Κρίσης side effects στην ψυχολογία

Είναι πολύ περασμένα μεσάνυχτα και πετάχτηκα από το κρεβάτι γελώντας. Δεν ξέρω πως συνέβη αλλά μάλλον επειδή το τελευταίο που διάβασα πριν πάω να κοιμηθώ ήταν ένας τίτλος: ‘Γιατί δεν μπορεί να σώσει τη χώρα ο νέος πρωθυπουργός’.

Γιατί ρε φίλε, μπορούσε ο παλιός; Ή μεταξύ του παλιού και του νέου υπάρχει και τίποτα άλλο που μπορεί να τη σώσει αλλά μας το φυλάς για έκπληξη στο τέλος, μη δε διαβάσουμε όλο το άρθρο πρώτα…

Το καλό το είπε ένας φίλος προχτές (αν και υποψιάζομαι πως κυκλοφορεί στο διαδίκτιο): Αποφασίστε τι θα κάνετε για να ξέρουμε και τι νόμισμα θα χώσουμε στη γαλοπούλα…

ΥΓ: Το νόμισμα ξέρω πως δε θα το χώσουμε στην γαλοπούλα αλλά όπως το κοίταζα λυπόμουν να το χαλάσω. Το βρήκα πολύ κομψό το τυπογραφικό μου. Μόλις το σύνδεσα με κέντρο (up there, behind the eyes) μού ήρθε στο μυαλό μια γαλοπούλα ροδαλή από το ψήσιμο, ξαπλωτή στη μέση του τραπεζιού με τα μισά ποδάρια τ’αψήλου, με ένα κέρμα στον πισινό και μια ροτόντα νεκρόφιλους να την φλερτάρει… κι ότι το πρόβλημα ήταν, λέει, αν το νόμισμα είναι λευκόχρυσο, ασημένιο, μπρούντζινο ή κάλπικο. Σκασίλα της μεγάλη στην κατάσταση που είναι!

Με κάτι τέτοια γελάω καμιά φορά (εδώ που καταντήσαμε, άστο ασχολίαστο) αλλά μετά ξενέρωσα γιατί σκέφτηκα πως όλο αυτό δεν apply στην περίπτωση της βασιλόπιτας…

Καθώς έκανα την λογοτεχνική ανάγκη μου ξαναπηγαίνω για ύπνο με τη σκέψη πως πριν πάω να κοιμηθώ ή αφού γλαρώσω, τριγυρνάει στο νου μου ένας πρωθυπουργός, μια γαλοπούλα, η βασιλόπιτα που μάλλον ούτε φέτος θα φάμε (αν δεν μάθουμε να τη φτιάχνουμε) και ένα νόμισμα που δεν διακρίνεται ξεκάθαρα (να θυμηθώ να μου το πούνε στον καφέ)… πως συνδέονται όλα αυτάααα και τι δουλειά έχουν στο μαξιλάρι μου μέσα στη μαύρη νύχτα; Ψυχολογικά side effect της κρίσης;

Γιατί πάντα μετά το υστερόγραφο θέλω να πω τόσο πολλά; Το παθαίνω και στο ΦέιςΜπουκ.