Καλοκαιρινές ιστορίες πιθανής ‘ηλίασης’

Είναι η αγαπημένη μου εποχή του χρόνου, καλοκαίρι, κι εγώ πιστή στο ραντεβού μου βρέθηκα πάλι στο νησί της επαγγελίας, να επενδύω σε ήλιο, θάλασσα και λάδι ελιάς. Κακή επένδυση, θα μου πείς. Δε θα αποδώσει τα αναμενόμενα. Kαι γω θα διαφωνήσω πάλι, γιατί εσύ δεν ξέρεις τι σημαίνει αργός θάνατος από έλλειψη βιταμίνης ‘ντέ’ και φαγητό μαγειρεμένο σε νερό με βούτυρο.

 

Θα κάθομαι για ένα μήνα λοιπόν, όπως κάθε τέτοια (αδιαπραγμάτευτη) εποχή, σε κάποια ηλιόλουστη παραλία, να μαζεύω ρινίσματα πολυπόθυτης ‘ντε’ για το χειμώνα που θα ρθεί, κάνοντας παράλληλα ασκήσεις στον εγκέφαλό μου, ο οποίος προσπαθεί (μάταια) να κατανοήσει (πάλι) πως είναι δυνατόν να συνεχίζει να με σερβίρει χαμογελαστή η Αρετή, η οποία δεν έχει ακόμα πληρωθεί για κανέναν από τους προηγούμενους μήνες της εποχιακής εργασίας της, θύμα πιθανώς κι αυτή ενός ακόμα έλληνα επιχειρηματία που θεωρεί πως οι υπάλληλοί του εργάζονται από αλτρουϊσμό ή εσωτερική ανάγκη να παρκάρουν κάπου τη διάθεσή τους για σωματική ή/και πνευματική άσκηση (η μόνη άσκηση στην οποία θα με βρείς σύμφωνη υπό αυτές τις συνθήκες είναι η άσκηση της υπομονής).

Θέλω πολύ να αφήσω ένα τίπ των 100 ευρώ στην Αρετή και να μην αφήσω το αντίτιμο της παραφουσκωμένης απόδειξης που lays before my eyes (ελληνική σαλάτα 14 ευρώ!) και αυτή την κίνηση να τη συνοδεύσω με την επιχειρηματικότατη απάντηση (λεκτική αντιγραφή από την ατάκα του εργοδότη της, τη μέρα της μισθοδοσίας): ‘don’t worry, θα στα πληρώσω αργότερα, δεν τίθεται θέμα εμπιστοσύνης, ε;’ (εξάλλου η σπιτονυκοκυρά, το σούπερ μάρκετ και ο γαλατάς απαιτούν να την προμηθεύσουν με πίστωση κόντρα στη δική της θέληση).

Πανηλίθιε, δείγμα προς αποφυγήν επιχειρηματία (θα ήθελα πολύ να ξεστομίσω στο κουστούμι απέναντί μου), ο τουρισμός στη χώρα σου δεν πλήττεται όταν 'παραλείψεις' να πληρώνεις τον προμηθευτή σου (αν πιστέψουμε πως δεν έχεις έσοδο από την 98% πληρότητα που μόλις μου ανέφερες καμαρωτά) ούτε αν παραλείψεις μια φορά να πληρώσεις στην ώρα του τον Μπούλη που το παίζει γενικός και πληρώνεται τελικώς για ότι δεν κάνει, κι εκείνον που σου λέει ότι σου κάνει Μάρκετινγκ (καθυστερημένο προφανώς, αφού αυτές οι δουλειές γίνονται μισό και πλέον χρόνο πριν, για να μην αναφέρω πιο proactive πλάνα και σε σκιάξω).

Η άμεση επαφή με τον τουρίστα σου, εκτός από το air conditioned κάθισμα του λεωφορείου με όλα τα κομφόρ που ίσως του παρέχεις, που μπορεί  να τον επηρεάσει έως ΚΑΙ καθοριστικά προκαλώντας σε μεγάλο βαθμό τη ζημιά που θα πάθεις του χρόνου (τά’ θελες), είναι η κάθε Αρετή που σερβίρει καφέ και σαλάτα κι η κάθε Λένα που καθαρίζει το δωμάτιό του. Οι άνθρωποι που αποκαλείς lower staff. Αν η Αρετή αποφασίσει για αντίποινα να του σερβίρει τη σαλάτα με παραπάνω ξύδι και χωρίς λάδι ή η Λένα χωρίς ενοχή παρατήσει μια σφύγγα κάτω από τα σεντόνια μαζί με λίγη άμμο, εκείνος θα την κάνει με ελαφρά πηδηματάκια για τη γείτονα, κάνοντάς σου αρνητική διαφήμιση επιπλέον, την οποία θα εξαργυρώσεις –μην ανησυχείς- στο άμεσο μέλλον, κι αυτός εν τω μεταξύ στη γείτονα θα βρεί καλύτερη εξυπηρέτηση, όχι ασφαλώς γιατί οι υπάλληλοι από ικανοποίηση και μόρφωση φέρονται πιο πολιτισμένα και επαγγελματικά, αλλά γιατί πέφτει ακόμα καρπαζιά στο σβέρκο εκεί πίσω στα παρασκήνια και αυτό είναι το μόνο που σου μένει να αντιγράψεις για να κατέβεις στο ποθητό σου επίπεδο, του τριτοκοσμικού, γεμάτου λίγδα στον εγκέφαλο, τύποις ονομαζόμενου για επικοινωνιακούς λόγους, ho-re-ca επιχειρηματία.

Αυτό που συζητάμε τόση ώρα, βλάκα, το λένε τουριστικό προϊόν ή υπηρεσία και το έχεις απόλυτη ανάγκη αφού είναι το ΒΑΣΙΚΟ ΕΞΑΓΩΓΙΜΟ ΠΡΟΪΟΝ ΣΟΥ, με το έσοδο του οποίου οι μύρμηγκες θα ταϊζουν τα τζιτζίκια σου, τον κρύο χειμώνα που θα' ρθεί!