Είναι μόλις μια νύχτα μετά το Μέγα Θαύμα. Διαβάζω news feed στο νέο μέσο έκφρασης και επικοινωνίας μας, τσατάρω με φίλους και σκέφτομαι. Κάτι με ενοχλεί. Όλοι θυμώνουμε -πολύ λογοτεχνικά πια- από κάτι που έκαναν οι ''άλλοι''. Ή από κάτι που δεν έκαναν. Πάντα υπάρχει η εναλλακτική για μια προαποφασισμένη υποσυνείδητη πορεία. Μπερδεύομαι. Πολλά τα ερεθίσματα για σκέψη μια και βρισκόμαστε εν μέσω γιορτής της Αγάπης και της Συγχώρεσης, αλλά, τόσος πόνος, τόση θυσία, τόσο αίμα να τρέχει από το Σταυρό… τόσοι τόνοι συγχώρεσης που δίνω σε φίλους και εχθρούς, κι εγώ… ούτε ένα ρημάδι ίχνος λύτρωσης;
Ποιος την κρατάει σε απόσταση από την ψυχή μου; Σε ποιόν επέτρεψα να τζογάρει τη δική μου θέση στον "παράδεισο";
Πόσο, μα πόσο πιο μακριά μπορούσα να βρεθώ από μια όποια αλήθεια!
Εγώ... εγώ... αφού δεν έκανα κάτι τόσο κακό κι όλη μέρα μιλώ για αγάπη...
Ψυχή μου, αν σε κάθε αμαρτία άλλος οφείλει να "συγχωρεί" πως στο καλό θα φτάσω εγώ στον "παράδεισο"; Αν δε δέχομαι να "σταυρωθώ ΕΓΩ" πως θα "αναστηθώ ΕΓΩ";
... την αμαρτία μου κοιτούσα πάντα να τη χωρέσω ανάμεσα στων αλλονών. Ούτε εκεί δεν τόλμησα να ξεχωρίσω. Όλα συγκριτικά, όσα την αφορούσαν. Μέτρια. Που να βρω περιθώριο να τη συγχωρέσω... Ήταν πάντα μικρότερη από τις αμαρτίες άλλων...
Πάντα υπάρχει κάτι χειρότερο, που σε αποτρέπει από τη "συγχώρεση" ή τη "μετάνοια".
...δηλαδή, εαυτέ μου, σου στερώ έναν "παράδεισο" απλά γιατί δεν έχω τη δύναμη να αρπάξω το ''λίγο μου'' ή το ''τίποτα μου'' από τα μαλλιά και να τα στήσω εκεί που θα μπορώ κατάματα να τα ΚΟΙΤΩ! Σε αφήνω βουτηγμένο στη ματαιότητα, γιατί κάποιου άλλου η αμαρτία ήταν -στην απόλυτα υποκειμενική μου κρίση- μεγαλύτερη από τη δική μου!
Στη συγκριτικά μικρότερη Αμαρτία, συγκριτικά μικρότερη θα είναι κι η Συγχώρεση. Συγκριτικά μικρότερη κι η Λύτρωση από την ανάλογη, συγκριτικά πάντα, "Ανάσταση"!
Ένας αέναος α-λυτρωτικός συμβιβασμός με τον χειρότερο εχθρό μου! Ένα τόσο δα ΕΓΩ!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου