρμακο, κάτι θα σου μάθει!" Αυτή η γιαγιά ήταν η "οικεία" γιαγιά, όλο την πειράζαμε, αλλά ...τώρα ακόμα, είναι η εικόνα της πιο όμορφης κι αληθινής αγάπης μέσα μου...

Το παιδί της τη φώναζε ''μάνα"...

Η μητέρα μου, μεγαλωμένη ως τα δεκαεπτά πάνω στο βουνό, έφυγε και πήγε στην πρωτεύουσα, παιδί ακόμα, για να σπουδάσει αυτό που αγαπούσε. Έγινε διευθύντρια σε ταπητουργείο και το "κάρμα" της την διόρισε στα βορειοδυτικά/νησιωτικά, όπου γνώρισε τον μπαμπά και τα παράτησε όλα για χάρη του. Άδικος κόπος που πήγε ο πατέρας της να τη βρει και να "σκοτώσει" αυτόν που την παρέσυρε...

Έκανε μαζί με το "ομορφόπαιδο" τέσσερα παιδιά και γεύτηκε το πενιχρό αλλά τιμητικό επίδομα για το οποίο αγωνίστηκε η δική της μητέρα (το οποίο δεν υπάρχει πια). Δε μασάει -σε υπερβολικό βαθμό. Έχει το nikname "τάνκ" και δεν υπάρχει τίποτα που δεν μπορεί να κάνει, από το να χτίσει σπίτι, ως το να κάνει ενέσεις... Πιο πολύ όμως καμαρώνει για τα μετάλλια από τους αιμοδοτικούς της αγώνες (και στα κρυφά μου έχει δώσει οδηγίες για το θέμα δωρητών οργάνων). Στις διακοπές μας, γεμίζει το τραπέζι με τα πιο νόστιμα φαγητά και μας λέει "φάτε καλά παιδάκια μου", εννοώντας "σας αγαπώ" (στη δική της διάλεκτο)...

Απαντά σε διάφορες προσφονήσεις, εγώ τη λέω ακόμα ''μαμά''...

Χρόνια πολλά μαμά και, για να μη γινόμαστε γλυκανάλατες, λέω πως μπορεί να μη γίνω ποτέ η πιο καλή κόρη, αλλά θα το χρωστάω και σε εσάς αυτό, τις τρεις "μανάδες" των γονιδίων που κουβαλώ. Καμιά σας δεν υπήρξε το υπόδειγμα του κανονικού και υπάκουου κοριτσιού! Και οι τρεις, κάτι αναζητούσατε και στο περιβάλλον σας δεν αντέχατε να είστε κομπάρσοι...