Τρέλες ο Διογένης!

Τι πλάσμα κι αυτός ο Διογένης ο ‘σκύλος’…
Μερικές φορές ζητιάνευε απ' τ' αγάλματα των θεών, με μεγάλη επιμονή. Όταν τον ρωτούσαν γιατί έκανε αυτό το τρελό πράγμα, έλεγε ''εκπαιδεύομαι στην αποτυχία''.

Κάποιοι γελούσαν μαζί του επειδή κοιμόταν στο πιθάρι, κι εκείνος γελούσε μαζί τους επειδή δεν χωρούσαν στο πιθάρι γιατί ήταν χοντροί. ''Η φιλοσοφία δεν έχει σπίτι γιατί είναι τόσο μεγάλη που δεν χωράει σε κανένα σπίτι και μπορεί να έχει σαν στέγη της μόνο τον ουρανό'' έλεγε.

Μια μέρα, στην αγορά, άρχισε να φωνάζει: ''Ε, άνθρωποι, που είστε;'' Όταν μαζεύτηκαν κάμποσοι, τους πλάκωσε με τη μαγκούρα του, λέγοντάς τους: ''Ανθρώπους κάλεσα εγώ, όχι καθάρματα.''

Τρέλααα... το παλικάρι λέμε! Θεός!

                                          * * *

In other words, σε μια χώρα, μια πόλη και κυρίως μια εποχή που γέννησαν τα πάντα, εφοδίασαν δηλαδή τον πλανήτη μας με τα απαραίτητα 'πρώτα' και αναγκαία για να πορευτεί, όπως: επιστήμη, φιλοσοφία, πολιτισμό (προάγγελοι όλα), αρχές, θεωρίες και άλλες 'τροφές' στις οποίες βασίστηκε όλο το σύγχρονο 'είναι' μας … από ένα τέτοιο σκηνικό, λοιπόν, απουσίαζαν τα ψυχιατρεία (και δη με την σημερινή πολύξερη και αναθρωπιστικότατη έννοια του όρου) κι όπως προκύπτει από έρευνα που δεν έχω κάνει, την οποία βασίζω στην ημιμάθειά μου (ναι, αυτό το πράγμα, που διαθέτω σε μεγάλο βαθμό αφού είναι ανάλογο του εύρους της περιέργειάς μου. Δηλαδή καλύπτει ένα ευρύτερο φάσμα αντικειμένων από αυτό του μέσου ημιμαθή, συνεπώς αυξάνει αναλόγως το εύρος της επικινδυνότητας μου).
 
Όμως (και on topic), υπήρχε ευρεία και νεοαποκτηθείσα δημοκρατία τότε (δε θα είχε προκάνει κι η -γνωστή μας- κατάχρηση να γίνει αφεντικό) κι όπως πάντα, υποθέτω εγώ συλλογιζόμενη, όταν είναι πραγματική η δημοκρατία, σέβεται αν μη τι άλλο την ελευθερία του λόγου, το δικαίωμα της έκφρασης του νου και της ψυχής ΟΛΩΝ. Με αποτέλεσμα να περιφέρονται χωρίς επίβλεψη στους δρόμους, γραφικές φιγούρες με κουρελιασμένα ρούχα και φανάρια στa χέριa, αμολώντας κυνικά 'σοφίες' παράξενες για τον κοινό νου που τα είπε 'τρέλες', ίσως από άμυνα. Ζούσαν σε πιθάρια αφού η φιλοσοφία δεν άντεχε πλαφόν, κι αφού αυτό κάλυπτε τις βασικές τους ανάγκες με κυρίαρχη αυτή της 'πρόκλησης' με στόχο τη διδαχή, αλλά ποτέ δεν εγκλείστηκαν σε κάποιο ίδρυμα με τίτλο που να γεννά απομόνωση ή απόρριψη. Το πολύ πολύ να βάδιζαν οικειοθελώς ως το κοντινότερο Ασκληπιείο αν τυχών βάραινε λίγο η ψυχή, να εξαγνίζονταν αποβραδίς με pure water solutions και μετά από ένα ολονύχτιο session μεταξύ ύπνου-ξύπνιου και ονείρων με θεϊκή παρέμβαση στην ερμηνεία, released να γύριζαν στο πιθάρι τους and life went-really well- on.

Έτσι, αιώνες μετά, ευγνώμονες καρπωνόμαστε εμείς 'σοφίες' που διαφορετικά θα είχαν πάρει το δρόμο για ανήλιαγα κιτάπια -όπως καλά γνωρίζει να κάνει η εποχή μας που τη χαρακτηρίζει άλλο lifestyle και πολύ εξειδικευμένα ψυχοφάρμακα- με αποτέλεσμα να μας έχουν στερήσει γνώσεις όπως αυτή του Mέγα Άρχοντα του πιθαριού και της μεγαλύτερης, ίσως και διαχρονικότερης 'τρελής' αλήθειας ανάμεσα σε όλες από καταβολής κόσμου, που μαρτυρεί την αδιάκοπη πάλη του ανθρώπου μέσα στους αιώνες να βρει… Άνθρωπο!